Juweeltjes

De familie van manlief is ‘best groot’. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij nog een kind was. En daarna is zijn vader hertrouwd. Naast twee broers heeft hij dus ook nog een halfbroer en halfzusje. En iedereen heeft inmiddels een partner en een of meerdere kinderen. Dus als we een familie-uitje hebben, mag je al snel op een man of twintig rekenen. De eerste en tweede generatie verandert fysiek niet zo heel veel meer. Ze zijn nog steeds herkenbaar, ook als je elkaar een tijdje niet hebt gezien. Maar dan de kinderen, dat gaat hard. Een paar jaar geleden, op onze trouwdag: vier schattige meisjes. Nu zijn twee daarvan al jonge zelfbewuste vrouwen. En die piepkleine meid van toen krap anderhalf heeft inmiddels alweer een broertje en nichtje erbij. Gisteren was het de jaarlijkse fruitplukdag en waren we allemaal bij elkaar. Ik had min of meer toevallig een camera vast. En naast een heleboel sfeer- en/of bewogen foto’s zaten er een paar juweeltjes tussen. Ben heel benieuwd hoe de jongste er over 20 jaar uitziet (in elk geval dan zonder luier).

τύχη ελληνικά

Als mijn zwager een voorstelling in hun eigen theater geeft, gaan we vooraf altijd eten in een Grieks restaurant in de buurt. Zo was ook de planning voor gisterenavond. Maar toen ik belde om te reserveren, bleken ze al afgehuurd te zijn voor een groot feest. Nu laat ik mijn favoriete gerechten mousaka en baklava niet zomaar door de neus boren. Dus zocht ik via Google een geschikt alternatief in de omgeving. Mijn oog viel al snel op ‘Dikkertje’. De foto’s en de menukaart zagen er veelbelovend uit. Bovendien was het op loopafstand van Aluin. Toch aarzelde ik even, het blijft natuurlijk een risico. Want voor hetzelfde geld loop je een veredelde snackbar met fetakaas binnen! Internet is geduldig. Niettemin besloten we het te proberen: wellicht hadden we geluk. Nadat ik telefonisch had gereserveerd, besloot ik er toch voor alle zekerheid een mailtje achteraan te sturen. We hadden niet al teveel tijd tussen aankomst en vertrek en het leek me handig hen daar van tevoren over in te lichten. Een paar uur later kwam het antwoord al: ‘Geen probleem, jullie krijgen onze volle aandacht zodra je binnen komt!’ En ondanks het feit dat onze verwachtingen door dit alles behoorlijk hooggespannen waren, werden deze meer dan ruimschoots overtroffen. Een gezellige sfeer, zeer vriendelijke bediening, goed van prijs en uitstekend van kwaliteit. De afsluitende mandarijnlikeur uit Korfu was de spreekwoordelijke slagroom op de pudding. We waren na afloop, ruim binnen de tijd, dan ook unaniem: we gaan hier beslist de volgende keer weer eten. Met recht een Grieks gelukje. Of om het met hun eigen woorden te zeggen:τύχη ελληνικά.

Hoge nood

Onze straat wordt rigoureus gereorganiseerd de komende maanden. Het wegdek wordt vernieuwd en er komen veiligere fietsstroken. Zodat je op het trottoir hopelijk niet meer zo vaak van je sokken wordt gereden. Daarnaast krijgt de riolering een opknapbeurt. We zijn over het hoe, wat en wanneer uitvoerig geïformeerd. Gisteren lag de definitieve aankondigingskaart in de brievenbus: ‘Vanaf nu geen gebruik meer maken van afvoer en toilet tot uiterlijk morgenavond.’ Het was even goed opletten. En best een beetje afzien. Want je mocht slechts met mate je persoonlijke afvalkanaal lozen. En beslist niet na het ontwaken onder de douche. Ik vond het dus niet zo heel erg dat ik vandaag op kantoor werd verwacht! Sterker nog, ik verheugde me bijna op het toiletbezoek. Helaas liep het allemaal anders. Thuiswerkende collega’s boden spontaan aan om pakken Tena Lady af te geven. En de woorden ‘thee’, ‘koffie’, ‘water’, ‘toilet’ en ‘klateren’ waren gedurende een paar uur taboe. Je beseft inderdaad pas wat je mist als het is verdwenen.

