McDonalds

Het gras van de buren en zo: dat wat buiten je bereik ligt, heeft een ongekende aantrekkingskracht. Zo snakt mijn moeder al weken naar een broodje hamburger. Het volume van McDonalds-reclames wordt harder gezet en er gaat geen maaltijd voorbij of er wordt opgemerkt dat het (uiteraard) goed smaakt, maar ja …. Zo’n zin in McDonalds. En aangezien Koninginnedag toch ook een feestje is, had ik vandaag als verrassing alles in huis gehaald voor een McDonalds-maaltijd. Kadetjes, rode uienringen, tomaat, hamburgers natuurlijk. En na de bijbehorende frietjes volgde ijs met gecrunchte M&M’s als soort van alternatieve McFlurry. De blik in haar ogen was het meer dan waard. De manier waarop ze met één hand het broodje hamburger verorberde ook!

Goed of slecht nieuws

Afgelopen maandag meldde mijn moeder zich dus keurig op afspraak bij de specialist. Het zit erop, de periode waarin haar schouder onbeweeglijk in de riemen wordt gehouden, lag achter haar. Nu zou de revalidatie snel volgen. Inderdaad, allemaal verleden tijd. Want de specialist was enthousiast! En tevreden. Maar neemt nog steeds geen enkel risico, met het oog op eerdere ervaringen. En dus werd ze naar huis gestuurd met twee weken verlenging. Nog twee weken volhouden! Even op de tanden bijten!! Hou voor ogen waar je het allemaal voor doet: minder of geen pijn en bewegingsvrijheid!!! Mooie woorden. Voor een gezond iemand is twee weken net zoveel als ‘volgende week vrijdag’. Waar heb je het dus over. Maar iemand die de (slapeloze) uren telt, heeft een getal met drie cijfers voor ogen. En de eerste van dat rijtje is geen 1 of 2! Toen ze thuiskwam, vroeg ze vertwijfeld: ‘Is het nou goed of slecht nieuws, dat ik zojuist heb gekregen?’ Het is goed nieuws! Maar het moet heel even zakken. En dan gaan we er weer vol tegenaan. Al die 336 uren!

LOTR

De echte fans weten meteen over welk onderwerp het gaat: Lord Of The Rings. Ik was en ben nog steeds enorm in de ban van de ring. Als kind speelden we het spel Dungeons and Dragons, althans, mijn neven en mijn broer. Het was geen spel voor meisjes, want er kwamen orks en balrogs in voor. Maar daardoor las ik de boeken: de Hobbit en later ook de trilogie. Fantastisch. Het voedde mijn drang om meer fantasy te lezen. Peter Jackson vervulde dus onbewust een droomwens door de boeken te verfilmen. En hoe! We hebben de extended versions en inmiddels speel ik alle DVD’s inclusief appendixes voor de tweede keer af: uren en uren LOTR. Ik geniet van de achtergrondverhalen, de backstage-opnames en twijfel ernstig wie ik nu de leukste vind. Toch Frodo, met z’n prachtige melancholische blik? Hoewel, Andy Serkins maakt me aan het lachen. En ach, als ik naar Viggo kijk … Ik voel me deel van de familie, fan onder de fans. En of je nu van draken en orks en dwergen houdt of niet: je moet een diepe, diepe bewondering koesteren voor de makers van dit staaltje vakmanschap. Klasse, Peter Jackson! En een klein elfje vertelde me dat hij toch ook de Hobbit gaat verfilmen!

Mannen en spullen

We hadden een financieel meevallertje. En omdat we echt hard hebben gespaard het laatste half jaar, besloten we onszelf te tracteren op ‘iets leuks’. Na enige discussie werd dat een DVD-recorder. Nu kijk ik weinig televisie. En ik neem nog minder op. Het is dus met name ‘mooi speelgoed’ voor mijn man. Maar met een zoethoudertje ging ik accoord. Hij heeft wel gelijk: het kost me nu vaak teveel moeite om uit te vogelen hoe het ook alweer werkt. Ik overleef het wel als ik een bepaald programma mis. Maar mijn man denkt daar dus anders over. En dat bleek ook wel als je naar de zeer brede grijns op zijn gezicht keek boven die grote doos. Tja. Een man heeft spullen nodig. En sinds ik een man heb, heb ik nog nooit zoveel spullen gehad!

