Afgelopen week staat niet eens in de top vijf van meest gemaakte kilometers in deze baan. Maar dus wel bovenaan de filefrustratie. En daarom hoopte ik op een vrolijke vrijdag. We moeten om 9 uur in Horn zijn, mijn collega en ik. Hoe spannend kan het zijn?! We komen niet verder dan een kleine 30 km. We proberen nog een sluiproute. Tevergeefs. Na wat gekibbel over doorslaggevend stemrecht besluiten we unaniem dat de afspraak kansloos is. En haken af. We maken vervolgens de geplande kilometers op kantoor. Zodat we op de terugweg toch terugkijken op een geslaagde werkdag. Maar als ik een verzoekje mag doen voor komende week: graag wat minder vertraging op de weg. Bij voorbaat mijn hartelijke dank. Waarvan acte. Alsjeblieft.
Maandelijks archief: oktober 2014
Dubbel feest
Zodra ik wakker word, verschijnt er een glimlach op mijn slaperige gezicht. Het is feest vandaag! Vandaag bestaat WeHelpen precies twee jaar! En daarvan heb ik er zes maanden en acht dagen van meegemaakt. Hoewel we niet compleet los gaan, besteden we er wel aandacht aan. Samen met de hulpbieders, hulpvragers en natuurlijk de leden. Om daarna weer snel verder te gaan helpen. Maar ik heb dubbel feest vandaag! Want 30 april, 10.48 uur, keek Manlief in mijn ogen op het strand van Vlissingen en vroeg of ik verkering met hem wilde. Hij was bloedserieus. Had de tip van zijn halfbroertje gekregen en het leek hem een goed idee om onze prille relatie (acht dagen) officieel te maken. En nu, 12,5 jaar geleden, vind ik dat nog net zo leuk als toen!
Werkrelatie
Als ik de carpoolplek op rijd, tref ik mijn leidinggevende op een merkwaardige plek aan. Op de passagiersplaats van zijn eigen auto. ‘Wil jij rijden? Dan kan ik nog wat werken.’ De relatie tussen mij en zijn auto is sinds ons laatste gesprek een stuk verbeterd, dus ik knik instemmend. De radio staat aan, net als de stoelverwarming. Het is druk op de weg, maar de auto gedraagt zich keurig. Alleen duurt het even voor hij zijn middenconsole voor me opent, maar ik ga er vanuit dat dit een grapje was. Als we bijna op locatie zijn, vraagt mijn leidinggevende om hem er vast uit te laten. Hij heeft voor onze bijeenkomst nog een andere afspraak in de nabije omgeving. ‘Redden jullie het samen verder?’, vraagt hij met een knipoog. ‘Tot straks dan.’ Een beetje argwanend rijd ik de parkeergarage in van het gebouw waar het volgend overleg plaats zal vinden. ‘Geen flauwekul’, zeg ik waarschuwend als er allerlei paniekerige piepjes klinken bij het achteruit inparkeren op een smalle parkeerplek. ‘Je hebt meer dan genoeg ruimte.’ Als ik ben uitgestapt, vouwt hij gehoorzaam zijn spiegels in en sluit de portieren. Ik klop even vriendelijk op z’n motorkap. ‘Goed gedaan, ik ben trots op je.’ Hij knippert nog even met z’n lichten en doet er het zwijgen toe. ‘Elke relatie heeft af en toe een leuke verrassing nodig’, zei mijn oma. Ik wist alleen niet dat ze daarmee ook auto’s bedoelde.
(Bijna) alles is mogelijk
Ik geef het gelijk toe: soms koop ook ik zonder nadenken. Meestal houd ik me in en laat me niet verleiden tot nutteloze, zinloze of spontane aankopen. Maar af en toe, dan kan ik me niet bedwingen. En zo kom ik thuis met een hondenmand. Die we niet nodig hebben. Die Darwin niet nodig heeft. Mijn excuus: ‘hij kostte maar een paar euro.’ Manlief schatert het uit. ‘Daar past hij toch nooit in?!’ Ik kijk van de mand naar de hond. Die zit me ook al hoofdschuddend aan te kijken. Zo gemakkelijk laat ik me niet overtuigen. Met enig passen, meten, sjorren en duwen krijg ik alle pootjes, oren en het staartje in het mandje. Het kan net. Maar echt gemakkelijk ziet het er niet uit. Ik haal mijn schouders op. Misschien dat een klein hondje er blij mee is. Als ik een uurtje later weer in de huiskamer kom, valt mijn mond open. Het mandje ligt voor de kachel. Met een hond erin. Diep in slaap, uitermate ontspannen. Zo zie je maar weer. Als je maar hard genoeg wilt, is bijna alles mogelijk.
