Een hoofd vol herinneringen

Het traditionele moedersweekeinde bestaat allang niet meer uit een zaterdag en een zondag. Dit jaar togen we van donderdag tot en met maandag naar Rome. Een plaats die hoog op ieders verlanglijstje stond. Via internet had ik vlucht, hotel en rondleidingen geboekt. Door teveel handbagage van een aantal medepassagiers (werkelijk, sommige mensen hebben echt geen flauw benul van toegestane afmetingen!) liepen we bij het vertrek vertraging op. En bij aankomst stond er ‘per ongeluk’ een bus geparkeerd op de plaats van het vliegtuig! Maar toen we uiteindelijk waren ingecheckt en aan de eerste overheerlijke pizza zaten, was alle leed snel geleden. De dagen sloten zich aaneen van de ene verrukking tot de andere bewondering. We bezochten het Pantheon met NOS-correspondente Andrea Vreede en struikelden over toeristen op de Spaanse Trappen. Zagen het Piazza Venetia en het mausoleum van keizer Augustus. Discussieerden over de ‘is hij het nou wel of is hij het nou niet’-trouwjurk van Maxima bij een tentoonstelling over 45 jaar Valentino. Het kostte weinig moeite om je de paus voor te stellen, ’s nachts in zijn pyama door de gangen van de Sint Pieter dwalend. Stormden gierend van het lachen per ongeluk bij het ‘verkeerde’ Colosseum de bus uit. Dronken café Americano’s en aten ’s avonds op een terrasje in de avondzon. We kwamen met een hoofd vol herinneringen terug. Vier camera’s vol foto’s. En een lege portemonnaie. In volgorde van belangrijkheid!

Krakende honden …

Onze monden vallen de laatste dagen regelmatig open van verbazing. Het herstel van Floppy gaat als een trein! Hij had wat moeite om te wennen aan de dieetbrokjes. En aan het dieet op zich. Maar het blikvoer eet hij nu met lichte tegenzin als ontbijt, lunch en diner. En de brokjes gebruiken we als kluifjes. Als je niet beter wist, zou je denken dat het altijd zo is geweest. Zijn zindelijkheid is weer bijna onder controle. Hij is vrolijk en opgewekt. Maar het meest verbaasd zijn we over zijn tomeloze energie. Hij zou het woord uitgevonden kunnen hebben! De hele dag speelt hij of rent door het huis. Trappen dienen slechts als hulpmiddel om nog sneller boven te zijn. Ook Sidney weet niet wat haar overkomt. Waar ze al gewend begon te raken aan een zeer rustige huisgenoot, moet ze nu ineens haar speelgoed bewaken met haar leven. Anders snaait hij er met haar favoriete knuffel tussenuit. Ook tijdens het wandelen is hij niet te houden. Goed, het springen over die ene sloot was niet zijn meest handige actie. Maar hij is er toch mooi op eigen kracht uitgekomen. Je zou de dierenarts bijna adviseren om bij alle oudere honden en katten de milt te verwijderen. Wij zijn in elk geval heel blij met ons krakende hondje. ’t Is blessuretijd, maar Floppy gaat nog steeds voor winst!

Straatmuzikant

Er was eens een straatmuzikant in Ierland. Hij hield van zijn gitaar en van muziek. En hij maakte mensen graag blij. Terwijl hij ze gelijktijdig tot nadenken wilde stemmen met mooie teksten. Op een dag speelde hij zijn liedjes, toen iemand stil bleef staan om te luisteren. De man sprak hem aan. Legde hem een voorstel voor. En nam hem mee naar de studio voor zijn eerste cd. Het was geen overweldigend succes, maar hij bereikte er nog meer mensen mee. En al gauw volgde een tweede cd. En een derde. Toen stak hij het water over. En maakte muziek in een ander land. Op straat. Mensen bleven staan om naar hem te luisteren. En kochten zijn cd’s. Hij trad op in kleine en wat grotere zaaltjes. En zodra hij bekend was, trok hij door naar het volgende land. Gisteren zag ik hem zitten. Gewoon voor de C&A-vestiging. Hij zong zo mooi, dat ik bleef staan om te luisteren. En onder zijn betovering raakte. Ik kocht zijn cd. En ga 15 november naar hem kijken in Paradiso. Wat een fantastisch muzikant! En wat een manier om mensen te raken. Gewoon op straat, waar het allemaal begon. Ik zie Dries Roelvink toch nog niet voor de Barnes & Noble in Dublin zitten.

