Beveiligd

Mijn moeder woont sinds het overlijden van mijn vader alleen. Ze had en heeft een hond, maar daar moet je natuurlijk ook weer niet al teveel op vertrouwen waar het de beveiliging betreft. Bicka vond alles al snel best, zij beschouwde de uren tussen 9 en 18 als werkuren en daarmee schluss. En Sidney ziet elke aanwezige als een potentiële speelkameraad. Daarom is het huis dus gelijk een bunker voorzien van een alarm, sloten, dievenklauwen en rolluiken. Je weet natuurlijk nooit of al die toeters en bellen ook daadwerkelijk functioneren. En dus besloot ze een steekproef te nemen. Ze sloot zichzelf buiten, terwijl de sleutel aan de binnenkant in het slot zat. En belde vervolgens de sleutelmaker. Die zou dat klusje wel eens even klaren. Dacht hij optimistisch. Maar na ruim twee uur allerlei foefjes op het slot te hebben losgelaten, gaf hij het op. Er zat niets anders op dan een gat in de deur te boren, waarna de klink aan de binnenkant naar beneden kon worden geduwd en de voordeur eindelijk weer open kon. De sleutelmaker was diep onder de indruk van de beveiliging. En mijn moeder weet het nu zeker: niemand, maar dan ook niemand komt ‘zomaar’ haar huis in. Ook zijzelf niet.

Stralend en bruisend

Toen we thuiskwamen van de wintersport, wachtte ons een aantal minder leuke verrassingen. Mijn schoonzusje kwam met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis terecht. Gelukkig is dat goed afgelopen. Op kantoor was een berg werk blijven liggen. Mijn nieuwe baas was maar wàt blij dat ik weer terug was en schoof er glimlachend een bergje bij. En last but not least vierden mijn schoonouders spontaan hun 35-jarige huwelijksdag met een lang weekeinde in een prachtige omgeving. Hartstikke leuk, maar er moest dus met spoed iets worden geregeld voor de hond/koffer/vuilnisbak/was/planten/ strijk/dubbele afspraken/etc. Kortom: ondanks de recente vakantie wist ik vanochtend gewoon niet hoe ik uit mijn bed moest komen. ‘Brak’ dekte de lading volstrekt niet. Aangezien een nieuwe werkdag vol belangrijke afspraken lag te wachten, hees ik mezelf onder de douche. Toen ik op kantoor aankwam, liep een collega me tegemoet. ‘Hé, hoe is het? Wat zie je er toch weer stralend en bruisend uit! Zeker lekker geweest, je vakantie?!’ Tussen de spleetjes van mijn door slaap en vermoeidheid dicht zittende ogen door keek ik hem aan. Maakte hij nou een grapje? Maar nee, hij was echt serieus. Ik voelde me op slag wat beter en liep naar mijn werkplek. Daar trof ik een andere collega: ‘Joh, wat staat die sweater je leuk!! Nieuw? Jij bent toch ook altijd een genot om naar te kijken!’ Tot mijn verbazing was ook deze opmerking niet negatief bedoeld. Ik ging rechter zitten en er kwam wat kleur op mijn wangen. Nu, een paar uur later, ben ik als altijd vrolijk, druk en enthousiast aan het werk. Brak? Welnee! Beetje make-up en een leuke outfit doen blijkbaar wonderen. En een paar prettige opmerkingen van het publiek maken het plaatje compleet.

Zelfs je naam is mooi

Ze is nog te klein voor een omgekeerde striptease. Maar ze slaapt onder een deken van geluk. Het dochtertje van mijn zwager en schoonzusje is gisterenochtend geboren. Zo gewenst en na even schrikken niet al te moeilijk ter wereld gekomen. Zelfs je naam is mooi. Mooier dan die van iedereen die dezelfde naam heeft. Julia, welkom op deze wereld en in onze familie!

