Zonder iets te zien, kijk ik uit het raam. Mijn wangen zijn ondanks de hitte buiten nat van de tranen. Op het scherm van mijn mobiele telefoon is het appje nog te lezen: “Willem is vannacht overleden.” Mijn oud-collega, die ik al bijna dertig jaar ken. We hadden nog steeds contact, terwijl hij al jaren met pensioen was en ik het bedrijf ook had verlaten. Onze afspraak half januari ging niet door, omdat Manlief naar een uitvaart moest. We zouden een nieuw moment plannen, maar toen viel corona binnen. Een paar weken geleden heb ik nog als verrassing gebakjes en bloemen voor de deur gelegd. En hoorde ik dat het niet zo goed ging. Maar zodra mogelijk zouden we in de tuin bijkletsen. Net nu het weer kan, is het niet meer mogelijk. Zoveel herinneringen scheuren door mijn hoofd. Zijn onnavolgbare droge humor. Zijn Zeeuwse nuchterheid. Zijn adoratie voor zijn vrouw. Zijn traditionele traktatie bij de koffie: roze koeken, omdat ik die zo lekker vind. Zijn ‘geklaag’ over kuren en kwaaltjes, die door ons dan met een knipoog werden weggelachen. Zijn gedrevenheid om anderen behulpzaam te zijn. Zijn liefde voor de Spaanse taal, en voor het Bredase dialect: hij sprak beide vloeiend. Zijn hardnekkige maar oprechte interesse in oud-collega’s, waarvan het contact met de meesten bij ons allebei was verwaterd. Zijn enorme tuin, waar we samen aardbeien plukten: “voor je moeder dus niet zelf opeten!” Op mijn verjaardag belde hij, zonder uitzondering, want “een kaart zegt niet wat ik wil zeggen: ‘Gefeliciteerd en hoe is het met je?'” Zelf zat hij op zijn verjaardag onbereikbaar in warme oorden. Mijn hart schreeuwt over de onrechtvaardigheid dat ik hem geen gedag meer kan zeggen. Dat hij me nooit meer goedmoedig op mijn kop zal geven als ik volgens hem blijf zeuren over iets onnozels. Een heel klein sprankje fluistert dat we deze herinneringen niet meer konden delen. Dat hij nu niet meer lijdt onder die verschrikkelijke ziekte, waardoor zijn omgeving en hijzelf vervaagde. Maar ik zal hem zo missen. Dag Willem. Jou vergeten is onmogelijk. Vaar wel.
D's Days 