Ons hardhouten dakterras is na ruim 20 jaar aan vervanging toe. Op sommige plaatsen is het hout weggerot door het vocht van de plantenbakken. En dus gaan we ons oriënteren op de mogelijkheden. Alles bij elkaar is het 33 m2, dus geen kleinigheidje. Maar de offerte van een officieel klusbedrijf, vertoont een ander bedrag dan we hadden gedacht. Ruim 7000 euro voor het weghalen, schoonmaken en opnieuw leggen van terrastegels. Da’s veel geld. Ik bekijk de planken van dichtbij. En zie dat er een paar schroefjes al los zitten in het slechte hout. In gedachten hoor ik mijn vader zeggen: ‘HUBO-dochters doen het zelf!’ En dus hak ik het project in hapklare brokken. Ik schroef ruim 700 schroeven los en sloop vakkundig de schuttingplaten. Ik verschuif plantenbakken en haal oude potgrond uit de roosters. En geef de buitenmuren gelijk een lik verf. Om vallende spetters hoef ik me nu minder druk te maken. Af en toe strek ik mijn pijnlijke spieren. Manlief voorziet regelmatig in energie via water, lekkers en knuffels. Het weer is prima: deels bewolkt en acceptabele temperatuur. Als ik uiteindelijk het resultaat bekijk, glimlach ik. De oude planken worden deze week opgehaald en krijgen een recyclede bestemming. De nieuwe terrastegels zijn al onderweg: we hoeven ze ‘alleen’ nog maar op hun nieuwe plekje te leggen. Van het geld dat we nu hebben bespaard, kan ik een paar gewenste kweekkassen plaatsen, en wat nieuwe planten kopen. En dat allemaal omdat er een schroefje los zat.
Schroefje los
Advertenties
De afgelopen weken waren druk, volgepland en hier en daar zelfs voorzien van stevige stress-elementen. Wat ik echt al heel lang niet meer heb meegemaakt: mijn nek, schouders en rug zaten pijnlijk muurvast. Tel daar grieperig, verkouden en vermoeid bij op en je hebt een totaalplaatje waar je niet op zit te wachten. Oftewel hoog tijd voor opvolging van een recent geuit goedbedoeld advies: “Neem nou eens even tijd voor jezelf, ook als het ‘eigenlijk helemaal niet kan’!” En dus draaien we ons vanochtend lekker een keertje om als het tijd is om op te staan. Krijgt Darwin niet een heerlijk lange boswandeling, maar een kort ‘alleen even het hoognodige”-blokje om (waar hij zich overigens volledig in kan vinden!) Negeer ik bezigheden en klusjes zoals vermeld op het to-do-lijstje aan de koelkast, of ze zich nu wel of niet ‘perfect lenen voor Tweede Paasdag’. En kruip in mijn joggingpak met een boek, een dekentje en een kop thee op de bank. Manlief sluit naar hartenlust aan: ook hij geniet van een zalig rustige dag. We laten de woonboulevards, attractieparken en buitenactiviteiten vandaag graag aan anderen. Als ik tijdens een pauze in het bankhangen even de nieuwsberichten scan, schiet ik in de lach. “Weet je”, onderbreek ik hem in een boek van 489 bladzijdes, “we zijn dus helemaal niet uniek! Het AD heeft een 
