Jaaroverzicht

Afgelopen jaar gaat de boeken in als niet zo’n best jaar. Je hoort het in elk jaaroverzicht terug. De verschrikkelijke ramp met de MH17 is daar de belangrijkste reden voor. De beelden van al die rouwauto’s vergeet je nooit meer. Maar ook het grote aantal werknemers dat hun baan verloor, de narigheid rondom het fenomeen Zwarte Piet, definitief afscheid moeten nemen van familie en vrienden. Toch, er waren ook hele mooie momenten. De oranjegekleurde Olympische spelen met het fantastische onthaal in Assen. Het succesvolle Songfestival. Het doordachte Sinterklaasjournaal. A night at the Opera. Een jaaroverzicht is een terugblik. Even stilstaan bij wat voorbij is. Gebeurtenissen een plekje geven. En dan doorgaan. Vol vertrouwen dat het beter zal worden. We gaan er iets moois van maken, samen. Ik wens jullie allemaal een heel gelukkig nieuw jaar.

Verrassing!

“Krijgen we nou taart?” Twee bevriende oud-collega’s zitten me op Facebook te stangen. Ze hebben de auto’s van buurtgenoten aangeduwd en vragen nu om beloning: ‘Voor het helpen!’ Ik glimlach. En aangezien ik toch aan het bakken was voor de opvangmedewerkers van Darwin, Sydney en Luzz, zet ik er twee amandelbitterkoekjescakes achteraan in de oven. Ik spreek af dat ik ze bij de één vóór en bij de ander ná het werk afgeef: ‘Dus vakantie of niet: ik ben om 8 uur bij jou!’, waarschuw ik de een voor alle zekerheid nog. Maar als ik voor de deur sta, doet de ander open. Hij kijkt slaperig, in zijn badjas, en zegt: ‘Wat doe jij hier nou?’ Bizar wat er op dat moment allemaal door je hoofd flitst. Tot en met de twijfel of jij je inderdaad hebt vergist! Maar hij woont hier helemaal niet! Dan hoor ik geschater achter de kamerdeur en steekt de een zijn hoofd om de hoek: ‘Verrassing!!’ Ze hadden samen het idee opgevat om mij er eens even goed tussen te nemen. En daarom in scene gezet dat de ander open zou doen in het huis van de een. Ik krijg twee heel stevige warme knuffels, en koffie, en aandacht. Maar tussendoor schieten ze keer op keer in de lach: ik had precies zo gereageerd als ze hadden verwacht. Als ik na een half uurtje écht naar het werk ga, nemen we hartelijk afscheid. ‘Zullen we hier een traditie van maken?’, grijnst de een. Ik grinnik ook. En als ik in de auto zit nog steeds. Zelfs als ik op kantoor aankom, ligt er nog een glimlach om mijn lippen. Idioten. Maar wel heel lief. En ach, zolang ze maar blijven helpen, is het niet erg als ik een keer in het ootje word genomen. Laat ze van het helpen maar een traditie maken!

Let it snow!

‘Je maakt een grapje?’ Maar Manlief schudt zijn hoofd. ‘Ze verwachten “significante” sneeuw in de nacht van Tweede op Derde Kerstdag’, zegt hij. Ik kijk bedenkelijk. Los van mijn uitbundige enthousiasme heeft dit namelijk logistieke consequenties. Schoonmama zou met ons meerijden naar haar oudste zoon en z’n gezin om daar Tweede Kerstdag te vieren. Aansluitend zou ze bij ons slapen en Derde Kerstdag weer vijf kwartier naar huis rijden. Ik pak resoluut de telefoon en even later is het geregeld. En zo rijden we om half twee weg om vanuit Noord-Brabant via Zeeland naar Utrecht te rijden. Mijn schoonzusje en zwager hebben goed gezorgd: het ontbreekt ons aan niets en het diner is verrukkelijk. Tegen half tien nemen we afscheid. Op de terugweg naar Zeeland zetten we mijn andere zwager, schoonzuster en twee slapende nichtjes thuis af en houden de berichten goed in de gaten. Het regent stevig, maar de sneeuw heeft ons land nog niet bereikt. Om half twee tol ik mijn bed in. Als ik een paar uur later wakker word, is de wereld wit. Spaarzame auto’s en fietsers glibberen voorbij. Als Darwin echt even naar buiten moet, pakken we ons stevig in. En brengen gelijk de boodschappen bij mijn moeder langs die een wijk verderop woont. Ik weet het: sneeuw en kou veroorzaken ook overlast en ongemak. Niet iedereen deelt mijn ongebreidelde vreugde. Maar ik zit de hele dag met mijn neus tegen het raam gedrukt te genieten. Laat het sneeuwen, laat het sneeuwen, laat het alsjeblieft nog heel even langer sneeuwen!

