Heel Holland bakt (niet)

“Die Franse appeltaart van Rutger, dat zou fantastisch zijn als je die wilt maken.” Mijn bonusschoonmoeder is jarig. Een speciale verjaardag. En ze weet dat ik graag bak. Ik hoor regelmatig dat ik me zou moeten opgeven voor Heel Holland Bakt. Maar dat is echt teveel eer: zo bijzonder ben ik nu ook weer niet. Goed, taart van Rutger dus. Ik vind het recept en bestudeer het. Het is niet heel moeilijk, maar er zitten wel een paar mogelijke valkuilen in. Waar ik normaal mijn gevoel volg, doe ik nu dus nauwgezet wat het recept voorschrijft. En mompel soms een gecensureerde krachtterm. Als ik de taart de oven inschuif, kruis ik mijn vingers van beide handen. Af en toe spiek ik door de overruit en zie gelukkig niets verontrustend. Een heerlijke geur trekt door het huis. Na een uurtje laat ik het resultaat aan Manlief zien. Met een plaatje van Rutger’s taart. Hij complimenteert me uitbundig: “Ik zie geen verschil, hoor.” Nu maar hopen dat de smaak ook goed is. Heel Holland Bakt? Daar kijk ik naar. Want dat is zeker zo leuk!

Hot dog in het kwadraat

Het is vrijdagmiddag. Het brood is op. Het beleg is nagenoeg op. En het regent. Volop ruimte dus om met mezelf te doen te hebben. En creatief na te denken. Maar Darwin moet eerst naar buiten, zij het met zichtbare tegenzin. We lopen naar het park aan het eind van de straat. Ik zie een bordje staan: “Je bent er bijna, je vindt ons om de hoek!” Nieuwsgierig lopen we verder. Een broodjeszaak komt in beeld: Mr Hotdog. Alsof het zo heeft moeten zijn! Ik bind Darwin vast aan het fietsenrek, waar heel toepasselijk ook een bak water voor de hond staat. En ga naar binnen. Twee vriendelijke mannen vertellen hoe het werkt en wat op dit moment een Hot hot dog is. Terwijl ze met mijn bestelling aan de slag gaan, komt er nog iemand binnen. En nog iemand. Als mijn broodje klaar is, bedank ik hen en loop naar buiten. Daar wacht Darwin me gespannen op. Ook hij ruikt de heerlijke geuren die uit het pakketje komen. We besluiten ter plekke om de korte route terug naar huis te nemen (ook omdat Darwin tijdens het wachten nat is geworden van de miezerregen). Onderweg kan hij zich nauwelijks bedwingen: hij springt op en neer en blaft dwingend. Een hot dog in het kwadraat. Als het broodje eindelijk op een bordje ligt, neem ik de proef op de som. Goedkeurend knik ik Darwin toe: het smaakt verrukkelijk. Hij mag een heel klein stukje proeven. Omdat het vrijdagmiddag is. En omdat hij mijn all time favorite dog is. We komen hier zeker terug!

Tranen over de wangen

Al jaren volg ik de Britse komiek Michael McIntyre op social. Hij vertelt op een hilarische wijze over gebeurtenissen in zijn dagelijks leven. En vult daarmee zonder enige moeite in eigen land zalen met 10.000 bezoekers. Dagen achter elkaar! Zijn humor is enigszins vergelijkbaar met die van Jochem Meijer met een Engelse touch. Regelmatig bekeek ik opties om het Kanaal over te steken en hem live te zien. Maar de kaartjes zijn meestal binnen een paar uur volledig uitverkocht. Een paar maanden geleden kwam ik toevallig op een website, die “jou ‘als eerste’ informeert over nieuwe optredens van jouw favoriete artiesten”. Zonder veel hoop gaf ik mijn e-mailadres op. En tot mijn grote verbazing kreeg ik een paar weken later een berichtje, dat hij naar Rotterdam kwam in het nieuwe jaar! Snel klikte ik verder en inderdaad: op rij 11 waren twee prachtige plaatsen beschikbaar. Zo tof! Gisterenavond was het zover: Manlief (aangestoken door mijn enthousiasme) en ik keken vol spanning naar het podium. Supportact Jake Lambert warmde de zaal op. En toen Michael het podium betrad, ging het dak eraf. We volgden moeiteloos de Engelstalige show en keken mee door zijn ogen naar zijn korte verblijf in Nederland. Tranen rolden rijkelijk over de wangen bij het horen van zijn ervaringen met diëten. En zoals hij zelf opmerkte: hoe bijzonder dat werkelijk niemand naar het mobieltje reikte, maar onafgebroken naar zijn persoon keek. Je wilde geen seconde van zijn show missen! Ruim anderhalf uur later liepen we terug naar de auto, samen met andere opgetogen bezoekers. “En?” vroeg mijn collega vanochtend. “Was het het waard?” Jazeker! Het was Magnificant!