Schwarzenegger

Floppy is boos. Hij voelt zich niet helemaal kip. Maar hij is ook helemaal geen kip! En hij heeft een bloedhekel aan de dierenarts. Nou ja, niet aan de man zelf, maar aan hetgeen die doet. Helemaal als hij ter voorbereiding ook nog eens ’s ochtends vroeg voor joker loopt met een bazinnetje dat met een steelpannetje achter hem aanloopt om wat urine op te vangen! Hij zit met een nijdige trek op zijn snoet in de wachtruimte. Gelukkig duurt het niet lang voor hij zijn naam hoort. De dierenarts luistert naar het verhaal van de bazin. Ok, hij verliest soms een beetje urine. Maar hij mikt toch altijd keurig op het badlaken dat over zijn mand ligt? Wat is dan het probleem? De dierenarts onderzoekt hem grondig. En kan inderdaad niks vinden, zoals hij allang had kunnen vertellen. Maar ja, naar hem wordt weer niet geluisterd. Hij krijgt wel een prikje, dat gelukkig geen pijn doet. Dat zorgt ervoor dat zijn spieren wat steviger worden. Eigenlijk best leuk. Dat maakt vast indruk op dat kekke teckeltje aan de overkant! Gezamenlijk stappen ze in de auto. Onderweg naar huis. Allebei opgelucht. En allebei benieuwd of het medicijn werkt!

Tandenfee

Terwijl Floppy en ik in een enthousiast spel verwikkeld zijn, valt het me ineens op. Ik roep manlief erbij en terwijl hij ‘m in bedwang houdt (‘Kom op nou, ik was net aan het winnen!’) open ik zijn bek en bestudeer zijn tanden. Hij mist inderdaad een voortand! Nou is dat op zich geen probleem. Zijn gebit is ondanks zijn hoge leeftijd nog prima in orde, dus een voortand meer of minder maakt niet zo heel veel uit bij het eten. En omdat hij zelden zijn tanden laat zien, loopt hij ook niet echt voor joker met zo’n gat. Ik kijk in het rond, maar zie niets liggen. Hij is ‘m dus waarschijnlijk ergens verloren. Terwijl we verder spelen, schiet ik in de lach. Als manlief naar de reden informeert, zeg ik: ‘Dubbel balen! Want nu valt er ook niets onder zijn mandje te leggen voor de tandenfee!’ Terwijl we de lachtranen uit onze ogen vegen, hoor ik Floppy nog net mompelen: ’t Zsijn ook altijd de kleintjesssss!’

Zakelijk logeerpartijtje

De afdeling waar ik werk heeft zo’n 140 binnendienstmedewerkers en 20 buitendienstcollega’s. We zitten verspreid over twee verdiepingen. Maar ook bij ons is het vakantie. Velen genieten van welverdiend verlof. Dus toen ik vanochtend op kantoor kwam, verbaasde het me niet echt dat er nog niemand was: alles was donker en stil. Ik besloot een kijkje te nemen aan de ander kant. Daar waren een paar mensen, maar ook zij verwachtten niet al teveel volk. ’t Is de slapste dag van de slapste week. Al pratend kwamen we op het idee om met z’n allen bij elkaar te gaan zitten. Waarom ook niet? We hingen een briefje op de ene werkvloer en gingen gezellig met z’n allen op de andere verdieping zitten. Steeds meer collega’s kwamen enigszins verbaasd maar lachend aanlopen. Voor het een uur verder was, hing er een sfeertje van logeren en kamperen. Er werd koffie en thee voor elkaar gehaald. De enige aanwezige teamleider besloot spontaan op appelflappen en worstenbroodjes te tracteren. En overal hoorde je mensen opgewekt en toch hard aan het werk. Aan het eind van de dag werd nog enthousiaster dan gewoonlijk afscheid genomen en prettig weekeinde gewenst: ‘Moeten we eigenlijk vaker doen!’. Grappig hoe een klein initiatief zulke positieve gevolgen kan hebben.

Romantiek

Hij verheugde zich er al weken op. Eigenlijk vanaf het moment dat hij hoorde over het hoogste reuzenrad van Nederland. Wheel of Excellence is 55 meter hoog. Er kunnen maximaal 336 personen in de 42 gesloten gondels, die allen zijn voorzien van airco en een geluidsinstallatie. Er is zelfs een luxe VIP-gondel, met glazen vloer, dvd en gsm! De perfecte manier om zijn vriendin eens goed te verwennen. En natuurlijk zelf enorm te genieten van het uitzicht met alle lichtjes. Hij had het helemaal voor elkaar. Eerst een stukje over de kermis lopen. Dan iets eten in een lekker restaurantje. En als het donker werd een ritje in de topattractie van de Tilburgse kermis. Op de bewuste avond liep alles gesmeerd. Een gezellig sfeertje met leuk publiek. Zijn vriendin in een uitstekend humeur. En dolenthousiast over zijn verrassing! Met de hoofden dicht bij elkaar stegen ze langzaam naar de top. En toen stond het rad ineens stil en ging overal het licht uit.

Roze

Als ik aan kom rijden bij het station, zie ik ze gelijk staan. Of ik wil of niet. Uitbundig geel, oranje en uiteraard roze. Hoe opvallender, hoe beter. Het is niet koud, maar ook de wangen vertonen een gezonde roze kleur. Toch staan ze dicht bij elkaar, wachtend op het vervoer naar de ongetwijfeld warmere woonomgevingen. ’t Is nog vroeg op de avond. Het feest moet eigenlijk nog beginnen. Maar het zat er dit jaar gewoon niet in. Eén ding ontsiert namelijk het vrolijke plaatje. Langs de talloze gekleurde veertjes drupt water. Veel water. Al urenlang achter elkaar! Roze Maandag op de Tilburgse kermis is toch een stuk gezelliger met zon!