Drummerboy XL

Toen mijn collega gisteren met een daverende knal op de gong de Beurs opende, dacht ik gelijk aan een van mijn favoriete kerstliedjes. Mijn collega is drummer in de band The Lemonsqueezers. Maar aangezien hij ruim twee meter lang is, komt de term ‘little’ niet echt in aanmerking. Hoe dan ook: merry Christmas to y’all!

Come they told me
Pa rum pum pum BOING
A new born King to see
Pa rum pum pum BOING

Our finest gifts we bring
Pa rum pum pum BOING
To lay before the kIng
Pa rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING

So to honor Him
Pa rum pum pum BOING
When we come

Little baby
Pa rum pum pum BOING
I am a poor boy too
Pa rum pum pum BOING
I have no gift to bring
Pa rum pum pum BOING
That’s fit to give our King
Pa rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING

Shall I play for you
Pa rum pum pum BOING
On my drum

Mary nodded
Pa rum pum pum BOING
The ox and lamb kept time
Pa rum pum pum BOING
I played my drum for Him
Pa rum pum pum BOING
I played my best for Him
Pa rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING,
rum pum pum BOING

Then He smiled at me
Pa rum pum pum BOING
Me and my drum

De Gong

Volgens traditie wordt de Beurs in Amsterdam elke dag geopend met de gong. Niet een of ander miezerig dekseltje, maar een schaal van bijna een meter doorsnee. Ministers, staatssecretarissen, directeuren van goede doelen en vele anderen hebben deze eer gehad. En vandaag mogen wij! Een van de oprichters heeft ons voorgedragen en kerstavond-dag toegewezen gekregen. En zo zitten mijn collega en ik dus om half 7 ’s ochtends in de trein naar Amsterdam. Toch wel een beetje gespannen! Op het centraal station sluit een collega aan, en na een kapselvernietigende regenbui richting de Dam vinden we de rest van het team en genodigden. In de Beurs worden we verwelkomd door twee leden van het Bestuur en krijgen we een toelichting op het gebouw en de oorsprong. Een paar minuten voor negen uur, aanvang van de beurs, worden we naar de plek voor het fotomoment geleid. Iedereen krijgt een plekje en instructies hoe en waar te kijken. Om exact 9 uur breekt onze drummer met een geweldige klap op de gong de spanning. Lachend nemen we even later afscheid van onze gastheren en praten we nog wat na met elkaar. We worden toch nog verrast met een kerstgeschenk! Op de terugweg naar het zuiden en de kerstdagen kijken we elkaar aan. Wat was 2014 een bijzonder jaar. Wat hebben we veel meegemaakt en beleefd. En wat voelen we ons blij en vrolijk bij dit bedrijf en met deze functie. Champagneloos toasten we op het nieuwe jaar. We gaan er iets moois van maken, reken maar!

