Movember

Dit initiatief verdient zoveel mogelijk aandacht. Vandaar een ‘reblog’ op D’s Days!

Helpende Handjes

Nog een paar dagen. Dan start Movember. Nee, geen typfout. Ik bedoel echt ‘movember’. De maand waarin de mannen extra aandacht vragen voor het probleem prostaat- en teelbalkanker. Pinktober is inmiddels een bestaand fenomeen. De kleur roze is onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen borstkanker. Maar blijkbaar heerst er een onbegrijpelijk taboe rondom het huwelijksgereedschap van de heren. Daarom is er een initiatief in het leven geroepen: bekende en minder bekende mannen laten in de maand november hun snor staan. Ze noemen zich Mo Bros: Movember Brothers. Op die manier willen ze aandacht vragen voor het probleem en geld inzamelen voor onderzoek. Manlief doet ook mee, samen met zijn broer, vorige baas, een collega, een vriend en een paar sympathisanten. Ze noemen zich Snelle snorren. Ik ben als Sista toegevoegd, wat zoveel wil zeggen als aanmoedigen, ondersteunen, verzorgen en motiveren waar nodig. Dat is me wel toevertrouwd…

View original post 131 woorden meer

Hello world

Ik heb het al een paar keer ter sprake gebracht, hier op DsDays. Mijn (tot grote verbazing van een aantal personen in mijn omgeving) nieuw ontdekte passie om mensen te helpen. Ik initieer het helpen van een ander nu nadrukkelijk vaker en met veel meer plezier. En ga veel bewuster om met het feit dat ik er zelf ook blij van word. Maar er zit toch wat spanning onder die stukjes tekst. Dit blog is vanaf het allereerste begin, alweer 11 jaar geleden, een gezellige verzameling van dagelijkse dingetjes in mijn leven. De helpende hand uitsteken naar iemand die het nodig heeft, gaat dieper. Raakt ook een andere doelgroep. Hier gaat het niet alleen om de leuke kant, hoewel die veelvuldig aan bod komt. Maar ik wissel er ook tips en ideeën uit. Of laat de rauwe kant zien als je iemand wel wilt maar niet kunt helpen. Dus na wat wikken en wegen is de knoop nu doorgehakt: tijd voor een tweede blog. Helpende Handjes! Juist bedoeld voor mensen die hetzelfde enthousiasme ontdekken of hebben gevonden bij zichzelf. Vanaf vandaag staat het écht live, toegankelijk voor iedereen die interesse heeft in die kant van mijn persoonlijkheid. Veel leesplezier! Enne … kom zeker ook Snel weer terug naar DsDays!

’t Zijn de kleine dingen

Ik zit samen met een vriendin in een restaurant. We zien elkaar niet vaak (genoeg) dus er is meer dan voldoende om bij te kletsen. Ik vertel haar over de opleiding die we met de afdeling volgen. Dat ik me hierdoor veel bewuster ben van hulpvragen in mijn omgeving. En ook veel meer geniet van de blijheid en energie die het helpen mij persoonlijk oplevert. Ze reageert enthousiast. Zelf denkt ze erover om vrijwilliger te worden op de Zonnebloem-boot. ‘Maar het hoeft niet altijd gelijk “groot” te zijn, hoor’, vul ik aan. ‘Ook kleine vragen kunnen grote impact hebben voor degene die vraagt. Een boodschap doen, een vriendelijke lach, een kopje koffie halen voor een collega die druk is.’ We beleven een genoeglijke avond en nemen hartelijk afscheid. De volgende ochtend loop ik naar kantoor. Terwijl ik wacht op een groen stoplicht, spreekt iemand me aan. ‘Sorry, dat ik u lastig val. Mag ik een korte persoonlijke vraag stellen?’ Ze kijkt afwachtend naar mijn reactie. Ik knik vriendelijk. ‘Voor mijn werk ga ik regelmatig bij klanten op bezoek. Mijn manager maakte vorige week een vervelende opmerking over de staat van mijn regenjas. Dat deze niet representatief was. En u heeft zo’n leuke jas aan: mag ik vragen waar u die heeft gekocht?’ Ik schiet in de lach. En vertel haar dan dat deze van de ANWB afkomstig is. Wel uit de collectie van vorig jaar, maar wie weet hebben ze ‘m nog ergens hangen of biedt de webwinkel uitkomst. Ik voeg eraan toe dat ze toen regenlaarzen met hetzelfde motief hadden. Dat mijn moeder er eentje heeft ‘verbouwd’ tot regenjas voor Darwin laat ik even buiten beschouwing. Helemaal blij bedankt ze mij en loopt door: het licht is inmiddels groen. Ik vervolg ook vrolijk mijn route: fijn dat ik iemand heb kunnen helpen. En de dag is pas net begonnen!