IJsje voor een meisje

Op kantoor voorzien twee personen mij regelmatig van werk. De ene is mijn eigen leidinggevende. Maar daarnaast doe ik ook wat dingetjes voor haar collega. De bijbehorende afdelingen hebben veel met elkaar te maken, dus de logica is duidelijk aanwezig. Als mijn leidinggevende me wil spreken, gaan we meestal gezellig ergens zitten met een kopje koffie. We praten over zakelijke en minder zakelijke dingen. Het zijn dus niet alleen constructieve maar tevens ook prettige momenten. Vandaag vroeg haar collega of ik even tijd voor hem had. Ik pakte pen, notitieblok en een stoel. Maar dat wuifde hij weg, hij wilde de drukte op de afdeling liever even verlaten. Dus gingen we naar het bedrijfsrestaurant, waar buiten de etenstijden vergadermogelijkheden zijn. Net voordat ik wilde gaan zitten, vroeg hij ineens: ‘Of heb je soms zin in een ijsje?’ Onze restauratie biedt namelijk ook mogelijkheden voor de lekkere trek tussendoor. En zo zaten we even later smikkelend van een Magnum in gesprek. Strikt zakelijk, dat wel. Maar ach, elk nadeel heeft zijn voordeel!

De kogel, de kerk en de trein

Net als heel veel andere Nederlanders kijk ik met toenemende verbazing en groeiend ontzag naar de benzineprijzen. Op het journaal is een item dat zelfs de Amerikanen klagen over hun 80 eurocent per liter. Thuis bespreek ik het met manlief. Hij gaat met de trein naar zijn werk, ik gebruik samen met een pooler de auto. Maar van tevoren zet ik hem op het station af. Met andere woorden: ik ben daar al. Van het een komt het ander. We berekenen de kosten en komen tot de ontstellende ontdekking dat autorijden tegenwoordig wel heel duur is. En hoewel ik enorm hecht aan mijn bewegingsvrijheid en radio 538 in de ochtend, geef ik het een kans. Met ingang van volgende week ga ik een maand treinen naar het werk. Heen gezellig een stuk samen met manlief, terug in mijn eentje, want onze reis- en werktijden komen niet helemaal overeen. Gewoon om het eens te proberen. Ben benieuwd of ik het volhoud. Of het wat oplevert. In elk geval ruim 100 euro per maand!

Gebroken hart

Met het geluid dat ik niet beter kan omschrijven als dat van ‘breaking glass’ valt het bloemenvaasje dat ik van mijn moeder op Valentijnsdag kreeg in stukken. Verdorie! Ik had het zo goed opgeborgen! Maar met een soort domino-effect likt Floppy het bakje met kluifjes zo enthousiast uit, dat het valt, omrolt en door de open deur in de wandkast eindigt. Tegen het breekbare vaasje in hartvorm, dat ‘veilig’ op de onderste plank tussen de ander vazen staat. Niet dus. Ik bel mijn moeder verdrietig op: ‘Ik heb een gebroken hart!’ Als ik het haar uitleg, stelt ze me gerust. Ze is niet boos. Die dingen gebeuren nu eenmaal. Als ik later op de dag even bij haar langs ga, wacht ze me met een grote glimlach op. Trots laat ze me een nieuw bloemenvaasje zien. In hartvorm! De bloemist had er gelukkig nog een staan. Ik ben er hartstikke blij mee. Als iemand een gebroken hart kan helen, is het mijn moeder wel.

Marktplaats

Wegens tegenvallende resultaten te koop aangeboden: diverse welpies, in de kleuren rood, wit, blauw en oranje. Gebruikt, maar nog in prima staat. Oranje anjers, zo goed als vers. EK-M&M’s met pinda, halve zak. Tegen elk aannemelijk bod.

