Het regent zonnestralen

We kunnen de auto nog net droog inpakken. Maar we zijn nog niet goed en wel op weg, of het begint te regenen. Geen miezerig drupje hier en daar. Maar gewoon stevige buien. En hoewel we in drie uur tijd van zuid naar noord rijden, verandert er niets in de lucht. Als we op de boot staan te wachten, blijven we uit pure noodzaak in de auto. Wat een weer! Op de radio wordt gezegd dat het in Limburg tot wel 23 graden kan worden. Lekker! Op de boot slingeren we van links naar rechts en weer terug: het lijkt wel een najaarsstorm. Als we in het hotel aankomen, is de kamer gelukkig al beschikbaar. Darwin holt naar binnen, blij even te kunnen bewegen. We hebben een eigen terras waar de stoelen tegen de wand gedrukt nat voor zich uit kijken. Maar als ik ons installeer, zie ik dat de douchewand een apart compartiment heeft! Ik schater het uit: een zonnedouche! Je kunt hier terwijl je staat te douchen de zonnebank aanzetten. Ach, we hebben een paar dagen vakantie op een prachtig eiland in een prima hotelkamer. We vermaken ons toch wel. En we gaan hoe dan ook met een gezond kleurtje weer naar huis!

Logeren

Manlief en ik hebben komende maandag alweer tien jaar verkering! Op Koninginnedag 2002 vroeg hij me officieel op het strand van Vlissingen. En natuurlijk laten we deze mijlpaal niet ongemerkt voorbij gaan. We hebben een hondvriendelijk hotel geboekt op Ameland voor een paar dagen. Ons koffertje staat al klaar: wat schone kleren, een goed boek en verder vooral de hoop op mooi weer zodat we veel buiten kunnen zijn. Ook de uitzet van Darwin staat klaar: bench, dekentje, een aantal speelgoedbeesten. Zijn etens- en drinkbak en zakjes met de juiste hoeveelheid brokjes. Een groot aantal beloningskluifjes want er wordt natuurlijk ook druk geoefend de komende dagen. Zijn lange en zijn korte riem. Zijn halsband met penning. Het paspoort met de inentingen en het nummer van de chip. Ben benieuwd hoe zijn logeerpartij bevalt. En of we alle spullen in de auto krijgen!

copyright beeldmateriaal Liesje Boerema

Jekyll en Hide

Hij wacht tot je onvermijdelijk een keer aan de telefoon bent. Of bezoek (te zijner gelegenheid) hebt. En dan slaat hij zijn slag. Hij graaft een extra uitgang uit de bench. En op het moment dat je naar hem kijkt, zit hij ineens weer keurig netjes, pootjes naast elkaar. Haalt de veters uit je schoenen. Maar heeft gelukkig nog niet geleerd hoe hij ze aan elkaar moet knopen. Of verstopt een pantoffel. Voordeel: hij laat er een staan, zodat je niet aan jezelf gaat twijfelen of je ze soms ergens anders hebt weggezet. Hij voert de opdrachten zit, lig, afblijven en opletten tot achter de komma nauwkeurig correct uit. En legt ter compensatie een ongelukje op het tapijt in de bibliotheek. Zodat je je afvraagt of er soms twee puppies in huis zijn: een deugniet en een ideale hond. Maar ’s avonds, dan glijden zijn ogen langzaam dicht. Dan kruipt hij dicht tegen je aan, kopje op je knie. Hij snurkt als een volwassene, maar zelfs dat is aandoenlijk. Als je hem in zijn bench legt, likt hij je hand en glijdt dan als een lappenpopje op zijn dekentje. Diep in slaap. Puppies: bezint voor ge begint. Maar als je dan toch begonnen bent: knijp af en toe een oogje dicht en geniet! En dat doen we!