Wintertijd
We hebben een heerlijke avond gehad in goed gezelschap met zalig eten. En hoewel het tijdstip zonder moeite nog ‘christelijk’ genoemd kan worden, kruip ik toch in mijn mandje. Want vannacht gaat de wintertijd in. En krijgen we een uurtje extra. Dat uur mag je naar believen invullen: slapen, hardlopen, lezen, wandelen. Ik heb nog geen keuze gemaakt, maar verheug me op de mogelijkheid. Als ik gewoontegetrouw even wakker word, laat ik snel de honden uit en kruip weer in mijn warme bed. Het is nu dus pas 6 uur, nog eventjes omdraaien. Vaag merk ik even later dat Darwin op bed springt. Een pootje op mijn gezicht legt. Een dwingende ‘woef’ laat horen. Ik open mijn ogen: ‘Wat is er dan?’ Hij geeft aan dat hij eruit wil. Mijn blik verplaatst zich van zijn kop via mijn nog in diepe rust verkerende echtgenoot naar de klok. Die nog niet is bijgesteld. En 12 uur aangeeft! Tot zover de keuzemogelijkheden. Even later zitten we aan het zondagse ontbijt. Het gebeurt hoogstzelden dat we zo lang slapen. We gaan de winterperiode in elk geval uitgerust tegemoet.
Kriebels
We namen afgelopen wintersportvakantie heel bewust afscheid. De oudste jongste is vanaf schooljaar 2014/2015 leerplichtig en kan dus niet meer buiten de schoolvakantie mee op reis. We zijn de afgelopen 25 jaar bijzonder verwend met relatief rustige pistes dus het was uitgesloten dat we met de grote hordes gelijktijdig in de sneeuw zouden zitten. Het zou wel wennen. En toen wist ik nog niet eens dat ik een nieuwe baan zou hebben, met aanzienlijk minder vakantiedagen. Nee, we wisten het zeker: voor ons geen wintersportvakanties meer. Dachten we. Want mijn broer ging met z’n gezin naar de Oostenrijkse herfst. En kreeg een lading sneeuw op z’n dak van hebikmejoudaar. Via de social media genoten we mee. En begon het aan alle kanten te kriebelen. Gisteren hebben we de knoop doorgehakt. We gaan toch. Niet met z’n allen. Niet negen dagen. Maar even ademen, even de koude wind langs mijn oren, even de knisperendkrakende sneeuw onder mijn snowboots. Heerlijk! Het hotel is as we speak druk zoekend naar een mogelijkheid om ons te verwelkomen. Gaat zeker lukken, gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Ik verheug me er nu al op.
Vandaag staat Dordrecht op het programma. Een korte presentatie voor een aantal gemeenten. Lastig, want hoe vertel ik in een kwartier over een onderwerp waar ik drie dagen onafgebroken over kan vertellen? Maar ik heb me goed voorbereid en de aanwezigen reageren ook positief. Veel te snel staat de dagvoorzitter op. Een teken dat ik moet afronden. Weer terug op mijn plek werp ik gewoontegetrouw even een blik op mijn email en de Social media. En tot mijn grote verbazing zie ik een tweet met foto over mijn presentatie. Wat leuk! En wat een bijzonder gevoel als de tweet vervolgens wordt geretweet. En geretweet. Ik word er blij van. Als de bijeenkomst is afgerond, komt een van de toehoorders naar me toe. Het verhaal heeft haar geraakt. Ze gaat zich beslist aanmelden maar ook haar collega’s en cliënten informeren. Ik beloof haar wat informatiemateriaal toe te sturen en neem dan afscheid. Thuis ligt de volgende klus te wachten. Wat heb ik toch een waanzinnig mooi beroep bij een prachtig bedrijf!
