Verstandskiezen

Iedereen, maar dan ook iedereen heeft het er op dit moment over. Ook diverse blog-collega’s. Het is gewoon een rage. Ik heb het over verstandskiezen. Je komt ze in alle soorten en maten tegen: net doorgebroken zoals bij mij (op mijn 37ste nota bene), zojuist getrokken, of gevuld en afgebroken! Een dankbaar onderwerp ook, want de toehoorders zijn unaniem onder de indruk en je hebt de volle aandacht. Iedereen heeft zijn eigen aanvullende verhaal. Kortom, we spreken hier van een waar zielsverwantschap. Maar ik ontdekte naast het ongemak nog een minder leuke kant. Ik probeerde er optimistisch tegenaan te kijken: “Goh, ik ben wel blij met wat extra verstand op mijn leeftijd”. Helaas dus. Volgens mijn Vriend gaat het om een ver-staande-kies, in de loop der jaren verbasterd tot verstandskies. Het is dus geen belofte op meer kennis, maar duidt slechts de locatie in het gebit aan. Toch voel ik me de laatste weken een stuk pienterder. Ik maak verstandige opmerkingen en deel mijn levenswijsheid op een indrukwekkende manier. Het valt echt op. Wie heeft er nu gelijk?

De reclamewereld is keihard

Reclame is een dankbaar onderwerp op verjaardagsfeestjes. In mijn werk heb ik ermee te maken, maar ook privé mag ik me er graag mee bezig houden. Reclame kan prikkelend, humoristisch, imponerend, irritant en overweldigend zijn. Vergelijk de waterbeddenconcurrent (wie kent ‘m niet) maar eens met de laatste Calvé Pindakaas. Een jongetje van een jaar of zes truckt zijn bal op het penthousebalkon van Dick Advocaat en vraagt via de intercom of hij z’n bal terug mag. Of die van de drie Amstel-jongens in de buitenspel-variant (we zeiden tegelijkertijd: “Het is een man”!) met de Dreft-reclame. Maar de reclamewereld is ook hard. Want het schijnt zo te zijn, dat als de kijker niet meer weet van wie de reclame is, je ‘m net zo goed in de prullenbak kunt gooien. En als je een reclame hebt gemaakt waarin een inmiddels overleden persoon meespeelt, mag die uit piëteit voor de nabestaanden niet meer worden uitgezonden. Vergelijk de Lassie-reclame met Boudewijn Buch. Vandaar dus dat wij onze reclamecampagnes in Hawaï hebben opgenomen, met Amerikaanse acteurs, voor het geval dat. Een aantal collega’s moest mee voor de organisatie. Inderdaad, een keiharde wereld.

Reiki I (2)

Reiki I dag twee zit erop. Gisteren was ik nog redelijk positief, vandaag helaas niet. Het was een heftige dag, fysiek en mentaal zwaar en een voor mij veel te hoog geitenwollensok-gehalte. Mijn nichtje was en bleef echt gemotiveerd en superenthousiast. Aan haar lag het niet. En dat verbaasde me dus ook. We waren met vijf cursisten en geen van hen heeft de dag met een geweldig gevoel afgesloten. Sterker nog, als vandaag gisteren was geweest, acht ik de kans klein dat we de tweede dag zo optimistisch en blanco waren begonnen. Als we hem al waren begonnen! Maar mijn nichtje was aan het eind van de middag in het geheel niet aangeslagen. Terwijl ik me toch kan voorstellen, dat je hoopt op meer volgelingen van de Reiki-leer, en wel mede door jouw toedoen. En dat blijft dus intrigeren. Wat is dat hogere, dat ongrijpbare, wat een Reiki Master gelovig houdt in het juiste, het enige? Je wilt toch net als ieder ander eer van je werk? Ik heb mijn nichtje hartelijk gedag gezegd en de hoop geuit elkaar spoedig weer te zien. Maar ik vrees met grote vreze, dat Reiki het laatste van mij heeft gezien!

