“Barst, krijg nou wat!” Ineens doet de touchpad van mijn laptop het niet meer. Ik probeer tevergeefs een aantal toetscombinaties en zet ‘m dan toch maar ‘hard’ uit, al heeft een IT-collega me daar ooit voor gewaarschuwd. “Wat je ook doet, niet dat!” Maar ik heb geen muis bij me en je moet toch iets. Niet dat het helpt: er is nog steeds geen pijltje te bekennen. Ik zucht en besluit op te ruimen en naar mijn inloopspreekuur te lopen. Elke vrijdagochtend zit ik in de bibliotheek om bezoekers over onze website te vertellen. Als ik binnen kom, word ik zoals altijd hartelijk begroet door de buren. Ik zit naast de vrijwilligers van Seniorweb …. “Heren, ik ben aan de jonge kant, maar kan een van jullie eens kijken?” Al snel staan ze alle vier om me heen. Er wordt een muis gekoppeld en de suggesties vliegen om mijn oren. We proberen van alles, maar niets werkt. Als hun echte klanten zich melden, Google ik verder. Gelukkig is het bij mij nog rustig. Af en toe vraagt een van hen: “Lukt het al?” waarna ik mismoedig mijn hoofd schud. Maar, na een laatste poging via een Belgische instructie over verouderde drivers, zie ik ineens het pijltje weer. Ik juich: “Gelukt!” Blij geef ik de muis terug. “Fijn, joh! Dat is dan 2 euro omdat we je hebben geholpen!”, zegt de vrijwilliger terwijl hij op het bordje wijst. Ik grinnik en pak braaf mijn portemonnaie. “Maar omdat jij zo’n leuke buurvrouw bent, krijg je er ook een kopje koffie voor.” En terwijl hij zich omdraait om een bekertje te pakken: “Iedereen heeft wel eens een seniorenmomentje!”
Seniorenmomentje
Advertenties
“Nee he, nee he!” Ik draai om en zie dat een man met fiets gefrustreerd naar de hond naast hem kijkt. De hond is groot, en de hoop die hij produceert ook. De man kijkt om zich heen, klopt op zijn zakken en richt zich weer op de hond. “Waarom nu, waarom hier?!” We staan in het drukste gedeelte van de winkelstraat, recht voor een vestiging van een brillenzaak. Ik grinnik, herken de situatie, en voel in mijn jaszak. Manlief en ik hebben poepzakjes bij ons, altijd en overal. “Oh mevrouw, u bent een lifesaver! Moet u toch kijken!” Ik pak de riem en zijn fiets, en geef hem een poepzakje. Hij staart me verbaasd en een beetje terughoudend aan: “Het is niet mijn hond, ik heb dit nog nooit eerder gedaan.” Bemoedigend lach ik hem toe: “Het is niet moeilijk, hand in het zakje steken, oppakken en terugslaan. Het voelt zacht en warm, maar het valt wel mee, hoor, je went eraan.” De man is half de dertig, en laat zich niet kennen. Hij bukt, grabbelt, trekt een vies gezicht en zegt: “Kunt u hem nog even vasthouden? Daar staat een afvalbak, dan gooi ik het gelijk weg. Getver, wat een stank komt er uit zo’n beest, zeg.” Als alles is opgeruimd, neemt hij de riem en de fiets weer over. “Fijn dat u even wilde helpen. Je kunt het niet zo laten liggen, he, maar ja: ik heb niets bij me voor dit soort noodsituaties!” Ik schiet in de lach en geef hem het rolletje: “Ze doen dit regelmatig, dus houd dit maar bij je voor het geval dat.” Hij bedankt me nogmaals en dan vervolgen we onze wegen. Elkaar waar nodig een handje helpen: het is zo gemakkelijk. Er is nog hoop.
“Gisteren zei ik het nog: “Het was een juiste beslissing.” De laatste dag om onze inschrijving te verzilveren. En daar bewust vanaf te zien. Ik meende het hartgrondig. De geblesseerde knie verbetert, zeker na de heerlijke (te) (korte) vakantie in de Provence. Maar had vier maal veertig kilometer zeker weten niet gered. Zou meer kapot hebben gemaakt dan nodig of wenselijk was geweest. Dus het is goed zo. Maar vandaag kan ik Facebook niet openen of ik zie beelden voorbij komen in mijn tijdlijn. “Iets meer aanmelders dan vorig jaar”, zeggen de cijfers. Minus twee dan die wel wilden maar niet konden. Op de radio klinkt welbekende marsmuziek “I’m gonna be” en de geliefde stem van Harm Edens. Ik stop vingers in mijn oren en sluit mijn ogen. Want het doet zeer. Toch. Mijn vriendin, veteraan 4D-vrijwilliger, is er dit jaar niet bij. Dus haar ‘mis ik niet’. Ik heb ineens vijf extra vrije dagen. Gelukje bij een ongelukje. Maar … ik wilde zo graag. Zo enorm graag een keer ook echt genieten van het enthousiasme van de omstanders. Niet overweldigd ondergaan, maar bewust beleven. Euforisch de dagelijkse eindstreep behalen. De komkommer-schijfjes en stukjes eierkoek die kinderen aanreiken aannemen. Bier drinken dat ik eigenlijk niet lust, maar er nu eenmaal bij hoort. Maar … het kon gewoon niet. Dit jaar dan toch. We hebben geen idee over de toekomst. Of het nog een keer lukt. En eerlijk is eerlijk: zo niet, dan is het ook goed. Er zijn ergere dingen. Veel ergere dingen. Dus waar “voltooien 4D’ ooit prominent prijkte op mijn bucketlist, plaats ik nu gewoon “genieten van 4D” op mijn bucketlist. En dat kan live meelopend. Of achter de televisie met Omroep Gelderland. Kan ik Harm nog steeds zien en horen. Toch. Het leven is goed.
