Imago

Vandaag hadden we weer cursus, voor de negende tweewekelijkse keer. De groep bestaat uit 25 personen en aangezien de frequentie dus niet echt hoog is, duurt het even voordat namen en gezichten bij elkaar horen. Tijdens het eten merkte iemand op dat M. er niet was. Haar buurvrouw vroeg wie dat ook alweer was. ‘Je weet wel, dat meisje wiens haar net te kort is om achter haar oor te blijven zitten, maar ze probeert het niettemin toch de hele tijd.’ Buurvrouw wist het weer. Maar het was wel het startpunt voor andere karakteristieken van een aantal cursisten: de egocentrische, die ene die altijd lacht, die andere die nors kijkt maar het niet is en de weduwe. ‘En’, vroeg ik, ‘wie ben ik?’ Ze moesten lachen. Zo eenvoudig. Zo gemakkelijk. Zo voor de hand liggend. ‘Degene die gaat trouwen’! Ik kom er gelukkig nog niet eens zo slecht van af!

Ongeluk

We wonen aan een drukke doorgaande weg en zijn gewend aan verkeersgeluiden. Dus de klap viel me in eerste instantie niet eens echt op. Wel de stilte die na enige tijd optrad. Toen ik uit het raam keek, zag ik dat al het verkeer stilstond. Er was een ongeluk gebeurd. Nu heb ik van mijn broer geleerd dat sensatie ‘not done’ is. En gelijk heeft hij. Maar toch ging ik even kijken. Een wegrijdende auto had een scooter geraakt. Het meisje bloedde behoorlijk, maar het leek gelukkig niet al te ernstig. De ambulance kwam al aanrijden. Terug op het dakterras vertelde ik het tegen mijn broer annex buurman. Ik was nog niet uitgesproken of hij vertrok om te gaan kijken. Tot zover de voorbeeldfunctie!

Ambtenaren

Gisterenavond kwam de ambtenaar van de burgelijke stand met ons praten. Ik moest nog aan Tink denken; met de ambtenaar die hen in eerste instantie was toegewezen, klikte het totaal niet. Maar meteen na binnenkomst merkte ik het al, dit komt wel goed. Hij is al wat ouder, heeft een leuk gevoel voor humor en bezit de kunst te kunnen luisteren, noteren en vragen stellen tegelijkertijd. Na anderhalf uur sloot hij af met de woorden dat hij ons een leuk stel vond, hij mijn -met excuses- kinderlijke enthousiasme rondom de bruiloft wel kon waarderen en dat het vast een leuke ceremonie werd. Hij zou de verkregen informatie samenvatten tot een speech met hier en daar een plagerijtje. ‘Oh’, zei ik, ‘maar dan wil ik u graag waarschuwen: mijn aanstaande kan erg adrem reageren!’ Hij keek ons even aan. ‘Daar kan ik absoluut niet tegen, dan houd ik verder mijn mond en loop ik weg!’ Waarop mijn vriend de daad bij het woord voegde en opmerkte: ‘Dan zal ik daarmee wachten tot na de huwelijksvoltrekking!’

Code

Het was druk vandaag, dus ik had er behoorlijk stoom op staan tijdens mijn werk. Het waren leuke klussen en voor de verandering liep het op rolletjes. Vandaar dat ik eigenlijk weinig of geen aandacht voor mijn omgeving en de zich daarin bevindende collega’s had. Maar ineens hoorde ik iemand hard ‘Trouwjurk!’ zeggen. Verbaasd keek ik op. Met een daverend lachsalvo tot gevolg. Wat bleek: mijn collega’s hadden tevergeefs getracht mijn aandacht te vangen. Maar ik reageerde nergens op. Totdat een van hen op het idee kwam om niet mijn voornaam, maar het item dat op dit moment centraal staat te roepen. En het werkte!

Bavaria

Toevallig valt mijn oor op de Bavaria-radioreclame. ‘U staat in de file. Met andere woorden, u staat stil en toch kunt u niet drinken. Hier hebben wij iets op gevonden: Bavaria is nu ook te koop bij tankstations.’ Enzovoorts. Meer info schijnt op de site te staan. Ik besluit een kijkje te nemen. Eerst moet ik aangeven of ik ouder of jonger dan 18 jaar ben. Alsof een 16-jarige zich daardoor laat tegenhouden, zal wel een marketingtruuk zijn. Maar hoe ik ook zoek: geen info over de tankstations die bier verkopen. Ik hoop dat dit geen planningsfoutje is. Los van het feit dat dit een beetje dom zou zijn, is het namelijk een beetje boel stom om bier langs de snelweg te verkopen! Zelfs wanneer je in een file staat, moet je op een bepaald moment weer gaan rijden. Zonder drank! Een betere slogan zou dus zijn: ‘Zo, en nu zeker geen Bavaria! Want ik rij alcoholvrij!’ ’t Is maar dat je het weet, heren Bavaria!

RECTIFICATIE: ik heb ‘tankstations’ verstaan in plaats van ‘treinstations’. Deze tekst is dus niet helemaal correct. Feit blijft wel dat er geen info op hun site stond, ook niet over treinstations!

