De drie Beagles

‘Hoe is dat nou, drie Beagles?’ Ik hoor deze vraag de afgelopen week vaker. We vormen inderdaad een bezienswaardigheid als we met z’n allen op straat lopen! En ik glimlach dan vrolijk. Vooraf had ik wel wat vraagtekens, ondanks mijn spontane en welgemeende ‘ja natuurlijk!’ Het gaat om ruim vijf weken. Kunnen en willen ze gewoon meedraaien in ons gezin? Wat als de halfbroertjes ‘mot’ krijgen? Of als de logeetjes heimwee hebben naar thuis en de eigenaren (in willekeurige volgorde)? Maar alle interpunctie is weggeblazen. Ze kunnen het prima vinden onderling en gedragen zich als keurige gasten. Elke hond heeft zijn eigen bijzonderheden en dat is leuk om te zien. Bandit, het halfbroertje van Darwin, heeft een stoer uiterlijk. Hij oogt heel dapper en moedig, klaar om de wereld tegemoet te treden. Maar hij is doodsbang van de stofzuiger en poept staand, het liefst tegen een boom aan! ’s Avonds kruipt hij op schoot, dan wil hij heel graag weer even klein zijn en geknuffeld worden. Sydney is de oudste en gedraagt zich van hoge komaf. Ze neemt verzoeken ‘in behandeling’, of het nu over ‘kom hier’, ‘zit’, ‘down’ of ‘blijf staan’ gaat. Toen ik hierover een opmerking maakte tegen de eigenaar van de dagopvang, schoot hij in de lach. ‘Ze doet niet of ze een prinsesje is, ze ís een prinsesje!’ Hij kent ze allebei goed: ook zij zijn daar vanaf pup al hond-aan-huis. En Darwin scheurt gewoon overal tussendoor en gedraagt zich alsof hij thuis is (waar hij in feite ook gelijk in heeft). Zelfs de kerstdagen met negen gasten verliepen harmonieus. We zien de jaarwisseling zonder zorgen tegemoet en versturen regelmatig foto’s naar Down Under ter bevestiging. Dus zo is dat nou, drie Beagles. En daar genieten we enorm van.

Logeetjes

 

Zachtjes wordt een pootje op mijn been gezet. In het donker voel ik zijn vragende blik. We hebben twee logeetjes: Bandit, het halfbroertje van Darwin, en z’n zus Sydney. De eigenaren zijn een vijftal weken naar Australië. En dus logeren ze afwisselend bij de vertrouwde dagopvang en bij ons. Ze kennen elkaar goed en de onderlinge verstandhouding is prima. Maar het is toch anders dan thuis. Sydney past zich redelijk snel aan, maar Bandit heeft even tijd nodig. En dus zit hij nu midden in de nacht ineens op ons bed. Zijn zus snurkt luidruchtig in de kamer hiernaast. En Darwin slaapt naast me in z’n bench. Ik aai z’n zachte oren: ‘vooruit dan maar’. Hij laat zich gelijk zakken op de deken aan het voeteneind en slaakt een zucht. Ik draai me weer om en sluit mijn ogen. Drie Beagles is heel anders dan eentje. Maar wel heel gezellig. Ik weet nu al dat de weken niet alleen in Australië voorbij zullen vliegen. 
 