ICE

Moet bij dit onderwerp gelijk aan Brillie denken, na het lezen van zijn reactie bij ‘Boordevol’. Maar het gaat hier dus niet om het nagerecht. ICE is de afkorting van ‘In Case of Emmergency’ en krijgt een steeds nadrukkelijkere plaats in onze maatschappij. Voor degenen die het (nog) niets zegt: ondanks de legitimatieverplichting gebeurt het nog regelmatig dat iemand een ongeluk krijgt, waarbij men niet weet om wie het gaat. Bijvoorbeeld omdat betrokkene bewusteloos is. En zelfs als er wel persoonsgegevens bekend zijn, is het vaak lastig familieleden te achterhalen. Of iemand vindt een telefoontje en wil de eigenaar inlichten (volgens http://www.nu.nl is de kans hierop in Nederland overigens uiterst klein). Hoe dan ook: als de eigenaar in zijn of haar mobiel een ‘ICE-nummer’ heeft opgenomen, kan diegene ‘in geval van nood’ belangrijke informatie verstrekken. De lijst kan naar believen worden uitgebreid met ICE2, ICE3, etc. Het idee op zich is briljant gevonden. Ben benieuwd naar de eerste berichtgeving dat ICE ook echt licht bracht in de duisternis!

Nieuws

Haar stem klinkt onthutst op de voicemail. Ze vindt het hoorbaar erg vervelend dat ze een bandje in moet spreken in plaats van een persoonlijk gesprek over dit onderwerp. Ik bel haar dan ook gelijk terug en stel haar gerust. Blijkbaar ben ik vergeten om de naam van Floppy op haar verjaardagskaart te zetten! En nu was ze ongerust; er zal toch niets naars gebeurd zijn!? Maar Floppy blaakt nog steeds tot in het puntje van zijn oude botjes. ‘Nu ik u toch aan de lijn heb …’, vervolg ik. En vertel dat ik onze overbuurman, tevens haar jongste zoon, al een paar dagen niet heb gezien. Hij is terug van vakantie, maar zijn rolgordijnen zijn een paar nachten niet dicht geweest. Nu stelt zij mij gerust. Hij is interieurontwerper en gelijk na de vakantie met een opdracht ergens in het land aan de slag gegaan. We lachen. Originele manier om elkaar weer eens te spreken en nieuwtjes uit te wisselen. Zonder nare boodschap. Gelukkig maar!

Boordevol

Ik ben gek op toetjes. Zeker als je er ook nog een goed doel mee kunt helpen. Dat maakt de discussie met mijn schuldgevoel over eventuele extra calorieën in elk geval een stuk gemakkelijker. Terwijl ik geniet van elke lepel, bekijk ik de tekst op de beker. Ineens valt mijn mond open. ‘Bereid in een bedrijf waar ook noten en pinda’s worden verwerkt’. Wat is de toegevoegde waarde van deze wetenschap? Ik lees de zin hardop voor aan mijn man. Maar ook hij snapt er niets van. Het gaat om yoghurt! Waarom dan geen informatie geven over de secundaire arbeidsvoorwaarden, het maximaal te besteden bedrag aan leasewagens en de al dan niet in het arbeidscontract opgenomen winterbanden? Of kunnen mensen met een allergie voor pinda’s ook geen producten eten uit fabrieken in de buurt? Wie het weet, mag het zeggen.

Bonding

Sinds een maand of vijf heb ik een nieuwe leidinggevende. We kunnen het best met elkaar vinden, maar door de hele reorganisatie is er weinig tijd geweest om elkaar echt een beetje te leren kennen. Het was te druk met ‘niet l*llen, maar poetsen’. Nu dit project achter de rug is, willen we daar verandering in brengen. Hij weet dat ik op zoek ben naar een andere functie, maar zolang er nog geen vertrekdatum in zicht is, is het wel zo prettig om op een leuke manier samen te werken. We hebben een bijzondere manier bedacht. Hij loopt dit jaar voor het eerst de Nijmeegse Vierdaagse. En eigenlijk zonder al te noemenswaardige echte training! Via telefoon en SMS houdt hij ons, zijn supportende team, op de hoogte. Ik fungeer daarbij als verbindingsofficier. Van de hele vroege ochtend tot de finish hebben we regelmatig contact. Het gaat nog steeds goed, al doen zijn voeten zeer. En er is altijd ruimte voor een grapje. ’t Is wel een vermoeiende manier om te ‘bonden’. Maar ach, je moet iets over hebben voor een goede werkrelatie!

Bruidsjurk

Manlief en ik zijn ruim twee jaar getrouwd. En heel wat vrienden, familieleden en bekenden hebben inmiddels ons voorbeeld gevolgd. Maar als ik echt heel eerlijk ben, had geen van de bruiden zo’n mooie jurk als ik! Zij hebben waar-schijnlijk precies dezelfde mening. En zo hoort het natuurlijk ook. Ik krijg in elk geval nog steeds een warm gevoel als ik de foto’s zie. Het origineel hing bij mijn moeder op zolder. We hadden niet voldoende ruimte om ‘m zelf op te bergen. Tot voor kort natuurlijk. Want nu is er ruimte zat. En toen mijn moeder op een foto in een foldertje wees, wisten we allebei genoeg. Binnen tien minuten stonden we in de winkel en even later lag de standaard in de auto. Mijn bruidsjurk heeft een mooi plekje gekregen in ons huis. Want voorlopig kunnen Floppy noch ik er genoeg van krijgen!

foto’s: copyright fabdp.com