Laat vooral een reactie achter of klik hier om me te feliciteren met mijn nieuwe baan als Coördinator Marktbewerking per 1 oktober! De tijd van peinzen, piekeren, wikken en wegen is voorbij! Ik loop rond met een brede glimlach. Leidinggevende en collega’s betreuren mijn vertrek oprecht, maar staan achter mijn keuze en wensen me het allerbeste toe. Ik kan niet wachten om te beginnen!
Ze is aanbiddellijk. Dat vindt ze zelf ook. Ze is vrolijk. Daar is ze het helemaal mee eens. Ze vraagt veel aandacht. Daar heeft ze zo haar twijfels over, want daar heeft ze toch gewoon recht op? Ach ja. Sidney. Het is een heerlijke hond. Dus je vergeeft haar snel. En er valt behoorlijk wat te vergeven! Een decoratief kussen met van die leuke lussen, die je blijkbaar met één simpele kaakbeweging kunt uithalen. Een speelgoedbeest, dat je gefileerd door de hele huiskamer terugvindt ‘omdat ze het een stom ding vond’. Nog net het zicht op haar verdwijnende achterwerk, omdat ze ineens een kat zag toen jij de voordeur opende. En hoe kon jij nou vermoeden dat het flesje neusspray niet veilig en hoog genoeg op het nachtkastje stond?! Nu weet je beter! Ach ja, Sidney. Kleine hondjes worden groot. We kunnen nauwelijks wachten! En Sidney zal in elk geval vandaag geen last hebben van een loopneus!
Het lag niet aan mij. Dat is mij keer op keer verzekerd. Ik had gewoon pech. Mijn functie verviel tijdens een reorganisatie twee jaar geleden. Ik kwam net kennis en kunde tekort. En dat allemaal op de dag na ons huwelijk! Toen we terugkwamen van onze huwelijksreis, stond mijn vorige leidinggevende me op te wachten. Hij had hulp nodig. Hard nodig! Secretarieel (mijn oorspronkelijke job) gecombineerd met communicatie (mijn passie). We spraken af dat het voor hooguit anderhalf jaar zou zijn. Maar toen kwam de fusie. En werd alles op zijn kop gegooid. Een echte functie in de communicatie was verder weg dan ooit. Ach, ik had een baan en werd goedbetaald. Leuke collega’s en een leidinggevende met wie ik het best kon vinden. Toch was het niveau van de werkzaamheden aan de lage kant, net als het aantal klussen. Ik bleef om me heen kijken. Ineens scheen de zon. Een baan die leuk, leerzaam en uitdagend lijkt. En ik maak een heel goede kans! De sollicitatieprocedure was nog niet opgestart of er kwam nóg een functie in zicht. Zeker zo interessant en ook hier met prima vooruitzichten. Deze week valt de beslissing. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit, maar dat komt wel. En dan, vandaag, stuurt mijn broer me dit bericht toe. Een functie bij een bedrijf waar ik tot voor kort zo’n keer of zes per jaar kwam. Dat écht invloed heeft gehad op mijn leven. ’t Is dat het een pokkeneind weg is én we er niet over denken om te verhuizen!
Afgelopen week had ik zin om weer eens iets lekkers te maken. En dat soort ideeën moet je nooit onderdrukken! Dus bakte ik twee cakes voor mijn collega’s: een met chocolade en eentje met citroenglazuur. Ze waren aangenaam verrast en de cake was dan ook zó op. ’s Avonds tijdens de afwas vertelde ik het aan manlief. ‘Eigenlijk is dat óók een optie voor een nieuwe baan’, zei ik. ‘Want ik was nu 9 euro kwijt aan ingrediënten voor twee cakes. Als ik per plakje 50 eurocent zou vragen, haal ik 22 euro op. Dus 13 euro winst. Ik verdien nu ongeveer 11 euro per uur. Dus ik ga er ook nog op vooruit!’ Zelfs de naam voor het bedrijf was zo gevonden: D’s Cakes! Manlief hoorde het hoofdschuddend aan. ‘Weet je wat jij zou moeten doen?’ Ik schoot in de lach: ‘De Kamer van Koophandel bellen?’ ‘Nee’, antwoordde manlief, ‘toch eens wat meer aandacht aan cijfertjes besteden. Je verdient nu 11 euro per uur. Verkoop jij elk uur twee cakes?’ We hebben een groot bedrijf. Dus ik opperde nog om ook andere afdelingen in het marketingplan te betrekken. Maar gaf toen toch maar op. Jammer. Oftewel: een typisch gevalletje gebakken lucht.