Kookcarrière in vogelvlucht

Samen met mijn collega buig ik me over het recept. We krijgen een Italiaanse kookworkshop, en hebben onszelf ingedeeld bij de Grissini (broodstengels) en Biscotti (koekjes). My cup of tea! In een oogopslag zie ik dat de hoeveelheden niet kloppen. Ik pak een pen en corrigeer het een en ander. Dan gaan we aan de slag. Als de geheel volgens stijl licht ontvlambare kok een kijkje komt nemen, maakt hij een compliment: ‘Jai ben een wereldtalent, die ontdekking van die avond, hartstikke bellissima.’ We kijken elkaar aan, lachen veelbetekenend en laten hem het zware kneedwerk een paar keer voordoen, ‘omdat we niet begrijpen hoe het moet’. Hij heeft het niet in de gaten of doet alsof hij niet merkt dat we hem bewust het zware werk laten doen. Als hij drie kwartier later weer voorbij komt en het resultaat ziet van ons werk, krijg ik een uitbrander. De koekjes zijn door mij veel te dik gesneden! Van veelbelovend talent kukel ik met een noodvaart naar zijn niet mis te verstane rampscenario ‘mama mia, jai ben die teloerstelling van die avond!’ Ik knik wederom beleefd en laat het langs me afglijden: we hebben plezier voor twaalf en dat is veel belangrijker dan een chagrijnige trainer. Ook de anderen zijn inmiddels zover dat we aan tafel kunnen gaan. De meesterchef loopt nog één keer langs alle gerechten, prikt hier en daar, knikt misprijzend of berustend en staat dan weer aan ons werkblad. De koekjes smaken heerlijk, zien er appetijtelijk uit en wijzelf zijn meer dan tevreden. Hij kijkt me aan, legt zijn hand op mijn schouder en zegt: ‘Jai hebt viel, heel viel geleerd vanavond, si?’ Ik heb precies de juiste hoeveelheid witte wijn op om hem stralend aan te kunnen kijken. Dan loopt hij verder en gaan wij aan tafel. Ik lach erom: sommigen doen er jaren over, met heel veel bloed, zweet en tranen. Mijn kookcarrière heeft in één avond alle hoogte- en dieptepunten gekend. Je zou ervoor tekenen. Of gewoon nog meer alcohol tot je nemen om te vergeten.

Dank je Sinterklaahaasje

Al weken klopt mijn hart vol verwachting. Ook vandaag staat in het teken van wild geraas. Een onverwachte hulpklaas belt aan met een veelbetekenende blik in z’n ogen en nog geheimzinniger uitziend pakje in zijn handen: ‘Pas  vanavond open maken!’ De uren kruipen voorbij. En eindelijk, eindelijk is het dan zover. Mijn moeder, neefje, nichtje en ik hyperen erop los, onder toezicht van een paar volwassenen. We zingen liedjes, doen dansjes, oefenen met bonzen op deuren en ramen … Totdat het verlossende geluid van buiten klinkt. Twee volle zakken cadeautjes staan in de gang. Een voor een worden ze tevoorschijn gehaald en uitgepakt door gretige handen. Lieve, verrassende, handige, toepasselijke en lekkere geschenken worden bewonderd en uitgeprobeerd. Zelfs de honden helpen mee. Als de bodem is bereikt, kruipt mijn nichtje tevreden op schoot. ‘Dat was leuk, he tante Dorine’, zegt ze, terwijl ze een machine om cupcakes mee te kleien stevig tegen zich aangeklemd houdt. ‘Ik ben zo blij. Ik heb bijna alles van mijn bestellijst gehad!’

Verrassing

Al zolang ik haar ken, vanaf de tweede klas MEAO, verrassen mijn vriendin en ik elkaar op pakjesavond. Soms een surprise, altijd een rijm en zonder twijfel de meest toepasselijke cadeautjes. Gewoon, omdat we Sint Nicolaas graag een handje willen helpen. En al die tijd is het meermalen gebeurd dat we elkaar vooraf ‘in vertrouwen’ vertelden dat we het een jaartje oversloegen. Dat het te druk was. Dat we elkaar uiteraard en zonder enige twijfel het allerbeste wensten. Maar dan zonder de traditionele aanpak. Om vervolgens allebei zonder uitzondering toch op het laatste moment iets leuks, liefs, ‘kon-Sint-gewoon-niet-laten-liggen-aardigheidje te regelen. Zij organiseerde altijd ‘stiekem’ een afgifte via het nabijgelegen huis van mijn moeder. Terwijl bij haar altijd ‘plotseling’ de deurbel gaat en ze nog net een ‘flapperende cape’ om de hoek ziet verdwijnen, waarna haar ogen worden getrokken naar een achtergelaten zak met cadeautjes. Maar dit keer waren we dus op vakantie. Ik had het een keer terloops laten vallen. Maar er verder geen bijzondere aandacht aan besteed. Dus hoe groot was de verrassing toen we de eerste koffers weer over de drempel droegen. Een schoorsteen, barstensvol met pakjes! Laat het heerlijk avondje maar komen. Wij zijn er klaar voor!

