Nieuwe baan

En net als je dan, mede gevoed door de mening van anderen, denkt dat de baanloze periode lang gaat duren, is er een doorbraak. Een collega voor wie ik een paar jaar leden een tijd met plezier heb gewerkt en met wie ik contact heb gehouden, belt op. Hij heeft een baan voor me. Niet helemaal wat ik bedoel, maar wel met mogelijkheden. Grotendeels secretarieel, maar inclusief stevige communicatieve taken. Mijn studie hoeft dus niet te worden onderbroken. Salaris-, inhoudelijke en andere voorwaarden waren in notime met wederzijds goedvinden vastgesteld. Blij, maar beduusd door de emotioneel in sneltreinvaart doorlopen week, kan ik volgende week weer ‘gewoon’ aan de slag. Andere functie, andere collega’s, maar hetzelfde bedrijf en cultuur waar ik me al 17 jaar prettig bij voel. Dubbel, omdat ik de enige van de vijf functielozen ben voor wie de zon ineens weer schijnt. Ik hoop van harte dat ook zij snel een leuke job vinden.

Prinses

Je kon erop wachten: na al die spanningen op kantoor werd ik vanochtend wakker met een nek waar geen beweging in te krijgen was. Ik heb het een paar uur aangekeken, maar toen toch maar onze vriend de fysiotherapeut gebeld: misselijk van de pijn. Ik mocht meteen komen. Hij draaide een paar keer en gaf toen een ruk. Met een knal schoot de beknelling los en voelde ik als het ware lucht stromen door mijn wervelkolom. Zalig!! Ook twee andere plekken wist hij met wat moeite weer flexibel te krijgen. Toen praatten we nog even na over de trouwdag. Zijn dochtertje van 4 was letterlijk in aanbidding geweest voor de bruid, die in haar ogen een vermomde prinses was. Ze had het er dagen naderhand nog over gehad en kon ’s avonds nauwelijks in slaap komen zonder een verhaaltje over ‘de gelukkige prinses’. “Goh”, zei ik, “dan zul je vanavond thuis wel de blits maken, zeg! Als je vertelt over ‘De Papa die de prinses weer beter maakte’!”

Zielig

Een collega is pasgeleden bevallen van een zoontje en woensdag gaan we op kraamvisite. Dus toog ik vanmiddag naar de binnenstad om een cadeautje te kopen. De zon scheen, de lunchpauze was voorbij, dus het was niet druk. Ik liep op mijn dooie akkertje en genoot van het zomerweer. Op de terugweg besloot ik mezelf te tracteren op een ijsje uit de lekkerste ijssalon van de stad. En net toen ik genietend de ijssalon verliet, struikelde ik bijna over een andere collega, die in hetzelfde functieloze schuitje zit. Hij keek naar mij. Hij keek naar mijn ijsje. En hij zei: “Echt, wij zijn zooooooo zielig, dat wil je gewoon niet geloven! Schaterend zijn we terug naar kantoor gelopen. Soms zit het tegen, maar soms zit het mee. Zoals zomaar een lekker ijsje op een doordeweekse zonnige middag.

Verwerking

Een van de collega’s die in hetzelfde schuitje zit, waarschuwde al: ‘Het heeft mij een week gekost om de dreun te verwerken, dus je kunt nu wel stoer doen, de reactie komt nog wel. En hij kreeg gelijk. Vrijdag kreeg ik een aantal afwijzingen binnen van personen, die mij eerder toezeggingen hadden gedaan. Sommige kwamen zelfs met idiote excuses. Alsof ik daarop zat te wachten! Toen ik thuis kwam en een vriendin belde om te vragen hoe het ging, barstte de bom. Dikke tranen. Ik kon niet ophouden met huilen. Ook gisteren tijdens een familiedag heb ik op een gegeven moment gevraagd om de naam van mijn werkgever maar even niet te noemen. Terwijl ik er al zo lang werk en trots ben op het bedrijf. Maar nu even niet. Komt wel weer goed. Alles heeft z’n tijd nodig. Het is alleen zuur dat je in een heel korte tijd van hoge feestmomenten in een diep dal wordt gestort.

