Home sweet home

Met een heel diepe zucht sla ik de laatste spijker in de muur. Een paar dagen geleden klaagde Manlief nog dat (het schilderij van) zijn schoonvader hem uitlachte. Maar pap z’n hilariteit betrof mij! Ik die mezelf trots ‘dochter van HUBO’ noem. Met blauwe nagels van het veelvuldig behandelen met een hamer! En nu … De heren Vloerbedekking hebben een prachtig resultaat achtergelaten. En meneer Gordijn voegde daar een paar dagen later letterlijk een gouden strikje aan toe. Stukje bij beetje meubilair kwam weer op de oude of juist een nieuwe plaats te staan. De logeerkamer ken je niet meer terug: we kunnen ‘m zo verhuren (na overleg met schoonmama als geregeld gebruikster natuurlijk). Als we hand in hand op de bank neerploffen, kijken we elkaar aan. En laten het spectaculaire effect op ons inwerken. Het is zo mooi geworden! En inderdaad: alle stress en protesterende spieren meer dan waard. Laat nu de herfst/winter maar komen! Wij zijn helemaal klaar voor een paar maanden cocoonen.

Persweeën

‘Au’, zeg ik, terwijl ik naar mijn koffie reik. Mijn collega schiet in de lach. Hij weet allang wat er aan de hand is. We hebben een intensief weekeinde achter de rug. Vloerbedekking verwijderen en nieuwe hardboard platen timmeren. Alles doet zeer. Ik ben duidelijk geen 20 meer en dat komt ook behoorlijk aan. Als ik opsta om een projectmap te pakken, gaat dat gepaard met veel gekreun en gekraak. ‘Weet je wat het is?’, zeg ik. ‘Volgens mij is het vergelijkbaar met een bevalling. In mijn beleving heb ik nu al weken weeën die de laatste dagen zijn uitgegroeid tot persweeën. Maar als ‘het kind’ er straks is, dan ben je zo blij. Dan ben je alle pijn en ongemak weer zo vergeten. Heb ik gelijk of heb ik gelijk!?’ Mijn collega hangt sniklachend over zijn bureau. Hij is de trotse vader van een prachtige zoon. Als hij de lachtranen uit zijn ogen heeft geveegd, antwoordt hij: ‘Er zit wat in. Die spierpijn en krampen trekken wel weer weg. En wat ik ervan heb gehoord, ziet het er straks inderdaad geweldig uit bij jullie thuis.’ Hij haalt nog een keer diep adem en vervolgt dan: ‘Maar één tip: zeg dit nóóit tegen iemand die écht een kind heeft gebaard!’

Meisje met de zwavelstokjes

Ik zit in een dekbed gerold met een hemd, een trui en een vest aan op de bank. Ondanks het feit dat het buiten redelijk warm is, zie ik hier in huis mijn adem in wolkjes verschijnen. Mijn dikke winterschoenen kunnen niet voorkomen dat ik mijn voeten nauwelijks voel. De kachel is afgesloten, zodat de heren Vloerbedekking maandagochtend gelijk aan de gang kunnen. Maar dat betekent dus dat we een paar dagen in de kou staan. Manlief ziet het positief in. Hij heeft het nooit koud. En anders doet hij gewoon een trui aan. Ik ben daarin heel anders. Geniet intens van open haarden en snorrende kachels. Elektrische dekens en vuurkorven. Voor mij is het nu dus een weekeinde afzien. Ik voel me het meisje met de zwavelstokjes als ik wat dichter tegen de mobiele radiator aankruip. Volgende keer dat we nieuwe vloerbedekking laten leggen, plannen we het midzomer!

… Komt het ander

Een logisch vervolg op het artikeltje ‘Van ’t een …’ van 12 september. Want het begon allemaal met de versleten bureaustoel van Manlief. Waarna we moesten constateren dat het bureau aan vervanging toe was: de scherpe rand beschadigde de nieuwe stoel. En dat prachtige bureau kon je natuurlijk niet op aftandse vloerbedekking zetten. Die zo slecht kleurde bij de ook al jaren hangende gordijnen. Waarna de muren van een andere verflaag werden voorzien. En het plafond gelijktijdig een lik kreeg. Dat ik overal morste, was niet erg. De vloerbedekking moet er toch uit. Alleen komt die datum nu wel heel snel dichterbij. Er moet nog best wat gebeuren! Gelukkig ligt er alleen vloerbedekking in de oostvleugel. En kunnen we de westvleugel vol stouwen met het meubilair. We kamperen dus momenteel in ons eigen huis. Nog een paar dagen. Dan sta ik kromgebogen van de spierpijn op de meest onmogelijke (en mogelijke) plaatsen in mijn lichaam wel heel trots te kijken naar het eindresultaat. Of zoals Manlief heel poëtisch zei: ‘De spaarrekening is leeg, maar we kijken vanuit ons droomhuis wel mooi terug op een droomreis!’ Het leven kan zo mooi zijn.

Still alive

Ja, we zijn er nog! We hebben een goede terugreis gehad. En met een weekje was de jetlag gelukkig ook ver achter de rug. Belangrijkste nadelige consequentie was dat ik met Wordfeud door een aantal vrienden en collega’s werd ingemaakt. Die zagen hun kans schoon met mijn slaperige hoofd! De eerste werkweek zit er ook alweer op: het drama van vier weken afwezigheid viel dankzij mijn hardwerkende collega heel erg mee. En nu zijn we druk bezig met het sorteren van de 3000 foto’s. Overbuurman en (schoon)moeder hebben zich er al doorheen geworsteld (met veel plezier overigens). Maar we willen dit niet al teveel mensen aandoen. Ook aan dit log heb ik plaatjes toegevoegd. Over een paar weken komt de nieuwe vloerbedekking. Dus het hele huis moet leeg en het oude tapijt moet worden verwijderd. Er valt heel veel bij te praten met heel veel mensen. Over 49 dagen is het alweer kerstmis. Kortom, druk! Maar maak je niet ongerust: we zijn er nog steeds. En we hebben het naar ons zin! Ik pak de verhaaltjes op D’s Days snel weer op! Nog even geduld a.u.b.