Baas en hond

De telefoon gaat. De dierenarts. Hij klinkt gefrustreerd. Heeft er allerlei literatuur erop nageslagen. Een aantal collega’s geraadpleegd. Maar niemand weet wat Floppy heeft gemankeerd. Feit: het gaat goed met hem. Hij holt achter de bal aan en is nauwelijks langzamer dan Sidney. Feit: hij heeft nog steeds moeite om langer dan een paar uur zijn plas op te houden. Zijn nieren functioneren nog niet goed. Oftewel, aldus de dierenarts: hij moet op een streng dieet. Water en speciaal voer. Verder niets. Geen kluifjes, geen toetjes, geen tussendoortjes. Als hij dat vier weken volhoudt, is de kans groot dat hij volledig herstelt. Er zijn meerdere smaken. Twee in blik, twee in brokken. Maar je raadt het al: geen interesse. Hij lijdt nog liever honger. We proberen van alles. Gezellig met z’n drieën rond de bak. Good guy/bad wife. Zelfs geweld. Helemaal nul, niks, noppes, nada. Tot het moment dat ik hem echt bedreig. Zolang hij ’s nachts doorslaapt, houden wij het nog wel vol. Eventjes! Maar voor oma is het een stuk moeilijker om haar hele dag om hem heen te plannen. Dus als er echt geen andere oplossing meer is ….!! Hij at zonder mankeren zijn bak leeg. Met een vuile blik naar mij. Hoezo eigenwijs?! En wie heeft ooit bedacht dat een baas en zijn of haar hond op elkaar lijken!

Grandma’s feather bed

Sidney blijft een nachtje logeren. Ze geniet er met volle teugen van. Ze mag wat later opblijven. Krijgt natuurlijk alleen maar lekkere dingen te eten. En als ze dan eindelijk moet gaan slapen, springt ze zonder nadenken op het grote bed. Manlief kijkt het hoofdschuddend aan. Maar goed, hij blijft nog een tijdje wakker dus laat het vooralsnog oogluikend toe. Als de slaap ook hem eindelijk overvalt, laat hij beide honden nog even uit en kruipt dan onder de wol. Sidney springt in dezelfde beweging terug op het bed. Maar nu grijpt manlief in. Hij zet Sidney op de grond terug, spreekt haar even toe en draait zich dan weer op zijn zij. Manlief is een gemakkelijke slaper. Dus binnen een paar minuten is hij diep in dromenland. Sidney kruipt heel zachtjes terug op het bed en nestelt zich tussen ons in. Met een kleine beetje duwen hier en daar vindt ze een lekker plekje. Ze knipoogt een keer naar mij en slaakt nog een diepe zucht. Dan sluit ze haar ogen. Wat is het toch heerlijk om uit logeren te zijn.

Uniek

Het begon er al mee dat Floppy resoluut over de drempel van de praktijk stapte. Zo van: ‘Als het dan toch moet gebeuren, dan kunnen we het maar beter snel achter de rug hebben!’ En in tegenstelling tot andere maandagavonden, zat er niemand in de wachtruimte. We konden gelijk doorlopen. De dierenarts keek bedenkelijk. De pijn in mijn buik verhevigde. ‘Tja’, zei hij, ‘het is een uniek exemplaar. Het goede nieuws is dat het geen kanker is. Maar ik heb geen idee wat het dan wel is geweest!’ Hier keken we van op. Hij had een sterk vergrote milt. Maar het was een bloederige massa geweest. Geen samenhangend weefsel. Misschien dat het ergens anders in zijn lijfje ook zit. Aan de andere kant: misschien ook niet. Zijn nieren zijn beschadigd door de inwendige bloeding. Maar dat hoeft niet onherstelbaar te zijn. Floppy moet vaker dan anders naar buiten, maar zijn conditie gaat elke dag vooruit. En de wond is mooi genezen. Toch baalde de arts er zichtbaar van dat hij geen antwoord had. Hij is een kundig specialist, met name voor honden. We keken elkaar eens aan. Floppy keek nadrukkelijk naar de deur. En dat bleek een goed idee: ‘Ik zal het nog met mijn collega’s bespreken, maar ik kan nu niet anders doen dan jullie nog veel plezier met Floppy wensen. Geniet maar gewoon van hem. Wat het ook is geweest, op dit moment gaat het goed met hem’. Ik heb Floppy extra geknuffeld in de auto op de terugweg. Hij is uniek. Maar dat wisten wij allang!

Italiaanse les

Elk theaterseizoen kijken mijn moeder en ik naar het aanbod. En bepalen we waar we naar toe willen. De meeste keuzes zijn unaniem, zoals Najib Amahli en Evita. Maar soms is er een uitvoering waar de ander niet zoveel voor voelt. We hebben afgesproken dat we elkaar over en weer bij een zo’n avond vergezellen, puur voor de gezelligheid. Zo zaten we in afwachting van een operavoorstelling van Madame Butterfly. Ik persoonlijk houd niet zo van opera. Maar ik vind wel dat het bij een stukje ontwikkeling hoort. En was blij te horen dat Henk Poort een hoofdrol vertolkte. Hij heeft een prachtige stem en ik zie hem graag spelen. Bovendien was het een Italiaanse voorstelling. Met boventiteling. Dus de hele avond werd een Italiaanse les. Met een aantal woorden die ik al kende. Madame Butterfly is vijftien als ze Luitenant Pinkerton ontmoet. De Italiaanse dierenarts vroeg hoe oud Floppy was: quindici. De winkeljuffrouw vertelde over de grote bos bloemen die ze van haar dochter had gekregen: fiori. We hebben een heerlijke avond gehad. En nog leerzaam ook. Dus als we eind volgende week een lang weekeinde naar Rome gaan, kan ik de taxichauffeur vragen ons naar een witte boot met Amerikaanse vlag te brengen. Vragen of de roodborstjes al een nestje hebben gebouwd. Of vertellen over een Japanse geisha die harakiri pleegt.

