Het is een paar uur vóór het nieuwe jaar als Manlief onthutst opkijkt en zegt: “Guido is overleden!” Guido is een oud-collega van hem, die ik ook een aantal keer heb ontmoet. Leeftijdsgenoot, dol op het goede leven samen met zijn echtgenoot Michael, altijd gekleed in zwart en een weergaloos gevoel voor humor. Hij zocht gniffelend de grenzen van choquerend gedrag. Kwam de manager langs op de afdeling en belde er op dat moment een bekende, dan nam hij zonder blikken of blozen op met “Sexboerderij De Scheve Schaats, hoe kan ik u helpen?” Tot schrik van de bewuste manager en groot vermaak van de ingewijde aanwezigen. En als hij iets niet gelijk begreep, was steevast het antwoord: “Je weet dat ik een klein snappertje heb. Leg het nog eens uit alsjeblieft.” Ach, Guido. Hij meende altijd wel een kwaal te hebben, en de laatste is hem dus daadwerkelijk fataal geworden. De rest van de avond en de dagen daarna is Manlief regelmatig in contact met andere oud-collega’s. Het wat verwaterde contact wordt weer aangetrokken in de communicatie rondom de uitvaart. Ik denk terug aan al die oud-collega’s van wie ik afscheid moest nemen bij mijn vorige werkgever. Ze zijn nog zo vaak in mijn gedachten. Wil, Olaf, Robert, Paul, Peter, Wim1, Wim2, Miranda, meneer Straten, meneer Brenninkmeijer, meneer Steuns. Je bent pas echt dood als niemand meer aan je denkt. Zo ver is het nog lang niet. Maar ik vind het soms wel moeilijk te begrijpen waarom we hiermee zo vroeg al werden geconfronteerd. Blijkbaar is mijn snappertje op dat gebied ook heel klein. Dag Guido, leuk je gekend te hebben en vaar wel.
Zo kan het dus ook
Op social media zie ik de meest afschuwelijke berichten weer voorbij komen. Ik probeer ze te vermijden, maar er is geen beginnen aan. Een man kreeg een schop tegen het hoofd, omdat hij vroeg of ze ergens anders wilden gaan knallen. Er werd vuurwerk naar haar hond gegooid, omdat ze vroeg even te wachten met afsteken. Mijn emotionele emmertje loopt vol bij alleen al de gedachte wat ik met dat soort lui zou willen doen! “Treat with kindness and respect” zagen we in New York in diverse commercials. Nou, bekijk het maar! Darwin krimpt in elkaar bij elke knal, dus ik wil een lange lunchwandeling maken zolang het bij ons in de buurt nog relatief rustig is. Onderweg horen we ineens achter een paar struiken een enorm geknetter. Drie jonge hoofden mét veiligheidsbril kijken geschrokken op. ‘Oh mevrouw: sorry! We kijken telkens of er iemand aan komt, maar we hebben u niet gezien! Is alles in orde met de hond?” Ik stel hen en Darwin gerust en zeg dat het wel goed komt. “Loop maar rustig door, hoor. We wachten tot we u niet meer zien!” Ik glimlach en wens hen een fijne jaarwisseling toe. Ook even verderop staat een groepje jongeren rotjes af te steken. Ik trek hun aandacht en vraag hen om even te pauzeren. Ze zwaaien bevestigend terug. Als ik hen passeer, zegt een van hen: “Leuke stropdas heeft uw hond. Gelukkig nieuwjaar.” Ik wens hen hetzelfde toe en loop snel verder. Pas na een aantal minuten hoor ik in de verte de volgende knal. Zo kan het dus ook. Misschien toch nog eens over die slogan nadenken in het nieuwe jaar. Iedereen van harte een gelukkig 2020!
