Worstenbroodjes

De heren zijn harde werkers. Naast het feit dat ze luidkeels meezingen met Nederlandstalige muziek (ik heb 538 maar even afgezet, kwam er toch niet bovenuit) werken ze keurig netjes. Als ik vraag of ze iets bij de koffie willen, knikken ze gretig. Ook de chauffeur van de kraanwagen heeft wel zin in iets lekkers. Ik loop naar de bakker en haal voor iedereen een worstenbroodje. En zet het samen met de nodige koffie op het dakterras. De chauffeur is druk bezig met de kraanwagen, maar knikt dat hij eraan komt. Als hij op het balkon komt, is het schoteltje met worstenbroodjes leeg. We kijken elkaar even aan en dan vragend naar de rest. De leider van het drietal kijkt van ons naar het bordje en weer naar ons. Dan valt het kwartje. Zichtbaar. ‘Ik dacht dat er eentje over was. Die heb ik ook opgegeten!’ En vervolgens schuldbewust: ‘Wil je een boterham met kaas?’ We schieten in de lach. En ik loop even terug naar de bakker. Het is een enorme bende, kozijnen vervangen. Maar wel leuk! En het eindresultaat telt!

Overlast

Ons huis is oud. Heel oud. Dat heeft zo z’n charme. Maar ook z’n nadelen. Een van die nadelen is dat de kozijnen hard aan vervanging toe zijn. Het was even rekenen. Maar nu komen ze de hele achtergevel vervangen. Ze denken er drie dagen voor nodig te hebben. Daarom besluit ik toch de buren maar te waarschuwen voor eventuele overlast. Met een knipoog zet ik een ‘tegenprestatie’ onder de aankondiging. Als dank voor hun begrip mogen ze een bestelling plaatsen voor een zelfgebakken lekkernij. Ik vermeld de top drie van mijn bakkunsten als optie. En verzoek hen het briefje een paar dagen vóór de gevraagde aflevering in de brievenbus te doen. Als ik Darwin om half 7 ’s ochtends uitlaat, doe ik de berichtgeving in de betreffende brievenbussen. Benieuwd of er iemand gaat reageren! ’s Avonds bekijk ik de post. De buurman linksonder wil komende zaterdag graag een appeltaart. Net als de medewerkers van de winkel hieronder! Leuk! Zo zie je maar: ook de genegenheid van buren gaat door de maag!

De Blik

Sydney moet hardnodig worden geknipt. Maar Manlief is een dagje zeilen met z’n familie. En Darwin is niet de meest ideale assistent in het proces. Dus aangezien het lekker weer is, zet ik hem buiten op het balkon en ga ik Sydney te lijf in de keuken. Darwin is het er niet mee eens. Hij staat op z’n achterpootjes tegen het keukenraam aan. Blaft protesterend dat hij naar binnen wil. En vanuit mijn ooghoeken zie ik ‘m zelfs een keer op het vensterbankje staan in een ultieme poging in beeld te komen. Maar ik negeer hem met verve en werk gestaag door. Als Sydney bijna presentabel is, hoor ik een klaaglijk gepiep vanaf het dakterras. Als ik tegen beter weten in opkijk, staar ik recht in het gezicht van Darwin aan de andere kant van de keukendeur. Langs z’n oren loopt een straaltje water. Ik heb totaal niet in de gaten gehad dat het inmiddels is gaan regenen. Nogal stevig. Hij is drijfnat. Snel laat ik ‘m binnen. Hij gaat stilletjes in een hoekje zitten bibberen. Zelfs als ik ‘m stevig droog wrijf, blijft hij timide. Pas als hij een beetje bijgekomen is, is hij in staat tot De Blik. De Blik van totale verachting. Zolang het duurt. Want als Sydney weer helemaal het dametje is en er kluifjes worden uitgedeeld, is hij bereid mijn nederige excuses te aanvaarden. Beagles. Een bijzonder ras!