In liefdevolle herinnering

Vanaf woensdag draait veel, zo niet al mijn vrije tijd om Flopperietjes. De verzoeken om een boekje stromen binnen. Het doet goed, al komen de emoties ook weer omhoog. Ik haal stevige enveloppen en pakketzegels. Bedenk persoonlijke boodschappen en signeer. Bespreek met de boekwinkel de zakelijke details. Bestel de tweede druk bij de uitgever. Maak een afspraak bij de dierenarts. Het is alweer vier maanden geleden dat ik hem voor het laatst zag. Hij is zichtbaar aangeslagen als ik hem een exemplaar overhandig: in al zijn jaren als dierenarts is er nog nooit een boekje over een van ‘zijn’ honden geschreven. Samen bepalen we een goed doel voor de opbrengst: het Nederlands KankerFonds voor Dieren. Ik wil niet aan Flopperietjes verdienen, dus per verkocht boekje zet ik een bedrag opzij. En een aantal vrienden heeft zelfs een donatie gegeven. Ik hoop dus straks een mooi bedrag te kunnen overmaken. Ook een hond is pas dood als niemand meer aan hem denkt. Het gaat bij Floppy nog heel lang duren.

Heb jij ook interesse in Flopperietjes? Klik dan hier en bestel je eigen, gesigneerde exemplaar!

Internetfraude

Lieve Klant, Dit is een bericht van het veiligheidsdepartement van ABN Amro NL Het is ons beleid om u te informeren dat er internetfraudes momenteel zijn gebeuren in onze bank. Identity Theft. Aangezien Juni 31, 2010 een nieuwe systeem/databank geïnstalleerd werd de vallenen frauduleuze activiteiten in onze bankwezensector te verdelgen, is het nieuwe Systeem “Voor Uw Veiligheid” genoemd. Het is ook onze verplichting die u een enkele maandelijkse nieuwsbrief met fooien die u ontvangt kan gebruiken te vermijden vallene slachtoffer van de internetfraude. Met dit systeem, wij houdt u op de hoogte/alarmen van de activiteiten van de Internet Oplichter en bescherm ook u tegen het afscheppen. Wij vragen dat u de volgende informatie over de schakel beneden invullen: Thusadres, Telefoonnummer, Uw Kaart Nummer en Uw Rekeningnummer om maximale bescherming te verzekeren. Merk op dat na het vullen van Informaton uw IP-adres is ook veilig. Gebruik de schakel beneden Dank u. http://www.visir.is

Misschien hadden sommige internetfraudeurs die we hier uit privacyoverwegingen niet zullen noemen beter eerst hun lagere school kunnen afmaken. Of een kundig vertaler moeten inschakelen. Maar los daarvan: ik ben niet eens klant bij ABN!

Flopperietjes vliegen de deur uit!

‘Ik zag het liggen bij een collega op het bureau. Heb je er nog een voor mij?’ De Flopperietjes vliegen de deur uit! Sinds de door mij bestelde voorraad afgelopen woensdag eindelijk is aangekomen, heb ik er heel veel vrienden, familieleden en collega’s blij mee gemaakt. Een aantal neemt het met tranen in hun ogen in ontvangst: zij kenden Floppy goed en worden met het boekje weer geconfronteerd met zijn afwezigheid. Anderen hebben hem nog nooit ‘live’ gezien, maar kennen mij en mijn schrijfstijl. En willen een exemplaar in hun boekenkast zetten. Ik wil er niet op verdienen, daar is het niet voor geschreven. Het verschil tussen kost- en vaste prijs gaat naar een aan honden gelieerd goed doel. Morgen heb ik een afspraak bij de dierenarts. Zal best raar zijn, zo zonder hond. Maar hij komt zo vaak in het boekje voor. Bovendien is Floppy mede dankzij hem bijna 18 geworden. Ook de boekenwinkel hier tegenover heeft Flopperietjes op de toonbank liggen. Het zal me moeite kosten om niet puur uit nieuwsgierigheid elke dag te gaan kijken hoeveel er nog liggen. Kortom: het heeft me niet alleen geholpen met het rouwproces. Het geeft nu ook anderen een lach en soms een traan. Enne … de tweede druk is al onderweg!

Top!