Four seasons in one day
‘Wat een weer, he!’, zei mijn collega toen we gisteren onderweg waren naar het zuiden van Nederland. Op mijn ‘nou, heerlijk!’, keek hij me verbaasd aan. En zag dat ik het nog meende ook. Ik genoot van het natuurgeweld (dat in het zuiden overigens nog best meeviel). Ik kijk reikhalzend uit naar de donkere dagen voor kerst, de brandende kachel en gesloten gordijnen, de belofte van sneeuw en gluhwein. Ik vind het zalig als de eerste zon het dakterras verwarmt, de wereld glimlacht, de bloemen en bladeren naar buiten lokt. Ik geniet als het om 5 uur al licht is en je alleen vogels hoort, we het zwembad kunnen opzetten en gebruiken, de spontane etentjes met familie en vrienden onder de parasol. En met nauwelijks zichtbare voorsprong de prachtige herfstkleuren, het vooruitzicht om weer sokken en koltruien aan te kunnen doen en de wandelingen aan zee waarbij het woord ‘uitwaaien’ voelbaar betekenis krijgt. Ik houd van seizoenen, altijd weer iets afwisselends om naar uit te kijken. Maar je moet ook even de tijd krijgen om te kunnen genieten van lente, zomer, herfst en winter voordat de volgende periode aanbreekt. Mijn broer en zijn gezin zitten deze week in Oostenrijk, in ons favoriete hotel. En waar hij aan het begin bij 23 graden (boven nul) in een t-shirt op blote voeten door een bergbeek liep, en de berg vervolgens in knallende herfstkleuren op de gevoelige plaats vastlegde, zag hij vanochtend bij het ontwaken een witte wereld net onder het vriespunt! Ik geniet met hen mee. Zou zo in de auto willen springen en naar hen toe willen rijden. Maar dat kan natuurlijk niet. Kwestie van nog even geduld hebben. De herfst is in volle gang. De winter staat voor de deur. En belangrijkste: de winterbanden liggen nog niet onder de auto.
copyright fabdp.com
It’s all in the name
Drie honden op de achterbank mag dan een groot feest lijken. Maar soms moet er even corrigerend opgetreden worden. De ene keer krijgt de een, de andere keer de ander een lik uit de pan. Sydney raakt hierdoor meestal in verwarring. We vermoeden dat ze in een identiteitscrisis zit en niet precies weet wat haar naam is. De naam ‘Darwin’ valt regelmatig in haar omgeving. Vaker dan Sydney. Dan zou je toch denken … Ze komt er niet uit. Als we onderweg zijn naar de dagopvang en het wordt wat al te gezellig achterin, zeg ik vermanend tegen de buurhond ‘Luz!’ Luz negeert me volledig, maar Sydney veert op. Dat is haar naam natuurlijk! En wat een leuke! Ze wordt er zichtbaar blij van. Een paar dagen later nemen we de proef op de som. Tijdens een boswandeling holt ze inderdaad veel harder terug naar ons bij het horen van ‘Luz’ dan welke andere naam dan ook. Misschien moeten we een naamswijziging overwegen. Ze heeft ‘Sydney’ ook maar gekregen zonder enige eigen inbreng. En zeggen ze niet altijd “It’s all in the name”?!
Kookpunt
Een jaar of vijftien geleden was ik voor het eerst in IJsland. Mijn mond viel open bij het zien van Geysir. Een verkalkte plek op de grond met een plas water in het midden. Overal waarschuwingsbordjes en afscheidingslinten. Ogenschijnlijk zonder reden. En dan ineens, een kolom water meters en meters hoog. Waarna de situatie weer terugkeert naar de oorspronkelijke. Er zit geen tijdschakelaar op, je kunt er niet (lees: af en toe heel lang) op wachten. Soms steekt er een windje op dat blijkbaar voldoende afkoeling brengt. Om dan te exploderen net op het moment dat je het niet meer verwacht. Ik ben er in de jaren daarna nog twee keer geweest en telkens stond ik met open mond te kijken naar de kracht van de natuur. Daar moest ik vanavond ineens aan denken. Want ik nader een kookpunt door volstrekt op zich staande zakelijke en persoonlijke gebeurtenissen. Elk afzonderlijk bekijkend glimlach ik bij de ene, wuif ik de ander weg en zie ik de derde als een mooie leerervaring. Maar bij elkaar opgeteld is het moment van exploderen schrikbarend in zicht. Ik haal maar eens een keer diep adem. Probeer te relativeren en het vanaf een afstandje te bekijken. En ergens zie ik zelfs hiervan het bijzondere in. De natuur staat dichter bij je dan je denkt. Maar voor alle zekerheid: wees gewaarschuwd.
D's Days 