Nog zes te gaan

Reikhalzend kijkt Darwin uit naar dinsdag. Dan wordt de eerste tussenrapportage bekend gemaakt. Enige wat hij op dit moment weet, is dat er minimaal 30 stemmen moeten zijn om in de race te blijven. Dan ziet hij, na keer op keer refreshen, eindelijk de beloofde link. En wat blijkt? Hij is nummer zeven! Nummer zeven? Nummer zeven! Hartstikke goed: er doen 54 honden mee in zijn woonplaats. Maar hij wil hoger! Voor de zekerheid stuurt hij een berichtje aan de organisator: is er wellicht een foutje gemaakt? Hij is zeven jaar! En verwacht eigenlijk dat hij na het campagne voeren toch zeker in de top drie staat. Toch? Zijn onrust duurt gelukkig niet lang: er is geen foutje gemaakt en de onderlinge verschillen zijn heel klein. “Je hebt nog tot en met 12 maart: veel succes!” Dus namens hem: heb je al gestemd? Superbedankt! Was je er nog niet aan toegekomen: je maakt hem heel blij door op deze link te klikken en hem zo te laten weten dat hij de mooiste hond van Breda (en omstreken) is!

Advertenties

De mooiste verjaardagswens

Vandaag is onze Darwin dan eindelijk jarig. Hij heeft het er al weken over! Zeven is zijn geluksgetal. In mensenjaren is dat ‘ongeveer 50 jaar’. Een heel bijzondere dag dus. Hij heeft een speciale taart om te trakteren meegekregen naar de dagopvang. En een hele grote doos kluifjes voor zijn vrienden en vriendinnen. Maar allerbelangrijkste: hij heeft een speciale verjaardagswens. Onomstotelijk bewijs dat hij inderdaad de mooiste hond van Breda is. Tot 12 maart kun je op hem stemmen. Doe je mee? Dat kan op http://www.mooistehond.nl/darwin-breda. We gaan voor de roem en glorie! Mede namens de jarige bedankt!

Darwin en drones

Vorig jaar hadden we al een flauw vermoeden. Maar afgelopen weekeinde viel alle twijfel weg. Darwin heeft ‘iets’ met drones. Hij is er stapeldol op. Het geluid, de allesziende groen-rode oogjes, de snelheid waarmee een willekeurige afstand wordt overbrugd. Het maakt hem knettergek van enthousiasme. Zodra mijn Broer de status van de drone wijzigt van parkeerstand naar ‘airborne’ schiet Darwin in de actiemodus. Hij springt hoger dan hoog om contact te leggen. Blaft in vele toonhoogtes om de aandacht op zichzelf te vestigen. En als de drone het ene kwadrant verruilt met het volgende, stormt hij er zonder ook maar een seconde te aarzelen achteraan. Andere strandgangers kijken het verbaasd aan en schieten vervolgens in de lach. Hij ziet ze nog niet staan! Zijn ogen zien maar een ding en dat is het spinachtige apparaatje in de lucht. Ben heel benieuwd wat er op zijn verjaardagswensenlijstje staat!

Oma is jarig

Ik schiet overeind als de slaapkamerdeur wordt open gegooid, een rolfluit met het onmiskenbare geluid naar binnen wordt getoeterd en de deur met een knal weer wordt dicht getrokken. Manlief mompelt iets over het herinvoeren van oud-Hollandse martelstraffen. Ik ben minder amused. Maar oma wordt vandaag 77 jaar en dat mag iedereen weten volgens mijn neefje. Hij heeft een punt. Nadat de gemoederen bedaard zijn, volgt een feestelijk ontbijt waarbij de jarige zich wentelt in de welverdiende aandacht en de zelfgemaakte cadeaus. De gekleide asbak uit onze jeugd heeft plaatsgemaakt voor een waar kunstwerk van gesmolten plastic kleurkorrels. Dan trekt iedereen zijn of haar jas aan voor een heerlijke strandwandeling. We maken de traditionele familiekiek met hulp van Broer z’n drone, terwijl passanten geïnteresseerd en geamuseerd toekijken. De jarige geniet met volle teugen en iedereen mag het weten. In het vakantiehuisje wacht nog meer verjaardagsaandacht in de vorm van taart met slagroom, telefoontjes en social media-wensen. Na een tweede wandeling langs de branding vertrekken we naar het restaurant. Oma houdt op verzoek van de kleinkinderen braaf haar feesthoedje op terwijl ze haar verjaardagsmaaltijd goed laat smaken. Dan komt er een oudere heer op onze tafel af. “Ik denk dat ik u mag feliciteren met iets?” Oma licht en laat met plezier toe. Dan ronden we de feestelijkheden af. Ze heeft genoten van haar verjaardag. En ook dat mag iedereen weten.

