Kaarsen

Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar volgens mij is het erg hip om creatief te zijn. Onze leidinggevende had vorige week een verrassingsuitje georganiseerd, omdat we ons staande hebben weten te houden in een behoorlijk hectisch jaar. Eerst werden we mee uit eten genomen in een gezellig restaurantje. Daarna trokken we diep de binnenlanden in. Het was donker, mistig en koud en het bleef maar linksom, rechtsom gaan. Uiteindelijk hielden we stil bij een woonhuis met een verlichte serre. Binnen hing een aparte geur: was. Schrik niet, we werden niet aan de kookwas gezet, maar aan het kaarsen maken!! Het zag er behoorlijk gecompliceerd uit en we hadden er een hard hoofd in dat we in ruim twee uur iets fatsoenlijks konden maken. Maar het lukte! We hebben enorm gelachen, verschrikkelijk gekliederd en het eindresultaat was in een woord geweldig: zachte handen van het kaarsvet en drie schitterende exemplaren voor de kerst! Ben benieuwd welke creativiteit me volgende keer te wachten staat.

Smurfen

Ik haat watten in mijn hoofd. Ik haat een loopneus. Ik haat dat grieperige gevoel. Ik haat kwakkelen zonder echte koorts. Ik haat heet water met citroensap zonder suiker. Ik haat keeltabletten. Ik haat Vicks Ademvrij. Ik haat spierpijn in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik haat drie truien over elkaar heen aan hebben en nog de rillingen op mijn rug voelen lopen. Ik haat verstoring van mijn werkplanning. Maar ik hou van mijn lekkere, warme bed!

Sinterklaas

Vandaag stond het rijmen maken op de agenda. Notitieblok en pennen liggen klaar, het feest kan beginnen. Hm. Geen inspiratie. Ik gooi wat strooigoed in een schaaltje en met wat pepernoten en een schuimpje waag ik een nieuwe poging. Wederom tevergeefs. Het slaat helemaal nergens op. Ik besluit de cd van Henk Temming op te zetten en neurie de liedjes mee, de boze blikken van mijn aanstaande en Floppy negerend. “Sinterklaas, wie kent hem niet? Sinterklaas, Sinterklaas en natuurlijk Zwarte Piet.” Helaas levert dit niet het gewenste resultaat op. Ik pak nog een handjevol pepernoten en verman mezelf. Vooruit, geen excuses, nog een keer proberen. Anders zit ik straks echt met gebakken peren! Ik voel de moed langzaam in mijn schoenen zakken. Kan ik beter de koffers voor Spanje gaan pakken? Maar ineens, een laatste poging en ziedaar: resultaat! Zie je wel dat het met pepernoten veel beter gaat!

Euromast

Het evenement dat we in oktober hebben georganiseerd voor een kleine 800 personen had veel lof gekregen. Daarom mochten we de evaluatiesessie ‘op grote hoogte’ houden: in het nieuwe restaurant van de Euromast. Ik ben er geweest toen ik een jaar of acht was en wist nog dat het hele kleine ronde liftje tot de top ging. Ik bleek niet de enige; ook de rest van het organiserend comite was rond die leeftijd voor het laatst op de Euromast geweest. We keken onze ogen uit, met de neuzen tegen het glas gedrukt. We waanden ons letterlijk en figuurlijk in de wolken! Toen we alle herkenningspunten van Rotterdam en omstreken in kaart hadden gebracht, hebben we voorzien van capuccinno en een heerlijke punt taart de verbeterpunten van het evenement genoteerd en afspraken gemaakt voor 2005. Want beide gebeurtenissen zijn voor herhaling vatbaar!

Cadeautjes

Elke ochtend als ik Floppy uitlaat, komen we langs een speelgoedwinkel. Floppy snuffelt dan wat rondom de dichtstbijzijnde boom en ik vergaap me aan het nieuwste van het nieuwste. Electrische parkeergarages, ronde puzzels, poppen die echt alles kunnen. Je kunt het zo gek niet bedenken of iemand was je voor. Maar afgelopen week spande de kroon. Op een hele grote opvallende doos stond het schip van Peter Pan in de etalage uitgestald. Met een echte Peter en een echte Kapitein Haak. Wendy stond met Michael en John vastgebonden aan de mast. De zeilen waren van echt plastic, oke, maar het zag er zeer aantrekkelijk uit allemaal. Met enige moeite ben ik doorgelopen, het voor het eerst een beetje betreurend dat we geen kinderen hebben. Hoewel, ik vraag me af of zij het zouden waarderen als moeder met hun speelgoed speelde!