Supermarktsleur

Op zaterdag haal ik de meeste boodschappen voor de hele week in huis. ’s Ochtends tussen 8 en half 9. Dan is het nog niet druk in de winkel. En omdat ik doordeweeks vroeg op sta, voelt het toch een beetje als uitslapen. Ik haal dan ook gelijk het lijstje van mijn moeder op, dat gaat in een moeite door. Als ik haar briefje pak, ligt er een memo naast: ‘winkel in verband met grote verbouwing gesloten!’ Dat wist ik dus niet. Maar de communicatie is prima: ze verwijzen naar een paar supermarkten in de buurt. En je krijgt 10% korting ter compensatie. Ik rijd naar een van de aangegeven locaties. Deze winkel is een stuk groter. En de opzet is net even anders. Op mijn gemak loop ik langs de rekken. Normaal heb ik zo mijn vaste en snelle route, maar dit keer bekijk ik het assortiment met meer aandacht. Vind hier bijvoorbeeld wel de Beemster (kaas) die ze ‘bij ons’ niet hebben. Ik doe er dus ook wat langer over, maar ach, het is weekeinde. En het grappige is dat ik deze handeling straks, na de verbouwing, zal herhalen in de gebruikelijke supermarkt. Mijn weg weer zoeken naar de vertrouwde producten. Verbouwen. Ook een manier om uit de supermarktsleur te komen.

Wolkjes

Eigenlijk voelde ik het maandagavond al: die zeurderige hoofdpijn, knellend in mijn nek. Het zijn best zware weken geweest, hier en daar emotioneel geladen. Stress? Ik pak een pijnstiller en ga naar bed. De volgende ochtend: samen met mijn moeder naar de Efteling, laat verjaardagscadeautje. Nog steeds hoofdpijn, maar het weer is perfect en we hebben ons hier echt op verheugd. Bovendien, we gaan met z’n tweetjes toch niet in hoogzwaaiende of harddraaiende attracties. Gisteren: toch migraine? Mijn moeder heeft het regelmatig en ook mijn oma werd vaak geveld door zware aanvallen. Ik heb er hooguit tweemaal per jaar last van. Nog maar een pijnstiller en naar het werk: belangrijke vergadering. Halverwege de middag is het over en uit. Ik ga naar huis, naar bed en pak een migrainetabletje. Het voordeel: de hoofdpijn is vrijwel gelijk weg. Het nadeel: je bent compleet van de wereld. Alsof je op wolkjes zweeft. Maar ach, eigenlijk zweef ik al zes jaar op wolkjes. Vanaf het moment dat ik manlief leerde kennen! Dus dan kan dat ene nachtje er ook wel bij. Vandaag: geen hoofdpijn, maar een prachtige impressie van een vaatdoek. Ach ja. Ook wolkjes hebben een schaduwzijde. En een kant die altijd naar de zon lacht.

Spannend

Nog voor we goed en wel onderweg zijn, hoor ik een klagerig geluid achter me. Dat begint al goed. Ik negeer het en kijk geinteresseerd om me heen. Dan klinkt er een stem: ‘Dit vind ik niet leuk!’ Het antwoord luidt geruststellend: ‘Het is inderdaad best een beetje spannend, maar dat is zometeen voorbij.’ Even blijft het stil. Helaas niet lang genoeg naar mijn zin: ‘Ik geloof nu toch echt dat ik naar huis wil!’ Weer wordt er gesust: ‘Wacht maar, zometeen gaan we een deur door en dan wordt het lichter.’ Maar het is al te laat, het geklaag gaat over in gehuil dat steeds meer aan decibellen wint. Nu wordt er fors ingegrepen: ‘Je bent toch al groot? Net als al deze andere mensen? En die huilen toch ook niet?’ Gevolgd door een overredend ‘En kijk daar nou eens, hoe lief dat hondje daar kijkt. En als je nou heel eventjes wacht …. Kijk, hij daar boven, die gaat zometeen schieten en dan springt hier het water omhoog … Zie je wel! Nou, zo spannend is het toch niet, he!’ Oke, de Fata Morgana in de Efteling is niet zo heel eng. Maar op deze manier wordt ook echt alle spanning eruit gehaald.