Met tegenzin open ik mijn ogen. Slecht geslapen en mijn knie doet pijn. Het gaat al een stuk beter, de fysiotherapeut is tevreden met de vorderingen. Maar het herstel gaat me niet snel genoeg. Voor vandaag staat onderhoud aan het dakterras op de planning en Buurvriend zou me even helpen. Buiten tikt de regen tegen het raam. Ik app: “Gaat niet door. Niet fit, koud buiten, ander keertje.” Bijna gelijk komt het antwoord: “Stel je niet aan. Opschieten, ik steek zo over!” Mopperend stap ik onder de douche. Als hij een uurtje later verschijnt, ben ik toch wel blij dat hij me een zetje heeft gegeven: samen aan de slag is leuk. We maken grapjes en drinken koffie met iets lekkers erbij. En voor we het weten is de klus geklaard. Als hij weer is vertrokken, maken Manlief, Darwin en ik een wandeling door het park. Het weer is helemaal bijgetrokken. En ik ook. Soms heb je gewoon even iemand nodig die zegt dat je je niet moet aanstellen.
Ben dol op chocola. Zo dol, dat ik de lekkerste stukjes eigenlijk niet wil delen. Natuurlijk mag Manlief ook iets uit het schaaltje versnaperingen op tafel pakken. Maar hij weet niet dat er een bijzondere voorraad in de keukenkast is verstopt. Voor als ik met het eten bezig ben, of de afwas, of gewoon vind dat ik iets lekkers heb verdiend. Mijn geheime pleziertje. Dus groot is mijn verbazing als de verpakking ineens voor meer dan de helft leeg blijkt te zijn! “Ja, dat heb ik gedaan”, antwoordt Manlief argeloos. “Ik wist helemaal niet dat je de chocola daar bewaarde. Kwam het toevallig tegen. Lekker, hoor!” Snel loop ik naar de tafel in de huiskamer. “Gelukkig, deze bergplaats is nog niet ontdekt!” zeg ik zonder nadenken als ik de la open trek en in het hoekje de geruststellende wikkel zie. Dan hoor ik een kuchje. Manlief is me gevolgd en kijkt me lachend en bijzonder geïnteresseerd aan. “Anything else, my dear?” Ik kijk gemaakt boos terug. Vrees dat ik op zoek moet naar nieuwe verstopplekjes. Als hij slaapt!
We sluiten met gepaste tegenzin voor de laatste keer de deur van het appartement. Wat hebben we heerlijke dagen gehad! Maar het is nog niet voorbij. Vanuit Gent rijden we naar Brugge. We parkeren bij het station en mogen gratis gebruik maken van de bus naar het centrum. Daar zakken we op een terras voor een welverdiend (vinden we zelf) kopje koffie. De dames willen ook hier graag in een paardenkoets wat van de stad zien. Ook is er interesse in het Historicum, een interactief museum over Brugge in de Gouden Eeuw. En natuurlijk staat een bezoek aan een chocolatier op het program. Even later draaft Mathilde met ons door de straten. We horen dat huizen met trapgevels rijkdom uitstraalden: hoe meer, hoe beter. En dat de paarden best een lekker leven leiden: ze werken een dag per week, op warme dagen zelfs slechts een dagdeel. Bijzonder dus dat Gent dit fenomeen wil verbieden vanaf volgend jaar ‘gezien het welzijn van de dieren’. Daarna gaan we naar het museum. Aangezien Schoonmama een rollator bij zich heeft, krijgen we een VIP-behandeling: het programma wordt op onze komst afgesteld. Je gaat met audio van kamer naar kamer en leert zo hoe het er in de Middeleeuwen aan toeging. Als afsluiter krijgen we een animatiefilm te zien met een virtuele bril: gaaf! Dan lopen we naar de chocolatier voor wat souvenirs: je kunt België immers niet zonder chocola verlaten! Met de bus keren we aan het eind van de middag terug naar de auto en dan gaat de weg echt weer naar Nederland. We sluiten af met een gezellig etentje. Blij met weer een heleboel mooie herinneringen aan het 15e moedersweekeind in België!