Kogel

De kogel is halverwege door de reorganisatiekerk: vanochtend kreeg ik op de ene functie een ‘bijna maar nog niet helemaal’ en op de andere een ‘negatief’ advies. De kans dat er geen plaats in de nieuwe afdeling voor mij is, wordt dus steeds groter. Ik was de eerste in de rij van adviesgesprekken en tot verbazing van mijn collega’s bleef ik er redelijk rustig onder. Het is een advies. Het echte sollicitatiegesprek komt nog. Wie weet. Maar dan nog: het hele proces ligt ver buiten mijn invloedssfeer. Dus het heeft zo weinig zin om me er druk over te maken. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk blijf ik in de strijd. Ik wil graag een leuke job. Maar mijn huidige fijnste baan van de hele wereld is vervallen. Dat besluit is een tijd terug al genomen. En ik vind mijn weg wel weer. Ik weet alleen nog niet precies waar deze naartoe leidt. Misschien toch eens uitkijken naar een goede routeplanner.

Mijmeren

En soms, tijdens al het vliegen en rennen door persoonlijke en zakelijke beslommeringen heen, sta ik ineens stil. Droom ik nou of is het echt waar? Ga ik trouwen? Ik was tot voor drie jaar geleden een redelijk verstokte vrijgezel. Ik had niets tegen relaties, maar had het prima naar mijn zin in mijn eentje. Mijn schilderijen aan de muur, mijn muziek in de cd-speler. Naar bed wanneer ik zelf wilde, in die vreselijke, maar o zo lekkere dikke pyama. Een grote vriendenkring die me alles gaf wat ik verlangde aan vriendschap en genegenheid. En toen kwam Hij. En ik wist meteen: het is goed. En dat was het ook. En dat bleef het ook. Nu gaan we trouwen. Ondanks het samenlevingscontract toch weer een heel nieuwe fase in mijn leven. Een nieuwe achternaam. Even wennen aan ‘mevrouw’. Maar dan schud ik de mijmeringen van me af. En vliegen de dagen en weken weer langs me heen. Mijn collega vroeg wat er vorige week donderdag was gebeurd; ik moest even nadenken wanneer het ook alweer vorige week donderdag was. Maar ik geniet! Wat is mijn leven toch mooi!

Meubelboulevard

Vandaag hadden we iets typisch Nederlands op het programma staan: een bezoek aan een meubelboulevard. En als ik de verhalen moet geloven, was het een uitgelezen dag voor een dergelijk uitje: het was razenddruk. We hebben namelijk een linnenkast op de huwelijkslijst staan. Ik had een royale kast toen ik mijn aanstaande leerde kennen. Maar te klein voor een tweepersoonshuishouden. Dus werd z’n eigen kast ernaast gezet. Het paste precies. Qua afmeting dan, want het zijn duidelijk twee aparte kasten. Dus het leek ons wel symbolisch om net als een achternaam (de zijne) voortaan ook een kast te gaan gebruiken. We hebben veel soorten gezien, maar eentje sprong er echt uit. Veel ruimte, schitterend qua uitvoering en perfect wat afmetingen betreft. Precies wat we zochten! Een mooie opvolger om straks de dagen voor af te tellen.

Meidendag

Vanochtend ging de bel en stond mijn schoonzusje voor de deur. ‘Verrassing, ik kom je halen voor een meidendag. Ligt je konijnenpak al klaar?’ Gelukkig was dat laatste een grapje. Ik mocht zelf rijden (ben snel wagenziek bij een ander) en de routeplanner vertelde of ik links of rechtsaf moest. Toen ik parkeerde, zag ik de tekst op een grote bestelwagen voor de deur: chocolaterie! We gingen bonbons maken!! Een aantal schoonzusjes, (schoon)moeders en vriendinnen sloten aan. Er was nog een groep bezig en met een kopje koffie stonden we buiten in de zon te wachten. Ik keek naar binnen. Gossie, lijkt net die ene collega. He kijk nou, nog meer collega’s! Een complete afdeling! Er werd licht argwanend naar mij gekeken; kwam ik soms spioneren voor het personeelsblad? Maar al gauw waren de redenen over en weer uitgewisseld. Zij hadden een personeelsuitje en startten net als wij bij een chocolaterie. Toen zij vertrokken, wensten ze ons een fijne dag toe. ‘Je wordt zo nog gesminkt en aangekleed, veel plezier!’, riep er eentje. Gelukkig bleek ook dat een grapje, want aansluitend werd ik gefeteerd op een heerlijk uitgebreide afternoontea. Het was een zeer gezellige en fijne meidendag!

Onbegrijpelijk

Zelfs in deze fijne en leuke bruidsdagen lukt het blijkbaar toch om boos te zijn. Boos op de reorganisatie en het onbegrip van collega’s buiten onze afdeling. We proberen echt om ‘de winkel open te houden’. Om projecten niet te vertragen ondanks het feit dat je niet eens weet of je nog bij het project betrokken bent over drie weken. En om geen ‘ja’ te zeggen als je weet dat het capaciteittechnisch niet kan. Dus zei ik ‘nee’ tegen iemand die vroeg of we ‘net als vorig jaar’ iets wilden regelen. Ik legde uit dat een van mijn collega’s al een functie buiten onze afdeling heeft aanvaard en de andere met zwangerschapsverlof thuis is. Dus dat mijn ‘halve’ collega en ik het een beetje druk hebben. Dat deze opdracht veel omvangrijker is dan hij dacht en dat ze best zelf een keer iets kunnen verzinnen en regelen. Want dat ik toch echt over twee weken ‘ook nog eens vrij neem’ in verband met mijn huwelijk. En toen was hij boos. En daarom ben ik nu boos. Gelukkig is het bijna weekeinde!