‘Wij nodigen je uit voor een etentje in De Pastinaeck’, zeiden we tegen mijn schoonvader. ‘Ter gelegenheid van je verjaardag.’ Maar het was druk. En wij gingen op vakantie. Of zij zaten in Frankrijk. En voor je het wist, was het een hele tijd later. Toch, wat in het vat zit, verzuurt niet. Dus togen we gisteren naar Amersfoort. Ik was benieuwd: een jaar geleden was het echt een toptent. Ik was toen blij verrast en zeer onder de indruk. Hadden ze het volgehouden? De ontvangst was als vanouds: hartelijk en welkom. We kregen een mooi tafeltje. Toen mijn schoonvader de wijnkaart bekeek, moedigde ik hem aan: ‘Het is jouw verjaardagsfeestje, kies een lekkere!’ De amuse was tongstrelend: een preisoepje in miniformaat. Het voorgerecht hemels: de borden gingen nog net niet schoongelikt terug naar de keuken. Hetzelfde overkwam de hoofdschotel. Ik had gekozen voor een gerecht met pastinaeck. En genoot van elke hap. De keuze uit de nagerechten was erg lastig. Maar ik liet me uiteindelijk toch overtuigen door de gebrande citroenvla. Toen de ober ons toetje uitserveerde, had hij echter niet vier, maar vijf borden bij zich. Het laatste was ook voor mijn schoonvader. Er stond met chocolade op geschreven: Hartelijk Gefeliciteerd! We waren er stil van: over klantvriendelijk gesproken. En de koffie maakte het verhaal compleet. Het eindoordeel was unaniem: De Pastinaeck is en blijft een toptent! Zelfs als we er ruim een uur voor onderweg zijn: het is een bezoek meer dan waard!

Pijnlijk

‘Da’s dus niet zo mooi!’ De fysiotherapeut fluit tussen zijn tanden. Mijn schouder zit muurvast, met bijbehorende pijn. De slijmbeursontsteking is over. Maar er zit nauwelijks beweging in het gewricht er omheen. Hij probeert verschillende houdingen en ziet aan mijn gezicht dat ik daar helemaal niet blij mee ben. ‘Tja’, zegt hij. ‘Als ik nu niet ingrijp, krijg je een frozen shoulder. Die moeten ze onder narcose losbreken. Ik kan dat nog voorkomen. Maar die behandeling is nogal gemeen.’ Ik ken hem al heel lang en vertrouw hem volkomen. Dus ik zet me schrap. Binnen tien minuten is de handdoek waarop ik lig drijfnat van het zweet. ‘Gemeen’ dekt de lading niet! De fysio praat intussen over koetjes en kalfjes om me af te leiden. Tevergeefs. Als hij tevreden is (over mijn mening zullen we het verder maar niet hebben), zegt hij dat hier waarschijnlijk wel een reactie op komt. Welke pijnstillers ik kan slikken. Maar dat ik koste wat kost nu moet blijven bewegen. Ook als dat pijn doet. Hij maakt een vervolgafspraak voor volgende week. ‘Had je nou niet een of ander ingenieus instrument dat je in plaats hiervan had kunnen gebruiken?’, vraag ik hem terwijl ik probeer om mijn jas aan te trekken. ‘Ja hoor,’ antwoordt hij. ‘Een hamer. Maar dat had net zo’n pijn gedaan!’

Vakantiebezigheden

En wat doe je in je ‘vakantie’ zoal? Je bezoekt een stad 10 kilometer verderop waar je wat door het winkelcentrum flaneert. Je koopt een paar souvenirtjes (lees: achterstallige cadeautjes). En rijdt binnendoor langs weilanden vol koeien terug naar huis. Daar krijg je onverwachts bezoek van vrienden die je (te) lang niet hebt gezien. Je praat geanimeerd en drinkt wat op het terras in de zon. Je nodigt wat (andere) vrienden uit (lees: die een paar weken geleden jarig waren) voor een thema-avond. En eet met z’n allen Grieks terwijl de zon langzaam wegzakt achter het dak van de buren. De Ouzo vloeit rijkelijk maar omwille van diezelfde buren onderdruk je de neiging gezamenlijk de Sirtaki te dansen. De volgende ochtend slaap je lang, heel lang uit. Je drinkt alweer buiten op het terras, ditmaal koffie (wat na al die Ouzo hard nodig blijkt). Je wast de auto van binnen en van buiten, want ook dat hoort bij de vakantiebezigheden. Je loopt een stukje hard, terwijl je geniet van de omgeving. En als je dan ’s avonds nog even met elkaar napraat, kun je eigenlijk maar een ding concluderen: ‘Ik heb helemaal geen zin om morgen weer te gaan werken!’