Want het staat op internet!

Hij staat een beetje onhandig voor mijn bureau. We kunnen het goed vinden samen. Maar hij vraagt meestal dingen waar ik niet gelijk het antwoord op weet. Hij houdt zich vooral met cijfers bezig: voor mij lastige materie. Dus ik kijk ‘m alvast een beetje terughoudend aan. Glimlachend schudt hij z’n hoofd: “Ik heb een persoonlijke vraag.” Ik glimlach nu ook: die zijn een stuk gemakkelijker te beantwoorden! Hij licht de vraag toe: in afwachting van een betere huizenmarkt verhuurt hij zijn vorige huis. Iemand heeft interesse getoond. Aardige mensen. Er is alleen een ‘maartje’. Ze zijn zelf niet zo van de huisdieren. En deze heeft een hond. Een Beagle! Dus of ik de nadelen even kan opsommen? Nu lach ik voluit. En vertel dan in het kort de voor- én de nadelen. Het gaat er hem vooral om of het huis over een half jaar uitgeleefd en stinkend achtergelaten wordt of niet. En dat is voor een groot deel afhankelijk van de opvoeding van de hond én de naleving ervan door de eigenaren. Hij bedankt me voor de informatie en loopt terug naar z’n eigen werkplek. Een paar dagen later vraag ik hem wat ze hebben besloten. ‘We weten het nog niet’, antwoordt hij. “Jouw verhaal gaf eigenlijk voldoende reden voor een afwijzing. Maar ik heb ook op internet nog eens gezocht op ‘Beagle’. En daar staat dat het een lief en buigzaam hondje is!” We zijn echt stapelgek op onze Darwin en zouden ‘m niet willen inruilen voor een ander ras. Hij is lief en buigzaam als hij even niets anders te doen heeft. En dit geldt voor de meeste andere Beagles die we kennen: schatten van beesten, maar wel degelijk nadrukkelijk aanwezig. Zo zie je maar weer: je moet écht niet alles geloven wat er op internet staat. In elk geval niet waar het Beagles betreft!

Dikkie Dik

Vorig jaar herfst heb ik een ontzettend leuke broek, trui en vestjas gekocht. Warm oranje, net als de Halloween-pompoenen. De set zat zalig! Met de zon op mijn koperkleurige haren was het plaatje compleet: de complimentjes vlogen om mijn oren. Ik kon dus ook nauwelijks wachten tot ik dit jaar mijn kleren weer uit de kast kon halen. En we hebben geluk: de laatste week is het prachtig nazomers weer. Perfect voor mijn vestjas. Maar als ik bij de dagopvang van Darwin uit de auto stap, zie ik een moeder en haar dochtertje lopen. ‘Kijk’, zegt ze tegen haar kind, ‘Die mevrouw is precies Dikke Dik! Zie je dat?’ Lachend lopen ze verder, mij verbluft achterlatend. Ik heb een leuk weekeinde achter de rug, waarin ik wat meer heb gegeten en gesnoept dan normaal gesproken. Maar ik loop nog steeds twee tot drie keer per week hard. De afstanden variëren, maar ik heb over mijn lijn en gewicht niet te klagen. Ik kijk nog eens naar mezelf. Het is wel heel oranje. Dan haal ik mijn schouders op. Het zit heerlijk, ik voel me er prettig in en daarbij is Dikkie Dik een leuk beest. Ik zet Darwin in de auto en rijd naar huis. Waar ik mijn sportoutfit aantrek om een stuk te gaan hardlopen voordat Manlief thuis komt. Voor alle zekerheid. Dikkie Dik. Pah!