Geweten

Met de zomerperiode in aantocht, of dat hopen we toch met z’n allen, kijk ik een beetje naar wat ik eet. Ik ben niet echt aan het lijnen, maar let wel op een minimaal maximum aan zoetigheid en hartige snacks. Tot nu toe gaat het al een paar weken goed. Maar op kantoor is het momenteel erg druk. Zo druk, dat de behoefte aan zoet toeneemt. Lang heb ik me ertegen verzet, maar dan geef ik op. Met de chipknip in mijn hand begeef ik me naar de snoepautomaten. Ik kies een Kitkat uit en geef accoord voor het bedrag. Een nijdige piep onderbreekt het proces: ‘onbruikbare pas’ Verbaasd probeer ik het nog een keer: dit is de eerste keer dat ik er problemen mee heb. Maar de automaat weigert resoluut. Ik laat me niet kennen en ga naar de andere automaat. Een Twix dan maar. Wederom toets ik ‘ja’ in voor het verschuldigde bedrag. Maar helaas, ook dit apparaat steunt mij hardnekkig in mijn eerdere voornemens. Ik begrijp de hint en druip af. Zonder een zoete versnapering. Maar ook zonder extra kilo’s.

Kinderwijsheid

Hij geeft parmantig een handje. ‘Dag’, zeg ik, ‘jij bent vast Lars!’ Hij knikt ter bevestiging en zegt dan: ‘Jij hebt geen kindjes maar wel een hondje. Heb je ‘m meegebracht?’ Tegelijkertijd kijkt hij zoekend om mij heen naar de deur, alsof Floppy eerst nog even de auto heeft weggezet. Hij is goed geïnformeerd door zijn ouders. Maar ik moet ‘m teleurstellen, Floppy is thuis. Lars haalt berustend zijn schouders op, het is geen groot probleem. Dan begint hij te vertellen. Dat hij even naar het con-su-ta-tie-bro moet. En dat hij dan precies aan de dokter moet vertellen wat hij ziet. En wat niet. Maar ook daar doet hij verder laconiek over. Zijn papa gaat mee, dus het zal wel goed komen. Hij vraagt of ik ook ‘spelletjes op de computer’ ken. Hij heeft een spelletje van Bob de Bouwer, maar daar mag ik niet mee spelen. ‘Dat is alleen voor kindjes’. Dan toont hij nog gauw even hoe hard hij binnen de lijntjes kan kleuren. Vol trots kijkt hij me aan. Hij is pas drie jaar oud. Maar wat een kinderwijsheid!

Favoriete dag

Mijn man en ik hadden het laatst over ‘de favoriete dag van de week’. Ik hoefde er niet eens over na te denken: ‘vrijdag’. Dit antwoord verbaasde hem. ‘Vind je het weekeinde niet leuk dan?’ Ik lichtte het hem toe. Ik vind het weekeinde hartstikke leuk! Maar bij mij is voorpret een belangrijk onderdeel van het plezier. De hele vrijdag verheug ik me op het feit dat ik de kantoordeur achter me sluit en het weekeinde begint. Hij begreep het niet. ‘Maar als je je zo verheugt op het weekeinde, is dat toch omdat die dagen nóg leuker zijn?’ Klopt. Maar het verheugen op iets prettigs is nog net even iets fijner! Daarom houd ik niet zo van verrassingen. Dan mis ik de voorpret. Of je moet vantevoren aankondigen dat er een verrassing komt, maar dan is een onderdeel van de verrassing dus al verklapt. Mijn man sloeg zijn armen om me heen en zei dat hij van me houdt, ondanks het feit dat hij me niet altijd begrijpt. En dat is nog altijd het allerbelangrijkste!