Stofzuiger

We zijn hard toe aan een nieuwe stofzuiger. Floppy maakt er momenteel een sport van hoe vaak hij zijn ‘jasje’ aan en uit kan trekken. Het liefst zo royaal mogelijk over de vloerbedekking uitgespreid. En de zuigkracht van ons huidige exemplaar geeft hoe langer hoe meer verbeteringsmogelijkheden. Dus wederom ‘hoera’ voor internet. Via een aantal sites kun je diverse varianten met elkaar vergelijken, zowel op het gebied van kunnen als prijs. Maar we zijn eigenlijk best tevreden over onze speciale ‘Cats and Dogs’-stofzuiger van Miele. ‘Kijk eens bij ‘bedrijf X’ wat hij kost?’, vraagt manlief, die in principe eindverantwoordelijke Stofzuigen is. Ik aarzel. Ooit reed ik elke werkdag op een bepaald moment achter een bestelauto van ‘bedrijf X’. Die jongen had absoluut een levensgevaarlijk rijstijl. Haalde in waar het eigenlijk ‘net wel of net niet’ kon. Zat op andere momenten aan mijn bumper vastgekleefd. En reed standaard door ‘heel donkeroranje’ stoplichten. Ik nam me toen al plechtig voor om daar nooit te kopen. Manlief lacht. Hij vindt het een typisch vrouwelijke reactie. Gelukkig blijken ze duurder dan de concurrent. En zo zie je maar weer eens waar consumenten hun waardeoordeel mede op bepalen!

Zwembad

Sinds we vorig najaar zijn gestopt met sporten in het sportcentrum hebben mijn vriendin en ik de intentie om ons op het aquatrimmen te storten. Bij het zwembad vlakbij hebben ze een mogelijkheid, die telkens andere onderdelen oppakt en dus een divers programma biedt. Maar het is sindsdien erg druk geweest, zowel bij haar als bij mij. Dus we maakten keurig een wekelijkse afspraak, en belden die net zo netjes om de beurt af. Vakantie, overwerk, dubbele afspraken, etc. Er was altijd wel een reden te vinden. En de druk van een abonnement was ook weggevallen. Maar gisteren was het dan eindelijk zover. We hebben ’s middags nog een paar keer contact gehad of het écht doorging. En stonden op tijd voor het zwembad. Met handdoek en badpak. Om daar te horen dat in verband met de voorjaarsvakantie de lessen waren vervallen! Het is ons gewoon niet gegund!

Bolle billen

Als de honden uit logeren gaan, krijgen ook zij een ‘koffertje’ mee. Met wat speeltjes, het dierenpaspoort, een doosje kluiven en uiteraard hondenbrokken. Een afgemeten aantal zakjes voor het aantal dagen logeren, met een extra zakje voor ‘je kunt nooit weten’. Maar natuurlijk gaat het om richtlijnen en mag daarvan worden afgeweken als de eindverantwoordelijke daar reden toe ziet. Zo heeft Sidney aanzienlijk bollere billetjes gekregen in ruim een week tijd. Zij heeft heel wat meer dan het voorgeschreven aantal maaltijden gekregen! En Floppy taalt niet meer naar zijn brokken. Hij is nooit geen grote eter geweest, maar het verschil is nu wel heel groot. Het antwoord kregen we vrijwel gelijk na thuiskomst. ‘Ik zeg het maar even: het kan zijn dat hij uit zijn bek stinkt. We hebben macaroni met ui gegeten. En hij vond het heerlijk!’

Carnaval

Als ik bij het station op manlief sta te wachten, zie ik twee politieagenten staan. Ik gniffel in mezelf. Zal ik …? Maar nee, ze zullen waarschijnlijk deze dagen wel vaker de vraag gesteld krijgen of ze echt agent zijn of slechts verkleed zijn als. Dan zie ik een gezin voorbij komen. Vader, moeder en drie kinderen. Een van hen heeft een donkere huidskleur. Wat me echt raakt is de manier waarop ze verkleed zijn. Alle gezinsleden zijn met uitzondering van het jongetje bruin geschminkt. Ik weet niet zeker of hij geadopteerd is. Of wat de achterliggende gedachte was. Maar ik vind het een bijzonder mooi gebaar. Het carnavalsfeest heeft blijkbaar ook zo zijn mooie kanten.