PS: woensdag sollicitatiegesprek voor functie 1!
Ik was niet je grootste fan en ook geen dierbare vriendin. Maar wat heb je me laten lachen! In onze bibliotheek staan een aantal van je boekjes. Een paar zijn er zelfs gesigneerd: ‘Lieve Dorine, groetjes van Jos Brink.’ Ik huilde dikke tranen bij het lezen over je afscheid van Noesse. En kwam niet meer bij als je vertelde over de avonturen van het verschrikkelijke Pimmetje! We hadden mooie plaatsen bij een uitvoering van Zzinderella. Mijn moeder en ik genoten als je afweek van je tekst en Frank zijn lachen niet kon houden. Bedankt, Jos. Voor alle tranen, zowel de pijnlijke als de prettige.
Er is weer een nog nader te bepalen interessant onderzoek gedaan. Ditmaal naar de favoriete honden- en kattennaam. Floppy kon zijn ogen niet geloven toen hij het las. Maar ja, hij is en blijft nu eenmaal graag uniek. In tegenstelling tot zijn naam. Dat is eigenlijk een krijgertje. Het zit zo. De hond van mijn moeder was een aanbiddellijke bouvierpup. We noemden haar Floppy. Ze groeide echter op tot een zeer uit de kluiten gewassen hond. Beslist geen Floppy. Het werd dus Bicka, naar haar moeder Annebicka. En toen Floppy ons een paar jaar later kwam verblijden met zijn aanwezigheid, was zijn naam snel gevonden. Hij oogde minstens zo lief als Bicka met zijn lieve zachte flapoortjes. Ach. What’s in a name? Ik geloof niet dat Bicka of Floppy er een identiteitscrisis door heeft opgelopen. En anders is dít in elk geval ook uniek. Voor een hond.
Als je pas laat op ‘grote vakantie’ gaat zoals wij, heb je het soms best moeilijk bij het horen van alle vakantieverhalen en het zien van die bruine benen. En dan troost je jezelf wel eens met wat lekkers. Voor een beetje surrogaat-vakantiegevoel. Maar dat lekkers wil jou meestal maar moeilijk verlaten. Oftewel: ik heb een paar extra pondjes in de aanbieding die ik vóór onze vakantie echt kwijt wil zijn. Mijn fysiotherapeut kreeg bijna iets (en niet lekker) toen ik hem vroeg of ik mocht steppen. Zolang de problemen met mijn rug niet over zijn, staat de step achter slot en grendel. Dus: minder eten. Cornflakes als ontbijt. In plaats van lunch een plakje peperkoek. Maar dan wel met een beetje suiker voor de smaak. Ik pak een zakje uit de koffiehoek, schud het open, strooi wat van de inhoud op de koek en neem een hap. En nog een. En kijk dan bedenkelijk naar het zakje. Heb ik poedermelk op mijn peperkoek gedaan!?! Met een vies gezicht gooi ik het restant in de vuilnisbak. Vandaag geen lunch. Zal straks Sonja maar eens bellen dat ik nog een goeie tip voor haar heb!
