Het was al met al een intensieve dag. Veel gedaan, aantal vinkjes geplaatst en over het algemeen tevreden over de opbrengst. Ik zet alles alvast klaar voor het avondeten: onze vriend komt straks de logeerbeagles weer ophalen en eet gezellig een hapje mee. De honden zijn al uitgelaten, het huis (met vier honden) conform “aan kant”, dus feitelijk is alles nu in afwachting van de komst van Manlief en onze gast. Dan valt mijn oog op Bandit. Hij zit pontificaal in een van de stoelen op het dakterras. De zon schijnt, de temperatuur is nog net behaaglijk. Hij knipoogt uitnodigend naar me. De andere honden zijn nergens te zien, we zijn met z’n tweetjes. Ik twijfel een moment. Een kort moment. Dat is voldoende om me te overtuigen. En zo zit ik geheel tegen de gebruikelijke gang van zaken op een doordeweekse namiddag ineens met een glas wijn, een boek en een Beagle in de zon op ons terras. En ik geniet intens. “Gestolen goed gedijt niet”, zei mijn oma. Momentjes uitgezonderd.
Gestolen momentje
Advertenties
“Deze vacature vind je wellicht interessant”. Ik kijk met een half oog naar het acht uur-journaal en met de rest naar mijn e-mails. Ergens staat blijkbaar een vinkje bij LinkedIn dat ik ‘op de markt’ ben. Wat niet zo is. Dan zie ik de naam van het bedrijf. Nu volg ik het journaal niet langer. Wat grappig! De organisatie waar ik mijn carrière ooit begon, heeft een vacature. Ik startte er recht uit school als parttime Marketing & communicatie-assistente. Had een eigen kantoortje! De Marcom-manager was een oudere heer: hij rookte stevige sigaren in zijn sjieke kantoor naast het mijne. Dat mocht toen nog. Het hoofdkantoor stond in mijn woonplaats, met nog een vestiging in Terneuzen en een vlakbij Antwerpen. Ik vond het allemaal machtig interessant. Namen doemen op. Die van de eigenaren, twee broers. Het bedrijf zat al vanaf zeventienhonderdnogwat in de familie. De directeuren: een zachtaardige en een met een niet te missen aanwezigheid. De jongens van Uitvoer. De kantinedienst. Het ‘nieuwe’ logo dat ik mee mocht bepalen en wat ze nog steeds voeren. Ik glimlach. Ik heb er maar een jaar gewerkt. Een fulltime functie behoorde niet tot de mogelijkheden, dus ik zocht en vond een andere baan. Maar hield er een van mijn beste vriendinnen aan over en een heleboel herinneringen. Dan zie ik de functie waarvoor een vacature is gesteld. Nu lach ik hardop. Marketing & Communicatie Adviseur! Ik heb het prima naar mijn zin in mijn huidige job. Maar wat zou het een geweldige stunt zijn geweest als ik op deze baan zou worden aangenomen: na dertig jaar promotie maken!
Ik heb een drukke dag voor de boeg. Dat is op zich niet ongewoon. Maar vandaag ga ik op bezoek bij vijf supermarkten. We gaan namelijk samenwerken met een keten, en een aantal winkels heeft zich bereid verklaard om als pilot te fungeren vóór de landelijke uitrol na de zomer. Zo kunnen we ontdekken waar de klanten behoefte aan hebben, wat minder relevant is en hoe we de winkeliers zo goed mogelijk kunnen ondersteunen. Vorige week was de aftrap. De ondernemers kregen informatie, voorbeelden en promotiematerialen mee. En vandaag ga ik dus op bezoek om de winkels te bewonderen, nog meer informatie te geven en eventuele vragen te beantwoorden. De eerste locatie is Hulst, zo’n vijf kwartier rijden. Van daaruit reis ik naar Nieuwe Tonge op Schouwen Duiveland, waar de eigenaar van de winkel in het nabijgelegen Sint Philipsland ook aansluit. Daarna staat Vuren op de planning en als laatste Asperen. Alleen Tilburg ontbreekt nog in het rijtje, die vestiging bezoek ik volgende week. Als ik moe maar tevreden thuis kom, zeg ik tegen Manlief: “Schenk jij vast een drankje in? Dan haal ik even iets voor het avondeten bij de supermarkt. Waarom hij daarop in een onbedaarlijke lach schiet, ontgaat mij volledig.