Hoofdletters

Alle ingrediënten zijn aanwezig: druilerig weer, een heerlijk huis met open haard, stapels ongelezen boeken, chocolade kruidnootjes en aandacht voor elkaar. De keukendeur staat op een kiertje, dus Darwin laat zichzelf in en weer uit. De enorme, wat verwilderde tuin is een onophoudelijke bron van avontuur voor hem. En dus komen wij nauwelijks buiten de eerste dagen van onze vakantie. Er is voldoende voorraad voor het hapje en het drankje. ‘En het regent toch!’ Maar dan schijnt op een ochtend de zon. We kijken elkaar aan: tijd voor wat frisse lucht. We wandelen door het centrum van Winterswijk, helpen Sinterklaas en de Kerstman een handje en rijden dan naar Bredevoort, het boekenstadje in de Achterhoek. Tegen de gevels van huizen staan kasten vol boeken, met een brievenbus ernaast: ‘We gaan uit van vertrouwen: per boek graag 2 euro in de bus doen.’ Heerlijk! We drinken koffie uit stenen mokken bij een Middeleeuws aandoend restaurantje: Bertram. Bewonderen een graanmolen in bedrijf. En gaan dan weer op ‘huis’ aan. Als even later het haardvuur knettert en we ons op de bank nestelen, straalt de tevredenheid zichtbaar van ons af. Het is écht héél druk op ons werk. Er moet de laatste weken van het jaar écht nog het een en ander worden geregeld. We leven dus écht mee met onze hardwerkende collega’s. En we genieten in hoofdletters. Dat is wel het minste dat we kunnen doen.

Knappe moeder!

In mijn werk hoor ik het regelmatig: ‘Maar de doelgroep senioren, die is toch helemaal niet bezig met internet en tablet? Hoe bereik je hen dan? ‘ Die opmerking speelt door mijn hoofd als ik mijn broer vraag om Skype op de laptop van mijn moeder te installeren, zodat ik haar af en toe even gedag kan zeggen tijdens de vakantie. ‘Maar ik heb al Skype!’, zegt ze. Daar heb ik even niet van terug. Ik heb ook Skype, maar ik vind het nog knap lastig om contact te leggen met collega’s of ZZP’ers ergens in het land. Ik rijd er waar maar mogelijk liever naartoe dan via het internet een bespreking te hebben. Even later klinkt er een zoemer en kort daarop zie ik mijn moeder, gierend van het lachen, voor de webcam: ‘Kijk maar, gelukt!’ We kletsen even en dan pak ik de laptop op voor een rondleiding door het huisje en de tuin. Manlief zwaait vanaf de bank, Darwin holt een eindje mee en toont waar hij bijna de eeknhoorn te pakken had (niet zo heel erg bijna overigens). Dan gaan we weer naar binnen en nemen we afscheid. Ik sla mijn armen om het scherm heen en zij doet hetzelfde. ‘We Skypen!’ ‘Niet iedereen vindt internet even gemakkelijk inderdaad’, antwoord ik op zo’n vraag tijdens een presentatie. ‘Maar de conclusie dat senioren niet weten hoe wehelpen.nl of Facebook werkt is te kort door de bocht. Je zou ervan versteld staan hoeveel ouderen ons ook daarin nog iets kunnen leren!’