Rolstoelduwers gezocht

Een tijdje geleden werden vrijwilligers gezocht voor de Floriade: rolstoelduwers bij de Zonnebloem. De Floriade wordt gesponsord door mijn werkgever. En dus had ik me samen met een paar collega’s én Manlief aangemeld. We vertrokken met bussen vol blije bejaarden naar Venlo. Maar een vraag had me van tevoren toch wel bezig gehouden: ‘waarom’ doe ik dit eigenlijk?”

Voor’s:

1. Je doet goed.
2. Je wordt gehaald en gebracht.
3. Je leert je collega’s weer van een heel andere leuke kant kennen.
4. Niet alleen je arm- en been- maar zeker ook je lachspieren worden nadrukkelijk ingezet.
5. Het entreebewijs is gratis en inclusief een regenponcho.
6. Je krijgt een voucher voor koffie met iets lekkers.
7. De dag vliegt voorbij voor je er erg in hebt.
8. Mijn werkgever geeft je een halve dag verlof.
9. Je leert een heleboel over internationale agricultuur.
10. Je doet goed!

Tegen’s:

1. Het weer laat zich niet beïnvloeden door je goede daad.
2. Je kunt niet zelf je eigen senior kiezen.
3. Het merendeel van de aanwezigen spreekt Tilburgs.
4. De lunch bestaat uit koffie, thee, halfvolle en karnemelk, tomatensoep, een broodje ham, een broodje kaas en fruit.
5. Je bepaalt niet in je eentje wat er wel en wat er niet wordt bewonderd.
6. Je hebt je handen niet vrij om een telefoontje te plegen of foto’s te maken.
7. Je moet zeker niet vergeten de rolstoel op de rem te zetten.
8. Het kost je een halve dag verlof.
9. De werkdag duurt ongeveer net zo lang als op kantoor.
10. Je moet bestand zijn tegen dankbare blikken.

En aan humor ontbrak het absoluut niet! De leukste opmerking: ‘Wil er nog iemand in het klimrek?’ Daarom deed ik het dus! Het was een onvergetelijk leuke ervaring. We spraken met ons groepje ‘Junioren’ af, dat we elkaar in 2022 weer zien in Almere. Toen één van de bejaarde dames opmerkte dat ze niet zeker wist of ze dat haalde, werd ze zonder pardon (bijna) in de vijver gekiept! Om in stijl van het Floriade 2012-motto te blijven: ‘Mooi wat vrijwilligerswerk doet!’

25-jarig jubileum (slot)

Een receptie geven zag ik dus niet zitten. Niet uit angst dat er er niemand zou komen. Maar zelf zou ik er weinig plezier aan beleven: handjes krijgen, geknuffeld worden, cadeautje aannemen, lief lachen en op naar de volgende in de rij. Even een praatje maken en aangeven hoe heerlijk ik het vind dat ze zijn gekomen, is meestal gewoon niet mogelijk. Maar ik ken wel heel veel collega’s in die 25 jaar. En een groot aantal mag ik ook graag. Graag genoeg om hen te trakteren op een stuk (of meer) eigengebakken taart. Dus plande ik een momentje in. Er waren nauwelijks afzeggingen. Zelfs degenen die ook bij het officiele moment aanwezig waren, schoven gezellig weer aan. Iedereen was lovend en ondanks het feit dat ik meer dan voldoende had neergezet, bleef er geen kruimel van over. ’25 jaar, dat is toch een hele prestatie!’, zei een van de aanwezigen. ‘Nee hoor’, was mijn antwoord. ‘Die gaan voorbij zonder dat je er erg in hebt. Zeven taarten bakken in een middag tijd: dat noem ik pas een prestatie!!’ Waarmee ik zoals altijd het laatste woord had. En nu weer gewoon aan de slag!