Vakantiegevoel

We hebben eigenlijk niet echt vakantie dit jaar. Als in ‘ergens iets boeken, voorbereidingen treffen, eindeloos genieten en met een glimlach op terugkijken’. Natuurlijk zijn we in februari op wintersport geweest. En hebben we bij het wegbrengen en weer ophalen van mijn moeder een paar dagen in Oostenrijk doorgebracht. Maar verder hebben we dit jaar geen plannen. We hebben een prachtig Floppy Snel-terras waar we graag zitten. Muziekje, boekje, wijntje. Het weer speelt dit jaar ook lekker mee. Dus heb vooral geen meelij. Wij ervaren iedere dag het vakantiegevoel. Alleen de een na de ander vertrekt. Het was al druk op kantoor, maar nu is het echt aanpoten. Ik begin vroeg, eindig laat en hou met een bewonderingswaardig gevoel voor humor mijn hoofd boven water. Zolang je nog door de neus kan ademen, verdrink je niet. Maar het stoort me dat ik niet alles onder controle heb. Er sluipen toch kleine foutjes in. En daar baal ik van. Dus stuur ik snel tussendoor een klaag-mail aan Manlief. Even afreageren en dan weer verder. Een paar minuten later verschijnt er een antwoord op het scherm. “Nog even volhouden, lieverd. Dan hebben we weer vakantie tot morgenvroeg!”

Lontjes

Ik bel met de provider van mijn mobiele telefoon. Ben al jaren een loyale klant. Maar wil nu mijn abonnement opzeggen. De meneer aan de andere kant vraagt vriendelijk of hij mag weten waarom. Ik leg hem uit dat ik echt niet ontevreden ben. Maar dat ik zo graag een iPhone wil. Hij lacht. ‘We mogen er niet mee adverteren. Maar om trouwe klanten te behouden, mogen we daar wel een iPhone aan leveren! En u bent zo’n klant!’ Helemaal blij bel ik Manlief. Zelfs de waarschuwing dat ze momenteel niet leverbaar waren, en dat dit twee a drie weken kon duren, vond ik geen probleem. Het wordt vier weken. Vijf weken. Zou ik dan toch het allernieuwste model krijgen? Ik bel voor de zekerheid. In mijn ‘dossier’ staat niets geks, ze snappen het ook niet. Misschien nog maar heel eventjes wachten. Ik wacht. En wacht. En bel opnieuw. Weer wordt mijn ‘dossier’ geraadpleegd. De mevrouw aan de andere kant snapt er ook niets van. ‘Ik ga hier een klacht van maken’, zegt ze resoluut. ‘U wordt binnen 15 werkdagen gebeld.’ Op mijn ‘Nog drie weken?!’ reageert ze verontschuldigend dat het vakantietijd is. Dat ze normaal sneller zijn. Maar dat ze geen valse hoop wil wekken. Vandaag is het werkdag 14 na mijn telefoontje. Ik bel opnieuw. Weer een andere mevrouw. Ze leest hardop voor uit mijn ‘dossier’: ‘Er klopt iets niet. Kan klant niets aan doen. Moet interne klacht van worden gemaakt.’ Datum: 2 augustus. ‘En over interne klachten mogen ze maximaal 20 werkdagen doen,’ zegt ze nog ten overvloede. Ik ontplof. Vermeld voor de goede orde dat het niet persoonlijk is! Maar dat dit niet waar kan zijn. Ze is het roerend met mij eens. Maar kan helaas niets voor me doen. Ook het compleet annuleren en opzeggen van de mobiele en vaste lijn is niet mogelijk: ‘Dat kan pas als een lopende klacht is afgerond!’ Ik wens haar een fijne avond en verbreek de verbinding. Mijn lontje is echt niet meer zo kort als vroeger. Ik probeer meer geduld te hebben en me in de ander te verplaatsen. Maar ook aan langere lontjes komt een eind!

Flopperietjes

Nou zul je ’t hebben

Hij had het al een paar keer gevraagd: ‘Hebben ze zich nu al ingeschreven?’ Mijn moeder had iedere keer ontkennend geantwoord. Maar ik was thuis toen hij ons ‘buitentoilet’ in elkaar kwam zetten. En was een gemakkelijke prooi. Al mijn bezwaren en argumenten tegen werden zonder meer de grond in geboord. ‘Jullie lopen nu al bijna een jaar. Het is tijd voor een wedstrijd. Dat woord klinkt zwaarder dan het is. Het gaat gewoon om een gezamenlijke run.’ En dus start ik op mijn vrije zondag internet op. Bekijk het parcours. Pieker even over de afstand. Glimlach om ‘Bij voorinschrijven krijg je een lager startnummer, dat staat ook mooier!’ En schrijf me zuchtend in. Ik heb nog niet een keer vijf kilometer gelopen. Zit pas op ‘ruim vier’. Maar het duurt nog een paar weken. En Manlief doet ook mee. Zul je zien, staan we daar straks als groentjes tussen de cracks. Maar zoals mijn oma altijd al zei: ‘Het meedoen telt, niet het winnen.’ Mijn oog valt op het record van vorig jaar: 5 kilometer in ruim 18 minuten. Slik. Wish me luck!