Versgebakken

Met argusogen houd ik het proces in de gaten. Vanochtend heb ik een pak broodmeel gekocht. De broodbakmachine voor de eerste keer gebruiksklaar gezet. Ingredienten nauwkeurig afgemeten. En toen op ‘start’ gedrukt. Er wordt gekneed dat het een lust is om naar te kijken. De eerste geur stijgt al op. Jammer dat er geen lichtje in de machine zit, want eigenlijk zie ik veel te weinig door het kijkvenster. Straks, over een paar uur, hebben we een versgebakken brood. Geen mooier moment om een versgebakken jaar mee te beginnen! Ik verheug me er nu al op. Fijne jaarwisseling allemaal. Laten we er samen een mooi 2006 van maken.

Toiletteren

‘Let nou goed op, dan doe ik het nog een keer voor. Je doet het deksel omhoog. Dan een been aan deze kant en eentje aan deze kant. Eventueel kun je met je rug tegen de achterkant aanleunen, als dat prettiger zit. En dan laat je alles lopen, van voren of van achteren, dat maakt niet uit. Als je klaar bent, dan veeg je je billen schoon met een stukje van dit papier. Je mag er best wat meer van gebruiken als het nodig is, daar is het voor. Je gooit dat erbij en dan druk je op deze knop. Er komt dan heel veel water voorbij en die veegt alles schoon het riool in.’ Wederom kijkt hij me niet begrijpend aan. Ik zucht. Zo moeilijk is het toch niet. ‘Er is een weeralarm’, leg ik uit. ‘Iedereen wordt aangeraden om zoveel mogelijk binnen te blijven. Jij dus ook! En als je moet, dan moet je het nu dus even hierin doen! Floppy schudt zijn hoofd en verdwijnt, naar de warme zitkamer. Hij is ervan overtuigd dat we hem zometeen toch zullen uitlaten. Weeralarm of geen weeralarm. Waarschijnlijk krijgt hij gelijk. Want een mensentoilet, no way!

Creatieve opruiming

De telefoon gaat: de moeder van een collega. ‘Is mijn dochter bereikbaar? Ik weet dat ik onder werktijd bel, maar ik wil haar graag even spreken.’ Haar stem klinkt vrolijk en enthousiast, dus er lijkt gelukkig niets ernstigs aan de hand. Ik vertel haar dat mijn collega telefonisch in gesprek is en vraag of ze terug kan bellen. ‘Als u dat wilt doen, heel graag. Ik moet het gewoon even kwijt aan iemand, zo leuk!!’ Nu heeft ze mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en beleefd vraag ik of ze haar verhaal wellicht aan mij wil vertellen! Dat laat ze zich geen twee keer zeggen. Ze wilde de kerstboom opruimen. Hij viel uit en stond er zo kaal bij. Maar ze is alleen en wat onthand. Dus liet ze haar fantasie werken en heeft de kerstboom uiteindelijk bovenop op de stofzuiger liggend naar buiten gesleept. Ze was zo trots op zichzelf! Ik heb haar gecomplimenteerd en beloofd dat ik haar dochter haar zo snel mogelijk zou laten terugbellen. ‘Maar niets verklappen, hoor!’ Ook dat beloofde ik haar. En met een glimlach op mijn gezicht beëindigde ik het gesprek. Als wij straks onze kerstboom opruimen, gebeurt dat vast op een minder creatieve manier!

