Good to be back

‘Wat ik nou echt heel graag nog een keer zou willen is samen met mijn dochter naar Disneyland Parijs. En dan net als vroeger slapen in het Disneyland Hotel in the Castle Club.’ Tja, zeg daar maar eens “nee” tegen. En zo staan we op het balkonnetje boven de ingang. Hebben de auto bij valetparking achter gelaten en de koffers worden zo naar de kamer gebracht. Verfrissingen staan klaar in onze lounge, waar Mickey, Knabbel en Babbel ook straks nog even “dag” komen zeggen. Alles is in kerstsfeer. Het weer is prima: droog, beetje mistig en lekker fris. Even later lopen we op ons gemakje door het park. Met onze VIP (lees: heel belangrijke mensen)-pas hoeven we nergens te wachten en kunnen we zo doorlopen. In de winkels vergapen we ons aan het nieuwe assortiment (sinds ons laatste bezoek). En natuurlijk bezoeken we onze gedenksteen bij de ingang van het park: uit 1997 alweer. Tegen borreltijd gaan we terug naar de hotelkamer. En als we met een heerlijk drankje neerkijken op de kerstparade, proosten we op ons. We voelen ons bevoorrecht en blij. En houden dat gevoel met gemak tot morgenavond vast!

Parfum en after shave

‘Raar is dat toch eigenlijk, dat je eerst weg moet gaan voordat iedereen laat merken hoe aardig ze je vinden’, zegt ze verwonderd. Ik zit weer eens een dagje bij mijn oude werkgever. En word voortdurend begroet, gekust en geknuffeld door mijn oud-collega’s. Ik ruik binnen een uur naar 18 soorten parfum en 9 after shaves. Nagenoeg iedereen weet in hoofdlijnen hoe het met me gaat, door dsdays en door de Social media. Maar ze willen het uit mijn mond horen, mijn ogen zien stralen. En ik voldoe graag aan dat verzoek. Ik hoor ook hun verhalen aan. Er is al veel veranderd door de grote reorganisatie en eigenlijk ook weer niet. De regelgeving is nog verder aangescherpt maar er liggen ook veel mooie uitdagingen. En tussen al het bijpraten door werken we hard. Als je niet beter weet, zit ik gewoon op mijn vertrouwde plek achter een vreemde computer. En heb ik tussendoor contact met voor de anderen onbekende mensen. Ik zie hoe de kerstversiering weer wordt opgehangen. En maak afspraken over een samenwerkingsproject dat in januari start. Aan het eind van de dag neem ik afscheid. Niet van mijn oud-collega’s, want ik houd contact met hen. Niet van het gebouw, want ik kom tussen kerst en nieuw terug, om traditioneel samen mee te zingen met de top 2000. Wel van mijn toegangspas, want die moet ik nu toch echt inleveren. Ik slik moet er ondanks alles toch even van slikken. Maar draai me dan resoluut om naar een prachtige toekomst.

En bedankt!

‘Kun jij mee naar die business borrel? Dat soort bijeenkomsten is handiger met z’n tweeën.’ Ik kijk in mijn agenda: ‘Ja, moet kunnen.’ Manlief heeft een vrije dag en belooft zowel op Darwin te passen als voor het eten te zorgen. ‘Waarschijnlijk ben ik rond half acht
thuis’, zeg ik nog bij het afscheid ’s ochtends. Ik begin in Eindhoven, rijd naar Tilburg en word vervolgens heel sjiek door de directeur tot recht voor de deur van mijn afspraak in Utrecht gechauffeerd. Een paar uur later stap ik op dezelfde plek weer in. Nog een afspraak, die borrel. Dan zit de werkdag er weer op. Het is al druk als we aankomen. We splitsen op en ik ontmoet een paar interessante en aardige mensen. Visitekaartjes worden uitgewisseld en afspraken toegezegd. Dan zwaait mijn leidinggevende. In de veronderstelling dat we gaan vertrekken, neem ik afscheid van mijn gesprekspartners en loop naar hem toe. Maar hij stelt me voor aan weer een nieuwe naam om te onthouden. En nog een. Langzaam vertrekt de een na de ander. Wij zijn een van de laatsten. In de auto kijken we naar de klok en dan naar elkaar. En schieten in de lach. De tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Deze functie is geweldig! Maar vanavond vind ik daardoor dus de hond in de pot. En dat op Thanksgiving! Maar het was het weer meer dan waard!

Afwezigheidsassistent

Dit is een afwezigheidsbericht van Dsdays. Dsdays is even druk bezig met het helpen van Hoofdpiet. Maak je geen zorgen, ze is morgen weer bereikbaar. Maar wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. Tot Snel.

