“Hoe is het met jou?”

Vandaag is het de dag van de reünie van mijn middelbare school. Ik heb me enthousiast opgegeven. Geen idee wat ik kan verwachten. Mijn Eerste Vriendje stuurt me al vroeg een berichtje: “Zin in?” Ik denk het wel. Via social media hebben we alweer een paar jaar contact maar wanneer heb ik hem en al die anderen voor het laatst gezien? Ik volg door de inmiddels voornamelijk onbekende gangen de bordjes: eindexamen 1983. De school van toen is nauwelijks te herkennen na alle ‘nieuwbouw’, maar hier en daar voel ik een kneepjes herkenning. Even later kijk ik in overbekende ogen en voel ik warme armen om me heen. De een na de andere bekende naam of gezicht komt naar voren. Nieuwkomers gaan razendsnel door een soort scan: facial, naam en combi. En krijgen dan een vinkje (‘bekend’) of een kruisje (‘geen idee’). Ik krijg een zeer welkome stevige knuffel van mijn toenmalige hartsvriendin: ook met haar heb ik gelukkig alweer een hele tijd contact langs digitale wegen. Langs alle kanten hoor dat ik nog niets ben veranderd. En dat ik zonder twijfel de juiste werkgever heb gevonden, passend bij mijn persoonlijkheid. We vallen collectief van de ene in de andere verbazing. Vijf kinderen! Een baan als psycholoog? En ook de tegenvallende grootte van de klassen: pasten we daar met z’n allen in?! Leraren die je wel of niet herkennen lopen af en aan. Mijn favoriete klassenleraar schiet in de lach: “Ons Van Gooltje heeft geen introductie nodig!” Mijn meisjesnaam valt veelvuldig: “Ach, jou kon ik niet vergeten al zou ik het willen!” De uren vliegen voorbij. Als ik afscheid neem, beloof ik de volgende keer aanwezig te zijn. Dan bestaat de school 100 jaar. Met een heel blije glimlach loop ik naar huis. Wat was het leuk om iedereen weer te zien!