Zonnestraaltje

Toen we vertrokken bij de Lion King, stonden we vrijwel meteen vast in een file. Ruim een uur later stonden we een meter of tien verder. Een ongeluk. Ik was dus erg laat thuis. En moest de volgende dag erg vroeg op! Toen ik dus bij mijn vriendin voor de deur stond om even iets op te halen, had ik het gevoel alsof ik er niet uit zag met die dikke ogen van de slaap. Ik had een feestelijke strik in mijn haar gedaan om het een beetje te verbloemen. Immers, de prins zou me zien! Toen ik in de auto zat, ging de telefoon. Mijn vriendin. Het was daarnet allemaal zo snel gegaan, maar ze wilde nog even zeggen dat ik er zo leuk uitzag! Verbaasd vertelde ik over de korte nachtrust. “Niks van te zien”, zei ze beslist. Soms lijkt het alsof zomaar ineens de zon op een onverwacht moment begint te schijnen. Ik ben luidkeels met Lion King (de echte!) meezingend doorgereden.

Porcelein

Degene die de reunie van afgelopen weekeinde organiseerde, had een verrassing voor ons in petto: we zouden de zaterdagmiddag doorbrengen met porcelein schilderen. Toen ik het hoorde, keek ik wel even bedenkelijk. Het klonk als een vrij hoog geitenwollensokgehaltebevattende activiteit. Maar goed, het was weer eens iets anders. We werden ontvangen door een aardige vrouw, die een goed gevulde theetafel voor ons klaar had staan. De workshop zou drie uur duren, vandaar dat we besloten om eerst een start te maken en daarna te pauzeren. Ze legde de bedoeling uit en we gingen aan de slag. Het was heerlijk ontspannend en veel leuker dan ik had gedacht. Ik was druk bezig met het aanbrengen van een mozaiekachtig effect in een grote schaal. Toen iemand constateerde dat ze dorst had, bleken we al twee uur verder te zijn! Ik kan het dus iedereen aanraden als onthaastingsactiviteit. Alle spanning glijdt van je af en het eindresultaat was echt verbluffend! Dan maar geitenwollensokken!

Lion King

Mijn moeder wilde ‘zo verschrikkelijk graag’ naar Lion King, maar ik had mijn twijfels. Ik vind de tekenfilm briljant, zowel het verhaal als de emoties als de muziek. Ik zat niet echt te wachten op Nederlandse teksten. Maar goed, alleen naar een musical is ook niks, dus we tracteerden elkaar op een kaartje. Afgelopen donderdag zaten we in het Circustheater (saillant detail: een paar rijen voor ons zat Sandra met haar man, maar dat las ik pas later op haar log). De voorstelling was zeer kunstig gemaakt. Sommige decors en decortrucks waren verbazingwekkend goed gedaan. Maar het blijft een poppentheater. Met Nederlands zingende poppen. Gewoon niet vergelijkbaar met Aida, the Phantom of Elisabeth. Niettemin: als je van musicals houdt, dan moet je dit eigenlijk ook gezien hebben. Voor het totaalplaatje.

Toetje

De reunie was in hetzelfde hotel als waar mijn aanstaande en ik dit jaar Koninginnedag hadden gevierd. Ik herkende de ober, een vlotte knul met een goed gevoel voor humor. Toen hij vroeg of we al eerder in Delden waren geweest, vertelde ik hem dat dit inderdaad voor mij gold, maar dat ik toen nog niet wist dat ik volgend jaar zou gaan trouwen! Hij antwoordde adrem dat hij nog wel een zaaltje over had op 10 juni. En iedereen kon blijven slapen! Toen hij de soep kwam brengen, zei ik hem dat ik oversloeg. Ik ben niet zo van soep, een paar gebonden varianten uitgezonderd. Verbaasd keek hij me aan. Wat of hij dan met die soep moest doen? ‘Ruilen met iemand die geen toetje hoeft. Ik ben gek op toetjes!” Hij lachte en beloofde een extra groot toetje. Toen het zover was, kregen de anderen hun toetje eerst. Maar toen de deur openging voor mijn dessert, bleek er een groot formaat sterretjesstaaf op te staan en bestond het niet uit een, maar uit drie dubbele bolletjes ijs! Tegen de andere gasten zei hij: “Ze gaat trouwen. Ik hoop de bruiloft op deze manier in de wacht te slepen voor het hotel!” Met een vette knipoog naar mij. Ik heb stralend genoten van een heerlijk nagerecht.

Hoogheid

En daar sta je dan. Drie meiden in t-shirt met huiskleuren en een opvallende tekst. En daar zit hij, weliswaar achter glas maar toch op een paar meter afstand. Hij oogt heel gewoon en negeert de fotografen die om hem heen sfeerfoto’s maken. Als de rust wat is weergekeerd, haal ik diep adem. We mogen giveaways aan de gasten uitreiken en hij is een gast. Ik vraag voor alle zekerheid aan de beveiliging of het mag. Geen probleem, als hij zelf ook maar een item kreeg. En dus stond ik even later oog in oog met Willem-Alexander. Ik maak een leuke opmerking die me te binnen schiet, en hij lacht en antwoordt met een kwinkslag. Even later sta ik weer bij mijn collega’s, toch een beetje bibberend. Zijne koninklijke hoogheid heeft gesproken. Tegen mij! Het maakt veel van alle tegenslag in de aanloop naar dit evenement goed.