Voorbij

En dan, zomaar ineens, is kerstmis alweer voorbij. We zijn naar de kerkdienst geweest. Wederom weemoed naar onze eigen vertrouwde ‘echte’ kerk die helaas een paar jaar geleden is afgebroken. Het blijft wennen aan de bingo- annex gemeenschaps- annex kerkzaal, maar het gaat natuurlijk om de inhoud. Aansluitend bij schoonfamilie V (=vaders kant) het jaaroverzicht besproken: wat was naar in 2005, wat was leuk in 2005 en wat hoop je van 2006? De volgende dag aan de kerstbrunch bij mijn familie wilde ik dat enthousiast introduceren, maar dit ontlokte mijn broer de reactie: ‘Het nare was dat dit soort vragen worden gesteld, het leuke was dat ik er geen antwoord op hoef te geven van mezelf en ik hoop dat je deze vraag in 2006 niet meer stelt!’ ’s Avonds heb ik een candelight diner georganiseerd voor mijn man en mijn moeder. Voor het eerst gamba’s geflambeerd! En de blusdeken kon in de verpakking blijven! Gisteren zijn we afgereisd naar schoonfamilie M (inderdaad, moeders kant). Gezellig! Kerstaardigheidjes gegeven en gekregen en volgehouden dat we er ook na drie achtereenvolgende jaren géén traditie van maken! Vanochtend werd ik wakker en zag dat het ook in Zeeland (licht) had gesneeuwd. Was meteen vrolijk. Na de brunch zijn we terug naar huis gereden. De boom staat er nog, met lichtjes. Het schaaltje kerstkransjes is nog niet leeg. Maar zelfs de kerstliedjes klinken ineens ‘anders’. Minder ‘kerst-tig’. Nog 363 nachtjes slapen.

Kersthumor

Terwijl ik de boodschappen inpak, vraagt het meisje dat mijn boodschappen heeft aangeslagen aan haar collega of ze even naar het toilet mag en hij dus kassa wil draaien. Hij plaagt haar, zegt dat het niet mag omdat ze hem onheus heeft behandeld eerder die ochtend. Ik kijk verbaasd, want het is nog geen 9 uur. Zo kibbelen ze nog even door, de klanten voor de kassa animerend. Dan zeg ik er iets van: ‘Kom op, jongens, denk aan de kerstsfeer!’ De jongen kijkt me aan en zegt alert: ‘Dat is morgen pas! Vandaag mag ik haar nog ongelimiteerd klieren.’

Sjans

Net als afgelopen jaar gaan we ook komend jaar onze speciale klanten weer in het zonnetje zetten met een feest. Een spetterend feest wel te verstaan. Want dit keer vindt het plaats in het Dolfinarium Harderwijk. Vanochtend was de eerste bespreking. We kwamen redelijk snel tot overeenstemming. Omdat mijn collega het park lang geleden voor het laatst had gezien, kregen we een rondleiding. Ik kom er minstens een keer per jaar en voor mij was het dan ook een feest van herkenning: even de roggen aaien, in adoratie naar de jonge dolfijntjes kijken, zwaaien naar de walrussen en een kushand naar de zeeleeuwen die ons met gebrul verwelkomden. Bij de laguna kwam er al snel een mannetjesdolfijn naar ons toezwemmen. Terwijl mijn collega in gesprek was met onze contactpersoon, zwom de dolfijn telkens opnieuw een rondje onder water om recht voor mijn neus omhoog te komen en me aan te kijken. Na vier rondjes knipoogde hij en spetterde me met zijn snuit in dezelfde beweging kletsnat. Schaterend verdween hij weer onder water, mij druipend achterlatend. Tja, ’t is weer eens wat anders, sjans met een dolfijn. Vooral erg nat!

Kerstlichtjes

Wat geniet ik toch van deze dagen. Zodra ik wakker word, doe ik de lichtjes in de kerstboom aan. Een zacht licht verspreid zich door de kamer, over de nog slapende heren (hond Floppy en man). Zodra de zon tevoorschijn komt, verdwijnen de lichtjes. Maar ’s avonds komen ze weer tevoorschijn. Waar je ook zit in de kamer, de lichtjes stralen en weerspiegelen in alles wat blinkt (eigenlijk best wel veel). We steken de kaarsen aan en genieten van de sfeer. Pas als mijn man als laatste naar bed gaat, dooft hij alle lichtjes. Tot ik ze de volgende ochtend weer aan doe. Dit lichtjesritueel mis ik eigenlijk nog het meeste als de boom weer is opgeruimd. PS: let op dat stralende hondje rechtsonder: net terug van de kerstkapper!