Toppen en dalen

Gisteren was mijn eerste werkdag Nieuwe Situatie. Net voor onze huwelijksreis had ik te horen gekregen dat er geen functie in de gereorganiseerde afdeling voor mij beschikbaar was. Ik moet dus op zoek naar een nieuwe baan. Best gek als je in december een zeer goede beoordeling en een salarisverhoging hebt gekregen! Ik vond het erg moeilijk om weer naar kantoor te gaan, maar ik werd er omringd door bezorgde, meelevende en verontwaardigde collega’s. Soms was ik meer aan het troosten dan getroost te worden! En het voelde goed. Toen ik naar huis ging, kon ik er weer tegen. Ik ga er vol tegenaan. Laat me van mijn beste kant zien. Toon aan dat ze zullen weten wat ze hebben laten gaan. De nazorg is wel goed geregeld, dus voorlopig heb ik gelukkig geen financiele zorgen. Wie het laatst lacht, lacht het best!

Watergevecht

Er zijn dagen dat het minder leuk is om een bovenwoning te hebben met een plat dak. Dagen waarop het buiten ruim 30 graden is. En binnen dus een veelvoud daarvan. Zeker als je net terug bent uit Cyprus waar je een prive-zwembad had. Om het nog een beetje aangenaam te houden, sproei ik het dakterras nat met koud water. Floppy heeft het zwaar met z’n warme vachtje, dus hij krijgt ook meteen een goede beurt. Hoewel hij er absoluut niet van houdt, merk je meteen dat hij zich prettiger voelt. En tot slot richt ik de straal uit balorigheid op mijn moeder, die op bezoek is. Maar zij laat zich niet zomaar kennen en probeert in een wilde worsteling om mij de slang afhandig te maken. Met als resultaat dat we allebei gierend van het lachen kletsnat op een stoel zakken. Dan zien we mijn man, die geamuseerd tegen de muur leunt en het watergevecht beziet. Ik kijk mijn moeder aan: “Zullen we?” Heerlijk, die dagen dat het ruim 30 graden is!

Decadent

Dit item is niet geschikt voor niet-meelevende en jaloers aangelegde lezers! We zijn terug van de huwelijksreis en het was fenomenaal!! Op het decadente af! Letterlijk iedereen was op de hoogte van het feit dat we net waren getrouwd. De aandacht, felicitaties en kleine geschenken waren niet van de lucht. In het vliegtuig op de heenreis werden we zelfs omgeroepen! Onze ‘hotelkamer’ had een apart slaap- en zitgedeelte. Niks bijzonders toch, zul je zeggen. Klopt, het bijzondere was het privé zwembad op ons terras, dat overliep in een vijver grenzend aan een gazon, dat eindigde in een klein strandje aan de Middellandse zee. Ik dook ’s ochtends zo uit mijn bed ons zwembad in! We hebben welgeteld een wolk gezien, waarop mijn man (!) meteen opmerkte dat we misschien beter binnen konden gaan zitten. Grapje uiteraard! We kregen een champagne-ontbijt en een candlelight dinner aangeboden met de complimenten en felicitaties van het hotel. Elke dag om vijf uur werd er aan de deur geklopt en een aperitief met toastjes gebracht: enjoy. En zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Bijna geen enkele reden om de hotelkamer voor welke reden dan ook te verlaten. Of toch: we hebben een excursie geboekt. Naar Egypte. Omdat het maar een uur vliegen was vanuit Cyprus. We hebben een van de zeven wereldwonderen gezien: de pyramide van Cheops. De overige zes wonderen bestaan niet meer. We zijn in een pyramide geweest en hebben het masker en de grafkisten van Toetanchamon gezien. In een moskee geweest. Een papyrusmuseum bezocht. Een tochtje over de Nijl gemaakt. En ook hier werd weer volop aandacht besteed aan onze honeymoon! Maar aan alles komt een einde. Dus vannacht, om kwart over 3, waren we weer thuis. Morgen mogen we weer aan het werk. Maar wel met prachtige herinneringen aan de afgelopen weken!

