Dromen zijn

Sinds een paar weken ben ik helemaal into ‘Once upon a time’. Een televisieserie die een andere invalshoek op de sprookjeswereld geeft. Hoe het verder gaat met Sneeuwwitje en Prince Charming. Mijn alltime favorite Peter Pan blijkt een vreselijk joch te zijn. Raponsel is verstrikt in een soort psychose. En Roodkapje een vermomde wolf. Oh ja, Roger Daltrey heeft een gastrol als de caterpillar van Alice in Wonderland. Elk van de zeven seizoenen heeft 23 afleveringen en ik ben inmiddels halverwege seizoen 5. En ik geniet ervan! Als ik midden in een spannende aflevering zit over de Schotse koningin Merida die in contact met haar overleden vader wil komen, word ik overvallen door heimwee. Zo vaak heb ik dezelfde vraag gehad. Mijn vader kennis laten maken met Manlief. Laten zien wat ik van mijn leven heb gemaakt. En hem wat beter leren kennen: ik was nog zo jong toen hij stierf. We dachten een heel leven voor ons te hebben. Terwijl de tranen over mijn wangen lopen, zie ik hoe de actrice toverbier over de grafsteen gooit. De acteur die haar vader speelt, verschijnt met de woorden: “Niet doen, je verspilt goed bier!” Manlief draait zich om en kijkt me aan: “Jouw vader zou volgens mij precies hetzelfde zeggen!” Ik lach door mijn tranen heen. En weet het zeker: mijn vader zou trots op me zijn geweest. Op wie ik ben geworden, op wat ik van mijn leven heb gemaakt. En hij zou het bijzonder goed hebben kunnen vinden met Manlief!

Lesje nederigheid

Vroeger, ja. Maar dat was vroeger. Nu storm ik bijna zonder te kijken de Amsterdamse tram in. Regel met mijn roestige Spaans seniorenkaartjes voor de metro in Madrid. Stap drie keer over om een voorsprong in de vertraging te realiseren. Nee, het openbaar vervoer kent geen geheimen meer voor mij. Tot het me vandaag een lesje nederigheid leerde. De auto moest naar de garage voor een grote onderhoudsbeurt. Het is normaal via de snelweg een klein kwartier rijden. Maar Manlief had een vroege afspraak, Broer een vol ochtendprogramma en Buurman is nog niet wakker op dat tijdstip. Wegbrengen was geen optie. Dus ik besloot dat het streekvervoer uitkomst zou bieden. Het bleek een goede keuze: ik was keurig op tijd op kantoor, inclusief een overstap. De terugweg zag ik vol vertrouwen tegemoet. Ik activeerde mijn OV-kaart en nam plaats. Terwijl ik e-mails beantwoordde, merkte ik ergens onbewust wel dat de chauffeur een vreemde route reed. En dat werd versterkt toen hij me bij een halte vroeg waar ik eigenlijk naartoe wilde! Ik bleek aan de verkeerde kant van het perron ingestapt te zijn: deze lijn reed dan eerst nog een grote lus door het centrum. Volgens de vriendelijke meneer overkwam het de beste. Bracht hij me uiteindelijk waar ik moest zijn. Arriveerde ik nog net op tijd bij de garage, waar ik heel blij weer zelf achter het stuur plaats nam. En me heilig voornam om volgende keer de routeplanner te driedubbelchecken. Gewoon voor de zekerheid.

Gastenboek

“En hier ligt het gastenboek. Leuk als je daar iets in wilt schrijven”, zei de eigenaar net voordat hij vertrok. Natuurlijk wil ik dat doen, ik schrijf immers graag. Maar ben daarnaast ook benieuwd welke herinneringen anderen achterlieten. Ik begin te lezen. Zie allerlei verwijzingen naar bijzondere plekken hier in de omgeving. Sommige hebben we bezocht, andere bewaard voor een volgende keer. Ervaringen van andere hondeneigenaren, en families met kinderen die hier een week of langer verbleven. Tips om WiFi aan te leggen, of een broodrooster te kopen. Welk wild ze hebben gespot. Waarschijnlijk waren wij te laat wakker of hebben te vroeg de gordijnen gesloten. En soms een opmerking over mee- of juist tegenvallend weer. Een woord komt in elke bijdrage van de afgelopen vijf jaar telkens terug. Dat het een heerlijk huis is. En als ik vandaag een pen pak om onze bijdrage toe te voegen, herhaal ik dat woord met plezier. Het waren (bijna) twee heerlijke weken!