Collega’s

Gisteren hadden we een etentje met de collega’s van mijn man. Alweer! Want in februari was er een officieel teamdiner met partners. En vervolgens in maart een weekeinde skieen met ongeveer dezelfde groep. Het zijn leuke mensen en er wordt eigenlijk nauwelijks over het werk gepraat. Ze hebben een brede interesse en een leuk gevoel voor humor. Ik voel me er dan ook prima bij, als ‘partner van’ zijnde. Veel later dan mijn gebruikelijke bedtijd waren we dus pas thuis. Toen we nog even napraatten, mopperde ik tegen mijn man dat ik hem eigenlijk benijdde. Ik kan erg goed met mijn eigen collega’s overweg. Maar we zien elkaar nauwelijks buiten kantoortijd. Eigenlijk hebben we daar ook niet zoveel behoefte aan. De relatie is prima, maar werk is werk en prive is prive. Dat moet je respecteren en dat doe ik dan ook. Het antwoord van mijn man was echter duidelijk: ‘Jij kunt zakelijk goed met je collega’s overweg, maar het zijn geen vrienden. Bij mij is het precies andersom!’ Ik keek hem verbaasd aan, maar zag al snel de lach in zijn ogen: grapje! Ach, mijn oma zei vroeger al: ‘Je kunt niet alles hebben en ook nog tegoed houden’. Ik eet gewoon van twee walletjes. En lekker!

Origineel

Over origineel gesproken. Een blogcollega uit Canada bedacht eens iets anders dan een estafettestokje met vragen. Hij wilde iets ruilen. Enige voorwaarde was dat het ruilobject meer waarde had dan hetgeen hij aanbood. Het begon met een rode paperclip en eindigde met een luxe villa! Bijzonder creatief en leuk bedacht. Bovendien is er blijkbaar nog een markt voor ook! Iemand interesse in een pakje zakdoekjes?

Stadsgids

Hij vroeg het tussen neus en lippen door: ‘Jij woont er toch al je hele leven? Wil jij mij en mijn vriendenclub een rondleiding geven?’ En zonder na te denken had ik gereageerd. Tuurlijk, geen probleem. Om me pas later te realiseren wat ik had gedaan. Ik woon inderdaad al 41 jaar in dezelfde stad: geboren, getogen en gebleven. En de highlights ken ik wel. Maar om een groep toeristen van middelbare leeftijd wat leuke wetenswaardigheden te vertellen is toch iets anders. Gelukkig had mijn moeder een paar maanden geleden een voorzet gemaakt voor onze Schotse vrienden. En op internet vond ik ook nog wat leuke ditjes en datjes. Inmiddels ligt er dus een leuke route klaar. En heb ik er nog zin in ook!! Nu alleen nog zo’n kekke paraplu regelen.

Respect

Tijdens de rondvraag vroeg een collega of we een goed gevoel over ons team hadden. Het kwam nogal ‘out of the blue’, dus we keken hem niet begrijpend aan. Hij lichtte het toe. Vorige week was een groot aantal collega’s te laat op de externe vergadering gekomen. Legio redenen: file, te laat van huis vertrokken, de routebeschrijving vergeten. Maar ach, het moest toch ook een leuke dag worden. Niemand had zich er eigenlijk echt aan gestoord. Behalve hij dus, zo bleek nu. Vandaar zijn vraag: vinden we elkaar wel belangrijk? Op tijd komen is toch ook een stukje respect tonen. En hoewel het in eerste instantie niet leuk was om te horen, zette hij ons aan het denken. Een andere collega merkte aarzelend op, dat ze inderdaad geen enkel vertragingsrisico zou hebben genomen als het om klantbezoek ging. Gek eigenlijk. Bij de kapper kom je ook niet te laat voor je afspraak. We kwamen er niet helemaal uit. Dat was ook niet de opzet van mijn collega. Hij wilde ons alleen even aan het denken zetten. En dat is gelukt. Ik denk dat volgende keer iedereen een half uur te vroeg is!

