Wormenbevrijdingsfront

We genieten samen met zwager en schoonzus van een bierproeverij in ons favoriete Smaakwarenhuis. Naast heerlijke hapjes en bijzonder interessante drankjes is er meer dan voldoende ruimte voor serieuze en hilarische gespreksonderwerpen. Schoonzus vertelt op aanstekelijke wijze hoe ze ooit met veel moeite een vis had gevangen. En vervolgens samen haar zussen alleen maar kon gillen dat ze niet wist hoe het verder moest. We lachen allemaal. Dan ineens herinner ik me een vispartij met mijn broer. Hij had een complete uitrusting en deed heel stoer een wormpje aan de haak. Ik kon het bijna niet aanzien. Na enig onderhandelen kwamen we tot een deal. Voor elke worm aan de haak mocht ik een andere de vrijheid geven. Ik weet niet meer hoeveel het er uiteindelijk zijn geworden. Hoe lang ze overleefden in de door mij gecreëerde wildernis. Maar het voelde goed toen. En nu opnieuw, als ik het op een smakelijke manier vertel tijdens een genoeglijke avond samen!

Fotomodel

De dagopvang waar onze beagle Darwin regelmatig verblijft, heeft ook een Facebookpagina. Uiteraard hebben we die gelijk geliked: we zijn erg enthousiast over dit bedrijf. Ze plaatsen er handige need to know en leuke nice to know informatie op. En foto’s van de aanwezigen. Elke dag kijk ik nieuwsgierig of ik het koppie van Darwin zie. Maar behalve een paar twijfelgevallen (‘is dat nou wel of niet zijn staart?’) zie ik hem nergens. Uiteindelijk maak ik er een opmerking over tegen de eigenaar. Die haalt lachend z’n schouders op: ‘Het is niet mijn pakkie an! Maar ik zal het doorgeven aan de dames dat Darwin verdrietig is!’ Een paar dagen later spreek ik hem weer. ‘Darwin staat er wel op, hoor. En ook nogal prominent! Maar ja, da’s typisch Darwin. Kijk maar eens op 22 oktober.’ Thuisgekomen loop ik gelijk naar de pc. Ik blader terug en zie ook Sydney met haar beagle-vriendinnen in de camera kijken. En dan zie ik onze deugniet. Inderdaad, nogal nadrukkelijk in het midden op schoot bij z’n favoriete oppas en strak naar de fotografe kijkend. Ik laat een passende reactie achter en kijk naar het fotomodel. Die ligt languit gestrekt voor de kachel bij te komen van het spelen. Er is een tijd van gefotografeerd worden. En er is een tijd om je daarop voor te bereiden. En die is zojuist aangebroken.

Zwarte Pieten-intocht

Mokkend zit ik voor de televisie. Negeren is niet mogelijk. If you can’t beat them en zo. Maar half hardop geef ik voortdurend commentaar: ‘Hij hoort niet zo wild te zwaaien.’ en ‘Wat is dat nou voor taal!? “Hallo” en “superdoei?!”‘ Ik mis de echte Sinterklaas meer dan ik onder woorden kan brengen. Zijn vertrouwde stem had toch altijd iets geruststellends. Deze Sinterklaas zegt dat het allemaal vanzelf goed komt. Maar de echte Sinterklaas zorgde dat het allemaal goed kwam. Vanzelfsprekend! Dan klaart mijn gezicht op en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht bij het zien van de blauwe veren. Hij is er weer. Hij is er nog steeds! Zijn geamuseerde blik, zijn verborgen woordgrapjes. Een mevrouw in het publiek vraagt hem ook om een hand. Ze krijgt een zoen op haar wang en ik geniet met haar mee. Zeker als Paniek Piet hem aftroeft door dezelfde mevrouw ook een kus op haar voorhoofd te geven. Ze maken iets moois van de uitzending! Als Diewertje afsluit, is mijn boze bui verdwenen. En ik neem me plechtig voor om volgend jaar ook aanwezig te zijn bij de Zwarte Pieten-intocht. Ik verheug me er nu al op!

Daar doe je het dus voor!

Manlief en ik zijn collectant voor de Hartstichting en het Koninklijk Wilhelmina Fonds Kankerbestrijding (KWF). Beide goede doelen spreken ons door persoonlijke ervaring aan. En omdat het KWF het waardeert dat we dit al tien jaar doen, krijgen we een blik achter de schermen van het Antoni van Leeuwenhoek Instituut. Samen met een vijftigtal andere jubilarissen en geïnteresseerden worden we ontvangen met koffie, thee en koek. Ik vind het behoorlijk confronterend. Iedereen die je tegenkomt heeft dus zelf of in de kleine kring met kanker te maken. En hier kreeg mijn vader 24 jaar geleden te horen dat het echt voorbij was. Ik herken niets, maar de herinnering doe me meer dan ik dacht. De middag is goed opgezet. Hoogleraren en onderzoekers vertellen hoe kanker ontstaat, welke soorten er zijn en wat er tegen te doen is. En wat niet. We bekijken het bestralingsapparaat en leren hoe de behandeling zo effectief mogelijk en per individuele patiënt wordt ingezet. Soms is het verhaal heel technisch, maar gelukkig ook vaak droogkomisch. Bij een lezing over basaal kankeronderzoek buigt Manlief zich naar me toe en fluistert: ‘Volgens mij doet hij mee aan Movember!’ De onderzoeker heeft inderdaad een beginnend snorretje. Een snelle blik op nl.movember.com bevestigt zijn deelname. We gniffelen even maar besluiten om er niet plenair aandacht aan te besteden. In plaats daarvan maken we een donatie over op zijn snor: ‘Bedankt voor de onderhoudende lezing!’ Als we uiteindelijk nog net in de tram naar het Centraal Station kunnen springen, kijken we elkaar aan. Zeker na de commotie rondom Alpe d’Huez heb ik even getwijfeld. Wil ik dit nog wel? Maar deze middag heeft me volledig overtuigd én geënthousiasmeerd. Dáár doen we het dus voor. En voor al die mensen in de ziekenhuishal die hopen op een goed bericht!