Cyprus

Mijn moeder wilde ons graag iets heel speciaals geven voor onze trouwdag. Niet zozeer iets van kunst of servies of zo. Maar langdurig en niet aan smaak onderhevig. Toen bedacht ze dat de huwelijksreis wellicht mogelijkheden bood. Ze ging naar het reisbureau, snuffelde door brochures en vond wat ze bedoelde. In oktober werd de reis geboekt en tot 10 juni hield ze haar mond. Een bijna onmogelijke opgave. Maar ze hield vol. En het lukte. Het door haar aangeboden boek ‘Van baby tot bruid’, boordevol foto’s, tekeningen en eerste tandjes, eindigde met de reis naar het Amathus hotel in Cyprus. Vandaag begint die onvergetelijke herinnering! Tot over een week! En mam: we houden van je!

Designer

Wat is het heerlijk om niet langer zaken rondom de trouwdag te moeten verzwijgen: de Jurk, de bedankjes voor de gasten, mijn familie uit Zuid-Afrika. Alles kan en wordt gezegd. Zo ook het verhaal rondom de jurk. Het was de eerste die ze mij aantrokken en ik had me zo ingesteld op wit. Maar ik was meteen verkocht toen ik het effect zag. Hij is ontworpen door een designer in opkomst: Ian Stuart. Je hoort en ziet steeds meer van hem. Onze verkoopster wist te vertellen dat zijn zus nog niet zo heel lang geleden is getrouwd. Het was voor hem natuurlijk een uitdaging om de allerallerallermooiste jurk voor haar te maken. Maar zijn moeder had gezegd: ‘Ah nee, Ian, laten we voor haar nou iets prachtigs gaan kopen en haar niet afschepen met zo’n zelfgemaakte jurk!’

Trouwdag

Een dag van puur goud! Ik werd om de ‘normale’ tijd wakker en kon dus nog gewoon ontbijten met mijn toenmalige aanstaande. Hij zette me af bij mijn ouderlijk huis: tot straks! Het ging beginnen!! Twee vriendinnen zorgden in een heerlijke voorpretsfeer voor mijn haar en make-up. We hadden zo’n plezier dat we bijna mijn nagels vergaten te lakken! Mijn broer maakte ‘wat foto’s’ en vrienden uit Schotland belden om me een heel fijne dag toe te wensen. De fotograaf kwam net voor de bruidegom aan. Ik kon via een hoekje van het raam precies naar buiten spieken. Maar hij was ook niet gek en zag mijn ogen. Hij zwaaide enthousiast terwijl ik onder de vensterbank verborgen bleef! Eindelijk mocht ik naar beneden en zijn reactie op mijn blauwe jurk zien. Hij was perplex van bewondering voor het totaalplaatje, net als ik die allereerste keer! Floppy snapte er niets van: baas en vrouwtje zo raar aangekleed. Oke, hij was jarig maar 13 jaar was toch geen reden voor dit soort verkleedpartijen?! Hij kroop zelfs onder de jurk om te verifieren of ik het wel echt was!

We togen met de fotograaf naar de tuin van vrienden van mijn ouders voor de officiele reportage. Fotograaf en vriend kenden elkaar, dus doken eerst de fietsschuur in: een gezamenlijke hobby. We moesten hen vriendelijk herinneren aan het feit dat wij toch echt in het middelpunt van de belangstelling wilden staan! Het weer was heerlijk: een paar wolken, maar veel zon en een aangename temperatuur. Het licht speelde in mijn haar terwijl we braaf de aanwijzigingen van de fotograaf volgden.

