Ons hardhouten dakterras is na ruim 20 jaar aan vervanging toe. Op sommige plaatsen is het hout weggerot door het vocht van de plantenbakken. En dus gaan we ons oriënteren op de mogelijkheden. Alles bij elkaar is het 33 m2, dus geen kleinigheidje. Maar de offerte van een officieel klusbedrijf, vertoont een ander bedrag dan we hadden gedacht. Ruim 7000 euro voor het weghalen, schoonmaken en opnieuw leggen van terrastegels. Da’s veel geld. Ik bekijk de planken van dichtbij. En zie dat er een paar schroefjes al los zitten in het slechte hout. In gedachten hoor ik mijn vader zeggen: ‘HUBO-dochters doen het zelf!’ En dus hak ik het project in hapklare brokken. Ik schroef ruim 700 schroeven los en sloop vakkundig de schuttingplaten. Ik verschuif plantenbakken en haal oude potgrond uit de roosters. En geef de buitenmuren gelijk een lik verf. Om vallende spetters hoef ik me nu minder druk te maken. Af en toe strek ik mijn pijnlijke spieren. Manlief voorziet regelmatig in energie via water, lekkers en knuffels. Het weer is prima: deels bewolkt en acceptabele temperatuur. Als ik uiteindelijk het resultaat bekijk, glimlach ik. De oude planken worden deze week opgehaald en krijgen een recyclede bestemming. De nieuwe terrastegels zijn al onderweg: we hoeven ze ‘alleen’ nog maar op hun nieuwe plekje te leggen. Van het geld dat we nu hebben bespaard, kan ik een paar gewenste kweekkassen plaatsen, en wat nieuwe planten kopen. En dat allemaal omdat er een schroefje los zat.
Bankhangdag
De afgelopen weken waren druk, volgepland en hier en daar zelfs voorzien van stevige stress-elementen. Wat ik echt al heel lang niet meer heb meegemaakt: mijn nek, schouders en rug zaten pijnlijk muurvast. Tel daar grieperig, verkouden en vermoeid bij op en je hebt een totaalplaatje waar je niet op zit te wachten. Oftewel hoog tijd voor opvolging van een recent geuit goedbedoeld advies: “Neem nou eens even tijd voor jezelf, ook als het ‘eigenlijk helemaal niet kan’!” En dus draaien we ons vanochtend lekker een keertje om als het tijd is om op te staan. Krijgt Darwin niet een heerlijk lange boswandeling, maar een kort ‘alleen even het hoognodige”-blokje om (waar hij zich overigens volledig in kan vinden!) Negeer ik bezigheden en klusjes zoals vermeld op het to-do-lijstje aan de koelkast, of ze zich nu wel of niet ‘perfect lenen voor Tweede Paasdag’. En kruip in mijn joggingpak met een boek, een dekentje en een kop thee op de bank. Manlief sluit naar hartenlust aan: ook hij geniet van een zalig rustige dag. We laten de woonboulevards, attractieparken en buitenactiviteiten vandaag graag aan anderen. Als ik tijdens een pauze in het bankhangen even de nieuwsberichten scan, schiet ik in de lach. “Weet je”, onderbreek ik hem in een boek van 489 bladzijdes, “we zijn dus helemaal niet uniek! Het AD heeft een onderzoek uitgevoerd onder 3000 respondenten. Maar liefst 75% blijft vandaag ‘lekker binnen’!” Fijne Paas2 allemaal!
Met de moed der wanhoop
De beweging is in feite nauwelijks waarneembaar. Maar vanuit je ooghoek zie je scherper dan gericht. Zodra mijn blik die van haar kruist, verstar ik. Roerloos kijken we elkaar aan. Uiteindelijk dwing ik mezelf met een onmetelijke krachtsinspanning een paar centimeter achteruit. Net ver genoeg om de relatieve veiligheid van de badkamerdeur in mijn rug te voelen. Even adem ik diep in en uit. Probeer halfslachtig te kalmeren. Tevergeefs. Ze heeft me in haar macht, volledig. En ze weet het. Zonder met mijn ogen te knipperen, spreek ik mezelf zo ferm als mogelijk toe. Ik besef terdege dat ik er alleen voor sta. Maar weet dat ik het mezelf nooit vergeef als ik me nu laat kennen. Dit is het moment om krachtig op te treden, moed te tonen. Elk moment dat ik aarzel, kan het te laat zijn. Dus in een vloeiende beweging gris ik een trimschoen van de vloer en sla keihard toe. Raak! Ik duik snel mijn hoek weer in en wacht tot Manlief terug komt van zijn avondwandeling met Darwin. Hij doet geen moeite zijn lach te bedwingen als hij op mijn aangeven het lijk oppakt en verwijdert. Hij is mijn held. Zo een die goddank niet bang is van spinnen!