“Zeg gerust ‘nee’, hoor. Maar ik heb hem beloofd dat ik het je zou vragen!” Een appje van mijn schoonzusje. Zondagochtend, we zijn net wakker. Ik had eigenlijk andere plannen voor vandaag. Maar ja, als je aanwezigheid zo wordt gewaardeerd … En zo zit ik een uurtje later naast mijn nichtje, twee oma’s en een opa te kijken hoe mijn neefje opgaat voor zijn zwemdiploma A. Het is snikheet op de tribune en een paar meter lager lonkt het water uitnodigend naar ons. Aan de rand van het bad staan 30 kinderen te wachten op het signaal van de badmeester. Mijn broer en schoonzus zitten op de bank tegenover ons. Ik zwaai uitbundig. Eerst doet mijn broer alsof hij me niet ziet, maar, wetende dat ik echt niet ophoud voordat hij terug zwaait, steekt hij uiteindelijk even zijn hand op. Tevreden richt ik mijn aandacht weer op mijn neefje. Eindelijk gaan ze van start. Ze springen, duiken, trappelen en zwemmen keurig de afgesproken oefeningen. Soms is het lastig om tussen al die natte hoofdjes het juiste te ontdekken. Maar gelukkig weet mijn nichtje haar broertje feilloos te traceren: “Daar in het midden. Die scheef zwemt. Hij zwemt altijd scheef namelijk.” Dan klinkt het laatste fluitsignaal en klimmen ze op de kant. De badjuffrouw roept om dat alle kinderen geslaagd zijn! En iedereen applaudisseert. Even later klemt een heerlijk koel jochie zijn armen om mijn nek: “Ik zag je, hoor, tante Dorine! Ik wist wel dat je zou komen kijken!” En weg holt hij, naar een als dolfijn aangeklede badmeester. We kunnen naar huis voor een duik in ons eigen zwembad. Met diploma!
Dat zei mijn oma altijd, zich bewust van haar voorbeeldrol inclusief toegestane krachttermen. Ik gebruik op dit moment heel andere woorden. Het gaat wat beter met mijn knieblessure. En daar is alles mee gezegd. ’s Ochtends begint de pijn met 2 à 3 (van 10) om net voor het slapen te eindigen in een 8 en soms 9 (van diezelfde 10). Als mijn collega’s me tijdens een teambijeenkomst naar het koffieapparaat zien ‘lopen’, adviseren ook zij nadrukkelijk om niet te ‘wachten tot het slijt’. Dus ik maak een afspraak bij de huisarts. Ik vertel wat er is gebeurd, wat de fysiotherapeut heeft verbeterd en wat de situatie nu is. “Laat me even één kleine test doen”, antwoordt ze. Waarna ik de plinten van het plafond ineens van heel dichtbij zie. “Ik verwijs je door naar een orthopeed, het lijkt toch een gescheurde meniscus”, is haar diagnose. “En gelukkig kun je daar deze week al terecht.” Thuis google ik op de voor mij onbekende aandoening. De kans op een operatie is blijkbaar groot. Naast een zeer nadrukkelijke ervaring met mijn navelbreuk toen ik 9 was, heb ik zelf geen weet van dit soort ingrepen. “Ga je met me mee?” vraag ik dus met een klein stemmetje aan Manlief. Die knikt. Ik weerhoud me om nog meer informatie te zoeken: de bewuste orthopeed scoort een 8,5 op het gebied van kennis, kunde en vriendelijkheid. Meer hoef ik nu niet te weten, het komt vast goed. Nog twee nachtjes (niet) slapen.
Al zolang ik me kan herinneren, krijg ik appels en peren van mijn tante. Ze heeft een eigen boomgaard en maakt de heerlijkste appelmoes van Nederland. Ik ben er telkens weer blij mee en geniet van de speciale smaak. En nu wordt ze 80 jaar. Ze viert het met een groot feest. “Heb je al iemand voor de taart? Ik wil graag een keer iets terug doen!”, vraag ik mijn nichtje. Op haar vraag voor hoeveel personen, antwoord ik “allemaal natuurlijk!” Er komen zo’n 70 man, dus vijf a zes taarten. Ik wik en weeg over de combinatie aan smaken en neem dan een besluit. Timo’s taart (sinaasappelcharlotte), citroenkwark, appelnotentaart met vijg, stroopwafelcake en natuurlijk de inmiddels befaamde chocolade-sprokkeltaart. Op de afgesproken dag rijd ik met de auto vol taartschalen, -scheppen, -messen en natuurlijk taart naar de feestlocatie en stal ik alles uit op een prachtige tafel. Een plaatje! En dat blijft niet onopgemerkt. De gasten komen twee en soms drie keer terug. Als ik afscheid neem, krijg ik stevige knuffels: “Dank je wel!” Heel graag gedaan. Het genoegen was geheel mijnerzijds!
