Zonder titel

Een paar jaar geleden waren we op vakantie in Spanje. We stonden op een heerlijke camping vlakbij Tarragonna. We spraken twee woorden Spaans (Hola en Si) en dat hebben we geweten. De buren hadden een hondje: Timmie, een leuke (!!) Yorkshire terriër. Ik miste mijn eigen Floppy en contact was daardoor zo gelegd. Alleen: met een woordenboekje ‘Hoe en wat in het Spaans’ kom je dus echt niet zo ver. Ik herinner me dat mijn buurman mij probeerde uit te leggen dat hun kanarie geen Chico (mannetje) was maar een Chica (vrouwtje). Nog nooit iemand zo goed een denkbeeldig ei zien leggen! Ik baalde er echt van dat we niet een “gewoon” gesprek konden voeren. Toen we terugkwamen van vakantie, ben ik meteen een cursus Spaans gaan volgen. Ik vind het heerlijk om met mensen om te gaan, en als je hun taal spreekt, gaat dat een stuk gemakkelijker. Binnenkort gaan we naar Venetië. We spreken twee woorden Italiaans. Pizza en arriverdeci. Zucht.

Pensioen

Nog een paar dagen, dan sluit mijn moeder ons bedrijf. Mijn vader heeft het 41 jaar geleden opgebouwd vanuit een schuurtje achter het huis tot een grote winkel. Toen hij overleed, beloofde mijn moeder (niet wetend waar ze aan begon) om het door te zetten. En hoe! Een vrouwenhand in een mannenbedrijf kan blijkbaar ook z’n voordelen hebben. Maar de jaren gaan tellen en met een eigen bedrijf heb je nooit rust. Vandaar dat ze heeft besloten ermee te stoppen. De bedrijfsleider heeft het overgenomen. Binnenkort staat er een andere naam op de deur. Maar het is goed zo. Na gedane arbeid is het goed rusten. Maandag is de officiële afscheidsdag. ’s Ochtends de balans opmaken en ’s middags een bescheiden afscheidsreceptie. En dan gaat de deur achter haar dicht. Mam: ik ben echt hartstikke trots op wat je hebt bereikt. En ik weet zeker dat pap maandag stiekum door een gaatje in de wolken gluurt en met je meegeniet. We maken er een fantatische dag van met z’n allen.

Plecebo

Stel, je hebt last van je knie. Het gaat niet over, dus je gaat naar de huisarts. Die verwijst je door naar het ziekenhuis, en foto’s tonen aan dat je een kleine operatie moet ondergaan. Niet leuk, maar ja, die pijn is ook niet leuk. Na de narcose word je wakker met een stevig verband om je knie. Je mag een paar daagjes opknappen en gaat dan thuis revalideren. Maar na een paar maanden merk je dat het nog steeds niet echt lekker gaat. Je besluit terug te gaan naar de huisarts. En wat blijkt: je hebt ontwetend deel uitgemaakt van een proef met 100 personen, die dezelfde klachten als jij hadden. De ene helft heeft een echte operatie ondergaan, de andere helft, waaronder jij dus, is alleen onder narcose geweest en heeft hetzelfde sneetje in de knie gekregen zonder dat er verder iets is gebeurd. De huisarts vertelt je trots dat 50% van deze laatst groep ook is opgeknapt, maar dus zonder echte operatie. Nou, is dat niet fijn!?!

Schoolfoto’s

Het is beslist geen geheim: ik ben behoorlijk naïef. Ik verbaas me regelmatig over bepaalde zaken die voor een ander logisch of voor de hand liggend zijn. Zo ontving ik van een vriend de link http://www.worldschoolphotographs.com. Allerlei schoolfoto’s, afkomstig van landen over de hele wereld, zijn hier opgeslagen. Foto’s die vaak tientallen jaren geleden door iemand zijn gemaakt, bewaard en nu dus opgestuurd zijn naar de beheerder van deze site. Ik kon het me niet voorstellen, maar van mijn lagere school bijvoorbeeld is zowel een groepsfoto als een persoonlijke foto beschikbaar. Dit initiatief vind ik echt de moeite waard. Ik heb mooie herinneringen aan mijn schoolperiode en vind het leuk om zo af en toe door oude foto’s te bladeren. Maar veel meer doe ik er niet mee. Nu kan ik oud-klasgenoten wellicht een plezier doen door ze te laten plaatsen. Staat jouw school er ook tussen?

Ontknoping

Helaas, niemand van de inzenders had het juiste antwoord. Maar dat was ook bijna niet mogelijk. Want wat heeft mijn zwager gekregen? Via een vriend van een collega die bij de gemeentedienst Utrecht werkte, zijn we in het bezit gekomen van een gele verkeerszuil. Je weet wel, zo’n vierkant, metalen gevaarte met een blauw-wit pijlvlak. Deze worden namelijk landelijk gemoderniseerd met een ronde gele buis. De oudere modellen zijn via geïnteresseerde medewerkers verspreid of vernietigd. Maar ja, wat doe je er vervolgens mee, he. Dus die vriend heeft ‘m aan mijn collega doorgegeven en ook hij wist er eigenlijk geen raad mee. Er zit een lamp in, dus je kunt ‘m als ludieke binnen- of buitenverlichting gebruiken. En dat is nou precies wat mijn zwager ermee gaat doen. Hij was er hartstikke blij mee. Missie geslaagd.

