Paris, je t’aime

Er waren twee belangrijke redenen om snel op te knappen: a) we houden helemaal niet van ziek zijn (maar wie wel?!) en b) we zouden een lang weekeinde met de moeders naar Parijs gaan. Sinds vorig jaar bezoeken we met z’n vieren traditiegetrouw een Europese stad. Gezellig, leuk en je komt nog eens ergens. Dit jaar leek het er even op dat we moesten afhaken, maar gelukkig: zaterdagochtend zaten we hijgend en wel in de auto. We hadden een goed hotel op loopafstand van een groot metrostation en op vijf minuutjes van het centrum. We bewonderden de Eifeltoren en de Notre Dame. Slenterden langs de Seine en shopten in Lafayette. Stonden stil op Pere Lachaise en bij de vlam op Place de l’Alma, waar Prinses Diana verongelukte. Vergeleken vergezichten vanaf de Tour Montparnasse en de Grande Arche. En werden van een portemonnaie beroofd op het plein voor de Sacre Coeur! Terwijl we elkaar voortdurend in de gaten hielden! Gelukkig zat er niet veel cash in en waren de bankpasjes snel en zonder schade geblokkeerd. ‘Het komt wel goed’, zei mijn man geruststellend. ‘Er zat ook een jaarkaart voor de toneelvoorstellingen van Aluin in de portemonnaie. De eerste de beste keer dat hij daar gebruik van maakt, hebben we ‘m!’

Lappenmand

’t Is best stil hier op het log de afgelopen dagen. Heeft een goede reden: we zitten saampjes nog steeds genoeglijk (not) in de lappenmand. Als de een niet hoest, niest de ander wel vanuit zijn tenen. En als de ander zijn of haar neus snuit, pakt de een maar weer een keelpijntablet uit het doosje. De megafamilieverpakking zakdoeken die ik vorige week in huis haalde, is allang op. Tot de laatste tissue gebruikt. Maar tijd om even onder de wol te gaan hebben we niet. Klinkt heel stoer en belangrijk, maar is gewoon echt even zo. Vanochtend nog heb ik overlegd met mijn leidinggevenden. Ook zij moesten, zij het schoorvoetend, toegeven dat het allemaal wat onhandig uitkomt. En dat het overdragen zeker zoveel tijd kost als het zelf uitvoeren. Daarom hebben we een compromis gesloten. ’s Ochtends werk ik op kantoor. ’s Middags lig ik in bed. Met mijn laptop en draadloos netwerk-aansluiting. En de belofte dat ik mijn gezondheid superscherp in de gaten houd. Zwaarverkouden is nog altijd iets anders dan echt griep. Maar geef toe, een lappenmand ligt nu eenmaal lekkerder dan een bureaustoel!

Shoarma

Het is zaterdagavond. Buiten op straat is het stil. Of toch niet helemaal. We horen nadrukkelijk geklop, metaal op metaal. Als we door het raam kijken, blijkt dat er hard aan de weg wordt getimmerd. Beter gezegd: de overbuurman timmert met een hamer op een schroevendraaier, die op het slot van zijn auto is gericht. Waarschijnlijk problemen met de afsluiting, denken we, en wenden ons weer tot de televisie. Het geklop houdt een tijdje aan. Dan horen we een boormachine. Een nieuwe blik uit het raam leert, dat mijn broer en tevens buurman versterking levert. Maar het slot geeft geen krimp. De heren houden vol en eindelijk kan de achterklep worden geopend. Als dank geeft overbuurman, tevens eigenaar van een restaurant, een grote portie shoarma, frietjes en sla af. Veel te veel voor mijn broer en zijn vriendin. En zo komt het dat we zaterdagavond met z’n allen aan een broodje shoarma zitten. Er zijn ergere dingen te bedenken als afleiding tijdens het weekeinde.

Herfst

Snipverkouden zit ik achter de pc, omringd door zakdoeken (al dan niet gebruikt), stoombadjes en paracetamol. Mijn man is er al niet veel beter aan toe. Hij heeft zelfs een paar dagen koortsig in en om bed doorgebracht. Het is ook geen doen, dit weer. ‘Vrij zacht voor de tijd van het jaar’, zegt het weerbericht. Een collega wist me te vertellen dat het vorig jaar om deze tijd zelfs net had gesneeuwd! Ook Floppy weet niet waar hij met z’n vacht moet blijven. Hij maakt voortdurend een wintervachtje aan (want het is oktober) en trekt het vervolgens net zo hard weer uit (want het is veel te warm!) Ik snuit mijn neus nog maar eens een keer en kijk verlangend naar buiten. Ik geniet van de herfstkleuren, die gelukkig steeds nadrukkelijker tevoorschijn komen. Maar echt koude dagen, ze kunnen mij niet snel genoeg komen!

Traditiegetrouw

We doen er een beetje stoer over, mijn vriendin en ik. ‘Ach, het is een traditie. Zonde om te verbreken!’ Maar stiekum kijken we telkens weer uit naar ons jaarlijkse avondje kermis. We lopen eerst een orienterend rondje. En bepalen dan welke attractie wordt getest. Dit jaar was het best moeilijk. Uiteindelijk kozen we voor de glijbaan. Tot groot vermaak van de ouders die onderaan op hun kroost stonden te wachten! Toch wilden we ook ons geluk weer beproeven bij de kamelenrace. We schoven aan op de krukjes. ‘Zo’, zei de meneer van de attractie, ‘daar zijn de dames weer!’ Onthutst keken we elkaar aan. Het is inderdaad een van onze favorieten. Maar dat we nu al herkend worden?! Vastbesloten hielden we de ballen in de aanslag. We speelden acht keer mee. En kregen zelfs een bonusspel, omdat we trouwe klanten waren. En er zoals altijd nog veel meer klandizie op ons gejoel en gejuich afkwam! Met een knuffelbeestje in onze armen (‘Net als altijd weer allebei dezelfde? Dat dacht ik al!’) liepen we het kermisterrein af. In onze handen een traditionele oliebol. En de altijd aanwezige glimlach van oor tot oor. Toch een leuk fenomeen, tradities!