My first WH-Christmas

Mijn baan is top, dat is algemeen bekend. Zeker in deze tijd van het jaar merk je hoeveel goeds je kunt doen voor een ander. Hoe je met een klein gebaar echt een wereld van verschil kunt maken. Iemand die op WeHelpen.nl aangeeft dat de boom voor de deur ligt, maar dat ze hulp nodig heeft bij het plaatsen en versieren. Ik reageerde een dag later en was al ‘te laat’. Een tot dat moment onbekende buurtgenote heeft met anderhalf uur ‘even aanpakken’ de kerst van deze mevrouw veranderd in een feest. Zo mooi! Ik mis eigenlijk maar een ding: het traditionele kerstpakket dat we bij mijn vorige werkgever kregen. Niet eens om de inhoud, maar juist om de voorpret, de spanning, het verrassingselement. Maar ja, dat was toen, dit is nu en het is zoals het is. Dan komt Manlief thuis: ‘Heb jij woensdag de auto nodig? Anders wil ik ‘m graag meenemen naar het werk.’ Verbaasd knik ik: ‘Maar hoezo dan?’ Hij knipoogt. ‘Toen wij Ons Kerstfeest hadden, zijn bij mij op kantoor kerstpakketten uitgereikt. Het is een grote doos. En zwaar. Te onhandig om mee te nemen met de trein. Dus als ik nu met de auto ga, kan ik het nog voor de kerst mee naar huis nemen.’ En mijn niet gestelde maar duidelijk zichtbare vraag beantwoordend: ‘Ik weet niet wat erin zit en jij mag het pakket straks als eerste openmaken.’ Mijn gejuich overstemt het kerstliedje op de radio. Het worden fijne feestdagen, ik weet het zeker.

Binnen

Het telefoontje met mijn leidinggevende vraagt al mijn aandacht. Net als Darwin, die aangeeft echt heel nodig te moeten toiletteren. Even later loop ik druk pratend en gelijktijdig poep rapend de gebruikelijke route. Vind ik nog best knap van mezelf. Wat ik minder intelligent vind, is het zicht bij terugkeer door het raampje van de voordeur. De huissleutel. Op de trap. Binnen. Van buitenaf duidelijk zichtbaar, maar onbereikbaar. Ik zucht en pak mijn telefoon weer. Buurman neemt gelukkig gelijk op. ‘Helaas, ik ben niet thuis. Maar wacht, als je nu naar de winkel drie deuren verder loopt: de eigenaresse heeft mijn huissleutel voor het geval dat. En jullie sleutel ligt als het goed is bij mij op tafel! Ik bedank hem en loop in de voorgestelde richting. En ga vervolgens gewapend met de bewuste sleutel het huis van Buurman binnen. Inderdaad ligt zijn sleutelbos met onze sleutel op zijn tafel. Ik breng zijn reserve-exemplaar terug, open onze voordeur, pak mijn eigen sleutels, breng de sleutelbos van Buurman terug en sluit mijn eigen voordeur achter me. Binnen. De ene dag kost het gewoon net iets meer moeite dan de andere dag.

Kerst-stress

Floppy was fotogeniek. Hij vond het ook leuk om gefotografeerd te worden. Keek olijk in de camera, zich bewust van de beste hoek op zijn profiel. Behalve als hij uit z’n humeur was natuurlijk, maar daar hebben we het nu niet over. Darwin is een heel andere hond. Die heeft het standaard te druk met eten, met zoeken naar eten, met vragen om eten, met monitoren wie er voorbij loopt, al dan niet met eten. Foto’s van hem zijn over het algemeen niet scherp. Het helpt wel eens om een kluifje boven je hoofd te houden of op je schouder te leggen. Maar dan nog is het meer geluk dan wijsheid. Eenmaal per jaar heeft hij geen keuze: de traditionele kerstfoto. Een paar dagen van tevoren bespreken Manlief en ik de opzet. Het beste moment van de dag. De slinkse wijze om hem in de val te lokken. En dan is het een kwestie van snel handelen. Zoveel mogelijk foto’s maken, de slechte verwijderen we later wel. Als alles achter de rug is, kiezen we de mooiste uit voor een kerstkaart. De rest wordt in het archief opgeslagen, voor ‘je weet nooit’. Op een na. Die plaatsen we op Facebook. Uit z’n eigen naam, op zijn eigen account. En dat noemen we dan ongepaste humor, terwijl we van de bank rollen van het lachen. Darwin laat het stoïcijns over zich heen komen. Het heeft toch een paar kluifjes opgeleverd. En hij wordt weer een jaar met rust gelaten! Happy holidays to y’all!