Na wederom een heerlijke nacht waarin af en toe de klokken van de Sint Nicolaaskerk geruststellend luiden dat alles wel is, zitten we aan het ontbijt om de agenda te bespreken. Gisteren was geweldig. Een boottocht op de Leie en de Lieve, en aansluitend een rit in een paardenkoets met Wodan ervoor toonden ons maar weer eens hoe mooi Gent is. We ontdekten een fantastisch restaurantje in onze ‘achtertuin’: Aroma. De pasta van de chef hing ‘van zijn humeur af’ volgens de menukaart. Zijn vrouw stelde ons gelijk gerust en ze had gelijk. Zelden zo lekker gegeten! Vandaag willen we naar Lille. We drinken nog een kopje Nespresso (dit appartement heeft echt alles) en vertrekken. Vanaf de parkeergarage lopen op ons gemak naar een winkel met 100 soorten jam! En je mag alles proeven! Met een aantal potjes in de tas van de rollator splitsen we even op: Manlief naar de Apple Store en wij aan de koffie met koek. Dan is het tijd voor een bezoek aan het Museum voor Schone Kunsten, met de op een na (Louvre) grootste collectie schilderijen. We kijken onze ogen uit! Als we in het museum-café een versnapering nuttigen, laat Manlief een schilderij van Merson met een ‘heilige hond’ zien. “Maar dat is geen hond, dat is een wolf!” We zoeken het verhaal erbij: de heilige Franciscus heeft de wolf bekeerd en vrede gesloten met de dorpelingen. Mooi! We keren ‘huiswaarts’ en eten bij de buren Kip en Kippetje. Met nog een laatste Frozen Yoghurt zakken we terug in de kussens van de bank met een boek. Echt wel blij in België! (en Frankrijk)
Het traditionele moedersweekeind heeft dit jaar het thema: “Blij in België”. Sinds we wat ouder en kwetsbaarder worden, houden we het liever wat dichter bij huis. Zodat we in voorkomende situaties snel thuis kunnen zijn. Ditmaal is ons oog op Gent gevallen. Van hieruit kunnen we ook Lille, Brugge en de Belgische kust bezoeken. Het appartement heet toepasselijk “Living the dream” en daar is geen woord van gelogen. Een loft in het hart van het centrum, van alle gemakken voorzien. De eigenaar is stand-by via whatsapp en stuurt (op verzoek) regelmatig leuke lokale tips. Als we na aankomst gesetteld zijn en aan een zeer gewaardeerd welkomstdrankje zitten, zoekt Manlief de Nederlandse zender op de televisie. Het Eurovisie Songfestival heeft toepasselijk het thema “Dare to dream”. Via de smartphones houden we ook intensief contact met het thuisland om meningen uit te wisselen. En veroorzaken we even na middernacht gematigd burengerucht bij het zien van de uitslag. Als de adrenaline weer op normaal niveau is, zoeken we de respectievelijke slaapplaatsen op. In no-time zakken we weg in een heerlijke droom. Vier gezellige dagen in België. Wie droomt daar nou niet van!
Met open mond kijk ik omhoog. Natuurlijk heb ik films gezien, zoals mijn all time favorite Shawshank Redemption. Maar dit is de eerste keer dat ik in een (voormalige) gevangenis ben. En nog wel een bekende. Als kind liepen we er vaak langs en bedachten we de meest gruwelijke verhalen hoe het er binnen aan toe zou gaan. En wie er zaten. De Drie van Breda zei ons niet zoveel, maar we wisten wel dat ze hele erge dingen hadden gedaan. En vandaag vertellen we er over onze organisatie, de methode BordjeVol die we voor mantelzorgers en zorgprofessionals hebben ontwikkeld. Cel 34 wordt ons toegewezen. Ik schrik van de grootte, of liever gezegd: de minimale ruimte. Er is een toilet achter een schot, een wasbak en een raampje met daglicht. Maar de muren komen nu al op me af, met de deur open en zonder slot! Als ik naar het toilet zoek, zie ik dat een rij cellen hiervoor is opengesteld. aan de deurklink hangt een bordje: vrij/bezet dat je kunt omdraaien. Indrukwekkend! De gevangenis loopt vol met bezoekers en we gaan aan de slag. Onze cel en de workshop wordt druk bezocht. En aan het eind van de dag mogen we de gevangenis verlaten, tevreden terugkijkend op een geslaagde dag.
D's Days 