Timing

Mijn broer en zijn vriendin zitten weer in Amerika. Ze zijn echt idolaat van het land en hebben bijna alle stukjes wel een keer gezien. Ditmaal ging hun ‘grote vakantie’ naar de westkust en een klein stukje Canada. Het is er negen uur eerder en ze genieten volop. Ik had beloofd een oogje op het huis en de planten te houden. En de Formule 1 GP vanuit China voor hem op te nemen. Groot was de consternatie toen bleek dat de verkeerde zender ingeprogrammeerd was! We kwamen er ’s avonds laat achter, een prima moment dus om te bellen en het meteen op te biechten. Hij had het a) op dat moment erg naar zijn zin in de straten van San Francisco en b) was dus heel ver weg. Gelukkig was hij niet al te boos. Maar over twee weken zet ik toch maar even de wekker om te controleren dat de juiste gegevens zijn ingevoerd!

Weten

Vandaag kregen we te horen dat de moeder van onze collega niet meer beter wordt. Ze heeft een jaar van ups en downs achter de rug, maar de laatste tijd ging het meer downwaarts dan up. We zijn erg geschrokken en leven enorm met haar mee. Iemand zei dat ze zich precies kon voorstellen hoe onze collega zich voelt, want ook haar moeder is overleden. Maar ik denk niet dat ze daar gelijk in heeft. Elke relatie is anders. Iemand staat op zijn of haar eigen manier in het leven. En gaat op zijn of haar eigen manier om met tegenslag en verdriet. Je kunt je hoogstens voorstellen hoe verdriet aanvoelt of de schok van het bericht. Maar echt weten hoe mijn collega zich voelt? Ik denk het niet. Maar dat maakt het medeleven uiteraard niet minder intens.

Nachtmerrie

‘Heb je lekker geslapen?’, vroeg mijn verloofde. Ik schudde mijn hoofd. Ik had een nachtmerrie gehad waarin al mijn grote en kleine zonden waren uitgemeten door vrienden, familie en vage bekenden. Alles werd opgetekend in een groot zwart boek. Mensen bleven toestromen met toevoegingen. Vreselijk. Maar ook hij had niet goed geslapen, een unicum. Hij had gedroomd dat ik was overleden en was, eenmaal wakker, verbaasd dat zijn wangen niet nat waren van de tranen. Nagenoeg tegelijkertijd vroegen we waarom we de ander niet hadden gewekt. Maar ja, die sliep zo lekker. Bovendien, een nachtmerrie is een droom. Dromen zijn bedrog. Het feit dat ik ademend en wel naast hem lag, was geruststellend genoeg. Maar niettemin meende ik de hele dag ergens een zwart boek te zien liggen.

Koud

De familie van mijn verloofde’s familie had een familiedag georganiseerd. Op papier zag het er leuk uit: vliegeren aan het Scheveningse strand en aansluitend een barbeque. Het enige dat ze niet konden garanderen was het weer. In september kan het best nog mooi zijn. Maar helaas, net dat weer zat niet mee. Het zat zelfs zo tegen, dat de vliegerinstructeur weigerde de vliegers de lucht in te laten gaan! Te nat. Dan maar vroeg aan de BBQ. Met behulp van strandhokjes, parasols en draagbare kacheltjes werd getracht een warme hoek te creeren. We stonden bibberend bij elkaar. Ik geloof niet dat ik het ooit zo koud heb gehad. Zelfs mijn ingewanden voelden koud aan. Of met de woorden van mijn zwager: we leken wel een stelletje daklozen! Ik heb nog getracht mezelf met grapjes te warmen aan de sfeer, maar begreep later in de auto dat ook dat niet was gelukt. Overigens zelden zo blij geweest met de autoverwarming. Ik weet het zeker: volgende keer organiseren we de familiedag op de Bahama’s!

Remsporen

Soms vraag ik me af of ik een probleem heb. Beter gezegd: een hygienisch probleem. Als ik me voor de zoveelste keer stoor aan remsporen in het toilet dat ik wil gebruiken. En het feit dat deze constatering normaalgesproken op een damestoilet plaatsvindt, maakt het er niet gemakkelijker op. Van vrouwen verwacht je in dit soort situaties toch eerder een verzorgend gebaar. Zeker als het zoals vaak om een vrouwelijke collega gaat. Die ken je toch? Die doen zoiets toch niet? Maar hoe dan ook: ik begrijp niet dat je de toiletdeur weer opent in de wetenschap van hetgeen je achterlaat. Ik zou ze graag een poepje laten ruiken!

