Nou ja!!

Vandaag was de dag van de grote huwelijksopruiming. Het wordt herfstachtig, de pompoenen en Halloween-attributen komen weer het huis in. De kachel gaat aan en dus moeten het doosje van de ringen, het zakje met de hartjes en het bruidspaartje van de taart dat op de kachel tentoongesteld werden, verdwijnen. Mijn trouwjurk gaat in de hoes naar de berging, toch wel met een beetje weemoed. Maar genoeg is genoeg. Als ik het bruidspaartje oppak, breekt de onderkant open. Verschrikt pak ik het op: heb ik het per ongeluk stuk gemaakt?!? Dan valt mijn oog op de inhoud van het voetje en ik schiet in de lach! Ik vraag me af hoeveel bruidsparen dit kleine geheimpje hebben ontdekt, voordat het in de kast of de prullenbak verdween!

Geheimpje

Sinds zijn puppytijd is Floppy gewend om bij het ontbijt een plakje worst te krijgen. Hij heeft dan zelf allang ontbeten, het gaat puur om een toetje. Tijdens de lunch of diner is hij ook vol aandacht. Ik stop ‘m wel eens iets toe, kan niet goed tegen die trouwe hondenogen. Mijn man vindt dat eigenlijk niet goed: honden eten hondeneten en mensen eten menseneten. Toen hij vanmiddag echter even zijn aansteker en sjag ging halen, gaf ik Floppy gauw een stukje brood met paté. ‘Ssssst, niet tegen de baas zeggen’. Maar Floppy vond het zalig en blééf zijn lippen aflikken, tot groot vermaak van mij natuurlijk. Mijn man keek van de hond naar de vrouw en weer terug en concludeerde: ‘Jullie kunnen heel slecht een geheim bewaren! Foei!’ Hij heeft gelijk, zoals zo vaak. We hebben ‘m plechtig beloofd voortaan naar zijn wijze raad te luisteren. Maar volgens mij zag ik Floppy stiekum twee teentjes kruisen!

Leerpunten

Dingen waar je op moet letten als je een tweedaags evenement voor zo’n 500 personen per dag organiseert. Ga de voorgaande avond bijtijds naar bed, zodat je goed uitgerust wakker wordt. Trek geen nieuwe schoenen aan! Als je die toch aantrekt, zorg er dan in elk geval voor dat de juiste schoen aan de juiste voet zit. Val niet uit tegen mensen die nou net geen aandeel in het ‘worst case scenario’ hebben. Zorg dat je regelmatig iets eet en drinkt om op de been te blijven. Stel gewoon jezelf voor aan een Bekende Nederlander als zij jou niet interessant genoeg lijkt te vinden om een hand te geven. Probeer hoe dan ook orde in de chaos te scheppen of minimaal controle over het geheel te houden. Ga na afloop van het evenement niet via je thuiswerkplek nog wat emailtjes aan de achterblijvers sturen om te vertellen hoe het was, want dan zie je ook de andere emails die gedurende de dag aan jou zijn toegestuurd. Prima tips, daar gaat het niet om. Gelukkig krijg ik morgen een herkansing.

Zelfbeeld

Soms ben ik ineens ontzettend nieuwsgierig naar het beeld dat anderen van mij hebben. Ik heb een bepaald beeld van mezelf. Ik ken mijn sterke kanten, maar die wuif ik meestal weg: ‘Dat doet toch iedereen!’ Terwijl ik natuurlijk best weet dat helemaal niet ‘iedereen dat doet’. Ik wil gewoon nuchter met beide benen op de grond blijven staan, in mijn schoenen. Ik weet ook dat ik minder leuke kanten heb. Die probeer ik af te vlakken, ook al lukt dat niet altijd. Ik ben gewoon een mens en elk mens heeft goede en minder goede kanten. Ooit werkte ik voor een heel vervelende man. Hij vernederde mensen, iets waar ik absoluut niet tegen kan. Maar hij had wel een hele goede smaak in sokken. Ik bedoel maar. Gisteren kreeg ik een mailtje. Mijn vriendin had via een site haar zelfbeeld bepaald en vroeg nu via een computer aan een aantal bekenden om eigenschappen te bepalen: helemaal niet, best wel, een beetje, hartstikke. Dat soort dingen. Ik heb het ingevuld. Ben benieuwd wat eruit gekomen is. Denkt ze net zo over zichzelf als ik? En hoe denkt ze eigenlijk over mij? Net als ik denk dat ze over me denkt? Misschien moet ik die test ook eens invullen en dan aan wat mensen sturen. Ben heel nieuwsgierig wat daaruit naar voren komt!

Examenvrees

Langzaam maar zeker komt het examen Communicatie B dichterbij. Eerst zat er een hele lange zomervakantie tussen. Toen de namen van twee tussenliggende maanden. Maar nu is het bijna ‘volgende maand’. Nog negen weken. En ik zweet peentjes. Een collega vroeg vandaag wat er zou gebeuren als ik niet zou slagen. Ze relativeerde: ‘Je wordt dan toch niet ontslagen of zo!?’ Ik moest er even over nadenken. Maar al snel kwam ik tot de conclusie dat ik het een persoonlijke afgang zou vinden. Ik zou me een beetje schamen tegenover mijn collega, die rotsvast in mij gelooft. Tegenover mijn baas, die zo meeleeft en -helpt. Tegenover mijn man, die me in alles heeft gesteund en blijft luisteren naar mijn telkens terugkerende angst. En tegenover mezelf. Want het blijft een kwestie van studeren. En doorzetten. En hard werken. Dingen die me normaalgesproken ook lukken. Maar als ik denk aan de deur naar het examenlokaal, breekt het angstzweet me bij voorbaat al uit.

