
Pfieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeew. Ik zie naast me ineens een Angry Bird door de lucht vliegen. Katrien, onze logeerhond, scheurt er achteraan, vangt ‘m op en slingert de rode knuffel weer net zo hard terug. Ze heeft volop plezier. Darwin kijkt licht geïrriteerd toe op al die drukte. Hij heeft een speelgoedkist vol met knuffels, ballen en trektouwen. Meestal duiken vooral bezoekende honden enthousiast op al dat leuks. En dat vindt hij prima. Darwin heeft een paar favorieten, de rest boeit hem minder. Pfieeeeeeeeeeeew, ik kan nog net op tijd wegduiken. Na tien minuutjes is Katrien het gelukkig zat en laat ze de Angry Bird links liggen. Haar oog valt nu op een oranje octopus-achtig iets. Nieuwsgierig loopt ze erop af en snuffelt er voorzichtig aan. Weer hoor ik pfieeeeeeeeeew, maar dit keer is het Darwin die erop afstuift. Het octopus-achtinge iets is van hem! Van hem alleen. Die knuffel wordt niet gedeeld, met niemand, daar is hij heel stellig in. Katrien snuift verontwaardigd om alle commotie, pakt een stuk kleurig touw en loopt ermee weg. Darwin neemt de octopus voor alle zekerheid mee naar zijn mand, draait een rondje en slaapt gerustgesteld verder. De rust keert weer terug en ik ga verder met mijn eigen werkzaamheden. Pfffffffffiew.