De eerste afspraak

Eindelijk is het dan zover. We mogen de puppies live aanschouwen. De fokster laat ons in de kamer waar moeder Ruby ons uitbundig begroet. Zo enthousiast, dat de hondjes er wakker van worden. En lichtelijk geirriteerd kijken wie er hun rust verstoren. We gaan letterlijk en figuurlijk door onze knieen. Zo zacht, zo lief, zo knuffelig. Telkens is er weer een andere die op schoot wordt genomen. Maar na tien minuutjes valt de een na de ander om. Manlief grapt: ‘Het lijkt die Duracel-reclame wel! Kijken welke het het langst uithoudt!’ Als alles weer in diepe rust is, mogen we ook het eerdere nestje even begroeten. Die hondjes zijn drie weken ouder. En volop aanwezig! Vooral Happy is watervlug en duikt onder je handen door de gang in als je niet uitkijkt. Bandit blijkt wat afwachtender. De fokster vertelt dat de een heel ondernemend is. En dat de ander de kat liever uit de boom kijkt. Ze vraagt naar onze voorkeur, aangezien we de keuze hebben uit drie reutjes. ‘Oh, daar kunnen we kort over zijn,’ antwoordt Manlief. ‘Die van ons mag de kat als dat zo uitkomt zelf uit de boom halen!’

De zus van…

De fysiotherapeut is op vakantie. Maar gelukkig heeft hij een vervanger. Ik meld me keurig op tijd voor de afspraak. Hij hoort het verhaal aan en doet zelf wat onderzoek. Dan neemt hij me in een onmogelijke houdgreep en drukt alle wervels, spieren en pezen een voor een in de juiste volgorde. Hij is gelukkig wel lekker warm. En nog mooier: ik heb meer bewegingsvrijheid en minder pijn! Als hij vraagt naar historische informatie, vertel ik hem dat onze familie een strippenkaart heeft. We kennen onze fysiotherapeut al heel lang. Hij was zelfs op het verjaardagsfeest van mijn moeder. Die kent hij misschien ook wel. Als ik haar naam noem, knikt hij bevestigend. Ineens klaart zijn gezicht op: ‘Maar dan ben jij de zus van je Broer! Die is bij mij onder behandeling!’ Lang geleden dat ik zo werd genoemd! De wereld is inderdaad klein, zelfs in de gezondheidszorg!

Supercool

We hebben het koud, mijn vriendinnen en ik. En dus besluiten we spontaan om een dagje naar de sauna te gaan. Lekker opwarmen en daarnaast uiteraard uren gezellig bijpraten. Na een heerlijk kopje koffie duik ik de vijf elementen-sauna in. Normaal gesproken houd ik het maar zo’n tien minuten vol. Maar mijn lichaam heeft duidelijk warmte nodig. Als ik eindelijk naar buiten kom, stijgt de damp op van mijn huid. Ik kijk om me heen op zoek naar het dompelbad. En zie dan dat deze sauna gelegen is aan een klein meertje. Een dichtgevroren meertje! Er ligt nog een flinke laag ijs. En bij wijze van afkoeling hebben ze een wak geslagen. Ik kijk mijn vriendin aan, maar die schudt heel beslist haar hoofd. ‘Mij ab-so-luut niet gezien!’ Ik twijfel. Het is een unieke gelegenheid, letterlijk en figuurlijk supercool! ‘Ik doe het toch’, zeg ik, ‘Dan kan ik vanavond aan Manlief vertellen hoe stoer ik was!’ En voeg de daad bij het woord door in het water te plonzen. Het is koud!!! IJskoud!! Maar leuk! Ik droog me bibberend af, terwijl ik luister naar de bewonderende complimenten van mijn vriendin. ‘k Ben zelf ook trots op mijn doorzettingsvermogen. En kan nauwelijks wachten tot ik Manlief spreek. Dan zegt ze, terwijl we weer naar binnen lopen: ‘Maar je had natuurlijk ook gewoon kunnen doen alsof en alleen zeggen dat je in dat water was gesprongen!’

Hartverwarmend

Een jaar lang riep ze met stellige overtuiging dat ze haar 70ste verjaardag niet groots wilde vieren. We zaten dan als altijd in de sneeuw. En weer thuis was het voorbij. Tot een paar weken vantevoren. ‘Die reclame van Greetz is wel heel leuk, met die surpriseparty …’ Ach ja. Van het een kwam het ander: toch een feest. ‘En ik zou het heel leuk vinden als iemand iets liefs zegt’, voegde ze nog aan het wensenlijstje toe. We gingen aan de slag. En uiteraard kwam er een prachtig programma. Voor haar 65ste hadden we haar hele familie-, vrienden- en kenniskring een verzoek gestuurd: ‘Vul aan: “Bea is …”‘ Ze leest nog regelmatig de leuke, lieve en attente reacties. Dat moest toch te overtreffen zijn?! En dat was het. Bij de vijfde felicitatie ging haar een lichtje op. Iedereen had een hart meegebracht, mét tekst. Ze kreeg er een kleur van. En belde na het feest tot vier keer toe op hoe blij ze was. Alle harten hangen nu in het trapgat, zodat je ze gelijk ziet bij binnenkomst. Oftewel: ‘hartverwarmend’. Je hebt het verdiend, hoor mam! Gefeliciteerd!