Nostalgie
De eerste jaren dat we hier kwamen, viel boven op de Buchensteinwand een prachtige boom op. Hij stond aan de rand van de piste en had een mooie bolvormige kruin. De takken werden tot in detail geaccentueerd met een laag sneeuw. Het werd een ijkpunt voor onze vele afdalingen. Toen we ook in de zomer naar deze plek op vakantie gingen, brachten we altijd even een bezoek aan ‘onze boom’. Met de gondel naar de top van de berg, een mooie wandeling over de alpenwei en uitrusten op het bankje onder het bladerdak. Alle stress gleed van je af. De jaren verstreken. Onze groep werd groter en groter. Het jongetje dat met z’n ouders op de grote foto boven de haard in de lounge te zien was, nam het hotel over en gaf er zijn eigen draai aan. Onze vaste pauzeplek op de piste werd omgebouwd tot een sauna en welness. De vergaderzaal verdween en werd aan de bar toegevoegd. We kwamen nog steeds een- of tweemaal per jaar. Namen afscheid van medewerkers en leerden nieuwe kennen. Sommige namen verdwenen in de vergetelheid. Anderen sturen nog steeds een kerstkaart. En de groep werd kleiner door schoolverplichtingen en de eerste kwaaltjes. Nu sta ik weer bovenop de berg. De sneeuw knispert onder mijn ski’s. Ineens zie ik onze boom. Hij wordt oud: zijn ooit zo krachtige takken zien grijs en verweerd. Maar hij is er nog. En het lijkt alsof hij naar me knipoogt: ‘Carpe diem!’ Nog een laatste keer daal ik de berg af en dan worden de ski’s weer opgeborgen. Dag boom, dag St. Jacob I.H., dag Maria, Alexander, Sigrid, Wolfgang en medewerkers Kitzspitz. Bedankt voor de gastvrijheid en dosis energie. Und bis nachstes Jahr!
Jong van geest
Als ik in alle vroegte naar het uitzetten van de gondels kijk, zie ik dat ze het aantal gehalveerd hebben. Dat voorspelt niet veel goeds voor de kwaliteit van de sneeuw. Ik heb de pistes bijna voor mij alleen om deze tijd van het jaar. Zo tot aan de lunch is het goed te doen, maar daarna verandert het razendsnel in natte pap. Afgelopen nachten vroor het nog een paar graden, maar volgens de voorspelling is dat nu ook voorbij. Daar spelen ze blijkbaar al op in. Bij het ontbijt besluiten we om naar een gebied hier in de buurt te rijden, waar de pistes hoger liggen. Mijn skipas geldt ook voor de omliggende gebieden, maar die van mijn moeder biedt slechts toegang aan onze pistes. Ik loop dus naar de kassa en koop een dagkaart voor haar: ‘Einmal senior, bitte.’ De dame kijkt me aan en vraagt dan vriendelijk om mijn paspoort. Even begrijp ik haar niet, dan schiet ik in de lach. Ik wijs naar mijn moeder, die een stukje verderop Manlief helpt met het uitladen van de skies. ‘Die Karte ist fur sie. Sie ist 75 Jahre.’ Dan lacht ook de dame. Ze verontschuldigt zich en zegt dat ze al twijfelde. Ach. Normaalgesproken word ik veel jonger geschat. Een keertje 14 jaar ouder lijken, is weer eens iets anders.
Schoner Tag
“Wat is er aan de hand?”, vraagt de man met de groene muts. “Is hij defect?” Ik werk me achteruit bij de toegangspoort naar de sleeplift vandaan. Mijn moeder en ik hebben net een paar pistes afgevinkt. En nu gaat ze in het hotel koffie drinken. Ik wilde in de tussentijd nog even terug naar de top en weer naar beneden. Zo ’s ochtends is de sneeuw namelijk prima, maar rond de middag worden het zompige hopen. Geen lol aan en geen tijd te verliezen dus. Maar. Het is vakantie. Niks moet, heel veel mag. Dus ik heb me bedacht en besloten dat ik ook zin heb in een koffiepauze. Daarom ga ik niet door de poortjes. En dat vertel ik in keurig Duits tegen de man die me aanspreekt. Hij lacht en geeft me gelijk. “Schonen Tag” wensen we elkaar toe. In de hotelhal tref ik mijn moeder in geanimeerd gesprek met de receptioniste en de hoteleigenaresse aan. Ik bel naar onze kamer en vraag of Manlief ook naar beneden komt. En zo zitten we even later gezellig met z’n allen aan de koffie. We kletsen over de komende verkiezingen en het effect op andere Europese landen. Over kinderen, honden en de vakantieplannen volgend jaar. De komende grote verbouwing annex uitbreiding en hoe het ooit was. Als ik na een half uur zonder spijtgevoelens weer op de skies stap, glimlach ik. Inderdaad een schoner Tag!
Traumhaft
Onze slaapkamer heeft geen verduisteringsgordijnen. En met al dat wit buiten word ik dus keurig om half zeven wakker van het daglicht. Een half uurtje soezen lukt nog net. Maar dan stap ik uit bed. We hebben een appartementje in ons hotel, dus zonder Manlief te storen loop ik via de huiskamer het balkon op. Brrrrrrrrr, het is ver onder nul. De zon beschijnt de top van Kitzbuhler Horn. Ik adem in en uit: zalig. Dan maak ik een kop thee voor mezelf en verdiep me tot de rest wakker wordt in een boek. Na het ontbijt gaat Manlief een eindje wandelen, moeder op het balkon in de zon zitten en ik stap op mijn skies. De pistes lijken op een strakgetrokken wit laken. Ik stippel mijn route uit en zet af. Na een paar uur heb ik alle pistes in ons gebied, zo’n 100 km, onder de latten. En is het sneeuwlaken ‘rommelig en beslapen’. Genoeg voor vandaag. Na de lunch rijden we naar een winkeltje een paar dorpen verderop en oriënteren we ons in de lokale supermarkt op het chocolade-assortiment: traditioneel wordt het nodige aan souveniertjes meegenomen. De rest van de middag zit ik met mijn boek in de zon op het terras. Af en toe plaag ik Herr Oberkelner (en vice versa), maak ik grapjes met Sigrid achter de receptie en geef ik Manlief een stevige knuffel. Alle stress, drukte en spanning ligt in een hoopje sneeuw naast de voordeur. Urlaub hier ist traumhaft wie immer. Und wir geniessen vom Kopf bis Fuss.