Do

Voor mij bij de bakker staat een echtpaar van middelbare leeftijd. ‘Dus ik wil negen kampioentjes, drie eierkoeken en zes rozijnenbollen. A.s. dinsdag. Ik kom ze om klokslag half 11 halen.’ Het meisje schrijft alles op en vraagt zichzelf af welke datum a.s. dinsdag heeft. ‘Dan is het 30 mei, dinsdag’, zegt de man. Het meisje vraagt naar de naam. ‘Hoogstraaten van Echtsteegh, met dubbel ‘o’, dubbel ‘a’ en een h op het eind’ Ik vraag me af wat er zo belangrijk is aan de exacte spelling als je een bestelling bij de bakker opgeeft, aangezien ze bij zo’n naam zelden naar de exacte spelling vragen. Maar het meisje schrijft geduldig mee. Dan zegt de man: ‘Meisje, je zou me een bijzonder plezier doen als je even aandachtig luistert naar wat ik je vraag!’ De woordkeuze is prima, maar het aantal klemtonen in dat kleine zinnetje doen mij vermoeden dat hij het anders bedoelt. “Ik vraag duidelijk of je de bestelling op dinsdag wilt zetten. Ik geef je er zelfs de datum bij. Wil je dan zo vriendelijk zijn om het ook zo op te schrijven!?’ Het meisje kijkt hem verbaasd aan en antwoordt dat ze dat ook heeft gedaan. De man stuift op: ‘Ik zie daar anders duidelijk ‘do’ staan. De bestelling is voor DInsdag!’ Ze krijgt er een kleur van. Dan zegt ze zacht maar duidelijk: ‘Dat is mijn naam. Ik heb de bestelling aangenomen. Mijn naam is Do.’ De man mompelt iets, pakt de arm van vrouwlief die zich tot dat moment volledig buiten de discussie heeft gehouden en loopt de winkel uit. Het meisje en ik kijken elkaar aan. Ik kan een proest niet onderdrukken. ‘Mooie naam’, zeg ik. ‘Vind ik ook!’, zegt het meisje. En voegt eraan toe: ‘En meneer zal ‘m zeker niet snel vergeten.’

Jesus Christ Superstar

Waarschijnlijk ben ik een van de heel weinigen die nog nooit de film ‘Jesus Christ Superstar’ heeft gezien. Ik ken uiteraard een paar liedjes die in de hitparade hebben gestaan. En heb een vaag idee van het verhaal. Maar tot gisterenavond was ik verder zo blanco als een onbeschreven blad. De musical heeft hier een prachtig eind aan gemaakt. In het begin was het even wennen. Toen het Onze Vader in gebarentaal werd weergegeven, meenden we zelfs in de verkeerde voorstelling te zitten! Maar de muziek stond erg hard, niet logisch in een zaal met doven en slechthorenden. En het was even zoeken naar het oorspronkelijke bijbelverhaal. Toch waren we vrijwel meteen gevangen door de uitvoering. Een vriendin had me al voorbereid: ‘Jezus is echt een lekker ding, hoor!’ Dat klopt: Dieter Troubleyn mag er zijn! Maar ook de andere acteurs en actrices spetterenden van het toneel af. Je zou zweren dat de musical net was gestart met touren, zo gedreven en enthousiast speelden ze hun rol. Kortom: ik heb genoten. Als je ‘m nog niet hebt gezien, is dit beslist een aanrader.

Geheugenverlies

De foto die ik bij het stukje ‘Arago’ wilde plaatsen, lag ergens in een heel grote stapel ‘nog in te plakken’ foto’s. Overigens een mooi karweitje voor als ik met pensioen ga. Ik heb al afgesproken met mijn vriendin om dit samen te gaan doen, met een grote pot thee. Maar dat terzijde. Tijdens het zoeken vond ik een andere foto. ‘Reunie’ stond er in grote letters op. Ik herkende mezelf en mijn vriendin. En vaag een ander gezicht. Maar het merendeel van de mensen op die foto komt me volstrekt onbekend voor. Sterker nog, ik herinner me het niet eens dat er een reünie was! Vanavond vertelde ik het tegen de bewuste vriendin. Ook zij keek me met grote ogen aan: ‘Is er een reünie geweest? En wij waren daarbij? Dat is vreemd, zegt me helemaal niets!’ Ouderdom komt echt met gebreken!

