Opgepast

Het kwam er gewoon niet eerder van. Dolgelukkige ouders. Stapelgekke opa en oma’s. En een overvolle agenda op kantoor. Maar eindelijk, eindelijk mocht ik dan op mijn jongste nichtje passen. Ze kwam om 11 uur en ze zou pas ’s avonds heel laat worden opgehaald. Ik genoot al bij voorbaat. Toen ze met haar moeder binnenkwam, pakte ze gelijk mijn hand en holde naar de speelgoedkast. In een mum van tijd lag onze huiskamer vol met blokken, knuffels en spelletjes. Ze zwaaide enthousiast haar ouders uit. En at met smaak haar eerste boterham met pindakaas ooit. Zelfs het middagdutje was geen probleem. Na anderhalf uur gingen we samen een leuke kaart kopen voor die andere nichtjes die jarig waren. En met een beetje hulp kon ze net bij de brievenbus om ze te posten. We deelden haar avondeten: wat zij niet lustte, gaf ze aan mij. En keken drie keer naar een aflevering van Teletubbies. Net voordat Manlief thuiskwam, vielen haar ogen dicht. Niet voor lang, want er ging iets mis tijdens het bakken van uitjes. Het rookalarm ging af. Haar enige reactie was ‘o-oh’! Toen sloeg ze een armpje om knuffelMaus heen en viel weer in slaap. Om een paar uur later met een brede glimlach en een dikke kus afscheid van me te nemen. Ik hoop dat ik vaker dan gemiddeld een keer in de twee jaar op haar mag passen!

Op een onbewoond eiland

Hoe we erbij kwamen, dat weet niemand meer precies. Maar feit is dat tijdens de lunch ineens het onbewoonde eiland weer ter sprake kwam. Zou het er echt zo rustig zijn en wat een weelde dan om er in deze drukke tijd naartoe te mogen. Of word je daar net zo snel gedreven door de waan van alle dag: schuilplaats controleren op lekkage, verse palmbladeren afsnijden, op zoek naar eten, strand voor je hut schoonvegen. Loop je daar in een lendendoek of boeit het je niet omdat toch niemand het ziet? De een was al creatiever in zijn of haar fantasieën dan de ander. Toen kwam de bagage aan de orde. Wat neem je mee, in de veronderstelling dat je er vrijwillig zit en niet als schipbreukeling aanspoelt? Wil je vermaak of juist opgaan in de natuur? En wat als je maar één ding mee mocht nemen? De manager van onze leidinggevende wist het wel. Zijn iPad, en je hoorde hem niet meer. Toen ik voorzichtig opperde dat er misschien geen bereik zou zijn, betrok zijn gezicht even. Om vervolgens weer op te klaren: hij had nog een heel goed boek wat hij wilde lezen. Ineens schudde hij mistroostig zijn hoofd. Toen we hem naar de reden vroegen, luidde zijn antwoord: ‘Heb ik niks aan zonder leesbril en dat zijn twee dingen!’

Communiceren

Ze haalt me in als ik naar het station loop. ‘Ik wist helemaal niet dat jij met de trein naar kantoor komt.’ Het is inderdaad wel heel toevallig. We beginnen de dag ongeveer gelijktijdig. En we vertrekken meestal kort na elkaar. Ze werkt nu een aantal maanden op onze afdeling, maar ik heb haar niet eerder gezien onderweg van of naar het werk. We praten even bij over het herstel van mijn moeder en over haar werkzaamheden. Dan vraagt ze welke trein ik terug naar huis neem. ‘Die van 58?’ Ik schud mijn hoofd: ‘Ik moet nog even treinkaartjes kopen voor mijn moeder en haar vriendin. Ze gaan morgen een dagje samen op stap.’ Ze lacht en wenst me een fijne avond. Dan holt ze naar het perron, waar haar trein al staat te wachten. Langzaam valt het kwartje. Er gaat geen trein richting huis om 58. En ze stapt in een intercity die de andere kant uitrijdt! Geen wonder dat we elkaar niet tegenkomen, er zit al snel vijf minuten tussen de aankomsten op het ene en het andere perron. Genoeg om de afstand van station naar kantoor af te leggen. Dan schiet ik in de lach. Miscommunicatie tussen twee communicatiemedewerkers, fraai is dat!

Sprakeloos

De film heb ik al zeker vier keer gezien. En iedere keer opnieuw met veel plezier. Robin Williams als stoere nachtclubeigenaar. En Nathan Lane als onvergetelijke Zaza! Toen ik hoorde dat een van mijn idolen, Stanley Burleson, in de musical-variant optrad, bedacht ik me geen seconde. En dat besluit werd nog eens versterkt toen ik op televisie een reportage van het nieuwe De La Mar-theater zag. Wat hebben ze een prachtig gebouw opgeleverd! Er was slechts een klein misverstandje. Ik wist wel dat Manlief niets om musicals geeft. Maar dacht te hebben begrepen dat hij toch graag meewilde. Toen eenmaal bleek dat het om miscommunicatie ging, was het te laat om iemand anders te vinden. En dus zaten we gisterenavond met z’n drietjes in het Grand Cafe: mijn moeder, Manlief en ik. Het eten en de bediening waren super! En ook die aankleding mag er zijn: prachtige foto’s aan de wand. Maar stiekem keken we telkens op ons horloge: we wilden geen minuut missen van de show. En we werden niet teleurgesteld. Wat een grandeur! De Cagelles verleiden het publiek met hun enthousiasme (en echt je ziet dus niets in die broekjes!). De flair van Stanley was een feest van herkenning. Maar Jon van Eerde … Hij was de grote ster. Zijn mimiek, zijn gevoel voor humor, zijn liefdevolle gebaren. Je voelde zijn verdriet, zijn woede vlamde door je heen. En als hij verliefd de hand van George pakt, verschijnt er een glimlach op je gezicht. Veel te snel sloot het doek voor de laatste keer. En als een man stonden we gelijk op voor een knetterende ovatie. De terugreis naar het zuiden werd bij lange na niet stilletjes afgelegd. Want Manlief had het hoogste woord: ook hij had genoten van La Cage aux Folles!