Ditjes en datjes van Darwin

‘Je schrijft wel erg weinig de laatste tijd’, zegt Schoonmama. ‘Hoe is het met mijn kleinhond?’ Ik zwijg bedremmeld. Het is inderdaad drukker dan druk met dat nieuwe leventje in ons leven. En door een functieinhoudswijziging vraagt ook mijn werk de nodige aandacht. Vandaag had ik voor het eerst in drie weken een boek vast. Lees: verder dan dat kwam ik niet, maar het was een begin. Er is ook heel veel aanloop: iedereen wil Darwin komen bewonderen en samen met ons genieten dat er weer getrippel in huis te horen is. Dat doet ons zo goed! En hij groeit zo hard. Het babietje is inmiddels een minihondje. Ook in de opvoeding gaat veel tijd zitten: hij is behoorlijk pienter, maar zoals elke pup (en zeker een Beagle) heeft hij ook een eigen wil. Daar is hij op geselecteerd, dus geen probleem. Niettemin verschillen we dus van mening over het feit of je inderdaad je behoefte binnen kunt doen omdat het buiten regent en je daar een hekel aan hebt. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik hoor nadrukkelijk gegaap: Darwin strekt zich onder het bureau eens goed uit en staat dan op. Klaar voor een nieuwe ronde. Tot Snel!

Deugniet

Onze pantoffels zijn niet meer veilig voor zijn scherpe tandjes. En ook het flapperende vest van oma wordt voorlopig opgeborgen. Als je je probeert af te drogen in zijn nabijheid, springt hij naar alles wat op hondhoogte (of springende hondhoogte) hangt. Hij is een koukleum, dus al z’n speelgoed (inmiddels best veel) wordt uit de speelgoedkist naar de kachel gesleept. Hij kan het trapje naar de bibliotheek wel op, maar nog niet af. Hetzelfde geldt voor het dakterras. En dan wacht hij geduldig (meestal) tot je hem komt halen. Hij kan héél hard rennen. Vooral als hij een van jouw sokken te pakken heeft gekregen terwijl jij de andere aan je voet doet. Hij weet dat hij zijn kluifje alleen in de bench mag opeten, maar probeert midden in de kamer eindeloos (en dan bedoel ik dus ook echt eindeloos) of het niet om een uitzonderingsmoment gaat. Hem is verteld dat hij niet in je handen of gezicht mag bijten, maar hij vergeet het soms (best vaak). Hij houdt écht niet van wandelen in de regen en verzet dus ook geen stap zodra de lucht begint te dreigen. No matter what. Hij kan dus al best veel, ruim 10 weken oud. Dat belooft nog wat voor onze gezamenlijke toekomst.

Ingezonden brief

Beste Tineke en Piet, even een berichtje van mij. Ik ben nu twee weken bij de nieuwe eigenaren. Ze zijn een beetje vreemd, maar verder wel leuk. Ik heb hier een enorm huis waar ik naar hartelust mag spelen. Mijn plasplaats wordt regelmatig van vers zaagsel voorzien. Eigenlijk kan ik het allang buiten op straat, maar ze doen zoveel moeite dat ik hen graag dat pleziertje gun. En de communicatie gaat ook steeds beter. Ik weet niet precies wat ze met ‘nee’ bedoelen, maar ze proberen mij duidelijk te maken dat ik natuurlijk ook recht op een eigen mening heb. Het eten is top, en ik heb een heerlijke slaapplaats met ’s avond een warme kruik. De nachten zijn nog steeds erg koud, en dan merk je dat het ook voordelen had om zoveel broers en zussen te hebben. Wel jammer dat de baas en het vrouwtje telkens weer vergeten om de deur van de bench open te laten. O ja, en ze zijn iemand kwijt die Darwin heet. Ze roepen hem regelmatig, maar ik heb ‘m nog steeds niet gezien. Ben benieuwd wie dat is. Al met al heb ik er geen spijt van. Hartelijke groeten en een stevige poot! No Regrets.

