Beautydag

Mijn aanstaande had me voor Sinterklaas een verwendagje gegeven, maar het was er nog steeds niet van gekomen om een datum te prikken, totdat we dachten dat vandaag misschien wel een leuk moment was, ook omdat we vandaag precies drie jaar verkering hebben en het was hartstikke leuk en helemaal niet druk en lekker ontspannend, kortom, zeer zeker de moeite van herhaling waard maar dan moeten eerst mijn billen wat minder verbrand aanvoelen door het gebruik van de turbobruiner met nieuwe lampen, dus ik ga nu gauw weer staan!

Lintjesregen

Mijn oom kreeg vandaag een lintje. Een koninklijk lintje welteverstaan. Dat was bij wijze van uitzondering geen geheim, want in verband met het overlijden van mijn tante een paar weken geleden was mijn oom gevraagd of hij er misschien liever vanaf zag. Het was inderdaad even slikken, maar in aanwezigheid van de naaste familie ging hij toch accoord. De officiele uitreiking vond plaats in het kantoor van zijn oud-werkgever. Om exact 10 voor 11 kwam de wethouder binnen, vroeg wie de persoon in kwestie was, gaf een hand en stak van wal. Ik vond het wel een beetje jammer dat ook het ‘pijnlijke’ gedeelte van papier werd opgelezen. Was toch net iets minder hartelijk. Maar het bleef een bijzonder moment. Toen ze mijn oom het woord gaf, kon hij even niets uitbrengen. Het gemis was tastbaar. Maar mijn neef brak de spanning door in zijn enthousiasme een foto van zijn eigen knieen te maken, in een poging het knopje te traceren. Onder gelach en applaus werd een toost uitgebracht. Heerlijk, champagne om 11 uur ’s ochtends. Mijn oom was er een van bijna 3300 mensen die vandaag een lintje kreeg. Maar dat maakt het feit dat ik mateloos trots op hem ben niet minder waar(d)!

Huwelijksmuziek

Jaren geleden was ik ceremoniemeesteres bij het huwelijk van mijn vrienden. Ze hadden vooraf aangegeven het vooral intiem en gezellig te willen vieren, niet te uitbundig of opvallend. Maar ja. Een rondje ‘vriendenboek’ moest toch kunnen. En een bosje rozen aan de antenne van de bruidsauto, daar konden ze toch geen bezwaar tegen hebben? Maar het mooiste was toch wel de cd met bruidsmuziek. Van ‘Morgen ben ik de bruid’ tot aan ‘Love is a golden ring’, van ‘The wedding march’ tot en met ‘Engelen bestaan niet’, ze werden gedraaid. Als herinnering (en of ze die hadden) kregen ze de cd mee naar huis. Voor mezelf ‘ooit’ had ik er ook meteen maar een aangeschaft. En vanavond dacht ik er ineens aan. Dus tijdens de afwas werd er heel wat afgekweeld door de aanstaande bruid. En afgezucht door de aanstaande bruidegom. Toen de vaat was gedaan, hebben we de televisie aangezet. Voor de lieve vrede. Maar morgen in de auto, dan gaat het volume weer op vol! PS: Tju, morgen werk ik thuis!

Vandalisme

Vanochtend kwam ik buiten om Floppy uit te laten en zag dat de spiegel van de auto er weer afgetrapt was. Dat is al twee keer eerder gebeurd de afgelopen maanden, maar toen kon ik ‘m nog terugklikken. Nu lag ook het glas eruit en daar had hij/zij met zijn/haar hak op gestaan. Niet meer te gebruiken. Een stukje verderop lagen de bloembakken naast de luifel van een winkel in plaats van er bovenop. En weer even verder was het achterlicht van een auto verwijderd. Het lag in de goot, in een aantal niet meer te identificeren stukken. Berustend haalde ik mijn schouders op. De auto moet toch naar de garage voor een beurt. Kunnen ze meteen die spiegel vervangen. De bloembakken kunnen terug op de luifel worden geplaatst. Bloemetjes beetje bij elkaar frutten, wat zand erbij en klaar. En dat achterlicht komt ook wel weer goed. Maar ik hoop wel dat PSV de volgende keer wint.

Eendjes

In de vijver zwemt moedereend met negen kleintjes. Ze klimt op de kant, de mini-eendjes in haar kielzog. Nog hoger gaat het, op de keien die aan de waterkant liggen. Een eendje heeft het moeilijk. Moeder en alle broers en zusjes zitten hoog en droog, maar hij kan net niet hoog genoeg springen om de volgende kei te bereiken. Tot overmaat van ramp stuitert hij ook nog op z’n kop terug in het water. Verdrietig kijkt hij naar zijn moeder. ‘Het lukt niet!’ Moeder besluit dat er genoeg is geleerd voor vandaag en springt terug in de vijver. ‘Meekomen, jullie, netjes een voor een in het water!’ Maar een eendje heeft andere plannen: met een plof springt hij bovenop de rug van zijn moeder en glijdt dan schaterend het water in. Lekker zacht zo! Moeder kijkt een beetje boos, maar moet toch lachen. Die komt er wel!