25-jarig jubileum (deel 4)

De volgende ochtend word ik uitgerust wakker. Zo’n bed wil ik thuis ook wel! Een blik in het boekje op het nachtkastje leert dat ik dan ‘een halve reis naar Amerika voor twee personen’ kwijt ben. Ik draai me dus lekker nog maar een keer om. Als mijn maag aangeeft dat het tijd is voor het ontbijt, maak ik Manlief wakker. Terwijl hij onder de douche stapt, open ik weer een paar cadeautjes van de collega’s. Ik geniet van elk kaartje en elk persoonlijk tintje. Beneden kijken we onze ogen uit bij het ontbijtbuffet. Uiteraard is er champagne en worden al onze wensen gelijk omgezet in acties. Ik heb nog nooit zulke lekkere pancakes gegeten! Na het ontbijt drinken we nog een kopje koffie op onze kamers. Dan sluiten we ons aan bij de dagelijkse rondleiding. Het is erg interessant: nooit geweten wat de betekenis van het Amsterdamse wapen is. We zien dat ook Lionel Richie hier goede ervaringen heeft opgedaan. En dan is het echt tijd om afscheid te nemen. We checken uit en overladen dezelfde receptionist met complimenten. Het was top! De rest van de dag lopen we door Amsterdam. Als we ons om 7 uur ’s avonds weer melden om de auto op te halen, krijgen we nog een tasje mee ‘voor onderweg’: twee appels, twee flesjes water, twee mueslirepen en twee verfrissingsdoekjes. Goede reis en hopelijk tot ziens! Ik ben er inderdaad nog niet zo zeker van dat dit een eenmalige wensdroom was!

25-jarig jubileum (deel 3)

Als we ons gesettled hebben en de champagne op is, gaan we naar de bar voor een aperitief. Een aardig kamermeisje wijst ons de weg: het is best een groot hotel met allerlei gangetjes en hoeken. Als we in The Flying Dutchman komen, blijken we de enigen. Daardoor hebben we de volle aandacht van de barman. Hij weet veel van bier, cocktails en whiskeys en adviseert ons prima bij de juiste keuze. We praten wat over de geschiedenis van het hotel en de reden van mijn wensdroom: slapen in hetzelfde hotel als waar Michael Jackson ooit sliep. Hij verbaast zich daar niet eens over! Als de drankjes genuttigd zijn, vervolgen we onze route naar de bibliotheek. Hier hangen twee foto’s van Michael in Amsterdam, uit 1977. Leuk! De sfeer is gezellig en weer vraagt een aardige medewerkster naar onze wensen. Niet opdringerig, verre van. Ze willen het je duidelijk naar de zin maken. Dan knorren de magen nadrukkelijk en melden we ons in het restaurant. We krijgen een leuk tafeltje en een feestelijke amuse. In totaal worden we door vijf medewerkers bediend, op letterlijk al onze wenken. Of het nu gaat om de lekkerste wijn of een lastige keuze in het dessert: niemand vindt het vreemd en iedereen is écht blij om te kunnen helpen. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt! En het eten is top! De porties zijn precies groot genoeg en de kwaliteit is fenomenaal! Tot plezier van de medewerkers probeer ik mijn waardering steeds anders te verwoorden (nee, ligt niet aan de drank, ligt aan beroepsdeformatie). Als we eindelijk uitgegeten zijn en de cadeautjes boven lokken, nemen we afscheid. Gelukkig vinden we de weg zonder problemen. Iemand heeft de gordijnen dichtgeschoven, sfeerverlichting aangedaan en een muziekje opgezet. Dat is nog eens leuk ‘thuiskomen’. Ik besluit het bad met televisie te proberen. Helaas lukt het me niet om een bekende zender aan te klikken: ik blijf hangen bij een Roemeense en Turkse uitzending. Inmiddels ben ik te moe om mijn ogen open te houden. Ik ga het bed testen. En nog voordat ik me écht bewust ben van de buitengewoon goede kwaliteit, vertrek ik naar dromenland. Wordt nog steeds vervolgd!

25-jarig jubileum (deel 2)

