Met open mond kijk ik omhoog. Natuurlijk heb ik films gezien, zoals mijn all time favorite Shawshank Redemption. Maar dit is de eerste keer dat ik in een (voormalige) gevangenis ben. En nog wel een bekende. Als kind liepen we er vaak langs en bedachten we de meest gruwelijke verhalen hoe het er binnen aan toe zou gaan. En wie er zaten. De Drie van Breda zei ons niet zoveel, maar we wisten wel dat ze hele erge dingen hadden gedaan. En vandaag vertellen we er over onze organisatie, de methode BordjeVol die we voor mantelzorgers en zorgprofessionals hebben ontwikkeld. Cel 34 wordt ons toegewezen. Ik schrik van de grootte, of liever gezegd: de minimale ruimte. Er is een toilet achter een schot, een wasbak en een raampje met daglicht. Maar de muren komen nu al op me af, met de deur open en zonder slot! Als ik naar het toilet zoek, zie ik dat een rij cellen hiervoor is opengesteld. aan de deurklink hangt een bordje: vrij/bezet dat je kunt omdraaien. Indrukwekkend! De gevangenis loopt vol met bezoekers en we gaan aan de slag. Onze cel en de workshop wordt druk bezocht. En aan het eind van de dag mogen we de gevangenis verlaten, tevreden terugkijkend op een geslaagde dag.
Ga niet langs af
Advertenties
Ineens wordt alles donker. Ik red het nog net naar het bankje in de buitenlucht en zak voorover. Dan voel ik een arm om me heen. Manlief vraagt zachtjes of het gaat. Ik schud ‘nee’. Weer klinkt een stem: “Ik hoor dat jullie vandaag 37 kilometer hebben gelopen in deze kou. Binnen is het erg warm. Dit kan een logische reactie zijn. Voel je je misselijk?” Ik schud ‘ja’. “Ik ben doktersassistente”, vervolgt de stem. “Het klinkt misschien gek, maar een glas cola kan je helpen.” Even later neem ik een slokje ijskoude cola. Als het glas leeg is, voel ik me inderdaad een stuk prettiger. Ik denk terug aan een advies dat Peter, kelner in ons wintersporthotel, me 25 jaar geleden gaf. Ook toen voelde ik me niet prettig en adviseerde hij een glas cola, zonder prik. Op mijn vraag of ze dat soms standaard op de drankenlijst hadden staan, lachte hij: “Ik heb als een idioot staan roeren, totdat de prik eraf was!” Als ik weer stevig genoeg sta, nemen Manlief en ik toch maar afscheid van onze vrienden en een kwartier later lig ik lekker in mijn eigen bed. Trainen voor de Vierdaagse: je doet het jezelf aan. Geen geldig excuus. Maar ik zorg niettemin toch maar dat ik volgende keer cola in huis heb, gewoon voor het geval dat.
Tijdens de loop van het project heb ik hem meermalen tegengehouden. “Ja, dat heeft ze en plein public gezegd, maar dat wil niet zeggen dat je dit “zomaar” op social media mag zetten met naam en toenaam.’ En ‘ik heb die e-mailadressen inderdaad in ons adressenbestand, maar ik mag ze niet zonder toestemming met jou delen.’ Hij rolde dan met zijn ogen en verzuchtte dat ik ‘zo ontzettend braaf was’. Wat ik vervolgens volmondig beaamde. Vandaag verlaten we gezamenlijk een overleg en eindigen bij een deur met een briefje: ‘Alleen in nood gebruiken. Voorzien van alarm.’ Hij kijkt mij aan, schudt berustend zijn hoofd en keert met mij terug op onze schreden. Een verdieping hoger staat een bordje: ‘Uitgang: linksaf.’ We slaan de hoek om en lopen tegen een rood-wit afzetlint aan. Er is geen alternatief en er is ook niemand die ons de weg kan wijzen. Weer kijkt hij me aan: ‘Denk je dat je het aandurft?’ Ik schiet in de lach en duik achter hem aan onder het lint door. Er zijn verbouwingswerkzaamheden op deze verdieping, maar er is op dit moment niemand te bekennen. Voorzichtig lopen we door, tot het volgende afzetlint. Onverschrokken als we op dit moment zijn, springen we ook daar overheen. Dan zien we bekend terrein: de deur naar buiten. Elkaar porrend lopen we door de poortjes. Buiten nemen we afscheid: hij terug naar het noorden, ik naar het zuiden. Eenmaal thuis krijg ik het toch een beetje benauwd. We staan ongetwijfeld op camera. Herkenbaar in beeld! Wat als er vanavond wordt aangebeld? Hangt ons gevangenisstraf boven het hoofd? Wordt er morgen een uitzending van “Opsporing verzocht” aan ons gewijd? Braaf zijn is één. Maar voor avonturier ben ik duidelijk niet in de wieg gelegd.