Lijstjes

De afgelopen dagen was mijn aanstaande thuis. Gewoon, omdat hij daar graag is en om een klein oogje op mij te houden. Maar vandaag moest hij weer naar kantoor. En omdat ik wilde voorkomen dat ik doelloos door het huis zou dwalen (sure), had ik allerlei kleine en minder kleine klusjes opgeschreven. Peinzend keek ik naar het resultaat: best wel veel eigenlijk. Zeker als je helemaal geen zin hebt om eraan te beginnen. Dus schreef ik er nog een paar bij die ik al had gedaan: ‘uitslapen’, ‘wassen en aankleden’, ‘eten’ en ‘afwassen’. Zo leek het in elk geval iets. De rest van de dag heb ik af en toe iets opgepakt. Maar ook veel op de bank gezeten met een boek en een kop koffie. Toen ik mijn vriend van de bus ging halen, liet ik hem trots het lijstje zien: nog maar drie dingen, de rest was afgevinkt. Zelfs de auto is gewassen! En het voldane gevoel kreeg ik erbij cadeau.

Ontspannen

Mijn baas stuurde me donderdag weg met de woorden: “Je hebt behoorlijk wat meegemaakt en ik zie dat je op punt van afknappen staat. Ga maar eens een paar dagen bijkomen. Alles weer op een rijtje zetten en ontspannen. Je hoeft niet in bed te gaan liggen. Ga leuke dingen doen. En gauw beter worden!” Dus dat heb ik gedaan. Naar de kapster voor het eerste huwelijkskapsel. De proefsessie bij de fotograaf. Het uitproberen van bruidsmake-up met een vriendin. Goed eten om de verloren kilo’s weer terug te krijgen. Slapen. En het ging best. Ik was snel moe en bibberde voortdurend, maar het ging best. Vandaag stond er een familieuitje op het programma. En omdat ik dus ‘leuke dingen’ moest doen, ging ik mee indoor-skieen in Zoetermeer. Van bijna 20 graden buiten naar minus zes binnen. Heerlijk, die kou. Ik heb niet veel geskied, voornamelijk genoten van de vorderingen van de nichtjes en familie. Maar het was zalig. Ik voel me heel veel beter dan afgelopen dagen. En het mooiste: je kunt het inmiddels ook zien! Niet meer dat bleke toetje met die wallen tot halverwege mijn wangen. Fris, rozig en bijna lachend. Nog een paar dagen, dan gaan we er weer vol tegenaan. Let op mijn woorden!

Foefje

In de hal van het crematorium zag ik een oud-collega, waarmee ik nog regelmatig contact heb. Ik liep naar hem toe en we maakten een praatje. Wat was het eigenlijk allemaal snel gegaan. En hoe triest dat dit onze vriend nu al moest overkomen. ‘He’, zei hij ineens, ‘Wie is dat ook alweer, die nu samen met Piet binnenkomt?’ Ik keek in de aangewezen richting en zei: ‘Jan D.’ ‘Dat is waar ook’. Om vervolgens, toen Jan D. ons genaderd was, hem enthousiast te begroeten: ‘Ha die Jan, dat is alweer een tijd geleden, he!’ Jan keek even peinzend en herinnerde zich ineens het gezicht weer. Hij verontschuldigde zich dat hij mijn oud-collega niet meteen had herkend, maar deze woof het weg: ‘Maakt niets uit, joh’. Om na een paar minuten, terwijl Jan verder was gelopen, het geheel te herhalen: ‘En heet hij ook alweer?’ ‘Mike J.’ ‘Dag Mike, jongen, je bent geen dag ouder geworden.’ Met inderdaad een zichtbaar gegeneerde Mike die even moest vragen wie hem aansprak. Pientere jongen, die oud-collega van mij!

Fotograaf

Vanavond hadden we een proefsessie bij onze huwelijksfotograaf. Even kijken of het klikt als het ware. Het is een zeer toegankelijke, sociale man, die graag vertelt. En aangezien ik met dezelfde gave behept ben, hebben we meer achter dan voor de camera gezeten. De sessie op zich viel wel mee, een beetje om elkaar heen hangen en blij zijn. Toen we afscheid van elkaar namen met nog een verhaaltje, zei hij ineens: ‘wacht, hou vast deze houding, niet meer bewegen!’ We werden nogmaals voor de camera gezet en gefotografeerd. ‘Kom lieverd’, zei ik, ‘en nou wegwezen voordat hij weer het licht ziet!’ Het komt wel goed met die sessie. Maar misschien moeten we in plaats van een dag twee dagen voor de bruiloft uittrekken.

Boek

Gisteren stond er op de voicemail een dringende oproep of ik bloed kon komen geven. Er was een groot tekort. Dus lag ik vanmiddag voor de tweede keer op de bank. Ik vind het nog steeds eng, dus ik keek nadrukkelijk de andere kant uit en las in mijn boek. De man op de bank naast mij vroeg welk boek het was en we raakten wat aan de praat. Toen de zuster de bloedzakken kwam verwijderen, vroeg ze bedeesd of ze het boek even mocht zien. Ze vond het altijd moeilijk een goede keuze te maken. Dus ik overhandigde haar het boek en vermeldde dat het de Engelse uitgave was. Ze pakte het aan, keek een tijdje indringend naar de kaft (de voorkant!) en gaf het toen bewonderend terug. ‘Mooi hoor!’, zei ze toen ze wegliep. Wat een manier om mensen stomverbaasd te laten vergeten dat er een naald in hun arm zit!