Kerstpakket

Het bedrijf waar ik werk, doet niet aan kerstpakketten. We krijgen een wisselend extra bedrag bij ons decembersalaris. Leuk, absoluut! Toch heb ik er nog nooit een kerstpakket voor gekocht. En juist dat vind ik zo leuk. De nieuwsgierigheid naar wat erin zit. Dingen die je zelf niet hoeft, waar je een ander weer blij mee kunt maken. Waarschijnlijk gaat het om verlangen naar het gras van de buren, maar toch. Sinds mijn man en ik samenwonen, kent ons huishouden echter twee kerstpakketmomenten. Hij krijgt een kerstcadeau. Daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde: het ene jaar bevalt het meer dan het andere. En dit jaar heb ik echt staan dansen van enthousiasme: hij kreeg de al zo lang door mij gewenste broodbakmachine als dank voor zijn inzet het afgelopen jaar! In gedachten ruik ik de geur al van versgebakken brood die me op zondagochtend tegemoet komt. Ik kan niet wachten tot het weekeinde is en ik me in de gebruiksaanwijzing kan gaan verdiepen! Wat zullen de kerstdagen zalig ruiken!

December = Dood

En weer gaat de telefoon: of ik al weet dat een oud-collega is overleden. Nee dus. Mijn gedachten glijden meteen terug naar ‘vroeger’, toen ik nog maar net bij het bedrijf werkte en hij een directe collega van me was. Ik hoor zijn stem nog in gedachten. En naar nog eerder, naar een uitspraak van mijn overgrootmoeder: ‘Ik zal blij zijn als ik de wintermaanden weer achter de rug heb. Dan heb ik tenminste weer een jaar voor me!’ In deze periode overlijden er veel mensen. Vorige week de vader van een collega, de schoonvader van een andere collega en nog een oud-collega. De verkoper van de kantoorboekhandel hier tegenover zei er zelfs iets van, toen ik vier condoléancekaarten in één keer meenam: ‘Een voorraadje voor de wintermaanden aan het aanleggen?’ December. Je mag van geluk spreken als je het overleeft.

Bekende Nederlander

De Libelle-columnisten werd gevraagd een open brief aan een Bekende Nederlander te schrijven. Onderwerp: de kerstgedachte. Het zette mij, net als hen, aan het denken. Wat een opdracht! Wat wil je vertellen en aan wie? Natuurlijk heb ik kerstgedachten. Ik geniet intens van deze weken, het hele huis is in kerstsfeer en de meeste kerstliedjes zing ik luidkeels mee (ja, schoonfamilie, ik zing als ik in mijn eentje in de auto zit wel!). Ik verkneukel me bij het feestelijk inpakken van kleine geschenkjes. Waarschijnlijk ben ik net als altijd de enige die de inhoud echt hilarisch vind, maar ach, ze zijn het inmiddels wel gewend. Degenen voor wie deze periode niet gemakkelijk is, stuur ik een kaartje met een lieve tekst. Of ik sla even een arm om hen heen. Iemand moeten missen is vreselijk, zeker in de maand dat familie, warmte en genegenheid centraal staat. Maar welk onderdeel van die kerstgedachten zou ik met een Bekende Nederlander willen delen? En zou ik daar dan ook nog een reactie op verwachten? Anders heeft het weinig zin om een brief te schrijven, toch? Ik heb de Libelle gelezen en doorgegeven aan mijn moeder. En besef dan ineens dat deze tekst een moderne open brief is. En ook nog over een kerstgedachte gaat! Is een van jullie toevallig een Bekende Nederlander? Dan is dit stukje bij dezen bestemd voor jou!