Koude voeten

Gisteren waren we naar een skigebied hier vlakbij gereden. Mijn man had zijn schoenen daarna in de auto laten liggen. Toen we vanochtend weer van start wilden gaan op de supergladde overheerlijke zonbeschenen (nu weten jullie meteen hoe zalig het hier is) pistes, kreeg hij echter zijn schoenen niet aan! Ze waren koud en klam. ’s Nachts vriest het een paar graden en overdag komt het niet hoger dan plus vijf. Ik pakte de schoenen een voor een en wreef er hard in. Met enig gezucht en gesteun lukte het toen wel. De mensen die naast ons hun schoenen aantrokken keken geinteresseerd toe. Ik legde uit dat de schoenen te koud waren. ‘Aha’, antwoordde de man, ‘Ik dacht al: is hij zo ijdel dat hij ze een paar maten te klein heeft gekocht? Dan lijkt het of hij kleinere voeten heeft!’ Gelukkig lukte het met de voorverwarmde schoenen wel om ze aan te doen en even later skieden we weg, een volgens het weerbericht ‘hemelse skidag’ tegemoet (en dat was het ook!).

Chocolade

Mijn moeder viert a.s. vrijdag haar verjaardag hier, net als elk jaar. En zoals altijd zorgen de kinderen (wij dus) voor bloemen op haar kamer ter gelegenheid van dat feit. Alleen valt het dit jaar minder goed: we vertrekken een dag later alweer. Dus had ik Katrina, de receptioniste gevraagd om de bloemen nu alvast te regelen. Het was echter zaterdag en dan zijn de winkels korter open. Ik verwachtte dus vandaag bloemen te zien. Toen dat niet het geval bleek, informeerde ik bij Alexander, de eigenaar, wat er aan de hand was. Na enig zoeken bleken de bloemen in de koeling te liggen, al twee dagen! Ze was vrij en had verzuimd het haar collega te vertellen! Ik wuifde het weg: de bloemen waren prachtig. Maar Alexander reageerde anders: dit had niet mogen gebeuren en het zou consequenties hebben! Toen hij mijn bedrukte gezicht zag, lachte hij. Mijn moeder neemt altijd een grote doos chocola mee voor de medewerkers. Maar Katrina zou er dit keer niets van krijgen! O zo! (en des te meer had hij zelf!)

Schnitzels

Mijn moeder is toch overstag gegaan. Ze heeft een spierscheur in haar schouder. Niet voor het eerst, een paar jaar geleden is ze er ook al aan geopereerd. En nu moet ze weer onder het mes. Ze heeft zoveel pijn, dat ze er bijna naar uit kijkt. En skieen was dus eigenlijk geen optie. Maar ja, ernaast zitten en ernaar kijken … Dus toch maar een skikaart gehaald. Een uurtje per dag, met name om energie op te doen voor de komende herstelperiode. Het is goed. Rainer, de bedrijfsleider, vraagt belangstellend hoe het met haar gaat. En hoewel ze niet zo goed Duits spreekt, begint ze de techniek uit te leggen. ‘Ze snijden de schouder open en dan pakken ze een stuk varkensvlees, dat ze eroverheen leggen. Dat vergroeit dan met de spier en dan komt het goed.’ En ondanks haar kromme Duits, begrijpt Rainer haar prima. Hij schatert het uit. Dan slaat hij een arm om haar heen. ‘Mooi dat ik straks iemand ken met een schnitzel in haar arm!’ Rare jongens, die Oostenrijkers!

Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw!

En weer zitten we in ‘ons’ hotel in Oostenrijk, alsof we niet weg zijn geweest. De bedrijfsleider stormde naar buiten terwijl we de auto nog aan het uitpakken waren. ‘Hallo! Wat fijn dat jullie er zijn! En wat zijn jullie vroeg!’ Inderdaad: de reis is nog nooit zo voorspoedig verlopen als dit keer. Er was ander verkeer op de weg, maar de kilometers vlogen voorbij. En nu zijn we hier, weer op de vertrouwde plek. Mijn broer en zijn vriendin hebben zelfs nog even geskied! Op anderhalve meter sneeuw en onder een strakblauwe lucht. En dan die temperatuur! Thuis was het koud en sliep ik onder een dubbel deken. Nu zijn we skikaarten gaan kopen, gewoon in onze trui met een sjaal om mijn nek. De frisse lucht tintelt in je longen. Hoog tijd voor een weekje bijtanken. En tanken zullen we!

Warmwaterkruik

’t Is koud buiten. Niet zo koud als elders in Europa, zoals bijvoorbeeld in Oostenrijk. Maar ja, een hond staat niet bekend om zijn vergelijkend vermogen daar waar het om iets anders dan brokjes en kluiven gaat. Zo ook die van ons. Floppy heeft het koud in zijn warme vachtje. Bijkomend nadeel is dat ons huis uit 1900 stamt. Het kan er dus behoorlijk tochten als de wind verkeerd staat. IJskoude tocht! Kortom, om een lang verhaal kort te maken: sinds een paar nachten heeft Floppy een warmwaterkruik. Voor zijn stramme spieren en oude botjes. En hij vindt het heerlijk. Wij liggen in een deuk van het lachen, maar dat deert hem niets. Hij heeft het heerlijk warm en voelt zich weer een jonge god. Een god met een warmwaterkruikje dan.

