Vraatzucht

Darwin is een jonge hond. Hij moet nog veel leren. Maar hij weet ook al wel veel. Plassen en poepen doe je buiten. En in zijn bench krijgt hij geen straf. Menseneten is geen hondeneten. Zelfs niet als het op hondhoogte staat. We proberen zijn kennis gestaag uit te breiden. Zodat de basisprincipes duidelijk vooraan in de handleiding blijven staan. Dus gingen wij nietsvermoedend aan tafel in de andere kamer. Meestal gaat hij voor de gezelligheid mee. Dus toen ik ‘m na een kwartiertje of zo niet zag, ging ik even polshoogte nemen. Kijken of er niets aan de hand was. Hij zag me aankomen vanuit zijn ooghoeken. En at nog sneller verder! Uit de bak chips die nog op de salontafel stond! De speculaasbrokken uit het koekschaaltje zaten al in zijn buik. Even later zat hij een beetje misselijk en met gloeiende billen naast mijn stoel. Probeerde het nog goed te maken. Maar begreep dat timing ook een mooi iets is. Beter dus nog even gedeisd houden en wachten op een geschikter moment. Dat weet hij dan weer wel.

Zwarte Pieten

Hij zit keurig tussen de andere kleine kindjes in achter het dranghek. Kijkt gespannen en een klein beetje zenuwachtig naar wat komen gaat. De eerste Zwarte Pieten komen in zicht. Er gaat gejuich op en z’n staart kwispelt enthousiast mee. Volgens de trainster was het belangrijk om Darwin te confronteren met de Sinterklaas-intocht. Zodat hij een beetje kon wennen aan het feit dat sommige mensen een donkerdere huidskleur hebben dan anderen. Maar het doet ‘m vrij weinig zo te zien. Dan gaat een Zwarte Piet door z’n hurken voor het jongetje naast hem. ‘Wil jij wat snoepgoed?’, vraagt hij? Het kindje knikt en houdt zijn handjes op. Darwin kijkt geïnteresseerd toe. Er valt een pepernoot, die vlak voor z’n pootjes terecht komt. Hij snuffelt eraan en eet ‘m op. Heerlijk!! Het hek is van de dam: hij duwt en dringt net zo hard als alle kinderen om ‘m heen om maar zoveel mogelijk strooigoed te bemachtigen! We lachen en houden het dan voor gezien: terug naar huis! Darwin likt nog een paar keer z’n lippen af. Hij houdt van Sinterklaas! En vanavond gaat hij op zoek naar een schoen om voor de kachel te zetten, zeker weten!

Aandacht

Het is druk op kantoor, deze laatste maanden van het jaar. Er is heel veel te doen en mijn uren vul ik met gemak. Zeker als ik een thuiswerkdag heb. Dan schiet zelfs de lunch er nog wel eens bij in. En is het dat Darwin nadrukkelijk tegen mijn been komt hangen om aan te geven dat hij in elk geval wel een frisse neus wil halen. Als het even over half 5 is, springt hij ineens op schoot. Hij snuffelt aan mijn handen en toetsenbord. En kijkt dan geïnteresseerd naar het beeldscherm. Langdurig, alsof er echt iets bijzonders te lezen is. Ik zet snel de webcam aan en maak een foto. Dan draait hij zich om en zet z’n poten op mijn schouders. Hij kijkt me aan met een blik van: ‘Dit kan wel wachten, kom op, we gaan spelen’. Ach, soms heeft hij wel goede ideeën. Ik zet de pc af en houd het voor gezien deze week. Maandag mag mijn werkgever weer volledig op me rekenen. Maar nu is het tijd voor mijn hondje. Fijn weekeinde!