Thuiskomst

We zijn weer thuis na een voorspoedige rit. En hoezeer we nu zelfs al heimwee hebben naar de heerlijke vakantie, de rustgevende sfeer in het hotel en de medewerkers die inmiddels wat meer voor ons betekenen dan gewoon medewerkers in een hotel, is het toch ook fijn om de hondjes weer op te halen. Sidney heeft een paar logeeradressen gehad en verbleef bij de buren van de buren. Het weerzien was daverend. Sidney had nog nooit ergens gelogeerd en vond het echt heel leuk, vooral de eindeloze aandacht. Maar thuis is natuurlijk altijd nog net even iets fijner. Floppy sliep toen we aankwamen op zijn logeeradres. Ik blies hem zachtjes over zijn koppie tot hij wakker werd. Het duurde heel even voordat hij ineens besefte wie hij vóór zich zag. En na een lik over mijn hand stormde hij op manlief af: de baas was weer thuis!! Heel anders was het weerzien met elkaar. Sidney uitzinnig van vreugde (maar ja, wanneer is die nou niet superenthousiast), terwijl Floppy nadrukkelijk had genoten van de tijdelijke afwezigheid van zijn ‘zus’. En nu? Nu zijn de koffers uitgepakt en weer opgeborgen in de berging, de was is gedaan en de rust is weergekeerd. En als je heel goed luistert, hoor je Floppy verzuchten: ‘Ik wou dat het nog steeds vakantie was!’

Gevarendriehoek

Er is commotie in de hotellobby. Een oudere heer is woest. Terwijl ik bewust mijn oren de juiste richting opdraai om zo min mogelijk te missen, blijkt dat zijn gevarendriehoek is weggehaald. Het hotel beschikt over meer dan voldoende parkeergelegenheid. Maar de vier plaatsen naast de eetzaal zijn favoriet. De man had zijn auto daar staan, maar wilde na terugkomst van een ritje in de omgeving graag weer op zijn favoriete plekje staan. Dus had hij doodleuk zijn gevarendriehoek neergezet en was vertrokken. Een gast die net aankwam, informeerde bij de receptie of die parkeerplek wellicht gevaarlijk was. Normaalgesproken ligt er zoveel sneeuw op het dak, dat men met bordjes wordt gewaarschuwd voor bepaalde plekken. Toen dat niet het geval bleek, had hij de driehoek bij de receptie afgegeven en zijn auto geparkeerd. tot grote onvrede dus van de ‘vorige eigenaar’. We lachten er een beetje om en gingen aan tafel. Toen we terugkwamen na een heerlijk diner, bleek echter dat een echtpaar op ‘onze’ plek in de hotelbar was gaan zitten. Er is eigenlijk maar een tafel waar je zes stoelen omheen kunt zetten zonder de overige gasten overlast te bezorgen. En nu zaten zij er dus. We kropen dus maar wat dichter bij elkaar rondom een andere tafel. Maar niet nadat ik had verzucht dat ik morgen eerst onze gevarendriehoek uit de auto ging halen!

Tijdsbesef

Onze vriend is op een spectaculaire manier op de piste gesmakt. Het leek eerst mee te vallen, maar toen de skischoen uit ging, zwol de voet meteen op. Slapen bleek ook geen sinecure. Niet fijn. Dus of hij nou wilde of niet: mijn moeder stond erop dat hij meeging naar de dokter. Ze verdween naar de receptie en kwam even later terug met de mededeling dat hij een afspraak had om half 4 bij de arts in een dorp verderop. Het kon wel druk zijn, dus het advies was om vroeg te vertrekken. We besloten daarom even na drieen te vertrekken. Eenmaal in de auto biechtte mijn moeder op, dat hij niet om half, maar kwart voor 4 daar moest zijn. Voor de zekerheid had ze de tijd wat anders ingestoken. En toen de rit sneller verliep dan verwacht (we kennen inmiddels de weg wel naar de arts) en we dus al om 10 voor half 4 in de wachtkamer arriveerden, bleek dat ze het bewust extra ruim had genomen: het spreekuur begon pas om 4 uur. Time flies when you’re having fun. Niet als je in de wachtkamer bij de arts zit!

PS: het valt gelukkig mee, de banden rondom de voet zijn verrekt. Hij mag niet meer skieen deze vakantie, maar in dit hotel is dat niet echt een straf. Zwembad, fitnessruimte, sauna, en natuurlijk heel, heel veel aandacht van alle aanwezigen!

PPS: mijn moeder had overigens wel gelijk, want om kwart voor 4 zat er 12 man in de wachtkamer.