Vliegen

Grieperig en rillend lig ik onder een stapel dekens in bed en probeer wat te slapen. De deur naar het dakterras staat open voor wat frisse lucht. Ik hoor gezoem en zie een vlieg richting deur gaan. Na een paar pogingen vindt hij de weg naar de zon en verdwijnt. Niet veel later volgt een collega zijn voorbeeld en vliegt naar buiten. Dit wordt zeker nog een keer of vijf herhaald door de blijkbaar in ons huis verblijvende insecten. Vreemd. Het is me niet opgevallen dat zoveel gasten zich naar binnen hadden begeven. Ben benieuwd waar en wanneer dit is gebeurd, maar vooralsnog sta ik volledig achter deze vluchtroute. Ik sluit mijn ogen weer en dut weg, dromend over een weg naar de warme zon. Morgen gaat het vast beter.

Lift

Ons wintersporthotel heeft een kleine lift, geschikt voor acht personen. Geen idee overigens hoe ze aan die aantallen komen, want volgens mij passen daar echt geen acht vakantiegangers in! Omdat de trappen van gepolijst steen zijn, gebruikten we met onze hond Floppy de lift om naar boven of beneden te gaan. Hij is de jongste niet meer en we zitten niet te wachten op een uitglijpartij met nare gevolgen. Eerst was hij wat onwennig. Maar al gauw dacht hij het systeem te begrijpen: je gaat een klein kamertje in, loopt door tot het einde, draait je om en loopt er weer uit. En voila, je bent heel ergens anders! Een paar keer ging het goed. Maar toen liep hij te snel en en ging door de nog niet gesloten deur weer naar buiten! Hij liep net onder het ‘oogje’ door, dus de deur ging keurig achter hem dicht. Wij hadden het nakijken, terwijl de lift naar de begane grond zakte. Gelukkig stond hij er nog toen we ons terug naar boven haastten. Floppy begreep er helemaal niets van! Hij had keurig gedaan wat hij moest doen. Stomme lift.

Bergen en zo

Geen witte sneeuw, maar groen gras (klopt niet helemaal, vannacht is de eerste sneeuw gevallen!). Geen skies, maar wandelschoenen. Geen sneeuwgevechten met mijn broer, maar diepzinnige gesprekken met de tuinman. En toch is Oostenrijk ook nu erg mooi. Het geklingel van de koeien en de heerlijke berglucht. Ook al zijn we eigenlijk alleen hier om mijn moeder op te halen na haar vakantie, we voelden ons zoals altijd meteen thuis en ontspannen. Genieten van het zwembad en de sauna. We zijn met de gondels naar boven geweest en hebben een bergwandeling gemaakt. Morgen rijden we weer terug, maar daar denken we nu nog niet aan. Ik pak nog een stuk apfelstrudel (de echte) en maak een foto van de bergen met hun witte hoedjes. Tot gauw!

Operatie Oostenrijk

Maandag ging het niet zo heel goed. Mijn broer en schoonzus waren ’s ochtends vertrokken en ook al is het een vertrouwde omgeving: het was toch wel heel alleen. En al die mensen die ze niet kende. Maar dinsdag ging het al beter. Een echtpaar had haar uitgenodigd voor de koffie bij hen aan tafel. Weer een dag later belde ze enthousiast dat ze zo’n heerlijke wandeling had gemaakt door de bergen met wat andere dames. Gisteren kreeg ik haar nauwelijks te pakken: ze zat midden in een gesprek met wat andere gasten en op de achtergrond klonk gelach. Hoog tijd dus om vanavond af te reizen naar Oostenrijk. We blijven zelf ook nog een paar dagen en nemen mijn moeder dan weer terug mee naar Nederland. Operatie Oostenrijk geslaagd!

Eenzaam

Nu mijn moeder op vakantie is in Oostenrijk, blijft Floppy overdag alleen. Wij werken allebei en hoewel we proberen om de thuisdagen goed in te plannen, lukt dat niet elke dag. Dan heeft Floppy het huis voor zichzelf. Leuk vindt hij dat niet; het is een echte gezelschapshond. En dat liet hij gisteren dus ook behoorlijk merken bij ons vertrek: hij hoefde geen aai en hij wilde geen kluifje. Hij liep zwaarbeledigd weg om zich in een hoekje alvast heel erg eenzaam te gaan voelen. ’s Middags kreeg ik van mijn baas wat uren vrij, omdat het de afgelopen week erg druk was geweest. Ik snelde dus naar huis om Floppy te gaan verblijden. Als verrassing had ik ook al een kluifje bovenaan de trap naar de voordeur gelegd; hij zou het toch wel hebben gevonden? Toen ik het huis binnenkwam, ging er achteraan in de hal een kopje omhoog. Slaperig kwam hij uit zijn mandje, aarzelend kwispelend: ‘Ben je nou al terug?’ En toen we boven kwamen, lag daar een onaangeroerd kluifje. Ik heb zo het gevoel dat ik behoorlijk in het ootje ben genomen!