Top 2000

Het is eigenlijk jaren een beetje langs me heen gegaan. De top 2000. Maar vorig jaar was het érg rustig op kantoor tussen kerst en nieuwjaar. En dus stond de radio aan. Op radio 2. Het werd nóg gezelliger op de afdeling en soms zaten we luidkeels mee te zingen met z’n allen. Een paar dagen geleden zag ik de eerste Facebook-vermelding: ‘mijn stem voor de top 2000’. En al snel volgden er meer. Ik klik op de link en zie dat ik 15 nummers mag uitkiezen en er ook nog 5 zelf mag toevoegen. Ik zoek mijn all time favorite op en merk dat die niet in de lijst staat. Tsk! Toevoegen dus. Dan zie ik een nummer dat ik altijd keihard in de auto meeblèr (omdat het buiten de auto teveel mensen overlast geeft). Ook die klik ik aan. Ik krijg er steeds meer plezier in. En beleef vele ‘aha’ en ‘ach ja!’-momenten. Mijn hele leven komt voorbij in de korte motivaties: eerbetoon aan Floppy, blauw gelegen bij het horen van dit liedje tijdens de wintersport, mijn eerste liefdesverdriet. Een memorylane van jewelste. Als ik nog één liedje mag toevoegen, druk ik per ongeluk op de verkeerde knop. Alles weg! Ik schiet in de lach. De lijst zal misschien straks afwijken van de eerste poging. Maar als het me net zoveel plezier geeft, dan teken ik met een blij gezicht voor de vervolgactie.

Eendjes voeren

Het is de 49ste trouwdag van mijn ouders. Vroeger gingen we dan altijd naar Nationaal Park de Hoge Veluwe. Maar door allerlei leuke en minder leuke gebeurtenissen is dat er al jaren niet van gekomen. Tot vandaag. We rijden met twee auto’s, volgeladen met volwassenen, kleuter en honden naar Otterlo. We drinken koffie met iets lekkers en kijken dan bedenkelijk naar het weer. Het miezert nog steeds, maar er zijn al stukken blauwe lucht te zien. Broer, Schoonzus, Nichtje en Moeder gaan fietsen, terwijl wij met de honden gaan wandelen bij het jachtslot Hubertus. Darwin vindt het fan-tas-tisch! Hij holt door de bladeren, snuffelt aan konijnenkeutels en kijkt dan bijzonder geïnteresseerd naar de vijver. De rest is inmiddels via de fietsroute ook aangekomen en Nichtje mag de eendjes voeren. Stukje brood na stukje brood vliegt voor Darwin langs. Samen met al dat gespartel recht voor z’n neus houdt hij het gewoon niet langer. Hij neemt een aanloop en springt vol in het water. Maar daar is het veel minder leuk dan hij dacht: hij weet niet hoe snel hij weer op de kant moet krabbelen. Onthutst en drijfnat kijkt hij toe hoe de laatste stukjes brood in gretige bekjes verdwijnen. En als hij zich tenslotte teleurgesteld omdraait, hoort hij nog net hoe het eendenkoor aanvangt: ‘En ….. Darwin is met z’n gatje in het water gevallen, falderalderiere, falderalderare ….’

Over je laten lopen

Iemand die hier niet met naam en toenaam genoemd wil worden heeft zojuist een behoorlijke smak gemaakt. Gelukkig lijkt de schade mee te vallen: een been doet behoorljk pijn en haar hand is geschaafd. Maar ze wil toch graag even onderaan de trap zitten en bijkomen. Sydney gaat tegen haar ene, goede dij zitten. Darwin snuffelt voorzichtig aan de knie van haar beschadigde broek. Als hij ziet dat ze erg geschrokken is, likt hij zachtjes haar hand. En klimt dan voorzichtig op schoot. Hij legt een pootje op haar arm en drukt zijn neus in haar hals. “Kijk nou toch”, zegt ze vertederd. “Hij vindt me toch zo leuk, he!” Ik schater het uit. En zeg dan “Ja, hij vindt je echt superleuk. Maar hij hoopt ook dat Sydney vanochtend niet al haar brokjes heeft opgegeten. Dat er nog een paar in haar bakje liggen boven. En jij zit dus gewoon een klein beetje in de weg!”

Kinderwijsheid

Mijn schoonzusje belt. Of we zin hebben om met haar en Nichtje naar het bos te gaan. De honden zijn uiteraard ook van harte welkom. En zo lopen we even later tussen de bomen: drie volwassen, een kleutertje en twee uitzinnige honden. Ik ken het bos goed en weet dus precies waar de grootste modderplekken liggen. Die probeer ik te omzeilen. Nichtje vindt het maar niks. Ze heeft haar regenlaarsjes niet voor niets aangetrokken. En zelfs als ze languit voorover valt, vermindert haar plezier niet. Darwin volgt haar als een schaduw. Waar zij gaat, zie je hem vlakbij. Als de zoveelste slechte plek op het bospad is bedwongen, schatert Nichtje het ineens uit. Ze wijst naar Darwin. En zegt dan op vertrouwelijke toon tegen mij: ‘Darwin heeft eigenlijk gewoon zwarte pootjes, he! Zijn witte sokjes zitten vandaag in de was!’

