Afvinken

Mijn lijstje met wensen, die ik wil afvinken vóórdat ik ooit het tijdelijke met het eeuwige verruil, kent eigenlijk niet zo heel veel ‘gewaagde doelen’. Een aantal activiteiten is inmiddels weggestreept: een overnachting in het Grand Hotel waar ook Bekende Mensen slapen. Het bijwonen van een 4 mei-viering op de Waalsdorpervlakte. En een boek uitgeven: van Flopperietjes zijn 98 exemplaren verkocht. Het restant voor zover nu bekend staat feitelijk gewoon ingepland. Volgend jaar gaan we de Vierdaagse van Nijmegen lopen. Als de Red Sox in de Play offs staan, gaan we een weekeindje naar Boston om een game bij te wonen. De financiën daarvoor zitten in een apart spaarpotje. En de volgende moedersweek bevat een onderdeel ‘openluchtopera bezoeken’. Eén item staat in potlood genoteerd, omdat ik er persoonlijk geen invloed op heb. Ik zou het zo waanzinnig vinden als ik een keer serieus werd benaderd door een headhunter. Normaalgesproken zijn die op zoek naar hogere of bijzondere functies. Ik ben goed in mijn vak, maar mijn dagelijkse activiteiten kun je niet echt onder die noemer plaatsen. Er is dus weinig hoop op vervulling van deze stille wens. Tot vandaag. Als ik na een overleg terug op mijn werkplek kom, zie ik een mailtje: ‘Ben jij de volgende Communicatie Expert bij onze opdrachtgever?’ Ik verwijder ‘m bijna ongezien, in de veronderstelling dat het spam is. Maar mijn Outlook-indeling staat op leesvenster. Dus vanuit mijn ooghoek zie ik in een flits ‘Beste Dorine’ en ‘jouw LinkedIn-profiel matcht perfect met de vacature-eisen’. Er is dus onderzoek naar mij gedaan en dat is positief uitgevallen. Als ik de bijlage open, blijkt het ook nog eens om een heel leuke functie te gaan met veel eigen verantwoordelijkheid. Iets dat ik in mijn huidige functie steeds meer mis. Een hoop stof tot nadenken dus. Maar voordat ik me daarover ga buigen, zet ik eerst met een dikke groene stift een vinkje. Weer een item van mijn bucketlist geschrapt! En ruimte gecreërd voor een nieuwe mooie wensdroom.

Seizoensinvloeden

Ik geniet van de zomer en het heerlijke weer, echt. Maar ik houd van de seizoenen. Dus stiekem verheug ik me zo langzamerhand op het najaar. De stormen, de regen, de kleuren in het bos. En het binnen warm, knus en gezellig maken. Dus bij het zien van de bakvorm voor een peperkoeken kersthuisje, wist ik dat ik die gewoon moest hebben! De instructie bleek eenvoudig en alle ingrediënten waren in huis. Ondanks het zomerse weer ging ik aan de slag. In een mum van tijd rook het huis zalig naar kruiden. Toen kwam het leukste, maar ook lastigste: de bouw. Ik volgde de beschrijving en mengde drie eiwitten met poedersuiker. Voorzichtig plaatste ik de stukken tegen elkaar. Met een grote glimlach tekende ik de ramen en de dakpannen. De boom zwaarbeladen met ‘sneeuw’ plaatste ik een beetje uit het midden naast de achterdeur. Ik deed een stapje achteruit om het resultaat te bewonderen. En zag hoe het huis langzaam in elkaar zakte. Het ‘cement’ had duidelijk niet voldoende kracht om alles bij elkaar te houden. Met een zucht gooide ik de boel in de vuilnisbak en begon de keuken op te ruimen. Het is nog niet voorbij, die mooie zomer! Als het straks wat kouder wordt, probeer ik het gewoon opnieuw.

Woefi

Beagles hebben relatief weinig verzorging nodig. Ze hebben een gemakkelijke vacht waar weinig vuil en stof in blijft hangen. Eenmaal per kwartaal of zelfs half jaar in bad is voldoende. En door hun korte, harde haren is er geen sprake van klitvorming. Je verwijdert wekelijks met een rubberen handschoen eenvoudig de losse haren. Door de grote, lange oren moet je wel alert zijn op ontstekingen. Maar ook dat is een kwestie van regelmatig controleren en anders gewoon een paar dagen oorcleaner gebruiken. De vacht knippen is niet nodig, met uitzondering van de staart. Een mooi afgerond topje heeft de voorkeur boven een piekerig puntje. Dus als ik de schaar pak, kijkt Manlief enigszins verbaasd van Darwin naar mij. De staart ziet er prima uit. Het gaat mij echter om zijn snorharen. Een paar zijn doorgeschoten en pieken ver van zijn snuit af. Als ik ze resoluut inkort, roept Manlief: ‘Wat doe je nou?!’ Geschrokken kijk ik ‘m aan. Hij heeft biologie gestudeerd. Weet hij iets van de anatomie van een hond wat ik niet weet?! ‘Snorharen moet je nooit knippen’, legt hij uit. ‘Die hebben een antennefunctie. Het deel dat ze niet gebruiken, valt vanzelf af.’ En met een knipoog vervolgt hij: ‘Je hebt zijn Woefi gesloopt. Nu kan hij een paar weken niets op Facebook plaatsen tot het weer is aangegroeid!’