Carnaval

Woon je in het zuiden, dan ben je nu niet meer aanspreekbaar. Er komt alleen nog, naast een niet te negeren bierlucht, een hoop gewauwel uit je mond. Tenminste, dat denken de Nederlanders van Boven de rivieren. Een van hen heeft er zelfs een liedje over geschreven: “Vermoord eens een Brabander”. Uiteraard vind ik dat te ver gaan, ik ben het leven nog niet moe. Maar Carnaval wel. Dus ik haast me straks tussen alle wintersportgangers naar huis en sluit deuren en ramen. We wilden vanavond uit eten gaan, omdat we iets speciaals te vieren hebben. Maar dat kan volgende week ook nog wel. Vrienden, die op bezoek wilden komen om uitgebreid onder te duiken in het Carnavalsgeraas, hebben we doorverwezen. Voor ons geen confetti en polonaise. Nog 5 nachtjes slapen en het is gelukkig weer voorbij!

Heb ik dat?

Het was weer tijd voor de jaarlijkse hondenprik. Dus toog ik samen met mijn moeder, bijbehorende hond Bicka en Floppy naar de dierenarts. Dat is overigens sneller geschreven dan gedaan. Floppy heeft ooit een aanrijding gehad en is toen geopereerd. Zijn rechterknie was verbrijzeld. Hij heeft er niet veel last meer van gelukkig. Maar de reden dat hij was ontsnapt, waren zijn aanwezige hormonen. In overleg met de dierenarts hebben we hem dus laten ‘helpen’. Oftewel: weer onder het mes! Sindsdien beeft hij als een juffershondje zodra we de wijk inrijden. Ditmaal vond de dierenarts, gezien de leeftijd van beide honden (10 en 13 jaar) het een goed idee om een urinetest te doen. Of ik dat dus even wilde verzamelen bij beide honden. Gewapend met een soeplepel en een hond toog ik naar buiten, mijn moeder hartelijk zwaaiend in de wachtkamer achterlatend. Vlakbij de praktijk is een grasveldje. Naast een stoplicht. Het was spitsuur. En terwijl Bicka ging zitten, schoof ik de lepel in een flits onder de bron, tot groot vermaak van wachtende automobilisten. Enigszins gegeneerd liep ik terug, met hond en gevulde soeplepel, om vervolgens de hele actie te herhalen bij hond 2. Diepe zucht. Maar goed, ik heb een groot aantal stadsgenoten een leuk verhaal bij het eten bezorgd.

40 jaar!

Vandaag is mijn vriendin 40 jaar geworden. Hieperdepiep hoera hoera hoera! Aangezien dit moment nog twee jaar en 11 nachtjes slapen van mij verwijderd is, voeg ik haar naar haar ervaringen. Ze had om 5 voor 12 haar adem ingehouden om deze ervaring te vermijden, maar gelukkig greep haar lichaam in en snakte ze net voor het moment supreme naar adem. Buiten dat moment viel het haar eigenlijk verder wel mee. Veel lieve aandacht en geen zichtbare veranderingen. Niet ineens een hoofd met parelgrijs haar of lebberarmen of zo. Ikzelf heb nooit zo met leeftijden gezeten. Niet toen ik 20 werd en ook niet toen ik 30 werd. Ik gedraag me er toch al zelden naar en ik ben van nature nieuwsgierig genoeg om te willen weten wat een nieuw jaar brengt. Bovendien schijnt je leven het leukste te zijn tussen de 30 en 45 jaar. Gelukkig maar, dan heb ik nog 6 hele leuke jaren voor de boeg! Maar jullie persoonlijke ervaringen, zowel positieve als negatieve, zijn uiteraard weer van harte welkom.

Bijna …

Nog twaalf nachtjes slapen.

