Floppy is boos. Hij voelt zich niet helemaal kip. Maar hij is ook helemaal geen kip! En hij heeft een bloedhekel aan de dierenarts. Nou ja, niet aan de man zelf, maar aan hetgeen die doet. Helemaal als hij ter voorbereiding ook nog eens ’s ochtends vroeg voor joker loopt met een bazinnetje dat met een steelpannetje achter hem aanloopt om wat urine op te vangen! Hij zit met een nijdige trek op zijn snoet in de wachtruimte. Gelukkig duurt het niet lang voor hij zijn naam hoort. De dierenarts luistert naar het verhaal van de bazin. Ok, hij verliest soms een beetje urine. Maar hij mikt toch altijd keurig op het badlaken dat over zijn mand ligt? Wat is dan het probleem? De dierenarts onderzoekt hem grondig. En kan inderdaad niks vinden, zoals hij allang had kunnen vertellen. Maar ja, naar hem wordt weer niet geluisterd. Hij krijgt wel een prikje, dat gelukkig geen pijn doet. Dat zorgt ervoor dat zijn spieren wat steviger worden. Eigenlijk best leuk. Dat maakt vast indruk op dat kekke teckeltje aan de overkant! Gezamenlijk stappen ze in de auto. Onderweg naar huis. Allebei opgelucht. En allebei benieuwd of het medicijn werkt!
D's Days 