Schoen

Het hele huis slaapt nog. Maar het is tijd om de honden uit te laten. In het donker trek ik mijn joggingbroek en een gemakkelijke trui aan. Douchen en de zondagse outfit komt straks wel. Op de tast reik ik naar mijn schoenen die ik gisteren bij de bank in de woonkamer heb achtergelaten. Mijn zoekende handen vinden er maar een. Ik voel om me heen, onder de tafel en naast de staande lamp. Niets. Hoe kan dat nou?! Dan zie ik in het licht van de vlammetjes iets voor de kachel staan. En glimlach. Hij is weer in het land!

WeHelpen WOW-week

Je hebt van die weken. En je hebt van die weken. Dit bleek zo’n week te zijn.

Zaterdag: heerlijk etentje met vrienden. En ze hadden speciaal voor mij een paar favoriete bearhugs bewaard. Was ik echt even aan toe!

Zondag: eindelijk herfst (en ook nog een uur langer). Samen met Manlief en Darwin ruim 20 kilometer gewandeld, met als beloning een zalige pannenkoek. Plezier gemaakt (ikzelf in ieder geval) met live-optie van Facebook. 

Maandag: de een na laatste NIMA-opleiding alweer. Maar nu kon ik mijn enthousiasme over de opgedane kennis meteen delen met mijn collega, die me letterlijk opwachtte. Genoten van een gezellige avond in een waanzinnig hotel op loopafstand van de vertrekhal Schiphol. 

Dinsdag: naar Zwitserland en mijn collega net niet tot wanhoop gedreven met het tempo van onze presentatie voor de internationale jury. En het was het waard: we wonnen de eerste prijs van een innovatiewedstrijd. Met als bonus de mededeling dat ik een geweldig mooie uitdaging mag aangaan. Best een beetje spannend ook, maar het vertrouwen is aan beide kanten groot. 

Woensdag: combinatie van nagenieten en accelereren. Dit hadden we niet echt verwacht, dus er lag geen communicatieplan klaar. Maar we laten ons niet kennen. Dreamteam spot on! Ook leermomentje: vooraf info over vreemde valuta opzoeken. 

Donderdag: een symposium met indrukwekkende sprekers, een door mij geschreven *trots* videoboodschap van de staatssecretaris en meer dan 100 geïnteresseerde aanwezigen. Collega’s zagen weer een andere kant van mij. Met een geruststellende dikke knipoog: “Gewoon ‘doe eens normaal’ zeggen, daar reageer ik meestal wel op!” (Is geen gebruik van gemaakt) 

Vrijdag: na bijna tien uur slaap enigszins aanspreekbaar. En vol enthousiasme aan de slag om de ‘schade’ van een weekje ‘weinig aandacht’ op allerlei terreinen goed te maken. Zojuist status ‘Mission accomplished’ bereikt. 

Collega appt “Deze week gaat de boeken in als WH WOW-week”. We mogen elkaar graag, maar we zijn het echt niet altijd eens. Dit keer beaam ik het vanuit de grond van mijn hart. WOW! Wat een week!

Oranjeroze wolken

En zo zitten mijn collega en ik opgetogen in het vliegtuig naar Zürich. Vol verwachting en enthousiasme, maar ook realistisch: we zijn een vreemde eend in deze innovatiewedstrijd, maar we kunnen prima zwemmen tussen de andere inzendingen. En we zijn vastbesloten om ons beste pootje voor te zetten. We worden ontvangen door de gastheer en krijgen een presentatie over het bedrijf. Er is een gloednieuwe tentoonstellingsruimte, waar naast de meest gave gadgets ook een plekje voor de winnaar is gereserveerd. Dan worden we naar een ruimte gebracht waar we ons kunnen voorbereiden op de pitch voor de internationale jury. Wij zijn niet de enige die vertraging hadden door de mist: ook zij zijn ernstig verlaat, waardoor het programma wordt ingekort. In plaats van tien minuten, moeten we ons verhaal in zes minuten houden. We toetsen nog een keer uiterst nauwkeurig de sheets, maar elk onderdeel heeft een functie in het totaal. Fronsend kijken we elkaar aan: het wordt écht een uitdaging. Maar samen gaan we ervoor. We zijn alfabetisch als laatste ingedeeld. Een voor een komen de vier andere finalisten terug: de jury is kritisch en streng op de toegestane tijd. Dan worden wij opgeroepen. We koppelen de laptop aan de beamer, mijn collega neemt het woord en ik bedien de sheets. Ik geef hem nauwelijks kans tot ademhalen, de een na de andere plaat verschijnt op de muur. Door, door, doorgaan! En het gaat als een trein! Exact op tijd sluiten we af. We krijgen een aantal inhoudelijke vragen, die we samen vakkundig beantwoorden. Dan mogen ook wij terug naar de andere zaal. Een groot aantal geïnteresseerde partners en organisaties hebben zich daar verzameld. We lichten ons doel toe en zien oprecht enthousiasme om ons heen. Net als bij de stands van de andere finalisten. De spanning is voelbaar. Dan vraagt de directrice om aandacht. En na een kort woord van welkom houdt ze de aanwezigen niet langer in spanning. Het is op punten een gedeelde eerste plaats geworden: drie van de vijf finalisten zijn exact gelijk geëindigd. Maar er is slechts één prijs. En de jury was unaniem over de gun-factor. Ineens zien we ‘WeHelpen’ op het scherm verschijnen. Mijn collega en ik kijken elkaar stomverbaasd aan (hier schijnen foto’s van te zijn, maar die worden niet ongecensureerd verstrekt). En vallen elkaar dan om de nek: we hebben gewonnen! Als de directrice ons de hand schudt, kan ik niet anders dan een hartgrondig ‘WOW!’ zeggen, tot hilariteit van de zaal. Wat volgt is een achtbaan. Iedereen wil zich voorstellen, doorpraten, napraten, uitnodigen. Is oprecht blij voor ons en ziet allerlei toekomstige mogelijkheden. Ook na afloop in de hotelbar verschijnt de een na de andere uitgestoken hand, brede glimlach, welgemeende felicitatie. We proosten ‘flabbergasted’ met elkaar. Tot letterlijk het licht uitgaat en we onze hotelkamers opzoeken. De volgende ochtend halen we onderweg naar het vliegveld bij Starbucks koffie. De jongen achter de kassa schrijft onze namen op de bekers en zegt dan lachend: “Betaal je cash, met pin of met die cheque?’ Niet begrijpend kijk ik hem aan en realiseer me dan dat ik de eerste prijs zeer zichtbaar onder mijn arm meedraag. We lopen op oranjeroze wolken. En dat veert heerlijk!