Plakje worst

Ik woon bijna mijn hele leven in dezelfde straat. De eerste paar jaar aan de andere kant van de stad, maar dat werd te klein toen mijn broertje werd geboren. We verhuisden naar deze straat, boven onze winkel. Naast ons was een friettent, waar we af en toe iets lekkers haalden. En daar weer naast was de slager, tevens bevriend met mijn ouders. Hij stierf redelijk jong, maar ik hoor hem in gedachten nog steeds: ‘Dag Dorine! Jij lust vast wel een plakje palingworst!’ En dat lustte ik inderdaad. Toen ik naar de middelbare school ging, kregen we een ‘echt’ huis: een rijtjeswoning twee wijken verderop. De winkel ging naar de overkant, naar een groter pand met twee appartementen erboven. Toen ik, en een paar jaar later mijn broer op onszelf gingen wonen, werd dat onze eerste eigen stek. Daar woon ik nu nog steeds, samen met Manlief en Darwin. Ik ken deze straat dus als geen ander, en ook veel van de winkeliers die vroeger bij mij in de klas zaten en vervolgens het bedrijf van hun ouders overnamen. Al die herinneringen vlogen vanochtend door mijn hoofd, toen ik bij het boodschappen doen eerst een stuk gevulde eierkoek kreeg ‘omdat je dat vast wel lust’ en gelijk erachteraan hoorde: ‘Zal ik een onsje palingworst voor je afsnijden? Daar houd je toch van?’ Met een brede glimlach (en een volle mond) liep ik door de zon naar huis. Vroeger was zo slecht nog niet. En hetzelfde geldt voor vandaag de dag.

Hulpvraag

Donkey, Donut, Doggybag, Diamonds!! Op mijn Facebook-tijdlijn stond vanochtend dat er een verrassing voor iemand in een bepaalde koffer op de terugreis van vakantie zit. De eerste letter begint met een D. Dairy, Daydream, Dogfood, Dolphin? Sindsdien worden mijn gedachten telkens weer naar dat bericht getrokken. Desktop, Dogface, Dummy, Drummer? Ik ben nog steeds heel erg enthousiast over een reis die we in 2008 hebben gemaakt. En wilde hen maar al te graag helpen met tips voor hun vakantie die ons spoor in grote lijnen zou volgen. Dandruff, Demon, Dung, Dirt?? Aan het verslag te merken, waren ze net zo onder de indruk van bepaalde gebieden en attracties als wij toen. Dus het zou zomaar kunnen dat ik die ‘iemand’ ben, toch?! Dat er iets leuks in hun koffer voor mij zit. Helemaal niet nodig, maar wel helemaal leuk! En toch … souvenirs met een D? Doodle, Drawer, Ducky, Duster? Het duurt alleen nog wel eventjes voordat ze thuis zijn en ik hen weer zie. Denk dat ik maar een hulpvraag op http://www.wehelpen.nl ga zetten: ‘Wie kent Engelse woorden met een D die als aardigheidje kunnen dienen? Help je mij echt mee!’

Bewustzijn is de eerste stap naar verandering

Op Facebook lees ik een brief van een oude vrouw, gevonden door een verpleegkundige na haar dood op een geriatrische afdeling. Het maakt diepe indruk. Hoe in haar afbrokkelende versleten lichaam nog steeds dat meisje van 18 zit, de moeder van nog geen 30, de oma van bijna 60. Die echt wel weet dat ze knoeit met eten en soms haar plas niet meer kan ophouden. Toch nog steeds zichzelf is, een mens die heeft geleefd en lief gehad. En hoe weinig mensen dat (willen) zien, ook degenen die dagelijks voor haar zorgen. Ooit zei mijn toenmalige leidinggevende: ‘Je zou een groot feest moeten mogen geven als je 50 werd. Iedereen kwam, was vrolijk, lief voor je. En dan, op een bepaald moment, dan zwaaide je met een brede glimlach. Iedereen juichte, zwaaide terug. Je ging naar een kleine kamer, kreeg een knuffel en een prikje. En het was voorbij. Oud worden is niet fijn.’ Hij was hartpatiënt en had moeite met beperkingen die zijn lichaam hem oplegde. Ik ben er weken door van streek geweest. Ik was een jaar of 24, had nog niet definitief afscheid hoeven nemen. En vond zo’n feest helemaal geen goed idee! Laatst vond ik bij het opruimen zijn bidprentje: het leven had hem pas laten gaan toen het zijn tijd was. Nu ben ik zelf 50. Voel me in de bloei van mijn leven en nog lang niet bereid om te gaan. Maar ik zie wel veel meer om me heen in deze baan. Behoefte aan hulp maar vooral aan respect, warmte, aandacht. Zoveel mensen die dat belangeloos geven, vanuit een goed hart. Dat maakt me stil. Nederig. Bewust. En spoort me nog meer aan om bij te dragen aan die noodzakelijke verandering. Want echt alle beetjes helpen.