Dagstart

Wakker worden. Uitrekken. Opstaan. Nog eens uitrekken. Hartgrondig kreunen. Omrollen. Uitrekken. Opstaan. Op het bed springen. Aandacht vragen. Van het bed af springen. Naar de keuken lopen. Teruglopen om te kijken of je wordt gevolgd. Naar je etensbak lopen. Wachten. Toekijken. Eten. Uitwijken naar je drinkbak. Drinken. Controleren of er echt niets mee in de etensbak zit. Naar de slaapkamer lopen. Op het bed springen. Rondje draaien. Slapen. Wakker worden. Uitrekken. Hartgrondig kreunen. Van het bed afspringen. Naar de trap lopen. Bovenaan blijven staan. Wachten tot je wordt geroepen. Gewoon blijven staan. Wachten tot de toon van het geroep verandert. Naar beneden lopen. Riem om laten doen. Naar buiten gaan. Snuffelen. Uitgebreid snuffelen. Wachten tot je wordt gemaand. Plassen. Snuffelen. Nog meer uitgebreid snuffelen. Opsomming consequenties handhaving ongewijzigd gedrag aanhoren. Nog heel even snuffelen uit principe. Poepen. Terug mee naar binnen. Riem af laten doen. Trap op. Naar de slaapkamer lopen. Op bed springen. Rondje draaien. Slapen. Wakker worden. Uitrekken. Hartgrondig kreunen. Van het bed springen. Naar de ontbijttafel lopen. Kijken of er iets is gevallen. Kijken of er iets valt. Speeltje halen. Aanbieden om te spelen. Nog eens aanbieden om te spelen. Nog wat nadrukkelijker aanbieden om te spelen. Afdruipen. Op het bed springen. Rondje draaien. Slapen. Wakker worden. Van het bed springen. Uitrekken. Omrollen. Opstaan. Naar de trap lopen. Verbaasd kijken. Naar beneden lopen. Riem om laten doen. Naar buiten gaan. Wachten tot het portier wordt geopend. In de auto springen. Opzij stappen als de deur weer dicht gaat. Zo, de dag kan beginnen! En dat is dus alleen het eerste uur van een dag uit het leven van een Beagle.

Sinterklaasjournaal

Een beetje mistroostig zit ik voor de televisie. Sinds 11 september volg ik net als elk jaar dagelijks het Sinterklaasjournaal. Ik hoor licht fronsend de woordkeuze van de Sint aan. Ben mild positief over nieuwkomer Opa Piet. En heb uiteraard een bed gereserveerd in het Pietenhuis. Maar om de paar minuten slaak ik een geluidloze diepe zucht. Ik mis Hoofdpiet. En Pietje Paniek. En hoe moet het nu op 5 december? Ze zijn samen met de pakjes onderweg naar Spanje. In een opwelling stuur ik een tweet naar mijn grote idolen: ‘Mis jullie :-(‘ Dan zet ik de televisie uit en begin met de voorbereidingen voor het avondeten. Als ik ’s avonds nog even de social media check, zie ik een melding. Iemand heeft op een van mijn tweets gereageerd. Op mijn tweet aan Hoofdpiet en Pietje Paniek! Hoofdpiet zelf!! Ik probeer Manlief te informeren, maar kom nauwelijks uit mijn woorden: ‘Kijk dan, kijk dan! Hij schrijft dat ze terugkomen!’ Ik dans door de kamer. En ga als een kind zo blij uiteindelijk slapen. De volgende ochtend zie ik dat zijn antwoord aan mij door anderen is geretweet. En als favoriet is aangemerkt. Het komt allemaal goed, Hoofdpiet zegt het zelf.

Schoonmama gaat logeren

Het mailtje aan zoons en schoondochters is bijna zakelijk. Het schiet niet op, het herstel van haar been. En de overlast daarentegen wordt steeds groter. Dus het is hoog tijd voor actie, oftewel een operatie. Paar daagjes ziekenhuis, weekje revalideren, opgelost. Geen zorgen maken, komt allemaal goed en nog een fijn weekeinde. Ik kijk Manlief aan. Die knikt en pakt de telefoon. Even later is het geregeld. Naar de kinderen gaan om te herstellen is niet nodig maar ook geen optie: ze mag geen trappen lopen. Maar we kunnen er wel met z’n allen voor zorgen dat er voldoende te eten, drinken en lezen is. En zo sta ik een dag later in de keuken. Manlief en Darwin komen steeds vaker even kijken. De heerlijke geuren opsnuiven. Hopen dat er iets afvalt of over blijft. Steeds meer pakketjes stapelen zich op. Gehaktbrood, spruitjesovenschotel, spaghetti, nasi, erwtensoep. Toebehoren en lekkere verrassingen. Alles vers, gezond en voorzien van het predikaat: ‘goed voor een voorspoedig herstel’. Aan de pijn en het ongemak kunnen we helaas weinig doen. Maar het leuke aspect aan ziek zijn: het vertroeteld worden, dat is ons pakkie-an. Aan het eind van de middag proosten we: goed gewerkt. Elkaar een handje helpen is echt vanzelfsprekend. Of je nu bij WeHelpen werkt of niet.