Verrassing

Vandaag viert mijn jongste zwager zijn verjaardag. Het is een heel aardige jongen, die samen met zijn vriendin en twee honden Tilly en Jeroentje in een dijkhuisje woont. Daar verzamelt hij van alles: sommige dingen waar je jaloers op bent en andere wwaarvan je met geen mogelijkheid kunt bedenken waarom hij het heeft bewaard. Zo heeft hij ook jarenlang rondgereden in en Fiat Panda, waarvan je wist dat deze elk moment de geest kon geven. Het weerhield hem er niet van om naar de Provence te rijden. Hij is gewoon een echte levensgenieter. Dus je snapt wel dat het niet zo eenvoudig was om een cadeautje voor hem te verzinnen. Hij wilde in ieder geval geen geld, maar wel ‘iets leuks’. En geloof het of niet: het is ons gelukt om iets heel leuks en bijzonders voor hem te bemachtigen. Dat raad je nooit! Hint: het is ongeveer 1,5 meter groot en loodzwaar. Morgen tref je het antwoord hier aan (want ik zie hem ervoor aan om snel even te spieken).

Stoelendans

Vandaag waren we even in de binnenstad. Binnenkort is er een speciaal feest: mijn moeder gaat met de VUT en heeft ons bedrijf verkocht. En ik heb echt niets om aan te doen tijdens de afscheidsreceptie. Dus naar de winkel en binnen de kortste keren had ik een paar leuke blouses, twee broeken en een jasje. Helemaal blij besloten we wat te drinken op een terrasje in de zon. Maar dat viel dus tegen. Er is een groot marktplein, waar in de zomer alleen maar tafels en stoelen staan. Nu het zulk lekker weer is, heeft de horeca waar mogelijk al meubilair buiten gezet. En daar wordt dus gretig gebruik van gemaakt. We besloten ons strategisch op te stellen: mijn Vriend aan de ene kant en ik aan de andere. Maar helaas: tot drie keer toe was iemand anders ons net voor. Het leek wel een stoelendans. Ach ja, de koffie smaakte er niet minder om en eenmaal thuis hebben we tot een uur of half 7 op ons eigen dakterras in de zon gezeten. Wie het laatst lacht …

Censuur

Wat ik nu toch heb meegemaakt! Voor vandaag had ik een (vond ik) leuk, kort en bondig stukje in de trant van een antwoordapparaat. Zo van “dit is het antwoordapparaat, reageer na de piep”. Ik vond ‘m zelf echt leuk. Moest erom grinniken. Weer eens iets anders, dacht ik nog. Maar de tekst was nog niet geplaatst of ik kreeg commentaar. Of ik het soms beu was. Of ik geen inspiratie had? Of ik niet wist dat ik mijn trouwe lezers op deze manier teleur stelde? Hij snapte er helemaal niets van! Nou ja! Maar ja. Hij is ook een trouwe lezer. En ik sta natuurlijk open voor suggesties en verzoeknummers (of ik er ook iets mee doe is een tweede, maar alla). Ook van hem. Dus vandaar dat jullie nu toch een stukje tekst aantreffen. Dat niet lijkt op een antwoordapparaat. Of zoiets. Zucht. Hebben jullie soms ook goedbedoelde opmerkingen? Ik kan het hebben, hoor.

Merkvloei

Waarvoor ik al bang was, is gebeurd. De eerste roofmoord voor merkvloei. Een paar dagen geleden was er een politiebericht over een man die dood in de haven was gevonden. Geen persoonlijke gegevens op zak, alleen een paar pakjes vloei. Het motief was voor de politie onduidelijk, maar niet voor mij. Het ging juist om die vloei. Voor de niet-rokers onder ons: tabak wordt steeds agressiever ontraden. Met nare teksten op de pakjes, anti-rookcampagnes in gebouwen en nu dus ook met een verbod op merkvloei. De achterliggende gedachte is, dat een nietsvermoedend kind, dat bijvoorbeeld een pakje Drum-vloei koopt, door de naamsvermelding wordt overgehaald om Drumshag te gaan roken. Dus merkvloei is binnenkort verboden. Dat deze mededeling een run op merkvloei heeft veroorzaakt, moge duidelijk zijn. Het is bijna nergens meer te krijgen. Met andere woorden: als je een paar zakjes op zak hebt, loop je leven gevaar. Ik ga mijn Vriend nu toch maar eens vragen om ook over te stappen op merkloze vloeitjes.
PS: eigenlijk niet zo netjes om hierover grapjes te maken. Iemand is dood. En dat is erg. Maar ik vond de vermelding dat hij een paar pakjes vloei in zijn broekzak had zitten, zo overbodig, dat het me verleidde tot het schrijven van dit stukje. Mijn welgemeende excuses aan iedereen die zich hierdoor gekwetst of bezeerd voelt.

Even geduld aub

Voor vandaag had ik een heel leuk stukje in mijn hoofd zitten. Humoristisch, tot de verbeelding sprekend en vol herkenbare onderwerpen. Echt zo’n stuk tekst waarvan je genoten zou hebben. Zou hebben. Als in verleden tijd. Want ik was daarbij een dingetje vergeten. Mijn vriendin trakteerde ons vanmiddag op een high-tea. De uitgebreide versie. Van twee tot vijf uur hebben we zitten kanen en theeleuten. Het was heerlijk, het was gezellig maar ik kan geen woord meer uitbrengen. Dus ook geen stukje schrijven. ’t Is gewoon teveel gevraagd op dit moment. Ik wil alleen nog op de bank zitten en uitbuiken. Dus even geduld a.u.b.