Toen weer naar huis, waar de daggasten zich hadden verzameld. De een was al enthousiaster dan de ander, maar ook mijn vriend kreeg complimenten over zijn pak. En terecht! Tot onze grote verrassing waren mijn neef en zijn vrouw uit Zuid-Afrika aanwezig! Ze hadden niets gezegd maar wilden niet ontbreken op onze trouwdag en hadden dus van alles geregeld om er toch bij te kunnen zijn! Zo lief! En de bruidsmeisjes van 1,5 tot en met 14 jaar waren plaatjes!!! De trouwauto arriveerde. Het hele gezelschap toog naar buiten, de bruid werd in de rode Jaguar geplaatst en de chauffeur gaf gas. Maar de auto sloeg af. Keer op keer probeerde de chauffeur de auto te herstarten. Tevergeefs. Tijd begon te dringen, dus in allerijl werd een van de volgauto’s omgetoverd tot bruidsauto. Ik had me net geinstalleerd (en dat valt niet mee met zo’n jurk!) toen de Jaguar weer aansloeg. De halve straat was uitgelopen en applaudiseerde terwijl ik weer terugliep met mijn rokken onder mijn armen. Weer gaf de chauffeur gas. En weer sloeg de motor af. Hilariteit en medeleven alom, maar ik haalde mijn bevallige schouders op, riep naar het publiek dat ik niet kon kiezen tussen de auto’s en ging weer in de andere auto zitten. Ik had medelijden met de chauffeur, wat een ramp!

We reden naar het stadhuis voor het officiele gedeelte. De ambtenaar had er echt iets moois van gemaakt. Hij vertaalde een paar keer stukken tekst in het Engels voor de Engelstalige gasten en genoot daar zelf ook zichtbaar van. Ook wees hij op de foto van mijn (overleden) vader en zei zeker te weten dat ook hij erbij was vandaag. Het ‘ja’ van mijn vriend en mijzelf klonk luid en duidelijk! Toen de ambtenaar ons na het officiele gedeelte geluk wenste, zei hij dat hij zelf ook erg had genoten van de ceremonie. ‘Soms klikt het gewoon meer met het ene stel dan met het andere! Veel geluk!’

Toen naar de kerk. Het programma verliep in een rustig tempo, dus ik kon gauw wat gasten persoonlijk begroeten en met mijn jurk pronken! Toen de mis begon, kwam de pastoor mijn man (!) halen. Daarachter liepen de vier bruidsmeisjes en vervolgens mijn razendtrotse broer en ik. Mijn collega en zijn vrienden zorgden voor werkelijk schitterende muziek en de door onszelf opgestelde mis ontroerde vele aanwezigen. Alleen ging natuurlijk de ring van mijn vriend niet om zijn vinger, ondanks veelvuldig oefenen van tevoren. Tot groot vermaak van de gasten likte ik heel snel over zijn kootje, met resultaat!! De dienst ging verder. Toen mijn overleden vader, tante en vriend werden afgeroepen, pinkte ik wel een traantje weg. De mis werd afgesloten met een uitbundig ‘Lang zullen ze leven’ terwijl wij door het middenpad de kerk weer verlieten. We bleven even aan de zijkant staan en lieten ons feliciteren. Buiten verzamelden iedereen zich voor de ingang en toen we naar buiten gingen, werden er duizenden zeepbellen geblazen! Fantastisch!!

We reden naar de feestlocatie, waar een geweldige marsepeinen bruidstaart van wel zeven lagen stond te wachten. Het weer was nog steeds perfect dus iedereen nam plaats op het terras in de zon. Vrienden van ons hadden een memoryspel bedacht en we kregen een boek vol met lieve anekdotes van alle betrokkenen. De receptie begon nagenoeg onmerkbaar en talloze mensen kwamen ons feliciteren en overladen met cadeaus en aandacht. Een van de aanwezige kinderen was er zelfs van overtuigd dat ik een echte prinses was!

Toen de laatste gast was vertrokken, gingen we naar een aparte zaal waar een heerlijk buffet op ons stond te wachten. Het eten werd bij tijd en wijle onderbroken door een speech: mijn moeder die eindelijk de bestemming van de huwelijksreis bekend maakte (Cyprus!!), mijn broer, de broer van mijn man, de vader van mijn man, zijn zus en onze vriend. En er was een waanzinnig hoorspel ingestudeerd: Dorienroosje. Geweldig, fantastisch, niet te vertellen leuk en goed bedacht! We vertrokken uiteindelijk met de muziek ‘The time of my life’ naar de bruidssuite van het hotel. Daar hebben we nog een hele tijd in het bubbelbad nagepraat, champagne gedronken en de vele kaarten bekeken. Het was werkelijk een dag van puur goud!