100e item

Wie had dat gedacht! Toen ik op 10 november mijn eerste item plaatste (en vervolgens minstens elk kwartier een keer keek of ik al bezoekers en/of reacties had), wist ik nog niet of ik het lek zou blijven vinden om jullie deelgenoot te maken van mijn ditjes en datjes. Of dat jullie het leuk zouden vinden om deelgenoot te worden gemaakt. Maar op een uitzondering in de vakanties zonder internetcafe na heb ik braaf elke dag een stukje geplaatst. Over sommige items was ik zelf erg tevreden. Maar kreeg ik nauwelijks reactie. Over andere had ik zelf een so-so-gevoel en werd er onverwachts veel gereageerd. En ik verbaas me nog steeds over de impact van het bloggen. Toen Lijn schreef dat haar vader was overleden, ben ik een paar dagen van streek geweest. Terwijl ik Lijn dus eigenlijk niet eens ken! En met een aantal vast lezers en lezeressen heb ik een leuk contact opgebouwd via hun en mijn log. Ik heb me vantevoren niet gerealiseerd dat dit tot de mogelijkheden behoorde. Soms vergeet ik zelfs dat ook mensen die mij wel persoonlijk kennen de stukjes lezen. Zoals collega-vriendin Marjan die mij een dag later verschrikt aansprak nadat ze op D’s Days had gelezen dat ik een snertdag op kantoor had gehad. Ze had er niets van gemerkt. En als er een ‘nieuwe onbekende’ reageert, ben ik altijd benieuwd hoe ze op D’s Days gekomen zijn. Via Pivot ku je een helemboel managementinformatie achterhalen, maar ik blijf het toch merkwaardig vinden dat mensen in mijn zieleroerselen zijn geinteresseerd. Anyway, ik vind het na 100 items nog steeds hartstikke leuk om te doen en voorlopig zal ik jullie dus gaarne overlast blijven leveren. Met jullie nadrukkelijke goedkeuring natuurlijk.

Paul

Vandaag is het een jaar geleden dat ik midden in een sneeuwgevecht werd gebeld door M. Mijn collega Paul was overleden, na een jaar met een hersentumor te hebben geworsteld. Veel te jong. We kenden elkaar veertien jaar, hij en ik. Hadden nooit echt rechtstreeks samengewerkt, maar kletsen zo af en toe even bij in de wandelgang. Toen zijn leidinggevende mij belde, lag ikzelf thuis met een zware hersenschudding. Maar zijn toekomstverwachting was te somber om mij pas na mijn herstel in te lichten. We hebben erg veel contact gehad dat jaar, zeker in vergelijking met de jaren ervoor. Hij leefde met mijn weer op de been krabbelen mee en ik met zijn hoop en wanhoop. Net voor ik op wintersport ging, beloofde hij me te wachten op mijn terugkeer. Maar we wisten het allebei. Ik ben niet teruggekomen voor zijn begrafenis. Het was goed zo, en ik wilde mijn reisgenoten hun vakantie niet ontnemen. Maar ik miste hem meer dan ik had verwacht. We hielden zoveel mogelijk contact niet ontnemen. Maar ik miste hem meer dan ik had verwacht. We hielden zoveel mogelijk contact met zijn vrouw en kindjes. En namen wat afstand op het moment dat ze daar behoefte aan leek te hebben. Om dan toch weer een kaartje te sturen: “Sterkte! We denken aan je”. En afgelopen vakantie, tijdens een sneeuwgevecht met mijn broer, moest ik aan hem denken. Dag Paul, ik mis je nog steeds, joh!

Prijsvraag

Als je niet gelukkig bent in de liefde, ben je gelukkig in het spel. Dat is een bekende uitspraak. Jarenlang had ik het ene noch het andere geluk, maar ik had een prettig leven. Tot dus vorig jaar, toen ik mijn Vriend leerde kennen. Ze mogen van mij sindsdien alle prijzen aan andere geven! Maar gisteren, toen ik thuiskwam, lag er een pakje. Ik had niets besteld en mijn Vriend ook niet. Toen ik het opende, bleek dat ik de tweede prijs had gewonnen in een Tolkien-prijsvraag. Een cassette met drie gebonden boeken, geillustreerd door Alan Lee, ter waarde van 140 euro! Ech helemaal gigantisch geweldig! Maar volgens mij zit er wel ergens op een wolk een engeltje dat zegt: “Je hebt nu een vriend, je hebt een echte prijs gewonnen, en nou voorlopig je mond dicht!”