Uit eten

Schoonmama wilde ons graag op een etentje trakteren tijdens onze vakantie en had geld meegegeven. Dus ga ik op zoek naar iets heel speciaals. Via TripAdvisor vind ik een leuk restaurant op twintig minuten rijden. ‘Jaren zestig herleven, goed eten voor prima prijs en geweldige ambiance’. Klinkt goed! We maken vooraf een prachtige wandeling in de omgeving. Die helaas wat inspannender is dan gedacht. “Kom, ander keertje”, zegt Manlief resoluut. “We zijn nog lang genoeg hier.” Een paar dagen later rijden we weer die kant op, gecombineerd met een paar boodschappen en souvenirs. Als we nog even een terrasje pakken ‘omdat het kan’, check ik de website. “Nee hè”, zeg ik terwijl ik een hand voor mijn mond sla. “Ze zijn vandaag gesloten!” We schieten in de lach en halen op de terugweg in de supermarkt allerlei lekkers voor het avondeten. Vandaag, nu het einde van de vakantie toch echt in zicht komt, gaan we voor ‘driemaal is scheepsrecht’. Voor alle zekerheid check ik voor vertrek de openingstijden nog een keer. En zie dat ze ook een Facebook-pagina hebben. Dubbelcheckend klik ik op het icoontje. “Dit raad je nooit”, zeg ik geschokt tegen Manlief. “Er is een grote brand geweest. In augustus. Ze zijn gesloten. We kunnen daar helemaal niet eten!” Ik stuur een update naar TripAdvisor en ga op zoek naar een alternatief. Dat ik snel vind. Hier aan het eind van de straat. Met goede referenties. Geen jaren zestig, maar wel lekkere gerechten. Een half uurtje later proosten we op ons, op de vakantie en op Schoonmama. En genieten van een heerlijke maaltijd.

Wie niet weg is

Bij ons thuis kun je fantastisch spelen. De meeste kamers sluiten op elkaar en de gang aan, dus je kunt je ook snel verplaatsen. Darwin en ik spelen er dus regelmatig verstoppertje. Het is niet alleen grappig om te zien, maar ook een goede training voor zijn reukorgaan. Al heeft hij daar meestal te weinig geduld voor en gaat hij op z’n ogen en oren af. Hier in het vakantiehuis is dat een stuk lastiger: het zijn maar een paar kamers met een uitgang. Gelukkig is het heerlijk weer en kunnen we ook het terras erbij betrekken. Nadat ik me vier keer heb verstopt en weer gevonden ben, bedenk ik een list. Terwijl Darwin de hoek omzeilt in de vaste veronderstelling dat ik me achter het huis heb verstopt, schiet ik in de hoek van de kamer achter de tafel waar Manlief zit te lezen. Darwin holt weer binnen en blijft even besluiteloos staan. Loopt de gang in naar de badkamer. En weer terug. Kijkt in de open keuken. Ook niks. Weer naar buiten. En weer naar binnen. Ik doe moeite om een lachbui te onderdrukken en ook Manlief heeft er plezier in. Darwin verdwijnt weer naar buiten. En komt terug naar binnen. Kijkt dan boos Manlief aan voor het gebrek aan hulp. En ziet mij. Honden kennen geen emoties of schaamte. Dit spel heeft een andere betekenis voor hem. Maar ik zou zweren dat hij zich zojuist toch zwaar verontwaardigd in zijn mand liet vallen.

Zwaarste dag

Officieel is het de op vijf na lastigste kilometer van België. Je krijgt er 340 cotacol-punten voor, wat dat ook moge betekenen. Een beginnende stijging van 21% en gemiddeld 14%. Volgens kenners is het gewoon de zwaarste. Punt. En wij gaan ‘m vandaag bedwingen. We rijden naar het startpunt in een prachtig dorpje hier vlakbij: La Roche en Ardenne. We dubbelchecken dat we voldoende water en kluifjes bij ons hebben en een gedownloade kaart voor als we noodgedwongen offline moeten. Het eerste deel is gelijk pittig steil. En brengt ons naar een prachtig bospad. Om ons heen horen we geluiden, maar we zien geen wild. Hoger en hoger stijgt het pad, om dan via een kilometerslange daling weer uit te komen bij het riviertje l’Ourthe. Ooit lang geleden hebben we hier met familie een kanotocht gemaakt. Ik herinner me flarden met mijn vader. Na een korte pauze gaan we verder. Tot we onderaan de Verschrikkelijke Kilometer staan. Er is geen woord van gelogen. Zelfs Darwin heeft er op sommige plekken moeite mee. Maar het lukt ons. Hijgend, bezweet en uitermate trots staan we op de top van de wereld, of van de Ardennen in dit geval. De rest van de 14 kilometer lange tocht is goed te doen. En als we op het marktplein aan een welverdiend biertje zitten, proosten we met elkaar. Op de vakantie! Dat we nog maar lekker mogen uitrusten.

