Het leven is goed

“Gisteren zei ik het nog: “Het was een juiste beslissing.” De laatste dag om onze inschrijving te verzilveren. En daar bewust vanaf te zien. Ik meende het hartgrondig. De geblesseerde knie verbetert, zeker na de heerlijke (te) (korte) vakantie in de Provence. Maar had vier maal veertig kilometer zeker weten niet gered. Zou meer kapot hebben gemaakt dan nodig of wenselijk was geweest. Dus het is goed zo. Maar vandaag kan ik Facebook niet openen of ik zie beelden voorbij komen in mijn tijdlijn. “Iets meer aanmelders dan vorig jaar”, zeggen de cijfers. Minus twee dan die wel wilden maar niet konden. Op de radio klinkt welbekende marsmuziek “I’m gonna be” en de geliefde stem van Harm Edens. Ik stop vingers in mijn oren en sluit mijn ogen. Want het doet zeer. Toch. Mijn vriendin, veteraan 4D-vrijwilliger, is er dit jaar niet bij. Dus haar ‘mis ik niet’. Ik heb ineens vijf extra vrije dagen. Gelukje bij een ongelukje. Maar … ik wilde zo graag. Zo enorm graag een keer ook echt genieten van het enthousiasme van de omstanders. Niet overweldigd ondergaan, maar bewust beleven. Euforisch de dagelijkse eindstreep behalen. De komkommer-schijfjes en stukjes eierkoek die kinderen aanreiken aannemen. Bier drinken dat ik eigenlijk niet lust, maar er nu eenmaal bij hoort. Maar … het kon gewoon niet. Dit jaar dan toch. We hebben geen idee over de toekomst. Of het nog een keer lukt. En eerlijk is eerlijk: zo niet, dan is het ook goed. Er zijn ergere dingen. Veel ergere dingen. Dus waar “voltooien 4D’ ooit prominent prijkte op mijn bucketlist, plaats ik nu gewoon “genieten van 4D” op mijn bucketlist. En dat kan live meelopend. Of achter de televisie met Omroep Gelderland. Kan ik Harm nog steeds zien en horen. Toch. Het leven is goed.

Provençaalse geluksmomentjes

• ‘thuis’ komen met pleeghond Katrien op het veldje naast de jeu-de-boule-baan en de warme verwelkomingswoorden van schoonmama en schoonpapa
• met de honden naar het dal wandelen voor de ochtendplas (en zo)
• thee drinken met schoonmama terwijl de rest nog slaapt/stokbrood haalt/doucht
• dameskoffie drinken op/naast de markt in Forcalquier
• zomaar een geweldig zittende en uitziende bikini scoren terwijl je die niet eens echt nodig had
• voor een nieuwe sprei het terras niet hoeven te verlaten
• wonderbaarlijk voor het eerst minder/geen pijn aan de geblesseerde knie
• de ‘heropening’ van ons favoriete restaurant aan de N100
• de ‘projecten’ bijna als vanzelfsprekend mee oppakken en daarna de blijdschap van schoonmama en schoonpapa ervaren
• schoonpapa die ‘helemaal geen hondenoppas wil zijn’, maar gezellig meegaat met de prachtige lavendel-tour
• Monsieur Nougat vinden op een markt in Sault (en hem blij maken met alle aankopen)
• Moeder zien stralen in een lavendelveld (en schoonmama eigenlijk ook)
• schoonpapa een bord eten mogen serveren op de bank voor de televisie met Wimbledon
• die ene regenachtige dag zodat je ook een boek kunt lezen en niet alleen maar kletst in de zon
• tot de conclusie komen dat ook de honden zich thuis voelen en niet aan de lange lijn hoeven te worden vastgebonden
• stiekem toch een verjaardagsboeketje naast het bord van schoonpapa zetten (en je dus enorm inhouden voor verdere feestelijkheden die vooral door jezelf maar minder door de jarige worden gewaardeerd)
• de verse croissant (en stokbrood) bij het ontbijt en de lunch
• de pot chocoladepasta die ineens tevoorschijn wordt getoverd
• de kameraadschap van de drie hondjes zien (op dat ene incidentje met ‘het bot’ na)
• handenvol lavendel plukken en niet eens zien waar je dat deed
• de vele, vele, vele kleine en grote watjes waarin je wordt gelegd door de gastvrouw en gastheer
• de sterrenhemel boven je zien terwijl je in het zwembad drijft
• de zon onder zien gaan in de vallei met het geluid van chicanes op de achtergrond
• uitgerust, ontspannen, lekker gekleurd en vol mooie herinneringen de thuisreis weer aanvaarden