Opruimwoede

Het is nu al dagen lekker weer. En daar krijg ik dus altijd een beetje de kriebels van. Niet dat ik het niet prettig vind, integendeel. Maar met dat heldere weer zie ik ineens dat de ramen nodig gewassen moeten worden. En dat er eigenlijk overal een dun laagje stof ligt. Het balkon moet nodig met de hogedrukreiniger worden schoongemaakt, want het is spekglad met alg. Die rij dode coniferen mag worden verwijderd. En als ik dan toch bezig ben: de houten kist is verrot en moet eruit, de buitenkachel is verroest en moet worden behandeld. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik word al moe als ik eraan denk. Maar volgens mij wordt het vanaf maandag slechter weer. Dus dan zakken die kriebels wel weg. Hoop ik.

Kijkwijzer

Gisterenavond besloten we een film op te zetten. Mijn Vriend had Dances with Wolves op dvd en ik had deze nog nooit gezien, dus we nestelden ons op de bank voor een avondje ontspanning. Uiteraard wist ik dat Kevin Kostner de hoofdrol speelde en dat de film behoorlijk wat Oscars had gewonnen. Maar de inhoud kende ik verder niet. Iets met bizons en naar ik aannam met wolven. De film startte wat traag, maar de beelden waren prachtig. En toen het verhaal eenmaal op gang kwam, heb ik echt zitten genieten. Tot het moment: eerst paard Cicero en vervolgens wolf Two Socks werden neergeschoten. Toen had ik de televisie het liefst uitgezet. Ik heb me gered tot het einde van de film en ben in een onbedaarlijke huilbui uitgebarsten. Niet te troosten, tot onrust en verbazing van mijn Vriend. Op zijn “Maar Stephen King kijk je toch ook mee?” kon ik alleen maar snikken “ja, maar dat is niet ehecht!” Vanochtend schaamde ik me toch wel een beetje. De wolf is natuurlijk ook niet echt van zijn sokken geknald. Maar ik was nog steeds onder de indruk. Op kantoor vroeg een collega wat we gisteren hadden gedaan. “Dances with Wolves” gekeken. “O-oh. Moest jij ook zo huilen?” Wat blijkt: ik ben helemaal niet uniek! Het merendeel van de aanwezige collega’s had precies hetzelfde gereageerd. Wat mij betreft mogen ze die waarschuwingstekens voor films op de televisie voortaan ook op video’s en dvd’s zetten: “Deze film bevat schokkende beelden en informatie en is dus niet geschikt voor gevoelige kijkers!”

Liedjes in mijn oren

Totdat een vriendin me ooit het tegenovergestelde vertelde, dacht ik dat het gewoon zo hoorde. Dat iedereen het had. Ik word namelijk elke ochtend wakker met een liedje in mijn hoofd. Dat kan een Top Weetikveel-hit zijn, of iets van vroeger. Maar ik ben elke morgen meteen vrolijk en opgewekt. Liedjes spelen een centrale rol in mijn dagelijks leven. Toen ik samen met mijn vriendin op het secretariaat/receptie van een bouwbedrijf werkte, zong zij de hele dag door. Ik turfde de nummers die ze zong en eens per week gaf ik een Top Weetikveel uit. “Oh heideroosje” stond ongewijzigd op 1 (ter afwisseling declameerde ze het zo af en to), de rest veranderde met het seizoen. We hebben er veel pret en vrolijkheid gekend. En vanavond stond ik dus in de rij bij de supermarkt, toen ik mijn schoonzusje zag staan. Ze vroeg hoe of ze bloemkool moest bereiden. En voordat ik mezelf kon tegenhouden, hoorde ik tussen mijn oren het liedje van Ome Willem “Met een papje, met een papje”. Soms is het heel vervelend, hoor, om liedjes in mijn oren te hebben.