Het goede voorbeeld

Op Facebook lees ik een berichtje van Hard Rock Cafe: de stylist die 20 jaar lang Michael Jackson heeft geadviseerd, is op toernee door Europa. Michael Bush promoot zijn boek en er zijn een aantal kledingstukken te bewonderen. Daar wil ik wel naar toe! Manlief laat zich niet lang smeken: een dagje Brussel met z’n tweetjes spreekt hem ook aan. We zetten de wekker niet al te laat, zodat we tegen koffietijd de auto in de parkeergarage zetten. Slenterend door de stad genieten we van de herfstzon en het onverwachte moois dat Brussel te bieden heeft. De kathedraal met het beeld van Koning Boudewijn ervoor. Ik steek een kaarsje op voor iedereen die we missen. Een bezoek aan Manneke Pis mag uiteraard niet ontbreken. Ook hier heeft de hype toegeslagen om een hangslot aan het hek te hangen; een teken van een liefdevolle relatie. In de soevenirwinkel er tegenover ontdek ik een geweldig leuke weekeindtas. Voor het beeld van Sint Nicolaas in de naar hem vernoemde kerk brand ik een kaarsje voor iedereen die we gelukkig nog niet hoeven te missen. We lunchen heerlijk in een onverwachts leuke taveerne Drug Opera. Dan lopen we naar Hard Rock Cafe, het oorspronkelijke doel van de dag. Er staat een man of 15 te wachten. In kleine groepjes mogen we naar binnen. Ik word geinterviewd door en voor Studio Brussel en maak kennis met een enthousiaste Nederlandse fan die vraagt of we wat foto’s van haar en Michael Bush willen maken. Als ik aan de beurt ben, krijg ik een handtekening in het boek en een warme handdruk. Dan staan we weer buiten in de zon. Nog heel even langs Starbucks op het Centraal Station voor een seasonal: gingerbread Latte. Dan gaan we op huis aan, naar ons hondje. Of zoals de leidinggevende van mijn leidinggevende zei: ‘Je inspireert mij om te genieten van het leven. Je geeft voortdurend het goede voorbeeld!’

Wie het kleine niet eert…

Ze wappert triomfantelijk met haar bon. En wijst op het lege bekertje yoghurt. ‘Deze zaten vorige week in de aanbieding. Maar toen ik thuis kwam, zag ik dat de korting niet was verrekend. En ik heb er recht op!’ De man achter de kassa zucht. En loopt dan naar het kantoor om de prijslijst van vorige week te pakken. Ik zucht ook, want ik moet nog een heleboel doen voordat we naar training gaan met Darwin. Dit kost tijd. De mevrouw negeert onze reacties volledig. Zolang ze haar geld maar krijgt. Als de man weer terug is, kijk ik toch wel geïnteresseerd naar het bedrag dat hij als tegoed aanslaat. Het blijkt om 15 cent te gaan! Ik weet niet hoe krap deze mevrouw zit. En natuurlijk: aanbieding is aanbieding. Maar persoonlijk zou ik me in een heel klein en donker hoekje diep gaan zitten schamen om zoveel kabaal te schoppen over zo’n habbekrats!

EHBO voor Honden

Het staat op de site van de dierenarts: een EHBO-workshop van drie avonden. Je leert hoe te herkennen, ernst in te schatten en vooral wat te doen. En wat niet! Mijn moeder, de eigenaar van Darwin’s halfbroertje en ik melden ons gelijk aan! De eerste avond gaat over ABC-protocol: ademhaling, bloedsomloop en circulatie. We leren dat een hond een onregelmatige hartslag heeft. Dat dit goed is. Hoe je kunt controleren dat zijn luchtwegen vrij zijn en op welke manier je Heimlich moet toepassen. Dat de lichaamstemperatuur van een hond persoonlijk is en per dagdeel/activiteit varieert. En nog veel meer. Na vijf kwartier wordt ons Lotusslachtoffer Rakker binnengebracht. Op hem mogen we oefenen tot hij er genoeg van krijgt. De rest is huiswerk. Volgende keer gaat het over beweging en verband. Een ding is zeker: Darwin gaat een paar zware weken tegemoet!