Hulpverlening

We stoppen voor het huis van een vriendin van mijn moeder: hun auto staat midden op straat. Samen met haar man is ze houten platen van de aanhangwagen aan het lossen. We zwaaien: ‘handje helpen?’ Maar de platen zijn zwaar en mijn moeder kan niet tillen met haar pijnlijke schouders. Achter ons stopt nog een auto. Een opgeschoten knul zit erin en kijkt gefronst naar de opstopping. Dan stapt hij uit. Geschrokken kijk ik toe: wat gaat hij doen? Stampij maken? Zinloos geweld? Hij pakt zonder aarzelen in zijn eentje een plaat en sjouwt ‘m naar binnen. We kijken elkaar aan: zou het een bekende zijn? Maar nee, hij wil gewoon niet te lang wachten en nutteloos toekijken. Als het hout binnen staat, parkeren ze snel de auto elders: de weg is weer vrij. De jongen loopt langs onze auto en tikt tegen het raam: ‘Uw rechter achterlicht is stuk!’ Ik bedank hem, maar ben toch een beetje verbaasd. Dit soort hulpverlening maak je echt niet vaak meer mee. Maar het voelde als een warme douche: zalig!

Spiegeltjes en kraaltjes

We hadden een groot feest afgelopen vrijdag. Mijn werkgever was zo blij met het in 2005 behaalde resultaat, dat hij ons in de watjes wilde leggen. En hoe! Een gedeelte van de Efteling was afgehuurd voor de medewerkers en hun partners. Je kon zo in Droomvlucht en Villa Volta. Het sprookjesbos lag aan je voeten, net als de paarden in de stoomcarrousel. Er was eten en drinken, naast poffertjes en suikerspinnen. Een band zorgde voor dansmuziek en stand-up comedians maakten je aan het lachen. ‘Nounou, dat kon niet op, denk je nu.’ Maar daarbovenop smeet Frans Bauer ons nog uit ook! Toen iedereen naar huis ging, werd als aandenken een souvenir uitgereikt. Een per stel. Maar dat was niet voor iedereen duidelijk. En sommigen konden toch niet thuiskomen met een rugzakje voor twee kinderen?! Dus de laatsten hadden niets: alles was op. Ook degenen die met het oog op de oppas eerder waren vertrokken, pakten naast het aandenken. ‘ Och, denk je nu, na zo’n feest?! Waar gaat het om!’ Nou, het gaat om de spiegeltjes en de kraaltjes. Voor sommigen dan. Anderen schamen zich alleen diep. Heel diep.

Zee

Een paar jaar geleden heb ik een bijzondere cursus gevolgd. Mijn talenten en de dingen waar ik plezier en energie uit haal stonden centraal. Een aantal dingen wist ik al: ik organiseer graag en vind het leuk om korte verhaaltjes te schrijven. Maar wat ik me niet zozeer bewust was, is het feit dat ik energie uit de zee haal. Zeker in het najaar en de winter. Wandelen tegen de wind in met koude wangen, koude oren en een intens gelukkige hond. Warme chocomel met slagroom en tintelende vingers. Gisteren was het weer zover. Heerlijk met man, schoonmoeder en hond over het strand van Zoutelande. Als herboren reden we ’s avonds weer naar huis terug. Vandaag, toen ik de wintersportspullen controleerde, merkte ik dat ik iets over het hoofd had gezien. Mijn ski-jack was versleten. Ik was het straal vergeten. En de komende dagen voor vertrek zitten mudvol. Er zat dus niets anders op dan naar Scheveningen te rijden. De Skihut heeft een groot assortiment en is zondags open. En ja, als je er dan toch bent… Floppy zat al op de achterbank van de auto! En voor de tweede keer dit weekeinde reed ik met mijn haren door de wind in de knoop geraakt naar huis. Zalig!

Tractatie

Onze supermarkt heeft automatische kassa’s. Je houdt de streepjescode voor het venster en in een scherm verschijnt wat je moet betalen. De boodschappen verdwijnen via de lopende band en een weegschaal richting uitgang. Terwijl ik als laatste de groente pak, zie ik dat ik vergeten ben ze te wegen. Ik kijk even om me heen: niemand te zien en ook de andere banden zijn niet bezet. Ik trek dus gauw een sprintje richting groente-afdeling. Maar bij terugkomst, zie ik een oudere man zijn boodschappen op ‘mijn’ band leggen. Snel waarschuw ik hem. Hij heeft niet gezien dat het scherm al vol boodschappen staat en heeft net een flesje bier er achteraan gestuurd. Het is een heel gedoe om de band te resetten en Floppy zit hongerig thuis te wachten. Dus ik wens de man veel plezier met zijn bier en reken alles af, terwijl hij het flesje weer van de band haalt. Hij glundert nog als ik de winkel verlaat. Goeie daad vandaag: check!

Geur

Morgen hebben we teamoverleg en tracteer ik ter ere van mijn diploma Communicatie B. Uiteraard bak ik zelf iets lekkers en bezwijk niet voor de verleiding van HEMA-tompoezen in de aanbieding. Terwijl de appeltaarten in de oven staan, vul ik meteen de broodbakmachine. Dat gaat in een moeite door. Even later, op de bank in de woonkamer, vang ik steeds duidelijker een overheerlijke geur op: een combinatie van appeltaart en versgebakken brood. Het leven is soms zo mooi!