Gelijkenis

De hondjes zijn nu een week oud. Reikhalzend kijken we uit naar de nieuwe foto’s, die de fokster wekelijks op de site zal plaatsen. Eigenlijk is er nog nauwelijks verschil te zien. Ze glanzen wat meer, maar de oogjes zitten nog steeds stijf dicht. Ach, dat komt de komende periode vanzelf goed. We bewonderen de puppies en proberen te achterhalen wie de reutjes zijn en welke de onze misschien wel wordt. Dan zie ik de laatste foto. En schiet in de lach. ‘Echt, deze kijkt net als jij als je slaapt! Zo tevreden en ontspannen. Geweldig!’ Als ik de foto met opmerking op Facebook plaats, rollen de reacties al snel over het scherm. Een van mijn collega’s zegt: ‘Dat moet dan Darwin zijn. Baas en hond lijken immers op elkaar?’ Ik denk dat we eruit zijn!

Keuzes

Twee collega’s hebben een pup uit het nestje vóór ons. En toevallig gingen ze gisterenavond op knuffelvisite. Ik smeekte hen bijna om vooral ook een foto van ons hondje te maken. ‘Ik zal het proberen’, beloofde de ene. ‘Maar de fokster is heel streng bij nieuwe hondjes. Dus het is niet zeker dat we erbij mogen!’ Ik kan vandaag bijna niet wachten om mijn zakelijke pc op te starten. Zou het gelukt zijn? En ja hoor, er is email! Ze hebben de hondjes zelf niet gezien, maar de echtgenoot van de fokster heeft met hun camera een paar foto’s gemaakt. Lief, aandoenlijk en al zo gegroeid in een paar dagen tijd! Maar de allerallermooiste is toch wel de foto waarop ze de drie reutjes in haar handen houdt! Een van die drie schatjes is onze Darwin! Over een week of vijf worden de karakters zichtbaar. Dan weten we wie een beetje behoedzaam is. En wie hondje de voorste. Darwin mag van ons best een brutaaltje zijn. Maar daar is nu nog niets over te zeggen. Op dit moment gaat mijn voorkeur intuitief uit naar de rechtse. Manlief kan niet goed keizen: de middelste of de rechtse. ‘Of zullen we ze dan maar alle twee nemen?’ Ik lach. Het worden hele leuke weken tot Darwin komt!

Beschuit met muisjes

‘Oh, wat leuk, wie is er moeder geworden dan?’, vraagt ze terwijl ze speurend naar mijn net niet gestroomlijnde figuur kijkt. Ik knipoog naar een collega in de buurt en zeg: ‘Ikzelf!’ Ze kijkt verbaasd. ‘Wat vreemd, ik heb helemaal niet gemerkt dat je zwanger was!’ Ik houd mijn gezicht nog heel eventjes in de plooi. En schiet dan in de lach. ‘We krijgen een nieuwe hond’, licht ik toe. ‘Onze beagle is afgelopen maandag geboren. En daarom tracteer ik vandaag op beschuit met muisjes!’ Ze glimlacht maar aan haar gezicht zie ik dat ze het een beetje gek vindt. Ik loop door naar de volgende tafel en nodig de bijbehorende collega’s uit voor een hapje. Ze kennen mij wat beter en zijn oprecht blij voor ons. Volgende week vrijdag mogen we voor het eerst gaan kijken. Dit is écht zo leuk!

Darwin

Dag Darwin, welkom in deze wereld! Over acht weken komen we je ophalen. En tot die tijd zien we je nog heel vaak op knuffelvisite! We zijn zo blij met jou!

Al doende leert men

Het is koud. Heel koud! Het vriest dat het kraakt. Niet alleen in Nederland, ook hier vliegen de graden onder nul je om de oren. De randjes van mijn oren zijn gevoelloos als we van 2000 meter hoogte naar beneden suizen. Mijn hart zingt. Ik ben warm aangekleed en het skieen gaat heerlijk. Dan komt er een steil stuk. Voorzichtig zoek ik mijn weg. Gelukkig is het rustig op de piste. En dan ineens glijd ik weg. Op mijn rug schuif ik nog een paar meter door tot ik tegen de berghelling tot stilstand kom. Een stukje verderstaan Manlief en Vriend te wachten. Bezorgd roepen ze of ik me heb bezeerd. Ik voel geen pijn. Maar ben stomverbaasd. In 15 jaar tijd (of zoiets) ben ik niet gevallen! Ik weet niet wat het is! De heren lachen en roepen dat ik moet gaan staan. Het is veel te koud om te blijven liggen op de sneeuw. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want ook daar heb ik dus geen ervaring mee!! Ik krijg allerlei handige tips, maar mijn skis werken niet mee. Uiteindelijk kom ik overeind. We vervolgen onze weg naar beneden. Dan zegt Manlief: ‘Ben blij dat je naast een geknakt ego niets mankeert!’ En voegt er met een knipoog aan toe: ‘Maar ik ben nog blijer dat ik eindelijk jou eens iets uit persoonlijke ervaring heb kunnen leren!’