Opladen

“Klinkt gezellig, hoor, jullie vakantie. Maar ik zou in slaap vallen!” Hij zegt het met een lach, gunt ons een ontspannen verblijf na de zakelijk en privé stevige maanden. En hij heeft nog gelijk ook: dat is precies de bedoeling. We zijn aan ontspanning toe, allebei. En Darwin past zich gewillig aan. Dus de bagage bestaat vooral uit boeken, gemakkelijk zittende kleding en een dekentje-voor-op-de-bank. Natuurlijk hebben we ook wandelschoenen mee: het eerste ‘ommetje’ van 11 km zit er al op. Maar verder gaat het nu om relaxen, opladen en bijslapen. Uren aan een stuk. En ik begin het te merken. Voel me vrolijk en energiek. Kijk zelfs in ons vakantiehuisje naar potentiële klusjes. De zon schijnt heerlijk op de herfstkleuren om ons heen. En we genieten. Volop!

Even helemaal uit

Mijn eerste actie ’s ochtends is het aansteken van de open haard. Het mag dan overdag nog steeds warm zijn voor de tijd van het jaar, maar de nachten hier zijn koud. En het is het enigste verwarmingsmiddel in dit vakantiehuis. Dan dek ik de tafel voor het ontbijt en laat Darwin uit. In m’n joggingbroek en een warme jas: de buren wonen een kilometer verderop en hebben weinig last van mijn onconventionele uitdossing. De rest van de dag bestaat uit lezen, wandelen, bijpraten, cocoonen bij het haardvuur, gemberthee met een eclairtje en relaxen. We waren er allebei zo aan toe: onze “zomervakantie”. En nemen het er nu dan ook uitgebreid van, samen met Darwin die zich moeiteloos aanpast aan dit ritme. “Let op: er is hier geen bereik!” waarschuwde de eigenaar meermaals. Hij bleek het gebrek aan televisiekanalen te bedoelen. Maar ook onze telefoons liggen het grootste deel van de dag op de kast. Even helemaal uit. Heerlijk.

De collega van

Mijn collega werd ooit aangereden. Tijdens zijn herstel ontstond het idee voor een website waar je kunt aangeven wat je voor een ander wilt doen. Een vraag kunt stellen of iemand je kan helpen. Zes jaar later doen 40000 mensen mee. En is zijn naam tot ver buiten de landsgrenzen bekend. Ik stel me dan ook regelmatig voor als ‘collega van’. En ben daar nog trots op ook! Gisterenavond was de première van de documentaire ‘Moeder aan de Lijn’ tijdens het Nederlands Film Festival. Drie indrukwekkende portretten van dochters die voor hun moeder zorgen. Letterlijk “in your face with a chair”. Eric Corton was een zichtbaar betrokken gastheer. Ik werk sinds begin van de zomer samen met de productiemaatschappij voor de aansluitende meet-ups die door het hele land gaan plaatsvinden. En werd als crew-lid op het podium bedankt door de geweldige regisseuse Nelleke Koop ten overstaan van een volle zaal. Zo gaaf! Het ontging me zelfs dat mijn naam ook nog op de aftiteling stond! Tijdens de afterparty voegde Nelleke zich even bij ons team voor een knuffel en welgemeende complimenten. En niemand begreep natuurlijk waarom ik in een hartelijke lach schoot toen mijn collega zich voorstelde als ‘collega van Dorine’! Maar hoe dan ook: kijk morgen naar RTL Late night voor een gesprek met Eric en Carin, een van de hoofdrolspelers uit de docu. De documentaire zelf is komende maandag om 21 uur te zien bij NPO2.

Reisje op de Rijn

Onze vertrekdag is populair: vele gasten in het hotel willen tegelijkertijd douchen, ontbijten en vertrekken. Maar niettemin verloopt alles op rolletjes en rijden we rond half 11 de parkeergarage uit. Tjoss, Koln, es war wieder toll! De beide moeders willen het uitje graag afsluiten met een tocht op de Rijn, na kilometers langs het water te zijn gereden. En zo parkeren we een half uurtje later in Düsseldorf. We vinden de aanlegsteiger vlakbij de Burgplatz, waar arme Jakobe door haar jaloerse zuster Sybille is vermoord en ze nu als Wit Wief rondwaart. We genieten van een heerlijk uur in de zon op het nadrukkelijk lager staande water. Terug op de kade vind ik nog een paar zeer toepasselijke souvenirs. En dan zit het er echt op. We rijden binnendoor terug naar huis, napratend over alweer nieuwe herinneringen aan het moedersweekeind 2018. Nu al benieuwd waar de reis volgend jaar naar toe gaat!