Vette pech

Vanochtend las ik op internet dat een van de bandleden van BZN was gestorven. Na een zwaar ziekbed van twee jaar heeft hij eindelijk rust gevonden. De overige bandleden waren opgelucht dat aan zijn lijdensweg een einde was gekomen, maar uiteraard ook oprecht verdrietig. ’s Middags hoor ik in de auto dat Andre Hazes is overleden. En dat Nederland overmand is door verdriet. Allerlei bekende en minder bekende mensen worden geinterviewd. Programma’s worden omgezet. Allerlei liedjes worden gedraaid. Je kunt er niet omheen al zou je het willen. Ik heb niets tegen Andre Hazes. Ik zing de teksten van een aantal liedjes mee. Ik vind het triest voor zijn nabestaanden, dat hij zo jong nog al volledig op was. Maar het meest heb ik toch te doen met Dirk van der Horst en zijn familie en vrienden. Zelfs dat kleine beetje publiciteit rondom zijn overlijden wordt overschaduwd. Volgens mij kijken ze vanaf de hoge hemel samen op ons neer en verbazen zich.

Bril

Het was mij al eerder opgevallen: het langdurig focussen, armen die ietsje korter lijken. Maar voor mijn verloofde kwam het hard aan. Hij was aan een bril toe. En niet eens zo’n kek vetcool leesbrilletje, nee, ook voor het kijken in de verte kon hij wel wat hulp gebruiken. Dus naar de opticien. En een zo onopvallend mogelijke bril uitgekozen. Hij kreeg anderhalve week de tijd om aan het idee te wennen. Maar vandaag moest hij eraan geloven. Thuisgekomen kijkt hij me verwachtingsvol aan. En ik, ik vind het geweldig. Het staat stoer en intellectueel. Volwassen en gedistingeerd. Met zo’n knapperd wil ik wel trouwen!

PS: dit stukje is uiteraard voornamelijk geschreven als hart-onder-de-riem-stekertje voor mijn verloofde. Meelevende en opbeurde reacties zijn van harte welkom.

Tweety

Een paar verdiepingen lager stapt een van de managers de lift in. Hij glimlacht tegen me. Ik glimlach terug. De deuren sluiten zich weer. Ik kijk een beetje voor me uit, heb met mijn verstopte hoofd niet zoveel zin in een small-talk-praatje. Maar hij wendt zich tot mij: ‘Leuk, die Tweety!’ Ik volg zijn blik: op mijn Mickey Mouse-spijkerjack zit een speldje in de vorm van Tweety. Ik lach en verontschuldig me voor dit lichte verraad van mijn grootste idool. Hij vervolgt: ‘Mijn dochter van anderhalf herkent Tweety al’. Ik meen een trotse vader te horen en complimenteer hem met dat gedeelte van de opvoeding. Maar hij haalt zijn schouders op. ‘Och, persoonlijk had ik het veel leuker gevonden als ze Einstein had herkent!’ Eens een manager, altijd een manager.

Medeleven

Even na 8 uur sta ik al bij de supermarkt. We vertrekken tegen 9 uur naar het kuuroord, maar ik ben finaal door mijn papieren zakdoeken heen. Gewapend met twee familieverpakkingen en een zakje zuigtabletten om wat meer lucht in de luchtwegen te krijgen, loop ik naar de kassa. Er is maar eentje open. Ik leg de spulletjes op de band en pak mijn portemonnaie. Als ik betaald heb, wenst de kassajuffrouw me veel sterkte toe. Leuk op de vroege maandagochtend! Maar ik zie er dus blijkbaar precies zo uit als ik me voel!

Verkouden

Rillerig en zwetend. Vest aan en weer uit en weer aan. Verstopte en loopneus. Koortsig en hoofdpijn. Niesbuien vanuit mijn tenen. Talloze volgesnotterde zakdoekjes in de prullenbak. Geen trek in eten maar wel in chocola. Waterige oogjes. Klamme handen. Dikke sokken. Het is weer echt weer voor een goede verkoudheid! Hopelijk gaat het na een dagje sauna morgen een stuk beter! Tussentijdse tips ter verbetering zijn van harte welkom.