Lichtgewicht

Eind juli namen Manlief en ik een rigoureus besluit. De Amerikaanse kilo’s zaten muurvast verankerd in ons lijf. Zeer ongewenst. En dus bracht ik een bezoek aan Newfysics met het dringende verzoek om een plan en een coach om me op het rechte pad te houden. En Manlief kocht een app en een nieuwe weegschaal en stelde zijn eigen aanvalsplan op. Eerlijk is eerlijk: het viel niet mee, maar het viel zeker ook niet tegen. De voorgeschreven maaltijden zijn heerlijk en de duidelijkheid ook: zes momenten per dag. De kilo’s vertrokken een voor een om niet meer terug te keren. Vandaag was mijn laatste controle: in totaal 8,5 kilo lichter dan bij aanvang. Manlief volgt me op de voet: nog 1,5 kilo te gaan en ook hij zit op zijn streefgewicht. Ik heb hem nog nooit zo smal gezien! Het mooiste is: we voelen ons geweldig. En zijn supertrots op onszelf en elkaar. Laat de feestmaanden nu maar komen, we zijn er klaar voor.

Lesjes in nederigheid

We hebben een drukke dag voor de boeg, met een strakke logistieke planning. Mijn moeder wil graag met het OV naar haar zusje en zwager in Zeeland. En schoonmama viert haar verjaardag met de hele familie in Den Haag. Ergens tussendoor willen vier honden een dagje gaan spelen in de buurt van Den Bosch. Dus gaat de wekker om 7 uur, redelijk uniek op de zondagochtend. We ontbijten op het gemakje en halen dan mijn moeder en Sydney op. Samen kopen we een kaartje voor die laatste: ze is net iets te groot om gratis in een tas of op schoot te worden vervoerd. Ik loop even mee naar het perron. De trein komt er net aan. Vlug nemen we afscheid. Mijn moeder vraagt nog of het wel de juiste trein is, maar dan klinkt het fluitsignaal al. ‘Fijne dag!’ Een half uurtje later en vier honden minder in de auto gaat de telefoon: ‘Ik sta in Dordrecht! Niet in Roosendaal!’ Blijkt dat ik haar dus de verkeerde trein in heb geholpen. Oeps! Gelukkig heeft ze ook vanuit daar een directe verbinding en is het verlies in tijd verwaarloosbaar. Ik ben niet zo’n heel klein beetje trots dat ze de nieuwe route zelf heeft uitgevogeld. Bijna op de afgesproken tijd begroeten we Schoonmama, broers, zwagers, schoonzusjes, nichtjes en ‘vriendje van’. Het is een bijzonder feest, want we gaan naar het Indisch monument. Ooit, als we definitief afscheid hebben moeten nemen, wil ze daar haar laatste rustplaats vinden, net als haar moeder. Maar nu zijn we nog samen, en geven we de beelden zonnebloemen als eerbetoon. Het is mooi en aangrijpend tegelijkertijd en maakt ons stil. Gezamenlijk gaan we daarna naar het strand voor een late lunch. Ik zie op Facebook een foto van een vriendin, die een uur eerder op nagenoeg dezelfde plek is gemaakt. Helaas zijn ze net vertrokken, dus blijft het bij zwaaien via social media. De lunch smaakt heerlijk, de lach overheerst en het weer is prima. Iedereen geniet van het moment. Als we bij de auto terugkeren, blijken we ons te hebben vergist in de maximale parkeertijd. Gelukkig komen we met de schrik vrij: geen parkeerbon. Met een stevige knuffel nemen we afscheid. Een spreuk speelt door mijn hoofd: ‘Herinner je gisteren, wees niet bang voor morgen en leef vandaag.’ En dat doen we.

