Ground Zero

Vandaag de eerste echte dag in New York. Het begon al goed. Mijn Vriend stond, net wakker, op de 38e etage van het hotel van het uitzicht te genieten toen we tot de ontdekking kwame dat er een kantoorgebouw recht tegenover ons ligt! Sprekend de Pickwick-reclame. Thank God it’s Sunday!! Mijjn broer, die hier al vaker geweest is, fungeert als Special Guide. Waar hij gaat, volgen wij. Ook als het even de straat oversteken is om een foto te maken! Als eerste bezienswaardigheid leidde hij ons naar Ground Zero. Inderdaad heel indrukwekkend. Er stond een oude man met een fluit die voortdurend ‘Amazing Grace’ speelde. Iedereen was stil, in respect en herinnering aan wat hier gebeurd is op 11 september 2001. Toen er een aantal politiewagens voorbij reed, lieten zij hun sirene horen, uit eerbetoon voor de collega’s die hun leven gaven. Ik kreeg echt een brok in mijn keel. Daarna liepen we naar Battery Park, waar we tickets voor Liberty Island en Ellis Island kochten. We moesten weer door de security heen, en deze was nog strenger dan die van het vliegtuig! Ze zijn enorm zuinig op hun vrijheidsbeeld! Op de boot trof ik een Amerikaanse dame die aan de Westkust woonde. Het was ook haar eerste keer in New York (merkwaardig, ze was toch zeker 60 jaar oud). Ze was nog nooit in Europa geweest en dat werd op dit moment ook eigenlijk afgeraden. Ik hielp haar uit de droom door te zeggen dat Amerika op dit moment voor Europeanen ook niet echt de place to be was! maar goed, het weer was heerlijk, blauwe lucht en zon, dus toen we na een paar uur Ellis Island verlieten, waren we allemaal een beetje verbrand. Leuk om te weten dat er op dit moment bijna drie miljoen Nederlanders in de USA wonen, waarvan het merendeel in Michigan. Als laatste hebben we Wall Street nog bezocht, maar dat was dus ook dicht. Met de metro zijn we teruggereden naar Times Square: nog een hapje eten en dan zit het erop voor vandaag. Twee kleine blaren en een heleboel herinneringen rijker!

New York

Waking up in the city that never sleeps. Wat een heerlijk gevoel!! We hebben een prima reis gehad (uiteraard werd ik steekproefgewijze volledig gefouilleerd en moesten zelfs mijn schoenen uit) in de nieuwe Boeing 777 en ons dus voor niets druk gemaakt om de invulling van acht uur in een vliegtuig. Elke stoel had een schermpje met televisie, films, spelletjes en culturele info. Je kon zelfs Lord of the Rings 1, 2 en 3 achter elkaar bekijken! En vervolgens ga je dus zitten zappen op dat ding! Ik heb het grootste gedeelte van Bruce Almighty gekeken, een aflevering van Friends, een stukje documentaire New York en Monsters Inc (kon het niet nalaten, Gadisa!). De catering was fantastisch, we hadden onze horloges meteen op New York-tijd gezet en dus gewoon gegeten zodra er iets werd gegeven. Alle bioritmes werden overboord gegooid. Alleen was bij de landing mijn Primatourtje net uitgewerkt en werd ik dus behoorlijk ziek. Maar het leed was snel geleden. De douane ging ook redelijk vlot, geen problemen met het visum. En de limo stond klaar!! Geweldig om op deze manier naar je hotel te worden vervoerd. Jammer alleen dat de sterrenstatus niet was inbegrepen: toen ik enthousiast naar een New Yorker zwaaide, draaide hij zich totaal ongeinteresseerd af. Tssss. In notime zaten we op onze hotelkamers, heerlijk bed, grote lekkere zachte bank en een stoel. Bijna zonde om hier weinig tijd door te brengen. En ook de jetlag gaf nauwelijks problemen, een grote opluchting voor mij! Mijn hele lichaam liet het gewoon afweten wat fysieke signalen betrof. De placebo-kauwgum van Erik werkt dus prima.

De zon scheen, er stond eten op tafel, dus be awake and eat! Ik ben om negen uur eigenlijk meer voor de vorm naar bed gegaan (thuis was het immers drie uur ’s nachts) en eerlijk is eerlijk, ik sliep toen ik het kussen raakte. Om zes uur werd ik wakker: zon op Manhattan en een nieuwe dag vol indrukken ligt voor ons! Keep you posted!!