Origine

Hij had het altijd al geweten. Zodra hij poot op Franse bodem zette, voelde hij de energie in zijn botten stromen. Hij was een Franse hond. Of in elk geval was een van zijn voorvaderen van Franse komaf. Hij vond het heerlijk en genoot de hele vakantie van de Franse lucht, de Franse aarde en vooral het Franse eten. Hij begon pas te twijfelen toen we naar de andere oma gingen. Zij woont aan zee. En hij mocht mee naar het strand. De wind waaide door zijn vacht. Het zoute water deed zijn ogen tranen. Hij zeulde eindeloos met drijfhout dat hij in de branding vond. Hij haalde diep adem en schudde zijn vacht. Hij was een echte zee-hond! En toen passeerde hij de Duits-Oostenrijke grens. De Alpenwei kwam hem zo bekend voor! En dan die koeien! Niets was heerlijker dan meneer en mevrouw Milka opjagen. Zijn hele lijfje was doortrokken van de Oostenrijkse bergen, de Oostenrijkse geuren en het Oostenrijkse voedsel. Zijn voorouders hadden veel van de wereld gezien, dat kon niet anders. Maar hij wist het zeker: zijn moeder had beslist een dirndl-jurkje aan gehad! En nu, op zijn eigen mat, met de twee personen van wie hij het allermeeste houdt in zijn nabije omgeving, strekt hij zich eens lekker uit. Hij slaakt een diepe zucht en sluit tevreden zijn ogen. Wat heeft hij toch een hondeleven!

Regen

Als ik bij mijn moeder vertrek, zie ik de donkere wolken al aankomen. Het is een minuut of tien lopen van haar naar ons huis, een kwartiertje met een aan elke boom en struik snuffelende hond. Maar aangezien ik nog altijd niet van suiker ben, waag ik het erop. Ik ben exact op de helft als de bui losbarst. Natuurlijk niet eerst zachtjes en dan pas hard, zodat je net droog thuis kunt komen. Welnee, geen flauwekul, meteen alle sluizen open. Ik stop even onder de gevel van een huis en haal het regenkapje onderuit mijn laptoptas tevoorschijn. Leuk, krijg ik toch nog een kans het te gebruiken. Ik heb de tas al bijna een jaar en was al een tijdje nieuwsgierig naar het resultaat. Floppy houdt niet van regen en staat mij intussen vuil aan te kijken: ‘Hadden we niet even kunnen wachten tot de bui voorbij was?’ Maar ook hij smelt niet van een beetje water, dus ik loop stug door. Gelukkig staat de weg vol bomen, dus van beschutting naar beschutting hupsend kom ik een heel eind. Als ik bijna thuis ben, kom ik de overbuurman tegen. Ook zijn oma was wijs in haar uitspraken, dus nadat we elkaar even voor de vorm hebben beklaagd, lopen we opgewekt door. De regen druipt uit onze haren. ‘Lekker, he’, zegt hij, ‘nu onder de warme douche en je kunt er weer tegen.’ Was iedereen maar zo opgewekt als wij.

Arago en de Da Vinci Code

Gisteren zijn we naar de Da Vinci Code geweest. Ik heb destijds met veel interesse het boek gelezen. Niet alleen de achtergrond van het verhaal boeide me. Mijn moeder en ik zijn een aantal jaren geleden zelf in Parijs geweest om het spoor van de Arago-plaatjes te volgen, een belangrijk aspect van de film. Philip Freriks schreef er een boekje over en wij wilden het zelf wel eens zien. Het was echt heel leuk om van bronzen plaatje naar bronzen plaatje te lopen. Soms moest je lang zoeken: de medaillons zijn klein en onopvallend. En een aantal ligt dus in en om het Louvre. Als dit fenomeen dan jaren later onderdeel uitmaakt van een kaskraker, voel je je nog meer betrokken! Het was hoe dan ook gezellig, we waren met een groep van 11 personen. Naderhand hebben we nog ergens een hapje gegeten, maar toen was de koek op voor mijn moeder en zijn we naar huis gegaan. Met een warm gevoel aan een prettige avond!

Angstaanjagend

Het is al laat, maar een collega komt via MSN online. We plagen elkaar wat met het tijdstip. Zolang we nog steeds gedeeltelijk mantelzorg voor mijn moeder hebben, werk ik ’s avonds af en toe een uur of wat door. Maar wat doet hij nog achter zijn pc? Hij vraagt me eerst om niet te lachen. Dat beloof ik, hij weet toch wel beter. Hij zegt: ‘Zoals je weet, ben ik een fervent gamer. En sinds kort heb ik een nieuwe game. Maar deze is hartstikke angstaanjagend! En het is al laat. Iedereen is naar bed. Ik wilde even mijn gedachten afleiden voordat ik de donkere trap op moet!’ Zoals verwacht schater ik het uit! We kletsen nog even en dan wens ik hem sterkte. Heel veel sterkte! Hij zal het nodig hebben. Met z’n game!

PS: Peer, het gaat om Resident Evil 4!