We zijn druk bezig met het realiseren van een verrassing voor iemand in onze vriendenkring die binnenkort 70 jaar wordt. Een van de voorwaarden was dat ik een middagje op de fiets sprong om een rondje te rijden door onze woonplaats. Ik stond niet echt te trappelen om te gaan. Ik zat zo lekker op de bank. Mijn boek was hartstikke spannend. En ze hadden toch regen voorspeld, al was de hemel nog nagenoeg wolkenloos? Maar met gezeur kom je ook nergens, dus ik pakte een flesje water met iets lekkers voor onderweg en vertrok. De zon scheen, de muziek op mijn Ipod speelde op de achtergrond en ik had de wind in mijn rug. Toen ik na twee uur bezweet thuiskwam, informeerde een vriend die langskwam waar ik de energie toch vandaan haalde!? Hij werd al moe als hij eraan dacht! Ach, soms kost het wat meer moeite dan anders. Maar als je even doorzet, krijg je er een fris hoofd, rode wangen en een glans in je ogen voor terug!
Er lagen nog een paar pluimen op mijn bureau, gekregen voor twee grote klussen. We besloten een dagje samen weg te gaan. Dus sloten we vrijdagmiddag wat eerder af dan normaal. Tegen mijn leidinggevende zei ik bij vertrek dat ik vakantie had. Hij geloofde het nog ook, want ik straalde het uit! We reden relaxt midden door de polders naar Wageningen. Ik genoot van het landschap: koeien, veel water, groen en nauwelijks verkeer. Heerlijk voor de afwisseling. We vonden hotel De Wereld zonder al teveel moeilte en werden perfect ontvangen. Ook de kamer was keurig. Na het inchecken wandelden we op ons gemak door de winkelstraat. Kochten een souvenirtje voor Floppy en Sidney bij Happy Pets. En een paar boeken voor onszelf. In restaurant DrinksandBites lieten we ons verrassen met een verrassingsmenu. Zalig gegeten! Terug in het hotel hebben we nog even gelezen en kropen toen onder de wol. Na een prima nachtrust heb ik in het boekje met wapenfeiten liggen bladeren voor ik manlief wekte. Je ontbijt toch iets nederiger in de wetenschap dat in dezelfde zaal de capitulatie werd getekend in 1945. Op het gemakje reden we weg van de snelweg terug naar huis, waarbij we zelfs tweemaal met een pontje werden overgezet. De route voerde door de achtertuin van mijn schoonouders, die toevallig thuis waren. Van hen hoorde we dat Jos Brink is overleden. Ondanks de schrik hadden we toen helemaal een vakantiegevoel: we wisten dat hij ernstig ziek was, maar zijn overlijden was volledig aan ons voorbij gegaan. Alsof we heel lang en heel ver weg waren geweest! Vakantiegevoel. Het gaat er maar om hoe je het invult.
Stel … Iemand die je graag mag, heeft echt een rottijd achter de rug. Je hebt natuurlijk waar mogelijk en nodig een troostende hand uitgestoken. Hem bemoedigend toegesproken. Maar kon eigenlijk zo weinig doen om het leed te verzachten. En dan. Ineens loopt hij weer wat rechter. Schijnt de zon door de wolken. Roze wolken welteverstaan. Een bepaalde naam komt regelmatig in de gesprekken naar voren. Tè regelmatig. Ach, jij bent een vrouw. Jij hebt het natuurlijk veel eerder door dan hij. Maar dan ben je dan ook vrouw voor. Je gunt het hem zo en geniet in stilte. Dan breekt eindelijk het moment door: hij vertelt het. Maar hij vertelt het in zwaar vertrouwen. En laat je beloven om niets te zeggen. Hij wil er eerst zelf nog even van genieten voor het wereldkundig wordt. Daar kun je je iets bij voorstellen. Maar je bent dus een vrouw. Van nature nieuwsgierig aangelegd. Je kunt geheimen bewaren, dat spreekt vanzelf. Maar het kost moeite. Meer moeite naar gelang de grootte van het geheim. En meer moeite naarmate de embargoperiode groter is. Met andere woorden: je barst bijna uit elkaar!! Wat doe je? Goeie vraag! Wie het weet, mag het zeggen!
D's Days 