Baby

Sinds onze opleiding een heleboel jaren geleden houden we contact. Vier van de oorspronkelijke tien spreken regelmatig af om bij te kletsen onder het genot van iets lekkers te eten en te drinken. De vertrouwensgraad van die momenten is heel hoog. Letterlijk alle mogelijke onderwerpen zijn bespreekbaar en worden ook regelmatig aan de orde gesteld. Naast natuurlijk de nodige humor! Een van ons is net voor de tweede keer moeder geworden en dus togen we op kraamvisite. Toen haar oudste eenmaal in bed lag, kwamen de verhalen. Ik heb niets tegen bevallingsverhalen, zolang ze maar niet door het nodige niets aan de verbeelding overlatende beeldmateriaal worden vergezeld. De andere moeder in ons gezelschap vulde waar nodig (nauwelijks) de ervaringen aan. Van vroedvrouw tot co-assistent en gynaecoloog, van infuus tot persweeën en het meest gruwelijke moment: als ‘het hoofdje staat’. Wij keken elkaar eens aan. Ik heb de leeftijd niet meer om kinderen te krijgen. Zij heeft geen kinderwens. Maar we waren het er roerend over eens. Als je twijfelt over het ouderschap, praat dan beslist niet met iemand die net is bevallen. Want ook al krijg je er ‘zo enorm veel voor terug’ en ben je de pijn ‘heel snel weer vergeten als er zo’n hummeltje op je buik ligt’: petje af voor het overleven van die ervaring!

Toekomstmuziek

Ik heb een leuke, nieuwe baan gevonden. Met een aantal taken, waar ik mijn tanden stevig in kan zetten. Het was even doorzetten om mijn vorige functie op een nette en goede manier achter te laten. Maar toen het afscheid voorbij was, had ik echt zin om te beginnen. Tijdens de tussenliggende vakantie werd Floppy ziek. En aangezien ik verwachtte ’s middags een niet al te ernstige diagnose te horen, toog ik dus gewoon aan het werk op 1 oktober. Veel nieuwe indrukken, eerste activiteiten en vooral gezichten en namen die ik nog niet (her)kende. Floppy was zieker dan wij dachten, een operatie volgde en een hoopgevende thuiskomst. Donderdag ging ik weer naar kantoor. Maar ons leven draait nog steeds grotendeels om Floppy. Het gaat elke dag een beetje beter, maar hij is nog niet hersteld. Hij kan zijn plas al wat langer ophouden, maar je moet ‘m in de gaten houden. We hebben hondenvoer gevonden dat hij wel lust, zij het met kleine beetjes tegelijk. Maandag wordt zijn bloed onderzocht en krijgen we ook de uitslag van het weefsel. En tussendoor probeer ik zoveel mogelijk kennis te vergaren en mijn werk niet al teveel te laten lijden onder de situatie. Mijn leidinggevende leeft met ons mee. Geeft me veel ruimte. Mijn collega’s informeren regelmatig naar de status. En laten me een beetje met rust. Dus ondanks het feit dat deze functie een merkwaardige start kende, zie ik de toekomst toch zonnig tegemoet. En hoop dat ik er maandagavond nog steeds zo over denk. In de tussentijd worden alle duimbewegingen in dank aanvaard. Mede namens Floppy.

Floppy spreekt

Zo, niemand thuis, eindelijk de pc voor mezelf. Baas is een nieuwe telefoon kopen en vrouwtje moest op kraamvisite. Kan ik eindelijk mijn kant van het verhaal vertellen. Want ik krijg de indruk dat ik op sterven na dood was. Nou ja, dat was ik misschien ook wel. Ik had echt verschrikkelijke buikpijn. En dan staan ze aan je kop te zeuren dat je vooral moet eten en plassen. Alsof zij dat doen als ze ziek zijn. En de terugweg was een drama. Lukt het me om precies midden in het deurvak over te geven, klagen ze dáár weer over. En beloftes nakomen is er ook niet bij. Ik hoefde na dat pootje toen ik bijna een jaar was nooit meer bij de dierenarts te logeren. Nou, dan droomde ik het zeker! En oma is ook niks te beroerd om er nog een schepje bovenop te doen. Slaapt zij lekker uit, scheldt ze op me omdat ik het écht niet meer kon ophouden! En zij heeft niet eens vloerbedekking! Maar goed. Als je die opmerkingen over onderbroken nachten en gebrek aan eetlust op de koop toeneemt, zijn ze best te verteren. Ik ben persoonlijk absoluut niet bang voor de uitslag van het gezwel maandag. Je zou me moeten zien! Gestroomlijnd profiel, strakke buik, zeker een kilo of drie afgevallen alles bij elkaar. Daar kan geen Sonja Bakker tegenop.

PS: bedankt voor alle beterschapswensen! Dat doet ook een hond goed!