AirB&D

‘Ze heeft een plekje in haar hals’, zegt mijn schoonmoeder licht verontrust als ik Katrien ophaal voor de logeerpartij. Ik kijk even en beloof het in de gaten te houden. Na een paar dagen wordt het niet minder. En ze krabt het telkens open. Dus ik bel de dierenarts maar weer op. De assistente lacht: ‘Is je logeerhond Sydney er weer?’ Ik leg uit dat deze variant Katrien heet en licht het probleem toe. ‘Kom maar even voor de zekerheid’, zegt ze dan. Even later stel ik Katrien aan hem voor en wijs op de plek. ‘Het lijkt op wat Darwin als pup had’, zeg ik. Hij lacht: ‘Demodex komt echt zelden voor! Maar we kijken het voor de zekerheid na.’ Na een paar minuten roept hij me en wijst naar de microscoop. ‘Je hebt nog gelijk ook. Bizar. Maar behandelbaar. En als je wilt, heb ik een baan voor je!’ Als ik afreken, vraagt de assistente hoe het met Sydney gaat. Bij twee eerdere logeerpartijen had zij een “gevalletje pech”. ‘Gelukkig had ik jullie de laatste keer niet nodig. Ze zijn bij ons als de eigenaren op vakantie zijn. We vinden het gezellig en het bevalt aan beide kanten goed.’ Om er grappig aan toe te voegen: ‘We denken inmiddels aan de oprichting van een all inclusive AirB&D. Met als speciale actie een consult aan de dierenarts!’ 

Omgekeerde negertjes

“Schikt het als ze weer komen? Gewoon zeggen, he!” Verheugd kijk ik Manlief aan. Die knipoogt en haalt berustend zijn schouders op. We hebben in die periode deels al een logeetje in huis. Maar er is genoeg ruimte voor nog twee Beagles. En zo gebeurt het dat we maandag het rijk alleen hebben, dinsdag Katrien ophalen en vandaag Bandit en Sydney meenemen bij de dagopvang. Eenmaal thuis staren ze elkaar even inschattend aan. Dan rent iedereen in een streep naar zijn of haar favoriete plekje. Sydney in de leesfauteuil (comfortabel) en Bandit op de tweezits (ruimte). Darwin voor de kachel (ook bij 30 graden buiten) en Katrien in het midden van de kamer (overzicht en overwicht). Gelukkig, er zijn geen dubbele claims. Ik geef ze wat lekkers om dat wapenfeit te vieren en ga dan voor ons eten zorgen. Als ik terugkeer in de kamer ligt Darwin op ons bed in de slaapkamer en staat Sydney op de bank in de woonkamer door het raam naar buiten te kijken. Katrien ligt in haar bench in de tussenkamer en Bandit maakt een ommetje op het dakterras. Benieuwd hoeveel persoonlijke ruimte Manlief en ik straks overhouden voor onszelf. Maar dat het drukke, interessante en leerzame weken worden, dat moge duidelijk zijn. 

Ze is er weer!

Ze is er weer. Ze bekijkt de bench op enige afstand. Handig ding, hoor. Maar niet geschikt voor iemand van haar kaliber natuurlijk. Vooral gemakkelijk om iets op te zetten, overheen te hangen of in op te bergen. ‘Iets’ als in boeken, kranten, schoenen. Geen hond. Vanzelfsprekend. Ze speelt voortdurend met Darwin. Dat ze daarbij zijn comfortzone volledig negeert, ontgaat haar. Hij is er om haar te animeren. En daar helpt ze hem graag een handje bij. De inhoud van de speelgoedkist ligt verspreid door het hele huis. Dat is vooral praktisch, want waar je je dan ook bevindt, er is altijd afleiding voorpootjes. De wandeling vier keer per dag vindt ze echt enig. Ze ziet er alleen de toegevoegde waarde niet van in. Als je moet, dan moet je. En dan is er niks mis met het dakterras. Wat haar betreft. Als ze daar toch is (of ergens anders), dan communiceert ze graag. Dat levert duidelijkheid aan beide kanten op. Of het nu om de eigenaren van dit etablissement gaat, de buurhond twee deuren verder (inmiddels gepromoveerd tot BFF) of een toevallige passant op straat. Transparantie, niet voor niets haar middle name. En hoorde ik je nu iets vragen over commando’s? Ze beschouwt ze als verzoeken. En het leuke aan een verzoek is dat het je een keuze biedt. De mogelijkheid om erop in te gaan. Of het af te wijzen. En zelfs om dat nog even in het midden te laten. Kortom, ze is er weer. Ze vindt het fantastisch. En ze komt zeker weten graag weer terug als deze logeerpartij erop zit.