The most wonderfull time
We worden op een keurige tijd wakker en na nog minstens driemaal van het uitzicht vanaf het balkon te hebben genoten, gaan we op weg naar het ontbijt. In een echte diner! We krijgen het hoektafeltje aan het raam en bestellen alweer allerlei zaligheden. Om de spijsvertering een handje te helpen, lopen we langs het Highline-park terug. Vroeger was dit de overbekende trein die op een paar meter hoogte door de stad raasde. Nu is er een mijlenlang wandelpaden begroeiing van gemaakt. We ‘stappen uit’ bij de Vessel en lopen op ons gemak alle trappen op. Als ik een plaatje naar de collega’s stuur, krijg ik een foto retour van de aanbouw 2,5 jaar geleden. Leuk! Dan lopen we op ons gemak terug naar het hotel. Manlief laat zich overtuigen dat een foto van mijn moeder en mij zwaaiend vanaf ons balkon een ‘must have’ is. Het resultaat is hilarisch: door in te zoomen zie je twee miniatuurtjes halverwege het gebouw links. We nemen afscheid van de upgrade, van het uitzicht, vergapen ons aan het ‘vervangen’ van de metershoge commercial op de muur naast ons, kijken nog een laatste keer om ons heen en checken dan uit. We komen terug, beloofd. In de metro stappen we per ongeluk in de verkeerde lijn en alleen Manlief is op tijd weer buiten. Gelukkig worden we op het volgende station herenigd en vervolgen we gezamenlijk onze weg naar het vliegveld. Het inchecken gaat vlotjes. De laatste dollars worden opgemaakt, ik ga op de foto met de kerstman en dan worden we verzocht te boarden. Als de lichtjes van Manhattan onder ons verdwijnen, kijken we elkaar aan. Het was absoluut the most wonderfull time of this year!
Overtreffende stap in het kwadraat
We worden wat later wakker, maar daar is het ook zondag voor. Omdat we een upgrade krijgen, pakken we de koffer in en checken uit kamer 2838. Eerst naar de IHOP voor een heerlijk ontbijt met pancakes. Dan naar Strand, de boekwinkel, waar Manlief twee juweeltjes aanschaft. We lopen naar Washington Square waar iemand op een verrijdbare vleugel piano speelt en een Carrol singers protestliederen over Trump ten gehore brengen. We besluiten toch naar Batterypark te gaan, ook al stond dat niet op het programma. Het waait stevig, maar we willen even naar Lady Liberty zwaaien. Dan is het tijd voor het Metropolitan: helemaal uptown. Het is weekeind, dus het OV ligt deels stil en we moeten een paar keer overstappen. Het laatste stuk lopen we langs Central Park. Als we eindelijk bij het Met zijn, kijk ik Manlief aan. “Ben eigenlijk wel een beetje veel moe …” Mijn moeder beaamt dat ze eigenlijk ook liever naar het hotel wil. Dus na een dikke kus splitsen we weer op. We nemen een taxi, zodat we ook die ervaring kunnen afvinken (en ik probeer niet te denken aan die enge taximoord uit CSI New York). Als we de kamer betreden, valt onze mond open en verder. Een balkon. Een spectaculair uitzicht. Een en-suite. Niks nog een laatste avond, nacht en lange ochtend in de city. We blijven hier! Deze stad schijnt niet te slapen: gaan we meemaken!! Wat een geweldig leuke bucketlist-actie is dit. Ik vrees dat wij de komende periode onuitstaanbaar blij en opgetogen zullen zijn.