Confronterend

Manlief komt met hond naar kantoor. Ik heb van tevoren een aankondiging in diverse agenda’s geplaatst: ‘Als je Darwin wilt zien, kom dan in de lunchpauze naar de hal.’ Ze komen. In grote getallen! De oh’s en de ah’s zijn niet van de lucht. Iedereen wil ‘m zo meenemen. Of minimaal oppassen. Hij wordt geknuffeld en vertroeteld en krijgt allerlei lieve en lekkere cadeautjes. Een enkeling ziet Manlief staan. En stelt zich voor. Maar de meesten hebben alleen oog voor Darwin. Als de laatste weer is verdwenen, sla ik mijn arm om Manlief heen. Maar die reageert laconiek. En zegt: ‘Ik ben het gewend. Op onze trouwdag keek ook iedereen naar jou en je jurk. En zei vervolgens tegen mij: “jij ziet er ook mooi uit, hoor”!’

Wijsheid

We zijn bij Schoonmama in Zeeland. De hele familie heeft zich weer verzameld in haar knusse huisje. Negen grote(re) mensen, twee kleintjes en een babyhond. Het is druk en gezellig. De kinderen komen telkens opnieuw naar Darwin kijken. Zijn dagritme wordt nauwkeurig bijgehouden. Maar hij is toch echt het leukste als hij slaapt, knikken ze eensgezind. Want als hij wakker is, is de wereld een groot feest. En stormt hij over het laminaat, scheurt hij door de aangelegde tuinperken in plaats van over het paadje. En hapt hij naar flapperende broekspijpjes. Dat wordt niet altijd door iedereen als aandoenlijk ervaren! Ik leg de kleinste dus uit dat het hondje echt nog heel jong en onnozel is. Dat hij nog heel veel moet leren. En dat hij per ongeluk dacht dat haar pyjama een snoepje was! Ze knikt begrijpend. En loopt dan met een boogje om de boosdoener heen naar haar moeder. ‘Hij snapt er echt nog niets van, hoor, mama!’, licht ze toe. ‘Hij dacht dat mijn pyjama een snoepje was. Maar honden mogen helemaal geen snoepjes!’

Copyright ww.fabdp.com

Ondernemend

Het doorslapen gaat inmiddels ‘best goed’. Op advies van de fokker halen we het water ’s avonds weg. Dat voelt heel zielig, zeker omdat hij regelmatig toch even gaat kijken. Maar hij drinkt overdag meer dan voldoende. En hoeft dan ’s nachts niet te plassen. Rond 2 uur en om half 5 wordt hij even wakker. Dan moet hij gerustgesteld worden en slapen we allemaal weer verder tot de wekker gaat. Zo ook vannacht. Ik sprak ‘m toe om kwart over 2, hoorde hem nog even mopperen en draaide me toen weer op mijn zij. Een paar minuten later hoorde ik hem piepen. Aan de andere kant van het bed? Ik dacht even dat ik het droomde, maar nee hoor: ik hoorde duidelijk gerommel in de speelgoedkist die aan Manlief z’n kant staat. Toen ik het licht aandeed, keek een guitig hondenkopje me aan. Of ik mee wilde spelen? Hij was uit de bench!! Nader onderzoek leerde, dat we vergeten waren de bench dicht te doen. Dus hij was er doodleuk uitgelopen! Niet alleen puppies moeten veel leren. Sommige eigenaren hebben ook hard een opfriscursus nodig!

Socialiseren

‘Hou scherp in de gaten dat het socialiseren binnen zijn bevattingsvermogen blijft’, zei een vriendin die er verstand van heeft. En dus rijden zijn oma en ik naar Walcheren. Zodat hij kan kennis maken met z’n andere oma. En met al het moois dat Zeeland te bieden heeft. Sydney gaat voor de gezelligheid ook mee. De rit bevalt in eerste instantie niet echt. Vooral het stadsverkeer vindt hij niks. Maar dan overrompelt de slaap hem en kunnen we elkaar weer verstaan. Hij wordt net voor de eindbestemming wakker. Schoonmama vindt hij top! En dat is volledig wederzijds. De tuin van schoonmama vindt hij geweldig! Dat is iets minder wederzijds, maar ach, de tuin was toch nog niet helemaal klaar. Het strand vindt hij fantastisch! Behalve als hij struikelt en met z’n gezicht in het zand valt. En als we dan eindelijk lekker aan de lunch zitten, klinkt er een diepe zucht naast me. Hij slaapt. Moe van al dat socialiseren. Maar wat is zijn leven leuk!