Ineens wordt alles donker. Ik red het nog net naar het bankje in de buitenlucht en zak voorover. Dan voel ik een arm om me heen. Manlief vraagt zachtjes of het gaat. Ik schud ‘nee’. Weer klinkt een stem: “Ik hoor dat jullie vandaag 37 kilometer hebben gelopen in deze kou. Binnen is het erg warm. Dit kan een logische reactie zijn. Voel je je misselijk?” Ik schud ‘ja’. “Ik ben doktersassistente”, vervolgt de stem. “Het klinkt misschien gek, maar een glas cola kan je helpen.” Even later neem ik een slokje ijskoude cola. Als het glas leeg is, voel ik me inderdaad een stuk prettiger. Ik denk terug aan een advies dat Peter, kelner in ons wintersporthotel, me 25 jaar geleden gaf. Ook toen voelde ik me niet prettig en adviseerde hij een glas cola, zonder prik. Op mijn vraag of ze dat soms standaard op de drankenlijst hadden staan, lachte hij: “Ik heb als een idioot staan roeren, totdat de prik eraf was!” Als ik weer stevig genoeg sta, nemen Manlief en ik toch maar afscheid van onze vrienden en een kwartier later lig ik lekker in mijn eigen bed. Trainen voor de Vierdaagse: je doet het jezelf aan. Geen geldig excuus. Maar ik zorg niettemin toch maar dat ik volgende keer cola in huis heb, gewoon voor het geval dat.
Koude Cola
Advertenties
Tijdens de loop van het project heb ik hem meermalen tegengehouden. “Ja, dat heeft ze en plein public gezegd, maar dat wil niet zeggen dat je dit “zomaar” op social media mag zetten met naam en toenaam.’ En ‘ik heb die e-mailadressen inderdaad in ons adressenbestand, maar ik mag ze niet zonder toestemming met jou delen.’ Hij rolde dan met zijn ogen en verzuchtte dat ik ‘zo ontzettend braaf was’. Wat ik vervolgens volmondig beaamde. Vandaag verlaten we gezamenlijk een overleg en eindigen bij een deur met een briefje: ‘Alleen in nood gebruiken. Voorzien van alarm.’ Hij kijkt mij aan, schudt berustend zijn hoofd en keert met mij terug op onze schreden. Een verdieping hoger staat een bordje: ‘Uitgang: linksaf.’ We slaan de hoek om en lopen tegen een rood-wit afzetlint aan. Er is geen alternatief en er is ook niemand die ons de weg kan wijzen. Weer kijkt hij me aan: ‘Denk je dat je het aandurft?’ Ik schiet in de lach en duik achter hem aan onder het lint door. Er zijn verbouwingswerkzaamheden op deze verdieping, maar er is op dit moment niemand te bekennen. Voorzichtig lopen we door, tot het volgende afzetlint. Onverschrokken als we op dit moment zijn, springen we ook daar overheen. Dan zien we bekend terrein: de deur naar buiten. Elkaar porrend lopen we door de poortjes. Buiten nemen we afscheid: hij terug naar het noorden, ik naar het zuiden. Eenmaal thuis krijg ik het toch een beetje benauwd. We staan ongetwijfeld op camera. Herkenbaar in beeld! Wat als er vanavond wordt aangebeld? Hangt ons gevangenisstraf boven het hoofd? Wordt er morgen een uitzending van “Opsporing verzocht” aan ons gewijd? Braaf zijn is één. Maar voor avonturier ben ik duidelijk niet in de wieg gelegd.
“Stel jezelf niet zo aan!” Ik spreek mezelf ferm toe. Na een nacht met nauwelijks slaap zit ik om half acht al op kantoor achter mijn laptop. Gespannen. Vanmiddag hebben we een gesprek met de Minister over het project van afgelopen jaar. En daar ben ik toch wat zenuwachtig voor. Niet over het resultaat: dat is indrukwekkend! Maar op bezoek bij iemand die toch mede verantwoordelijk is voor de toekomst van Nederland: pffff. Broer herhaalt mijn initiërende woorden en vult ze relativerend aan: “Zijn resultaat na een toiletbezoek ruikt hetzelfde als dat van jou!” Ik grinnik en ga aan het werk. Samen met mijn collega rijd ik een paar uur later naar Den Haag. Als we zijn kantoor betreden, stelt hij zich voor met zijn voornaam. En komt vervolgens direct tot de kern: “Wat vinden jullie zelf dat het project heeft opgeleverd?” We beantwoorden zijn vraag uitvoerig. Op een gegeven moment kijkt hij mij aan. Niet over me heen of terloops, maar recht in mijn ogen: “Je bent erg stil: wat vind jij dat ik op dit moment nog niet heb gehoord en wel moet weten?” Ik vertel het hem, bevlogen en professioneel. Als ik hem bij het afscheid de hand schud, ben ik nog meer onder de indruk van zijn persoonlijkheid dan aan het begin. Hij is charmant, direct, weet wat hij wil en zoekt naar mogelijkheden om daar te komen. Wow! We lopen naar buiten en duiken met het projectteam nog even een café in om samen terug te blikken op het overleg. Als we weer in de auto zitten, vraagt mijn collega waarom ik zachtjes zit te lachen. Ik kijk hem even bedachtzaam aan, weeg de consequenties van een antwoord tegen elkaar af en zeg dan berustend: “Toen ik daarnet afrekende, kon ik me met de beste wil van de wereld zelfs mijn pincode niet herinneren! Van de spanning!” Nu schateren we allebei, en rijden dan de parkeergarage uit. Zeer tevreden terugkijkend op deze indrukwekkende middag.