Chocola

Zonder overdrijven, we zijn er echt aan toe. Mijn twee vriendinnen en ik hebben een beautydag gepland met als einddoel: totale ontspanning. Alledrie hebben we een hectische periode achter de rug, met fors meer werkuren dan gebruikelijk. Tel daar nog wat verzwarende prive-aspecten bij op en je hebt een grote stressknoop ergens halverwege je rug en je schouders. Een stevige massage is dan ook niet te vermijden. Maar we hebben ook een zuiverende pakking geboekt. Het hele lijf wordt stevig gescrubd en vervolgens met gesmolten chocola overgoten! Het ruikt zalig. Je kunt het eten, alleen smaakt het minder dan dat het ruikt door het ontbreken van suiker. ‘Nou’, zegt het meisje dat ons behandelt: ‘Toen ik vanochtend mijn rooster zag, werd ik gewoon helemaal blij. Twee chocoladepakkingen vandaag! Daar doe je het toch allemaal voor?!’ Als ik ’s avonds mijn bed in kruip, hangt er nog steeds een vage chocoladegeur om me heen. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Ik ben het roerend met haar eens: daar doe je het allemaal voor!

Vrijdag de 13e

Mijn leidinggevende belt vanaf Schiphol. Na een enerverende en hectische periode is hij echt aan vakantie toe. Dus vliegt hij samen met zijn vrouw vandaag naar een ver oord. Lekker er even tussenuit. Maar het zit allemaal niet mee. Het parkeertterein voor lang parkeren staat vol met auto’s van andere herfstvakantiegangers. Als ze in de vertrekhal aankomen, blijkt hun vlucht een uur vertraging te hebben. En tot overmaat van ramp liggen hun plaatsen in het vliegtuig ook nog eens een eind uit elkaar! Gelukkig is het met wat kunst- en vliegwerk mogelijk om een upgrade te regelen voor twee stoelen naast elkaar. En zoeken ze in de taxfree-shop een mooi boek uit om de wachttijd wat aangenamer door te brengen. Tja, wie vliegt er dan ook op vrijdag de 13e!

Ineens weet je het …

Door omstandigheden ga ik met de trein naar mijn werk. Het heeft niet mijn voorkeur. Mijn auto brengt me normaalgesproken waar en wanneer ik maar wil naar de eindbestemming toe. Oke, het fileprobleem wordt steeds groter. Maar toch. Als ik op het perron aankom, hoor ik de omroepinstallatie: ‘Dames en heren, we vragen uw aandacht voor het volgende. De trein naar …’ De rest is onverstaanbaar, omdat er een goederentrein door het station dendert. Ik wacht op mijn trein. En wacht. En wacht. Na bijna een kwartier kan ik instappen. Dan, halverwege, stopt de trein ineens. Midden in een weiland. Zonder de achterliggende reden te kunnen begrijpen, vervolgen we onze reis na een paar minuten. Op kantoor bel ik mijn man en beklaag me. Maar ik vind geen begrip. ‘Dat hoort er allemaal bij’, spreekt hij uit ervaring. Ik berust. Want ineens weet ik het …. Morgen ga ik lekker weer met de auto naar mijn werk!

499

Mijn oog viel op een advertentie. Waar het precies over ging, kan ik me niet eens herinneren. Maar mijn interesse was gelijk gewekt! Ik ben helaas niet zo goed in cijfertjes. Toch lukte het me met behulp van een rekenmachine om mijn eigen aantal na te rekenen. En wat denk je? Vandaag ben ik precies 499 maanden oud! Een hele leeftijd! Ik word er zowaar vrolijk van. Vanavond krijgen we visite. Wellicht leuk om hen met champagne te onthalen? Je wordt immers maar één keer 499 maanden oud. Het is dat we volgende maand iets anders hebben. Anders gaf ik een heel groot feest en mochten jullie allemaal komen. Om te vieren dat ik 500 maanden op mijn kerfstok heb staan. Proost! Op de volgende 500!

Geslaagd!

Met z’n zeven stonden ze op het veld. De meesten oogden rustig, maar de sfeer was voelbaar gespannen. Een voor een werden ze naar voren geroepen. Het begin verliep vlekkeloos, tot opluchting van velen. Maar gaandeweg werd het zwaarder. En zwaarder. Ze hielden vol. Zachtjes fluisterden ze elkaar moed toe: ‘Kom op, je kunt het! Ga ervoor!’ Toen werd de laatste opdracht gegeven. De eerste volbracht het, en ook de tweede. De derde haalde het net. En de vierde, de vijfde en de zesde. Tot ook de zevende en laatste opgelucht adem haalde. Het zat erop! Toen volgde de ontlading! Als een lagere schoolklas die vakantie kreeg, stormden ze gezamenlijk achter, over en door elkaar heen over het veld. Geslaagd, geslaagd, we zijn allemaal geslaagd voor de puppytraining!