Nog vol van de festiviteiten (en heerlijkheden) tijdens de lunch rijden we naar Amsterdam. Ik praat honderuit, maar dat is Manlief wel gewend. De sfeer, de warmte, de genegenheid, de lol! Ik heb zo genoten! Als we Amsterdam binnen rijden, is de weg geblokkeerd. De routeplanner brengt uitkomst. Het is erg druk, maar als we rond kwart voor 4 de Oudezijds Voorburgwal opdraaien, valt gelijk de rust van deze straat op. We passeren het hek en Manlief stopt de auto onder de overkapping van The Grant. Ik draai het raam naar beneden om ons aan te melden, maar iemand snelt al op ons af en opent eerst mijn en dan de deur van Manlief. Hij heet ons hartelijk welkom. De auto wordt kort geïnspecteerd op zichtbare schades en we geven door welke koffers en dozen naar de kamer gebracht kunnen worden. Dan neemt hij de auto mee naar de garage. Binnen wacht de eerste verrassing: de receptionist (met onwerkelijk grote zwarte ogen, nagenoeg zonder iris) vertelt dat mijn bedrijf een upgrade heeft geregeld. Blij kijken we elkaar aan: de manager sprak over een verrassing, maar we dachten aan een flesje champagne of een bosje bloemen. Leuk!!! We wikkelen de administratie af en een gastvrouw begeleidt ons naar de Michiel de Ruiter-suite. Wow! Grote ruime kamers met overal complimentary ‘watjes’. Top! Ik ga vannacht beslist niet slapen! De gastvrouw vertrekt met de mededeling dat ze voor een reservering in het restaurant zal zorgen. Bijna gelijktijdig gaat de bel: een meneer met een chocoladetaartje en een flesje champagne. Of hij het gelijk zal openen en aansnijden? Nou graag! Dan besef ik dat we nauwelijks cash bij ons hebben. Het is toch gebruikelijk om een fooi te geven? Manlief wuift mijn zorgen weg: het is zoals het is. En hij blijkt gelijk te hebben: de meneer wenst ons een heel fijne dag en verdwijnt nog voordat ik zelfs maar de kans zou hebben om hem iets toe te stoppen. Weer gaat de bel (onze suite heeft een eigen bel): de concierge met onze bagage. Waar ik het wil hebben en of hij het ook voor me zal uitpakken? Ik kijk naar de twee dozen met cadeautjes van de collega’s en schiet in de lach: nee, hoor, dat doe ik graag zelf! Ook hij verdwijnt zonder zelfs maar te insinueren dat hij graag een financiële bijdrage voor de moeite zou willen hebben. We inspecteren het appartement: een inloopkast, een royale slaapkamer met flatscreen. Een badkamer met twee wastafels, een inloopdouche, een groot bad, een televisie en een bakje met allerlei toiletartikelen van Hermes. De woon-/eetkamer heeft twee sofa’s, een bank, een flatscreen en een cd-speler met een aantal cd’s. Meters boeken in de kasten, een bureau, een eettafel voor vier personen en een Nespresso-apparaat met complimentary koffie. Alleen de goed gevulde minibar is niet gratis. Het uitzicht op de gracht brengt helemaal een glimlach op mijn gezicht. Het toilet is ook ruim en heeft niet alleen een verwarmde toiletbril maar ook de mogelijkheid om de onderkant met water te spoelen. Zoals Manlief formuleert: ‘Op zich niet onaangenaam, maar je hebt wel veel toiletpapier nodig om de boel weer droog te krijgen!’ We drinken champagne en genieten van alle letterlijke en figuurlijke heerlijkheden. Wat is dit leuk! (wordt weer vervolgd)

25 jarig-jubileum (deel 1)