Zandtaartjes

Mijn nichtje en haar vriendinnetje spelen in de tuin bij mijn moeder. Er wordt druk gestoepkrijt, gewaterglijbaant en met ballonnen gespeeld. Sydney en Darwin doen enthousiast mee. Op een gegeven moment komt de zandbakdoos (bij gebrek aan ruimte voor een heuse zandbak) in beeld. ‘Kom’, zegt mijn nichtje, ‘we gaan taartjes bakken!’. Nu is Darwin helemaal een en al aandacht voor wat er gebeurt. Het volledige assortiment wordt door hem aan een gedegen onderzoek onderworpen. Dan roept mijn moeder: ‘Dametjes, de lunch staat klaar voor jullie. We eten wentelteefjes!’ Snel gaan ze aan tafel en smullen van het heerlijks dat mijn moeder voor hen heeft gemaakt. Voor de honden is geen aandacht meer. ’s Avonds is Darwin erg moe en lusteloos. Hij heeft druk gespeeld, dus heel bezorgd zijn we niet. Tot de volgende ochtend. Hij poept zandtaartjes. En flink wat! Blijkbaar heeft hij er niet alleen aan geroken. Als alles eruit is, gaat zijn staartje weer de lucht in en voelt hij zich duidelijk beter. Zand schuurt de maag. Maar volgende keer zullen we hem toch even duidelijk maken wat het verschil is tussen realiteit en denkbeeldig voedsel!

Salutjes uit Maassluis

Tevreden blik ik terug op de afgelopen week. De drukte was houdbaar voor de verandering. Er was voldoende op te pakken, over te nemen, bij te lezen en af te ronden. Maar met het idee dat ik mijn agenda en activiteiten onder controle had. Mijn collega, het enige andere overgebleven teamlid deze week, is het volledig met me eens. We hebben allebei meters gemaakt en resultaten geboekt. Af en toe een stukje gereden naar een externe afspraak. Maar met de wind in ons haar en de zon op ons gezicht zo gezegd. Als ik met Manlief de komende week doorloop met het oog op de dagopvang van Darwin, ziet het beeld er anders uit. De vakantieperiode loopt op z’n einde, ook in dat opzicht. ‘Je lijkt dat liedje van Blof wel’, grapt hij. ‘Heerlen, Utrecht, Zeist, Groningen, Tilburg.’ Me op mijn voorhoofd kussend: ‘Je bent mijn nationale globetrotter!’ En achter dat voorhoofd klinkt zachtjes een overbekend melodietje:

Zij stuurt me kaarten uit Maastricht en uit Arnhem komt een brief.
Met de prachtigste verhalen, God, wat is ze lief.
Gisteren uit Groningen: ik mis je en een zoen.
Vandaag, Den Haag, een kattebel, want er is zoveel te doen.
En morgen staat de postbode weer lachend voor mijn huis,
met in zijn hand een luchtballon vol salutjes uit Maassluis.

While you were sleeping

Eigenlijk hadden we inmiddels moeten terugkijken op een fantastische reis naar de USA. Alweer! Maar waar we deze plannen een paar jaar geleden maakten en er hard voor spaarden, haalde de werkelijkheid ons in. Switch naar een geweldige andere baan met wat minder vakantiedagen, een duurder dan verwachte renovatie aan het huis, een spectaculair verjaardagsfeest en een extra stukje lopen met bijbehorende kosten. ‘Niet doen’, zeiden we gelijktijdig tegen elkaar: ‘Althans, nu niet!’ En dus stelden we onze dromen en spaarpotplundering een jaartje uit. Zonder spijtgevoelens. Maar zomaar, vanuit het niets, vertelt iemand dat hij een mooie vakantie op het oog heeft. ‘Van San Francisco naar Seattle.’ ‘Oh wat gaaf, daar gaan wij volgend jaar naartoe. Als je daar iets verstopt, ga ik het vinden!’, grap ik nog. Dan plaatst een oud-collega een bericht op Facebook: ‘Op Schiphol richting San Francisco!’ Ik reageer gelijk: ‘Wat gaaf! My favorite, enjoy!’ En last but zeker niet least zegt mijn collega: ‘Jullie reis van een paar jaar geleden, die spreekt ons aan.’ En hij vertrekt met z’n gezin. Ik pak mijn vakantieboeken van toen. En volg hen via Facebook op de voet. Ik herbeleef onze vakantie, voel weer de spanning bij het zien van mijn eerste beer, geniet van het uitzicht in Death Valley en ervaar opnieuw de eerste, tweede, derde en vierde indrukken van Las Vegas (not). Wie zei dat meegenieten niet leuk is? Ik kan ’s avonds nauwelijks wachten totdat de zon weer opkomt om de foto’s, berichten en quotes van hen allemaal op social media te bekijken. En volgend jaar, dan gaan wij. En dan gun ik ze oprecht net zoveel plezier als ik nu via en met hen mag beleven!