Reiki I

Mijn moeder heeft de laatste tijd wat pech met haar gezondheid. En Reiki (leer der levensenergie) schijnt te kunnen helpen en verlichting te geven. Dus togen we vandaag op pad voor een tweedaagse cursus Reiki I. Nu moet je weten dat ik allergisch ben voor geitenwollen sokken. En eigenlijk wist ik ook niet zo goed wat te verwachten. Maar mijn nichtje is Reiki-Master en het zou in elk geval leuk zijn haar weer te zien. We worden ontvangen met kruidenthee en gedempt licht. Mijn nekharen staan overeind, maar de sfeer is gemoedelijk en zeker niet opdringerig. Na de kennismaking worden we ingewijd. We leren een halve behandeling (hoofd en schouders) en krijgen achtergrondinformatie. Als cadeautje mogen we een (omgekeerd) kaartje pakken met een ‘persoonlijke boodschap’. Mijn moeder krijgt ‘Kracht’ en ik ‘Verwachtingsvol’. Typisch. Weer thuisgekomen neem ik Floppy onder handen, want het werkt ook met dieren. Eerst spartelt hij tegen, maar als ik het pijnlijke pootje ‘behandel’ blijft hij doodstil liggen. Tot het moment dat mijn Vriend hem vraagt te kiezen tussen Reiki en een kluifje. Weg is hij. Misschien krijg ik morgen een kaartje met ‘overtuigingskracht’!

De vrouw in het verkeer

Kortgeleden stond er een artikeltje in de dagbladen dat vrouwen slechte parkeerders zijn. Met een flauwig excuus dat ze vaker boodschappen doen dan mannen en daarbij dus meer parkeerpaaltjes treffen. Ik vond dat onderzoek weggegooid geld. Het is immers genoegzaam bekend dat vrouwen niet kunnen rijden. Ikzelf rijd veel en vaak. Maar, bot gezegd, als een vent met ballen. En daar ben ik trots op. Geen gemiep of gezeur, gewoon doorrijden. Voorzichtig, dat wel. Maar geen geteut. Anticiperen op al die Vrouwen in het Verkeer en mezelf gelukkig verklarend daar niet bij te horen. Tot vandaag. Want we wonen in een winkelstraat. Met Sinterkerstverlichting deze dagen. Bij het wegrijden vanavond stuitte ik op een Vrouw in het Verkeer, die trachtte de auto te keren in de straat. De zeer drukke winkelstraat. Het lukte niet erg. Dus ik mompelde voor me uit: “Typisch een Vrouw!” Om vervolgens bij het verlaten van onze straat mijn eigen, donkere dashboard op te merken. Oftewel: ik was vergeten de koplampen aan te doen. Typisch een Vrouw! Ik haalde gelaten mijn schouders op en mompelde: “Fijn voor mijn Vriend!”

Vallen en opstaan

“Weet wel waar je aan begint, met mij als vriendin. We gaan namelijk elk jaar wintersporten. Dat hoort er ook bij.” Hij knikte, geen probleem. Hij leert namelijk snel. Vanavond was de eerste les. En hoe bezorgd ik ook ben om zijn welzijn, ergens schuilt een duiveltje in mij dat stiekem geniet als het wat beter presteert dan die ander. Ik verkneukelde me dus stilletjes in een hoekje op schitterende valpartijen, verbeten trekken om de mond en een enigszins humeurige stilte op de terugweg in de auto. Helaas. Hij doet het geweldig. Draait nu al voorzichtige maar keurige bochtjes, terwijl mevrouw Les Vier jaloers toekijkt naar zijn vorderingen. Zelfs de skilerares knikt goedkeurend. En mompelt naar mij: “Nou, daar mag je terecht trots op zijn!” Ben ik dus ook. Zucht. Hij wil volgende week de fotocamera meenemen, zodat jullie het ook kunnen zien. Diepe, diepe zucht.