Lichtjes

‘Kijk dan, ze hangen de feestverlichting weer op in de straat!’ Als een kind zo blij zie ik hoe de welbekende auto met laadbak vol lange slierten lampjes langzaam dichterbij komt. Net als de decembermaand wordt de afstand naar onze vensterbank steeds korter. Van links naar rechts en van rechts naar links worden de haken aan de huizen weer gekoppeld aan symbolische hoop op terugkeer van de zon. Een voor een vullen de winkels hun etalages vol glitters en knallend rood, zilver en goud. De eerste kerstboom staat al voor de deur van een van de cafés, vol sterretjes. Gespannen wacht ik op het eerste officiële kerstliedje dat op de radio te horen zal zijn. Ik verheug me elk jaar immens op de feestvreugde. Lichtjes, waar je ook kijkt. In de straat, in mijn hoofd en in mijn hart. En meer dan genoeg om uit te delen aan iemand die er een paar tekort komt. Je hoeft het maar te zeggen.

We zullen doorgaan

En inderdaad, je ziet elkaar vanaf een bepaalde leeftijd vooral op bruiloften en begrafenissen. Vandaag begroet ik talloze ooms, tantes, neven, nichtjes, achterneven, achternichtjes en bekenden. De een trof ik een paar weken geleden nog, maar anderen heb ik al wat langer niet gezien. Even een blije lach: ‘Hey, hoe is het met jou?’ Dan die flits van verdriet: ‘Oh, en gecondoleerd natuurlijk.’ Langzaam laat ik me wat naar de zijkant van de zaal afzakken. Naast me staat een mevrouw die ik niet ken. ‘Ben jij hier ook in je eentje vandaag?’, informeert ze belangstellend. Ik schud mijn hoofd en glimlach: ‘Ik hoor bij de familie, maar het is me even een beetje te druk.’ Als ze me vragend aankijkt, licht ik toe: ‘Mijn vader was sinds zijn vroegste jeugd bevriend met een van haar broers. En ze zijn met twee zusjes getrouwd. Dus ook ondanks ontbrekende bloedband, ken ik hen allemaal erg goed.’ Nu knikt ze en kijkt me dan ineens aan: ‘Ben jij de oudste van Van Gool? Wat ben je groot geworden!’ Ze slaat gelijk haar hand voor haar mond en we schieten allebei even in de lach. Dan klinkt er een signaal en zoek ik mijn moeder op. Als iedereen zit, neemt mijn oom het woord. Hij vertelt dat hij en hun zoon net zo’n beetje wisten hoe ze de uitvaart wilden organiseren, toen ze een cd vonden. Een draaiboek voor haar begrafenis. Zij heeft de regie gewoon overgenomen! Ze neemt op haar eigen, overbekende, persoonlijk manier afscheid en draagt tussendoor liedjes op aan degenen die haar bijzonder dierbaar waren. En of je wilt of niet, of de tranen over je wangen rollen of niet, je schiet in de lach om sommige dingen die ze zegt. Ook de sprekers vertellen vooral over de streken die ze van kinds af aan heeft uitgehaald, het totale gebrek aan respect voor protocol, haar energie, levenslust, gekkigheid. Dan neemt ze nog een keer het woord, serieus dit keer: ‘Jullie moeten doorleven, doorgaan. Dat verwacht ik van jullie. Maar nu is het tijd om afscheid te nemen.’ En horen we de eerste tonen van ‘Time to say goodbye’. Ik raak even de kist aan als we naar buiten lopen. Over onze naar haar vernoemde hond heb ik een boekje geschreven: ‘Flopperietjes van een bijzondere hond.’ Mijn hoofd zit vol Flopperietjes van een bijzondere vrouw. ‘Dag! Rust zacht en tot ooit.’

Koekhappen

We zijn op tijd terug thuis van ons weekeindje weg. Het lukt me nog precies om snel een gevulde speculaas in de oven te zetten. Want morgen is er een teammeeting. En net als bij mijn vorige werkgever zijn mijn collega’s gewend om verwend te worden met iets lekkers bij de koffie. Het hele huis geurt naar de lekkernij als ik onder de wol kruip. De volgende ochtend sluit ik keurig aan in de file. Langzaam maar zeker begeven we ons naar het midden van het land om ons bij de andere collega’s te voegen. Als we de vergaderzaal betreden, zet ik de koek neer bij de thermoskannen met koffie en thee. Het volstaat hier te vermelden dat de helft binnen korte tijd was verdwenen. En de rest vond z’n weg aan het eind van de dag naar de diverse windstreken. Zonder noemenswaardige tegenstribbelingen. Eenmaal thuis loop ik door nog even langs de diverse social media. Dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een van de collega’s heeft een foto geplaatst. Met een uitbundige dankjewel. Ik sluit het venster en begin aan de voorbereiding van het eten. De liefde van Manlief gaat onder andere door z’n maag. De genegenheid van collega’s ook.