Proost op het leven

Ik was twaalf toen we verhuisden naar ‘een echt huis’. Ik had mijn hele leven boven ons bedrijf in een winkelstraat gewoond. Nu was er een speeltuin op de hoek, en een weiland met een paard en schapen voor de deur. Maar het mooiste was toch wel de hond van de buurman. Robin. Een vrolijke zwarte robbedoes. Hij hoorde bij Toon en Tineke en we speelden vaak met hem. De jaren verstreken. Robin ging hemelen, en we waren verdrietig, maar hadden inmiddels als pubers ook andere interesses. Ik verhuisde terug naar dezelfde winkelstraat, nu aan de andere kant van de weg, weer een bovenhuis. Maar regelmatig maakte ik een praatje met Toon, als ik ‘m zag terwijl ik even in het ouderlijk huis was. Of zwaaide ik naar Tineke achter het raam, terwijl ik de hond van mijn moeder uitliet. Toen ik in mijn bruidsjurk hand in hand met Manlief over het tuinpad liep, stonden zij vooraan te klappen met nog veel meer buren uit de straat. Tineke was al ziek, maar ze straalde bij het zien van het geluk van ‘nog steeds mijn buurmeisje!’ Een paar jaar geleden moesten we afscheid van haar nemen. En bleef Toon alleen achter. Ik zag hem nu af en toe zitten bij het raam. Hij stak zijn hand op, altijd met een joviale glimlach en zijn melodieuze stem: “Dahag!” Maar zijn verdriet was zo groot. Er werd een onzichtbaar rooster opgesteld in de buurt: hij kreeg een maaltijd van de een, en een ander ging ‘spontaan’ een glas wijn drinken bij hem. Hij sloeg zich er doorheen: het leven ging door, al miste hij zijn Tineke elk uur van de dag. Toen werd hij ziek. En zieker. En vandaag kijk ik naar zijn kist. De voorganger vertelt dat Toon de dienst en de muziek zelf heeft samengesteld. En vorige week nog heeft gecontroleerd dat de door hem bestelde worstenbroodjes voor tijdens de condoleance ook warm zijn. Hij hoopte op een hiernamaals en verheugde zich op het weerzien van zijn Tineke. In mijn hoofd speelt een liedje: “Proost op het leven, treur niet om mij.” Samen met de buren toasten we met koffie op zijn leven. Het is goed zo. Dag Toon, geef Tineke en Robin een knuffel. Bedankt voor alles, én voor het warme worstenbroodje!