Thank God it’s Christmas
Tegen half acht lopen Manlief en ik samen naar Penn Station. Ik zwaai hem uit als hij met de trein naar Long Island vertrekt: hij wil het graf van zijn idool Harry Chapin bezoeken. Ik koop een Peppermint Mocca bij Starbucks en terug op onze kamer verras ik mijn moeder met deze naar After Eight smakende wake-up call. Als we ons even later bij de receptie melden, is er goed nieuws: een upgrade voor de laatste overnachting. Yes! Dan lopen we naar Macy’s om gezellig samen te gaan Christmas-shoppen. Overal om ons heen zien we kerstmannen, -vrouwen, elven en zelfs rendieren. Als ik tegen een jongen zeg dat ik zijn foute kersthondentrui leuk vindt, zegt hij ‘Wait just a sec’ en doet trots de lampjes aan. Hilarisch. Het is vandaag Christmascon, de dag dat je in kerstkleding voor een goed doel plezier maakt met elkaar. Bij Macy’s kopen we kerstornamenten. Aangezien bij het Visitor center een grote banner hangt met “Ask me anything” vragen aan de meneer achter de balie of ze ook kerstoorbellen verkopen. Hij complimenteert ons met de vraag en wijst de weg. Dan appt Manlief dat hij weer terug in het hotel is. Samen bespreken we het middagprogramma. Eerst met de kabelbaan naar Rooseveldt Island, een oorspronkelijk door de Nederlanders van de indianen gekocht eiland. Daar lunchen bij een Italiaans restaurantje met locals en zalige pizza’s. Vervolgens naar de Neue Galerie waar we het bucketlist-item van mijn moeder afvinken: het schilderij ‘Woman in Gold’ van Klimt bezichtigen. Tot slot al eekhoorns tellend door Central Park wandelen naar Belvedere Castle, waar CSI New York een gruwelijke moord oploste. De dag wordt afgesloten met een etentje bij Thank God It’s Friday. Met als ultieme bonus een dansje met de kerstman en de Salvation Army voor de deur van Macy’s: alweer een item van mijn Bucketlist. Thank God It’s Christmas!
Indrukwekkend en meer
We zijn vroeg wakker in de stad die nooit slaapt. Na een heerlijk Amerikaans ontbijt is de eerste stop Tribute memorial en One World Observatory. Zelfs na 18 jaar is het heftig om de beelden en overgebleven items van 9/11 te zien. Bij Ground Zero staat een roos bij een naam: vandaag is het diens geboortedag. Om heel stil van te worden. Dan gaan we naar de 100ste verdieping van de ‘Freedom’ tower. We hebben geluk: een van de weinige momenten dat er echt helemaal niets van de omgeving te zien is door het slechte weer. Maar we doen ons best contouren te ontwaren en genieten volop. Daarna volgt Trinity Church, St Paul’s, Grand Central station en de NY Public Library. Stuk voor stuk juweeltjes. Ik krijg een free hug van een Jamaicaan en complimenten over mijn kerstoorbellen. Dan is het eindelijk het moment van mijn bucketlist: schaatsen op de ijsbaan van Rockefeller Center. Ik geniet! Nog meer dan genieten! Zeker 25 jaar geleden en veel te grote schaatsen maar ik draai met een very big smile een aantal rondjes. We eten bij Bubba Gump en drinken nog een laatste cocktail in de hotelbar. Eveline en Dian aan het tafeltje naast ons knopen een gesprek aan: grappig hoeveel plezier je in korte tijd met volstrekte vreemden kunt hebben. We vergapen ons nog even aan een ingenieuze ‘natte paraplu-hoesjesmachine’ en uiteindelijk kruipen we toch ons bed maar in: morgen weer een dag om naar uit te kijken.
De stad die nooit slaapt
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik mijn slaap hard nodig heb om gezellig te zijn en goed te functioneren. Een keertje een feestje lukt meestal wel. Maar de dag erop ben ik brak. Je kunt je dus een voorstelling maken wat een jetlag met mij doet. En toch. En toch staat schaatsen bij de kerstboom van Rockefeller hoog op mijn bucketlist. New York in de sneeuw. Kerstshoppen bij Macy’s. Wat zeg je dan als KLM met een spectaculaire actie komt? Juist. Dan laat je het idee eerst positief bevestigen door je collega. En vervolgens pols je Manlief. Om daarna te meten hoe hoog je moeder springt als ze hoort dat ze mee mag. Je driedubbelcheckt Esta’s, api’s, emergency-personen en je paspoort. Herhaalt dit daags voor vertrek nog een keer. En nu staan we op punt om te landen in New York. De stad die nooit slaapt. Ik slaap wel als we weer terug zijn. Here we come!