Ik heb de planning driemaal met Manlief doorgenomen. We moeten om uiterlijk 5 over 11 vertrekken. Maar hij moet nog naar het toilet. En dan andere schoenen aan. En dan nog even wat wegzetten. Als ik het niet meer houd en vertel dat we NU vertrekken, kijkt hij bedenkelijk. ‘Dat gaat niet en ik kan niet zeggen waarom.’ Op dat moment gaat de bel. Ik kijk hem verbaasd aan, hij glimlacht. Voor de deur staat de directiechauffeur en een collega. Ik word in stijl naar kantoor gebracht voor mijn 25 jarig jubileum, samen met de moeders en Manlief. Mijn collega neemt onze auto mee, zodat we aansluitend naar Amsterdam kunnen. Ik geniet! Het was een stille wens, die ik wel tegen de secretaresse had verteld, maar met toelichting dat ik niet de agenda van de directeur in de war wilde schoppen. En er dus verder ook niet meer bij had stil gestaan. Wat enorm leuk dat ze dit hebben georganiseerd! In de auto is het gezellig. Ik heb ‘vroeger’ met zijn vader samengewerkt en ken ook zijn broer. Op kantoor wachten mijn broer en schoonzusje. We krijgen een kopje koffie in de hal: boven ‘hebben ze nog even tijd nodig’. Maar dan komt het telefoontje: we zijn welkom. Bovenaan de roltrappen staat mijn naam op de lichtkrant. En bij het directierestaurant ligt een rood lopertje waarnaast alle collega’s van mijn afdeling uitbundig staan te roepen en te fluiten. Ik krijg er een kleur van. En een brede glimlach op mijn gezicht! Met een glas champagne lopen we naar de tafels, die vol staan met allerlei heerlijkheden. De kok heeft speciaal voor mij kokostaartjes gemaakt en de cd van Albert Niland klinkt als achtergrondmuziek. Na een uur staan mijn leidinggevende en haar manager op. Ze hebben een ABC van mijn karaktereigenschappen gemaakt. En geen woord is gelogen! Ik krijg de zilveren bedijfsspeld op mijn jasje en een ingelijste oorkonde van de voorzitter van de Raad van Bestuur. De collega die ik al meer dan 20 jaar ken, neemt het woord over en vertelt hoe het allemaal begon. En een van de collega’s uit het organiserend comite biedt vervolgens een Walk of Fame met mijn naam aan. En twee dozen boordevol cadeautjes van alle aanwezigen. De warme genegenheid golft door de ruimte. Ik geniet met volle teugen. Heb ik me hier nu zo tegen verzet? Ik lijk wel gek! Ik bedank iedereen hartelijk en zeer welgemeend dat ze niet naar al mijn bezwaren hebben geluisterd maar gewoon hun gang zijn gegaan met dit prachtige feest als resultaat. Dan vertrekken de eersten: het is nog steeds een ‘gewone’ werkdag. De manager heeft geregeld dat we nog even in de Panoramazaal, helemaal bovenin het gebouw met uitzicht over heel Tilburg, een kijkje mogen nemen. Dan is het feest voorbij. De directiechauffeur brengt de moeders naar huis. En wij laden alles in de auto en vertrekken naar Amsterdam voor deel 2 van mijn jubileum. Wat een geweldig mooi feest!

Mijlpaal

Ik hoor het mijn collega nog zeggen: ‘Werk jij al acht jaar hier? Dat ga ik zeker niet redden! Leuk bedrijf, hoor, daar niet van. Maar ik wissel gewoon graag.’ Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. Ik kende het bedrijf al voordat ik er kwam werken via mijn oom en inmiddels collega. Er is niets mis met jobhoppen. Maar zolang het leuk is, blijf ik liever. En vandaag is dat op de kop af 25 jaar. Een hele mijlpaal! Ik vind het eigenlijk niet eens een prestatie, eerder van mijn vele leidinggevenden. Maar natuurlijk is er een feestje. Mijn collega’s zijn al weken geheimzinnig aan het doen. We hebben een lunch, waar ook mijn moeder, schoonmoeder, broer, schoonzusje en natuurlijk Manlief bij aanwezig zijn. En daarna naar het Grand Hotel in Amsterdam, een wensdroom uit mijn tienertijd. Het wordt vast een hele leuke dag. Kan nauwelijks wachten!

Nachtmerrie

Sydney holt voor me uit over het strand, achter een bal aan. De bal rolt het water in en ze dendert er achteraan. Ze hapt mis en springt vrolijk verder. Ineens slaat er een golf over haar heen. Ze verliest de grond onder haar pootjes en wordt meegesleurd. Als ze weer boven water komt, piept ze angstig. De bal is vergeten. Het is bekend dat er een sterke onderstroom rondom Texel staat. We proberen haar te bereiken, maar de zee is meedogenloos en maakt de afstand tussen ons steeds groter. Binnen een paar minuten zie ik in de verte alleen nog haar zwarte hoofdje. Ik gil en gil en gil. Manlief schudt me wakker en slaat zijn armen stevig om me heen. Als ik eindelijk besef dat het een hele nare droom was, kalmeer ik. Ik ga naar beneden en drink een glas water. Sydney laat duidelijk merken dat er helemaal niets aan de hand is en vraagt niettemin een kluifje voor de schrik. De volgende dag loop ik al vroeg met de honden over het strand. De zon is net op en de zee is prachtig. Gelukkig was het allemaal een droom. Maar voor de zekerheid gooi ik de bal toch maar richting de duinen.