Freekje

Freekje is een witte speelgoedmuis van zo’n 30 cm groot. Ik heb ‘m ooit van een vriend gekregen. Hij is vrolijk en zacht (Freekje) en dus multifunctioneel inzetbaar. Mede daardoor gaat hij al sinds jaar en dag mee op vakantie. Hij doet dienst als hoofdkussentje, als ‘luisterend oor’ en soms stiekum, als niemand het ziet, als engelbewaarder. Dus het spreekt voor zich dat hij morgen meegaat naar New York en Washington. Hij is best een beetje zenuwachtig: het is toch spannend om voor het eerst zo’n lange reis te maken. Acht uur in een vliegtuig, boven de oceaan. Maar het zal vast wel goed gaan. Hij hoopt er gewoon het beste van. Via D’s Days kun je de komende week lezen hoe het hem (en ons) vergaat. America, here we come!!

Bol meneertje

Als ik ’s ochtendsvroeg Floppy uitlaat, kom ik ‘m meestal tegen. Het is dan nog stil op straat, maar wij zijn al wakker. Van links naar rechts schommelend loopt hij naar de bushalte. Hij is net zo groot als ik, en bijna net zo breed als dat hij lang is. Soms groet ik hem, en soms groet hij mij terug. Vaak houden we het echter bij een vriendelijk, kort knikje. Ik weet ongeveer waar zijn huis staat, en hij weet dat ik in dezelfde straat woon. Hij stapt in een stadsbus naar het centrum/station. ’s Avonds geldt de omgekeerde volgorde, al is het tijdstip variabel. Hij komt uit de stadsbus van het centrum/station en schommelt zich een weg naar huis. Elke dag weer. Ik ben benieuwd of ik er ooit achter kom wat hij overdag doet. Of hij een gezin heeft en hobbies. Maar voorlopig houden we het bij dat vriendelijke, korte knikje. Dag mevrouw met het hondje. Dag bol meneertje.

Weersvoorspelling

Overal in huis liggen en hangen briefjes. ‘Niet vergeten: kooi Bertje verschonen!’. ‘Woensdag laatste wasdag voor vertrek!’. ‘Puzzelboekje kopen (kan ook op Schiphol)’. En meer van dat soort zaken. Op Bertje na geen echt dramatische dingen als je ze zou vergeten, maar toch: ons hoofd loopt om deze laatste dagen voordat we het vliegtuig in stappen. Floppy vindt het maar niks. Hij heeft de koffer allang zien staan en kijkt me regelmatig verwijtend aan: ‘Ik word weer geloosd’. Hij gaat naar vrienden met een park van een tuin, waar hij voortdurend aandacht krijgt. Maar toch. En terwijl ik sta te twijfelen voor de klerenkast, besluit ik even op internet naar de weersvoorspelling te kijken. Geschokt controleer ik of ik de juiste site heb aangeklikt. Heel de volgende week regen in New York?!? Maar ja, hoe goed kunnen ze hier in Nederland nou het weer voor volgende week voorspellen? We hopen er maar gewoon het beste van (en gooien voor de zekerheid toch maar een extra trui in de koffer).

Nog vijf nachtjes slapen

Nog vijf nachtjes slapen en dan is het eindelijk zover. Dan ga ik voor het eerst van mijn leven naar New York en Washington. We blijven vier dagen in New York en rijden daarna in een gehuurde auto via Gettysburg, Philledelphia en het Amish-gebied naar Washington voor nog een paar dagen. Ik ben van plan me als een rasechte toerist te gaan gedragen. Met een kartonnen beker koffie en een donut op straat lopen, over de Brooklyn Bridge wandelen, een bezoek brengen aan Ellis Island, kortom, alle echte attracties bekijken. Maar ook de kleine achterafgebieden (mits veilig) blijven niet achter. De agenda staat gewoon veel te vol voor die tien dagen. Heb je nog spectaculaire tips, dan houd ik me graag aanbevolen. Enne … er is een internetaansluiting op de hotelkamer, dus vooralsnog wordt D’s Days niet onderbroken en kun je dagelijks meegenieten van onze belevenissen.