Paaseieren

Mijn schoonzusje is er heel eerlijk over: ze kan niet goed tegen haar verlies. We zijn dol op haar, dus we houden er zoveel mogelijk rekening mee. Maar bij het traditionele paaseieren zoeken, gaan de remmen los. Dan racen we met drie man sterk door de tuin, waar mijn moeder eieren heeft verstopt. Mijn schoonzusje kijkt verbijsterd toe hoe alle eieren gevonden zijn nog voordat zij een stap kan verzetten. Maar dit jaar was natuurlijk anders. Mijn moeder kon geen eieren verstoppen. Ze is redelijk mobiel, maar om gebukt door gras en heg te sluipen is een tweede. Wij hadden allang in dit feit berust, toen mijn schoonzusje het tijdens de brunch niet langer uithield. Ze barstte los: ‘Dit keer heb ik de eieren verstopt! En dus kan ik niet meezoeken, want ik weet waar ze liggen! Ben benieuwd of het jullie lukt om ze net zo snel te vinden als anders!!’ Ze had haar best gedaan. Geen chocolade eieren die je met een beetje zonlicht tussen de struiken ziet schitteren. Geen voor de hand liggende plaatsen. En geen grote hoeveelheden. Het vinden viel dus inderdaad tegen. Vies tegen! Gelukkig kunnen wij wel tegen ons verlies, want het kostte behoorlijk wat moeite en heel wat tips van een steeds breder lachend schoonzusje. Uiteindelijk hield ze zelf het laatste ei omhoog, onvindbaar voor ons. Triomfantelijk toog ze naar binnen, naar de koffie en chocolade eitjes. Ze bleef nog lang nagrinniken. Want wie het laatst lacht, lacht het best!

Mag ik even voor?

Net als ik de boodschappen uit mijn winkelwagen op de band wil leggen, zie ik dat de meneer achter me mij supervriendelijk aankijkt. Hij heeft maar een paar dingetjes in zijn handen. Als ik hem vraag of hij even vóór wil, knikt hij enthousiast! Ik buig me weer over de wagen, maar nog voordat ik iets kan pakken, hoor ik een jongen achter me vragen: ‘Ah, mag ik alsjeblieft ook even voor? Ik heb maar twee pakken melk!’ Vooruit maar, omdat het bijna Pasen is. Maar dan leg ik de eerste spullen op de band. Weer spreekt iemand me aan, ditmaal een mevrouw. ‘Mag ik even voor u alstublieft?’ Resoluut schud ik mijn hoofd en zeg vriendelijk: ‘Ik heb deze twee heren ook al voorgelaten en anders sta ik hier vanavond nog!’ Bovendien, er zijn meer kassa’s open en zo vroeg in de ochtend is het nog niet druk. Maar de mevrouw reageert heftig: ‘Ik was alleen de kwark vergeten!! En uw kar zit hartstikke vol!’ Berustend stap ik opzij en laat haar voorgaan. Ze bedankt me niet eens! Eenmaal thuis vertel ik het verhaal aan mijn man. Hij wijst naar buiten. Een grote zwarte vogel op het dakterras stopt zijn bek tjokvol met stukjes brood. ‘Moet je je voorstellen dat een musje naar hem toegaat en zegt: ‘Sorry, ik hoef er maar één, mag ik even voor??’ Schaterend ruimen we de ontbijttafel af. Vrolijk Pasen!!