Hoogtij(d)

Bijna zonder nadenken buig ik me voorover en raap een stuk plastic op. En nog een sliert. En een handjevol blauw ‘touw’. We lopen langs de vloedlijn van de Noordzee. “Blij dat ik niet de enige ben!”, zegt mijn Schoonzusje die met haar handen vol doorzichtig folie achter me loopt. En ook mijn Broer is al richting een van de prullenbakken met een paar verpakkingen van melk en sap die hij op het strand zag liggen. Verbazingwekkend hoeveel je op een paar honderd meter al vindt! Beangstigend ook. Iedereen kent die vreselijke foto’s van zeehonden, gestikt door het handvat van een plastic tas om hun nek. En de maaginhoud van een tuimelaar. Dit is geen hoogtij meer maar hoogtijd! En feitelijk is het een kleine moeite om tijdens een heerlijke wandeling gelijk wat troep op te ruimen. Dus terwijl we gezellig bijpraten, bukken en strekken we regelmatig richting het zand. Om met een voldaan gevoel weer huiswaarts te keren. Morgen neem ik een tas mee. Van gerecycled materiaal.

Beïnvloeden

Manlief had vorig jaar het initiatief genomen. Binnen een kleine groep liefhebbers muziek met elkaar delen. Zonder restricties en met als doel om anderen te inspireren, animeren en enthousiasmeren. Soms kwam er iemand bij, die gelijk weer een nieuwe wind deed waaien. Een liedje uit de een z’n jeugd, waar de ander nog jaren en jaren moest wachten om verwekt te worden. Of een bijdrage die een bijzondere herinnering opriep: het verhaal achter de lyrics. En bovenal nieuwsgierigheid opwekkend naar de volgende inbreng. Vandaag ben ik aan de beurt. Ik heb al opgemerkt dat de lijst een wat serieus karakter krijgt. En dat het voor mij dus verleidelijk wordt om een carnavalskraker aan te dragen! Het was bedoeld als een grapje, maar mijn zwager daagt me gelijk uit. Ik ben inmiddels allang geen carnavalsvierder meer, maar vroeger, heel vroeger vond ik het wel geweldig leuk. In mijn geheugen vind ik ineens een kraker van toen ik een jaar of tien was. Op mijn smeekbedes had mijn moeder een bijpassende outfit gemaakt. Ik kon nauwelijks ophouden met giechelen om de ‘spannende’ woorden in de tekst en de uitsmijter in de laatste zin. En scoorde vervolgens bijzonder hoog op het schoolplein. Zonder aarzelen zend ik de titel naar de groep. Mijn zwager vindt ‘m hilarisch, terwijl Manlief zijn ogen vertwijfeld naar boven richt en zich afvraagt waar hij dit aan heeft verdiend. Maar ik ruim wederom giechelend de keuken op, terwijl ik zachtjes zing: “Want …. ik …. heb …..!”

Gedeeld

“Het is er zo licht, dat had ze prettig gevonden.” Ik kijk naar de hoge ramen van het crematorium en beaam in stilte de keuze. Op de voorste rij zit mijn collega met zijn gezin en familie. Zijn moeder heeft de strijd met meneer Alzheimer achter zich gelaten en is een ster met een prachtige glimlach geworden. De muziek tussen de ontroerende bijdragen varieert. Ik verbaas me opnieuw en alweer over de impact ervan. Van een ogenrollende grijns bij de vertaling van Blue Bayou door Benny Neyman tot de stille tranen bij Claudia’s ‘Mag ik dan bij jou?’ De voorgangster zegt tegen de vijfjarige kleindochter dat tranen helemaal niet erg zijn. Die zitten in je lichaam en die moeten gewoon af en toe naar buiten. We berusten en laten het toe. Dan nemen we afscheid van de kist met het heel erg vermoeide lichaam van een geliefde vrouw, (schoon)moeder en oma. Zoeken en bieden steun aan elkaar terwijl we wachten op de familie om hen kracht te geven op deze verdrietige dag. Het is een rotziekte! Herinneringen worden niet langer gedeeld. Maar ze zullen nooit verdwijnen zolang iemand ze koestert.