Eerste kerstdag

‘Je belt mij op Eerste Kerstdag?!’ Zijn stem klinkt gemaakt verontwaardigd. ‘Dit is privé en geef me nu je vrouw even, want ik heb haar nummer niet bij de hand’, zeg ik (iets minder gespeeld) ferm tegen mijn collega. Het is vandaag inderdaad onze Eerste Kerstdag. Iets waar mijn oud-collega’s al aan gewend waren, maar waar de nieuwe generatie nog niet helemaal raad mee weet. We hebben geen wekker gezet en uitgebreid super-de-luxe gebruncht. Tijdens de kerstkoffie heb ik alle kerstkaarten geschreven, intussen zachtjes meeneuriënd met de kerstliedjes. Na een wandeling met Darwin in z’n kerstoutfit staat een kerstfilm op de planning. En het is niet eens zo’n hele foute ook! Het kerstdiner bestaat uit een garnalencocktail, hertenbiefstuk met broccoli en aardappelgratin en crème brulee toe. Dan mogen de kerstcadeautjes open. En tot slot de oogjes dicht. ‘Het is helemaal nog geen kerst, jullie lopen voor!’, reageert een vriendin op Facebook. En ik knik bevestigend. Omdat we er extra van genieten. Omdat we geen last hebben van kerststress. En omdat het kan.

Meest inspirerende sociale onderneming 2014

Hij benaderde me vanuit ons gezamenlijk verleden: mijn vorige werkgever. Hij volgt een part-time studie Bedrijfskunde aan de Rotterdam School of Management, Erasmus University. Onderdeel daarvan is het uitvoeren van een onderzoek bij een ‘social enterprise’, een organisatie die als primair doel heeft een maatschappelijke impact te maken. Samen met drie andere studenten wilde hij graag aan de slag bij WeHelpen. Of wij dat goed vonden? Het moest alleen wel snel: de presentatie was al op 16 december, een kleine twee maanden verder. Wij vonden het goed. En zo zit ik dus vanavond ineens weer in de schoolbanken en luister met toenemende trots naar zijn presentatie. Wat leuk om iemand anders zo enthousiast te horen vertellen over mijn bedrijf. Verleidelijk ook om hem aan te vullen, maar die neiging kan ik bedwingen. Als opdrachtgever word ik geacht na afloop de eerste vraag te stellen. En geniet ik van de goedkeuring in zijn ogen: ik heb goed geluisterd en opgelet. Uit de 21 presentaties wordt de beste gekozen: een ander groepje dat betrokken is bij ook een mooi bedrijf met een prachtige motivatie om goed te doen. Dan kondigt de gastheer de verkiezing van de meest inspirerende sociale onderneming van 2014 aan. Een vakjury heeft de 21 sociale ondernemingen van vanavond bekeken en getoetst. De shortlist komt in beeld: tot mijn grote vreugde staat WeHelpen erop! En voordat ik mijn reactie kan delen met ‘mijn’ vier studenten, komt het logo van de winnaar in beeld. Een heel bekend logo. Mijn mond valt open: wij! Wij! Ik mag naar voren komen en applaus, felicitaties, bloemen en een oorkonde in ontvangst nemen. Er worden foto’s gemaakt en ik word om een quote gevraagd voor het persbericht. Het dondert allemaal over me heen, ik ben waanzinnig blij en trots en vraag me in alle hectiek af waarom ik de afspraak met de kapper pas volgende week heb gepland?! Overal blije mensen, overal geïnteresseerde vragen en schouderklopjes. Ik bel met de directeur, die eerst denk dat ik ‘m in het ootje neem (wat uitzonderlijk wel eens gebeurt). En dan net zo enthousiast reageert als ik. Als ik eindelijk in de auto op de terugweg zit, heb ik moeite me te concentreren op het verkeer. Thuis vertel ik het hele verhaal nog een keer in geuren en kleuren tegen Manlief. En geniet het team via whatsapp uitbundig mee van deze eervolle waardering voor ons werk. De oorkonde, de bloemen en de champagne pronken op tafel. Maar de allerbelangrijkste afdronk van vanavond: niet alleen wij, maar dus steeds meer mensen helpen elkaar en ons om de wereld echt een beetje mooier te maken. Chapeau!