Gestolen momentje

Het was al met al een intensieve dag. Veel gedaan, aantal vinkjes geplaatst en over het algemeen tevreden over de opbrengst. Ik zet alles alvast klaar voor het avondeten: onze vriend komt straks de logeerbeagles weer ophalen en eet gezellig een hapje mee. De honden zijn al uitgelaten, het huis (met vier honden) conform “aan kant”, dus feitelijk is alles nu in afwachting van de komst van Manlief en onze gast. Dan valt mijn oog op Bandit. Hij zit pontificaal in een van de stoelen op het dakterras. De zon schijnt, de temperatuur is nog net behaaglijk. Hij knipoogt uitnodigend naar me. De andere honden zijn nergens te zien, we zijn met z’n tweetjes. Ik twijfel een moment. Een kort moment. Dat is voldoende om me te overtuigen. En zo zit ik geheel tegen de gebruikelijke gang van zaken op een doordeweekse namiddag ineens met een glas wijn, een boek en een Beagle in de zon op ons terras. En ik geniet intens. “Gestolen goed gedijt niet”, zei mijn oma. Momentjes uitgezonderd.

Vacature

“Deze vacature vind je wellicht interessant”. Ik kijk met een half oog naar het acht uur-journaal en met de rest naar mijn e-mails. Ergens staat blijkbaar een vinkje bij LinkedIn dat ik ‘op de markt’ ben. Wat niet zo is. Dan zie ik de naam van het bedrijf. Nu volg ik het journaal niet langer. Wat grappig! De organisatie waar ik mijn carrière ooit begon, heeft een vacature. Ik startte er recht uit school als parttime Marketing & communicatie-assistente. Had een eigen kantoortje! De Marcom-manager was een oudere heer: hij rookte stevige sigaren in zijn sjieke kantoor naast het mijne. Dat mocht toen nog. Het hoofdkantoor stond in mijn woonplaats, met nog een vestiging in Terneuzen en een vlakbij Antwerpen. Ik vond het allemaal machtig interessant. Namen doemen op. Die van de eigenaren, twee broers. Het bedrijf zat al vanaf zeventienhonderdnogwat in de familie. De directeuren: een zachtaardige en een met een niet te missen aanwezigheid. De jongens van Uitvoer. De kantinedienst. Het ‘nieuwe’ logo dat ik mee mocht bepalen en wat ze nog steeds voeren. Ik glimlach. Ik heb er maar een jaar gewerkt. Een fulltime functie behoorde niet tot de mogelijkheden, dus ik zocht en vond een andere baan. Maar hield er een van mijn beste vriendinnen aan over en een heleboel herinneringen. Dan zie ik de functie waarvoor een vacature is gesteld. Nu lach ik hardop. Marketing & Communicatie Adviseur! Ik heb het prima naar mijn zin in mijn huidige job. Maar wat zou het een geweldige stunt zijn geweest als ik op deze baan zou worden aangenomen: na dertig jaar promotie maken!

Boodschappen

Ik heb een drukke dag voor de boeg. Dat is op zich niet ongewoon. Maar vandaag ga ik op bezoek bij vijf supermarkten. We gaan namelijk samenwerken met een keten, en een aantal winkels heeft zich bereid verklaard om als pilot te fungeren vóór de landelijke uitrol na de zomer. Zo kunnen we ontdekken waar de klanten behoefte aan hebben, wat minder relevant is en hoe we de winkeliers zo goed mogelijk kunnen ondersteunen. Vorige week was de aftrap. De ondernemers kregen informatie, voorbeelden en promotiematerialen mee. En vandaag ga ik dus op bezoek om de winkels te bewonderen, nog meer informatie te geven en eventuele vragen te beantwoorden. De eerste locatie is Hulst, zo’n vijf kwartier rijden. Van daaruit reis ik naar Nieuwe Tonge op Schouwen Duiveland, waar de eigenaar van de winkel in het nabijgelegen Sint Philipsland ook aansluit. Daarna staat Vuren op de planning en als laatste Asperen. Alleen Tilburg ontbreekt nog in het rijtje, die vestiging bezoek ik volgende week. Als ik moe maar tevreden thuis kom, zeg ik tegen Manlief: “Schenk jij vast een drankje in? Dan haal ik even iets voor het avondeten bij de supermarkt. Waarom hij daarop in een onbedaarlijke lach schiet, ontgaat mij volledig.