Vader gaat op stap

Gisteren was het dan eindelijk zover: mijn Vriend ging een avond (en nacht) stappen met/bij z’n broer. Eindeloos bijpraten over voetbal, vrouwen en verschillende merken whiskey. Floppy bleef tot zijn zeer grote ongenoegen thuis bij de vrouw. Hij had zich, als mannetje zijnde, veel liever bij hen aangesloten. Ik ben met hem naar het bos geweest, en naar oma-van-de-kluifjes, maar hij bleef behoorlijk humeurig en opstandig. Vandaag rond de middag dook de baas weer op, in een vermoeide maar opgewerkte stemming. Het weerzien was ontroerend: Floppy was uitgelaten!! Hij zat bijna vastgeplakt aan zijn voeten. Maar na een paar uur werden de ogen van mijn Vriend toch wel een beetje moe. Hij ging ‘heel eventjes liggen’. Toen ik na een half uurtje ging kijken, trof ik niet alleen mijn Vriend aan op bed, maar ook een hondje, diep in slaap. Moe van alle emoties en opgedane ervaringen. Niet wakker te krijgen. Ach ja, het blijven mannen.

Hangjongeren

Bertje, onze dwergpapegaai, is een vroege vogel. Zodra het licht wordt, begint zijn (en dus ook onze) dag. Nu hebben we daar in de winter niet zo’n problemen mee. Maar wel als net als vandaag de zon zo rond half zes opkomt. Mijn Vriend legt meestal ’s avonds al een doek over zijn kooi, maar was dit gisterenavond vergeten. Dus toen ik veel te vroeg naar mijn zin gewekt werd, heb ik Bertje alsnog verdonkermaand en ben weer mijn bed ingekropen. Het lawaai hield echter maar niet op! Toen ik beter luisterde, bleek het van buiten te komen. Ik wist niet wat ik zag toen ik de gordijnen open deed. Wel 25 kauwtjes zaten gezellig keuvelend op de tafel, stoelen en schommelbank. Diep in gesprek met elkaar. Toen ik bewoog, keken ze verstoord op. En vlogen vervolgens met z’n allen tegelijk de lucht in. Je vindt hangjongeren tegenwoordig echt overal!

Onder het bed

Ik word wakker door het geluid van gesnuffel en hoorbaar op elkaar klappende kaken. Aangezien het gesnuffel daarna weer van voren af aan begint, ga ik er vanuit dat het ‘mis’ was. Ik doe het licht aan en zie dat Floppy half onder het bed ligt. En constateer dat zich daar dus nog ‘iets’ moet bevinden, gezien zijn opwinding. Durf ik te kijken? Gaat het om een monster? Een inbreker? Of iets van kleiner formaat? Mijn Vriend pakt de bouwlamp en schijnt onder het bed. Behalve de voorkant van Floppy ziet hij niets bijzonders. Maar we ruiken het nu ook: er heeft een muis gezeten. Die is vast allang weg. Het licht gaat dus weer uit en ik kruip onder de dekens terug. Floppy geeft het niet zo snel op, maar blaast uiteindelijk de aftocht met de beloft dat we bij daglicht een en ander grondig zullen inspecteren. Dit muisje zal dus nog wel een staartje krijgen.

Baldadig

Vanochtend was ik in een baldadige bui. Dus toen mijn Vriend onder de douche stond, besloot ik me te verstoppen in zijn klerenkast. Ik paste er precies in, en de deur kon dicht. Floppy begreep er niets van. Ik hoorde hem verbaasd snuffelen aan de kastdeur. Gelukkig hoefde ik het niet lang vol te houden in deze ongebruikelijke houding. Al snel hoorde ik de badkamerdeur open gaan. Mijn Vriend liep zoals gebruikelijk meteen naar de kast voor schoon ondergoed en sokken, in de veronderstelling dat ik in de keuken of woonkamer was. De blik in zijn ogen toen ik uit de kast sprong, zal ik nooit meer vergeten. Hij viel terugdeinzend achterover op het bed, terwijl ik geen adem kreeg van het lachen om zijn verschrikte blik. Ik heb de rest van de dag doorgebracht in een telkens terugkerende giegelbui. Mijn Vriend zal nooit meer een dichte kast openen zonder eerst te kijken waar ik me bevindt.