Verwachtingsmanagement

Er leiden vele wegen naar thuis. De terugweg vanuit ons jaarlijkse verblijf in de Provence delen we graag in tweeën. We houden van rijden over de binnenwegen, verrast worden door een spectaculair uitzicht en spontaan stoppen bij een Boulangerie voor koffie met een croissant. Vorig jaar kozen we voor een overnachting vlakbij het meer van Genève. Het was geweldig: hondvriendelijk in hoofdletters, een zalig terras onder een boom voor aperitief en diner, en een zeer comfortabele familiekamer. De enige minpuntjes waren de behoefte aan een lik verf en een toilet dat wat haperend doorspoelde. Dus dit jaar kozen we bij wijze van uitzondering voor een route langs dezelfde weg. Terwijl de kilometers onder de banden wegrolden, genoten we opnieuw van verbluffende uitzichtpunten, schaduwrijke parkings en een knisperend verse lunch. Vol verwachting checkten we aan het eind van de middag in bij ‘ons hotel’. De ontvangst was vriendelijk, al werd er even gefronst bij het zien van twéé honden. Beleid is één hond per kamer. Maar ik had een positieve bevestiging van hen ontvangen, net als vorig jaar, dus werd het door de vingers gezien. We hadden dezelfde kamer. Maar dit keer zonder mandjes of bakken voor de honden. De kozijnen riepen nu hoorbaar om een nieuwe laag verf. En de wc had het zelfs nog moeilijker dan vorig jaar. Ook het diner viel tegen: op het moment dat we onder de boom gingen zitten, begon het te stortregenen. Gelukkig was er binnen voldoende plaats. Maar onze waarschijnlijk net gestarte stagelopende serveerster had het lastig. Ze reageerde verbluft toen Manlief haar liet zien dat een bierflesje met de andere kant van de flessenopener echt veel gemakkelijker open ging. En het spectaculaire cocktail van het huis was vooral fris door de grote hoeveelheid ijsklontjes. Na een gelukkig relaxte nachtrust hielden we stiekem onze vingers gekruist voor het ontbijt. Maar helaas: “copieus” was aangepast naar “karig”. Bij het uitchecken bedankte de receptioniste ons voor het verblijf. “Hopelijk zien we u volgend jaar weer”. Wie weet, we hebben nog een jaar de tijd om onze verwachtingen aan te passen.

Jongens

Enigszins besluiteloos sta ik voor de kast met tijdschriften in de boekwinkel onder ons appartement. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een week- of maandblad over. “Weten wat uw huisdier over u denkt?” Ik waag me er niet aan, kan me er genoeg bij voorstellen zonder diepgaand onderzoek! Achter me hoor ik twee jongens in gesprek met de dame achter de kassa. “Het mag ook in het Engels”, hoor ik een van hen vertwijfeld zeggen. Ze zijn op zoek naar een boek. Ze hebben de film gezien, maar dat voldoet niet als bijdrage voor de literatuurlijst. Helaas heeft de boekwinkel het niet op voorraad. En bestellen duurt te lang: ze moeten morgen een presentatie geven. Ik schiet in de lach: goed over nagedacht, jongens! Maar ik hoor ook de paniek in hun stemmen. En ik weet dat wij het boek hebben. “Ik kan het jullie wel lenen”, meng ik me in het gesprek. Stomverbaasd, gelijk gevolgd door superenthousiast gaan ze op mijn aanbod in. Als ik een paar minuten later met het boek weer in de winkel sta, geven ze elkaar een high-five. “We brengen het morgen gelijk na school terug, beloofd”, roepen ze terwijl ze de winkel uitstormen. Ik wens ze succes. Het is gelukkig geen dik boek, dus in één avond uitlezen, gaat vast lukken. En wie weet, nemen ze volgende keer wat meer tijd voor de voorbereiding.

NB Boek is teruggebracht met nogmaals dank. Ze hadden een 9 gekregen!