Controlfreak

‘Ik weet niet eens met welke maatschappij we vliegen!’, sputter ik tegen. Over een paar dagen mag ik op zakenreis naar het buitenland, samen met mijn collega. Hij heeft alles voor ons beiden geregeld. Het zijn maar een paar dagen: de ene dag ’s ochtends vroeg heen en de volgende dag halverwege de middag terug. Ik kijk er niettemin enorm naar uit! Maar normaal gesproken regel ik zelf de reis en verblijf. Weet ik met wie ik op stap ga en waar ik rekening mee kan houden. Dit is helemaal nieuw voor me. En dus maak ik sinds een paar dagen af en toe een opmerking  tegen Manlief. ‘We moeten van het vliegveld met de trein naar de locatie’, ga ik verder zonder op zijn onverholen plezier te letten. ‘Dan is het toch handig als ik me van tevoren oriënteer op waar, hoe en wat?’ ‘Kan niet zo heel moeilijk zijn, hoor’, antwoordt Manlief met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Gewoon op de bordjes “Zum Zug” of iets dergelijks letten.’ Ik hoor hem nauwelijks. In gedachten heb ik het koffertje voor de handbagage al talloze keren in- en weer uitgepakt. Gemeten en gewogen. In een poging toch op alles voorbereid te zijn. ‘En het mooiste’, speel ik dan mijn troefkaart uit. ‘Hij stuurt een e-mail door dat het kledingadvies “Business casual” is! Wie weet nou wat daarmee wordt bedoeld!? En wat het verschil tussen mannen en vrouwen is!?!’ Manlief veegt de lachtranen uit z’n ogen. Hij vermaakt zich kostelijk. Ik geef toe dat ik me onnodig zorgen maak. Ik vertrouw er echt wel op dat mijn collega het prima heeft geregeld. Het komt vast allemaal goed. Maar zonder dat Manlief het ziet stuur ik toch snel een berichtje naar de echtgenote van mijn collega en vraag of ze als ervaringsdeskundige reisgenote nog tips heeft. Better safe than sorry. En ik heb natuurlijk wel een reputatie als ‘controlfreak’ hoog te houden.

Ontvoerd!

‘Ik ga je ontvoeren dit weekeinde’, zeg ik op geheimzinnige toon. Manlief, verdiept in zijn boek, mompelt iets goedkeurends en kijkt dan op. ‘Sorry, wat zei je?’ Ik herhaal mijn zin. We hebben een paar intense weken achter de rug met heftige gebeurtenissen. Even op adem komen, is welkom. En dus heb ik een last minute geboekt. Bestemming onbekend, althans, voor een van de betrokkenen. Manlief vindt het geweldig. In tegenstelling tot mij heeft hij er helemaal geen moeite mee om de controle uit handen te geven. Hij kan nauwelijks wachten tot het zover is en ik hem voor de deur van z’n werk opwacht, met de koffer gepakt op de achterbank. Nieuwsgierig volgt hij elke afslag. Elke vraag krijgt een antwoord, dus hij stelt ze uiterst voorzichtig om de oplossing zolang mogelijk uit te stellen. Noord in plaats van zuid: ‘Gaan we naar Coen en Hedwig?’ West in plaats van oost: ‘Ik ben nog nooit in Almelo geweest!’ De grens over: ‘Gelukkig heb ik mijn paspoort bij me.’ Net voorbij Osnabrück vraagt hij: ‘Hamburg?’ En kijk ik hem stralend aan. Ik neem hem vervolgens mee in de bezienswaardigheden die op de optionele agenda staan. De tips van locals die we mogelijk volgen of negeren. We zullen keuzes moeten maken, de tijd is beperkt. Maar dat het leuk wordt, dat is zeker. 

Uw naam is vrouw

Snel check ik mijn privé-email. Ik zit te wachten op een bericht en dat kan elk moment binnen komen. Mijn oog valt op een andere boodschap: ‘Bevestiging starten parkeeractie.’ Verbaasd lees ik de zin nog een keer. Onze auto staat thuis, in de wijk, zonder parkeergeldverplichting. Ik ben op de fiets naar kantoor gereden. Wat is hier nu aan de hand? Ik open het mailtje en zie dan dat het om een ander kenteken gaat. Vorige week heb ik de auto van mijn collega tijdelijk toegevoegd. Ik was er nog niet aan toegekomen om dat terug te draaien. Maar zij werkt thuis vandaag. Is mijn account wellicht gehackt? Even overweeg ik om de actie resoluut op te heffen. Dan besluit ik toch maar haar te bellen. Ook zij is verwonderd. ‘Wacht maar even, ik bel je zo terug!’, zegt ze dan. Een paar minuten later hoor ik haar schaterlachend vertellen wat er aan de hand was. Haar partner heeft de auto meegenomen. En tot zijn stomme verbazing kon hij zo de parkeergarage inrijden, zonder een parkeerkaartje te ontvangen. Hij begreep er niets van. Blijkbaar werd zijn kenteken gelezen en gelijk gerelateerd aan mijn account. ‘Even wachten met annuleren dus alsjeblieft,’ zegt ze geamuseerd. ‘We vergoeden de kosten natuurlijk. Maar anders heeft hij straks een parkeerbon zonder dat hij er iets aan kon doen. Daarna kun je onze gegevens verwijderen.’ Ik lach met haar mee.En zeg dan ondeugend: ‘Ik kan jullie kentekenplaat natuurlijk gewoon laten staan. Gewoon, om te weten waar hij naartoe gaat, en hoe lang. Puur uit nieuwsgierigheid uiteraard!’ We gieren het allebei uit. Dan nemen we afscheid en gaan we weer verder met onze bezigheden. En als ik een sms-je van haar partner krijg dat hij het terrein weer heeft verlaten, verwijder ik keurig netjes de parkeergeschiedenis. Zonder te kijken. Maar met een twinkeling in mijn ogen. Shakespeare zei niet voor niets: ‘Nieuwsgierigheid, uw naam is vrouw!’