Als we de ontbijtzaal binnen komen, blijkt de rest van de familie al aanwezig. We maken een keuze uit het riante buffet en bespreken de planning. Het kerkhof is een kwartiertje rijden. En we hebben nog een paar uur. Ik wil graag naar een supermarkt voor een speciaal merk Duitse thee. Er is interesse in een gezamenlijk koffiemoment. En we willen bloemen voor bij de kist. We besluiten bij elkaar te blijven en vertrekken in colonne uit het hotel. Bij de bloemist maken we samen een keuze: prachtige pastelkleurige rozen, zachtpaars gipskruid en roze Hollandse tulpen. In de naastgelegen supermarkt vind ik mijn thee. En er is een gemutliche Stube. Onder het genot van de koffie halen we nog meer herinneringen op. Dan maakt mijn oom een compliment over het stukje D’s Days van gisteren. Verbaasd kijk ik hem aan. Mijn drie tantes zijn trouwe lezers van dit blog. En 
“We hebben twee bruggen hier in Hameln”, benadrukt de hoteleigenaar nogmaals. “Maar neem niet de eerste brug! Nooit!” En hij zet een dik kruis op het kopietje met een routebeschrijving. Ik kijk hem vragend aan. Hij weet dat ik deze omgeving redelijk goed ken. En dat ik goed Duits spreek. En ook nog een navigatiesysteem heb. Maar deze waarschuwing is mij onbekend. Hij schudt zijn hoofd en mompelt iets wat ik vertaal als ‘vervloekt’. De brug gaat over de Weser. Als je diep graaft, zou je ergens nog honderden rattenlijkjes moeten tegenkomen, aldus de legende. Maar of de brug daar schuld aan heeft? Ik bedank hem vriendelijk en vertrek richting het huis van mijn tante. Als de navigatie aangeeft dat ik moet afslaan, negeer ik dit advies en rijd keurig door tot de volgende brug. Bij mijn tante aangekomen, vertel ik het verhaal in geuren en kleuren. Mijn nichtje kijkt mij onbegrijpend aan. Zij spreekt vloeiend Nederlands, nog veel beter dan mijn Duits. Maar ook zij kan geen touw aan de waarschuwing vastknopen. Sterker nog, ze is gisteren tot tweemaal toe over diezelfde brug gereden. Bewijs geleverd. Toch? Maar voor alle zekerheid nemen we een paar uur later dezelfde terugweg. Over dezelfde ‘tweede’ brug. Sicher ist sicher. En als iemand dat kan beamen, dan zijn het de burgers van Hameln wel.
Iets met gele vla. Ik peins en graaf in mijn geheugen. Dan klaart mijn gezicht op: dat was het. Mijn Duitse oom, getrouwd met de jongste zus van mijn vader, dacht dat het gele vla was. Maar het was slasaus, die hij per ongeluk bij mijn opa en oma in een schaaltje schonk en opat zonder ook maar een krimp te geven. Als kind konden wij dat verhaal niet vaak genoeg horen. Telkens weer gierend van het lachen. Ach die arme man. Ik had ons met het grootste plezier achter het behang geplakt, maar hij bleef vriendelijk. Ze woonden vlakbij Hameln, het rattenvangerstadje. We kwamen er met enige regelmaat, als je om de paar jaar ook mee mag tellen. Tijdens het laatste jaar van de MEAO gingen mijn vriendin en ik samen naar hen toe voor onderzoek naar het belang van mythes en legendes. Dat vonden we belangwekkend genoeg klinken voor onze afstudeerscriptie, maar in de tussentijd genoten we uiteraard mateloos van het uitje. Toen we een wandeling door de omgeving maakten, merkten we dat mijn oom een stukje achter ons liep. Hij hield zich bescheiden op de achtergrond, maar wist zoveel over de lokale geschiedenis. Mede dankzij zijn hulp kregen we een 9! Het daaropvolgende bezoek namen we onze partners mee en probeerde ik mijn vijf
jarig nichtje in te lijven als Michael Jackson-fan. Zij en ik op de bank luisterend via mijn walkman. Glimlachend zie ik de beelden verschijnen en weer verdwijnen. Iedereen was altijd welkom. We leerden de smaak waarderen (of niet) van Türinger Mett en van Eierbälle (stierenballen!) Ach, mijn oom. Hij werd ziek. Steeds zieker. En gisteren was het genoeg. Tjöss, Onkel, und ganz herzlich Dank für die viele, viele schöne Erinnerungen.
“Driemaal is trakteren, he!”, grapt de buurman als ik hem binnen het uur nog een keer tegenkom bij de supermarkt. Ik knik lachend. Maar hij zet me wel aan het denken. Ik heb al weken zin in zelfgebakken appeltaart. En wil iets uitproberen met gember. Maar Manlief hoeft meestal maar een klein stukje. Zo’n hele taart is veel te veel voor ons. Maar dit biedt natuurlijk mogelijkheden. Als ik bij het rek voor taart en toebehoren ben, verzamel ik alle ingrediënten. En verdubbel dan de porties. Want buurman heeft een groot gezin. Met heel veel kinderen. Dus een halve taart is zeker niet voldoende. Na een half uur ruikt het zalig in huis. Onze vrienden sturen een fotootje: “Zijn heerlijk aan het wandelen in het bos met de Beagles. Jullie ook?” Ik antwoord dat ik aan het bakken ben. De reactie laat zich voorspellen. En nog voordat de deurbel gaat, zijn ook alle andere punten her en der toegezegd. Na een gezellig kopje koffie met gebak, vertrekken de heren weer en start ik mijn uitdeelactie. Overal tref ik blije gezichten en krijg ik stevige knuffels. Blij zit ik even later op de bank. Delen is zo leuk. Je krijgt er een warm gevoel van. En appelgembertaart!