Curiosity killed the cat

Gisteren hadden we een familiedag. Slechts drie volwassenen en drie kinderen ontbraken helaas. Maar het was leuk elkaar weer te zien en bij te praten en te plagen. Mijn Vriend en ik kregen een hartstikke leuk cadeautje ter ere van ons samenlevingscontract. We hebben een datum bepaald en lootjes getrokken voor KerstKlaas, wat wonderwel in twee keer lukte zonder dat iemand zijn of haar eigen naam voorbij zag komen. We hebben heerlijk gegeten (en meer dan voldoende) en we (lees: ik) hebben de Disney-ervaringen nog wat aangedikt. Kortom, een heerlijke avond vol sfeer en gezelligheid. En toch zit me iets dwars. Ik heb er een nachtje over geslapen, maar ik kan het niet loslaten. Heb er al met mijn Vriend over gesproken, maar hij weet het ook niet. Goede raad is nu duur. Neem ik het initiatief of wacht ik af? Kwets ik mensen door te spreken of te zwijgen? Vandaar dat ik de middenweg kies en het via D’s Days aankaart: wat wilde je nou even tussendoor vragen, Charlotte? Curiosity killed the cat, but please don’t let it kill me!

Levenslessen

Er was eens een ezel. Die viel in een diepe put. Zijn baas kwam langs en hoorde het dier erbarmelijk balken. Hij dacht even na en besloot toen dat a) het dier al oud was en b) de put gevaarlijk was en dus moest worden gedempt. “Een en een is twee”, dacht hij. Hij belde zijn buren of ze hem wilden helpen de put dicht te gooien. Al gauw viel het eerste zand op de kop van de ezel. Die schrok zich natuurlijk een hoedje! Na een kwartiertje keek de baas in de put om de vorderingen te zien. Wat hij zag, verbaasde hem behoorlijk. Want wat bleek: iedere keer als er zand op de ezel viel, schudde hij het van zich af en ging een stapje hoger staan. En al gauw kon hij over de rand van de kuil springen, de vrijheid tegemoet. Moraal van dit verhaal: het leven gooit een hoop vuil over je heen. Het is de kunst om het van je af te schudden. Zie elk probleem als een opstapje. Je kunt uit de put komen door niet op te geven en door te zetten. En wat die ezel betreft: hij heeft z’n baas opgezocht en ‘m een flinke trap na gegeven.

Ban de chocolade sigaret!

Het Parlement heeft een besluit genomen: chocolade sigaretjes moeten ogenblikkelijk uit de schappen worden gehaald. Of voorzien van de gebruikelijke teksten ‘Roken is dodelijk’ en ‘Roken vermindert de vruchtbaarheid’. Een terecht en wijs besluit vind ik. Immers, als vierjarige haal je chocolade sigaretten en echte sigaretten heel snel door elkaar. Of je wordt, omdat je zo dol bent op chocola, gemakkelijk overgehaald om met het echte werk te beginnen. Bovendien wil je niet weten hoe je longen eruit zien als je een pakje chocolade sigaretten hebt opgerookt (copyright BB)! En dan heb ik het nog niet over de fabrikanten die worden verleid ook chocolade shag en pijptabak te gaan produceren. Nog meer kinderzieltjes in de vernieling. Nee hoor, ik sta in dezen geheel achter het besluit van het Parlement.

PS: denken jullie dat er een markt is voor veelkleurige overschuifhoesjes op het formaat van een chocolade sigarettendoosje?

De magie van Disney

Het valt niet mee om onberoerd te blijven onder de magie van Disneyland Parijs. Ik wist dat natuurlijk allang. Maar voor mijn Vriend was het allemaal nieuw. Hij wist helemaal niet wat te verwachten. Was wel eens in Amerika naar Disneyland geweest. Maar dat is toch echt wat anders. Heel anders. In Frankrijk sneeuwt het namelijk in Main Street. Sta je nietsvermoedend in een winkel een dwergenmuts (met baard) te passen en kijk je naar buiten: zie je sneeuwvlokken dwarrelen! En denk je in een ‘gewone’ indoorachtbaan te gaan, je weet wel, zo’n karretje in het donker, gewoon. Blijk je dus in de meest fantastische achtbaan ter wereld terecht te zijn gekomen! En vertoon je zonder dat je het je bewust bent De Disneysmile! De rest van de dag!! Maar eigenlijk merk je pas thuis dat je besmet bent met het Disney-virus: als je in de schaduw van de tafel en twee stoelen toch echt heel duidelijk de contouren van Mickey Mouse ziet! Welkom bij de fanclub, lieverd!