De tien geboden op de piste

De laatste skidag breekt aan. Net als de afgelopen dagen is het prachtig weer. We hebben allemaal een gezonde kleur rondom stralende ogen in een uitgerust gezicht gekregen. Als ik in de sleeplift stap, zie ik twee van de tien geboden voor het skiën staan. Even ben ik verrast: die ene kende ik namelijk niet eens! Dan ski je twintig jaar en kun je niet eens uit je hoofd reciteren wat je moet doen om een voorbeeldskiër te zijn! Ik informeer bij mijn medevakantiegangers. Gezamenlijk lukt het ons om er een paar te noemen. Maar bij lange na niet allemaal! De rest van de dag gedragen we ons voorbeeldig. Stoppen we niet midden op de piste. Helpen iemand die gevallen is. En laten zien dat we echt een (groot) aantal lessen hebben genoten voordat we ons op de sneeuw waagden. Voor degenen die hun wintersport nog tegoed hebben: doe er je voordeel mee.

1. Op andere pistegebruikers letten. Iedere skiër en snowboarder moet zich dusdanig gedragen, dat hij anderen niet in gevaar brengt en schade berokkent.

2. Beheersing van snelheid en ski- en boardstijl. Iedereen op de piste moet op zicht skiën en boarden. Snelheid en stijl moeten aangepast zijn aan drukte op de piste, kunnen, terrein-, sneeuw- en weersomstandigheden.

3. Keuze van het spoor. De achterop komende skiër en snowboarder moet zijn spoor over de piste dusdanig kiezen, dat in te halen pistegebruikers niet in gevaar gebracht worden.

4. Inhalen. Er mag boven, onder, links en rechts ingehaald worden, maar altijd op voldoende afstand om de in te halen skiër of snowboarder genoeg ruimte behoudt om zijn bewegingen te kunnen maken.

5. Op de piste gaan en verder gaan. Iedere skiër en snowboarder die een piste op wil gaan of na een stop z’n afdaling wil hervatten, moet zich er van overtuigen, dat dit zonder gevaar voor zichzelf en anderen kan.

6. Stoppen. Het is verboden zonder noodzaak te stoppen op smalle of onoverzichtelijke plaatsen van een piste. Een gevallen skiër of snowboarder moet zulke plaatsen zo snel mogelijk vrij maken.

7. Klimmen en dalen. Te voet klimmen of afdalen moet aan de kant van de piste geschieden.

8. Aanwijzingen opvolgen. Iedere pistegebruiker moet zich aan de markering en aanwijzingen op de borden langs en op de piste houden.

9. Verplicht helpen. Bij ongelukken is iedere skiër en snowboarder verplicht hulp te verlenen.

10. Legitimatieplicht. Iedere skiër, betrokkene of getuige en verantwoordelijk of niet, moet zich in geval van een ongeval op de piste kunnen legitimeren.

www.traumhaftes.at

Je hoort het vaker: ‘Je zult het wel verdiend hebben!’ Meestal grapt een van ons er dan achteraan: ‘Ja, dat was ik en jullie mogen meegenieten!’ Maar dit keer zijn er volgens mij meer aanwezigen die de afgelopen tijd erg braaf zijn geweest. Het hotel is als altijd perfect. Gezellige medewerkers die alles in het werk stellen om het ons naar de zin te maken. Goede onderlinge sfeer waar geen enkel grapje ongepast is. Het weer is spectaculair mooi! Elke dag een blauwe lucht, stralende zon en tussen min 15 en min 5 graden. Dat lijkt koud, maar sneeuw isoleert ook en er staat geen zuchtje wind. Alleen als je heel hard van boven naar beneden skiet, dan voel je je wangen niet meer. En als je broer dan langs de kant brult dat je moet lachen naar de foto, dan lijkt het alsof de huid breekt. Maar we genieten! ’s Ochtends blijven oma en mijn schoonzusje in het hotel, samen met mijn nichtje. ’s Middags haakt er altijd wel iemand af, zodat mijn schoonzusje ook een paar uurtjes kan gaan skiën. Het is vakantie, voor ons allemaal. We maken een wandeling door de prachtig besneeuwde omgeving, langs de plek waar zomers’ de Angry Cows woonachtig zijn. Nu is het daar een en al rust. We halen nog meer chocolade (echt waar, puur voor de endorfine!) in de plaatselijke supermarkt of bezoeken de vorige eigenaresse van ‘ons hotel’ een dorp verderop. We slapen lang, heel lang, in een omgeving waar je nog geen sneeuwvlokje hoort vallen. Deze vakantie komt in de analen als http://www.traumhaftes.at: Winterwunderwetter in eines traumhaftes Autriche!